Το φως, ιδωμένο από ένα, θελκτικά νιχιλιστικό, καβαφικό καλειδοσκόπιο, μπορεί ν’ αποτελέσει μία νέα μορφή τυραννίας. Ποιος ξέρει, αλήθεια, τι καινούργια πράγματα θα δείξει; Καλύτερα η ασφάλεια ενός κλειστού παραθύρου, από εκείνα που σου επιτρέπουν απλά να παρακολουθείς την ζωή και όχι να συμμετέχεις σ’ αυτήν. Εκτός κι αν…
Εκτός κι αν το φως είναι πύρινο. Κόκκινο. Αν υπερνικά το ερεβώδες σκοτάδι για όσο διαρκεί η ζωή μίας φωτοβολίδας. Δύο, τριών. Τεσσάρων- χιλιάδων. Εκτός κι αν όταν φωταγωγείται η νύχτα στην Νέα Σμύρνη ο καλλιτέχνης, που θυμίζει έντονα εμπόδιο, κάθεται στον ματωμένο του θρόνο.
Εκτός κι αν μιλάμε για τον ΛΕΞ, έναν ποιητή του περιθωρίου σαν τη αρχική «εκδοχή» του Καβάφη, που πάντα πεινάει όταν χώνει. Κι όταν χώνει, όπως έγινε το βράδυ της Κυριακής στο ποδοσφαιρικό γήπεδο του Πανιωνίου, εκεί έξω γράφεται ιστορία ξανά.
Η συναυλία του κορυφαίου (ας μας επιτραπεί ο αδόκιμος όρος) underground ράπερ της Ελλάδας ήταν ακόμα μία εκκωφαντική απόδειξη πως «νικάμε χωρίς να ’χουμε το promo». Δίχως τυμπανοκρουσίες, δίχως τρελή προώθηση, χωρίς ηλεκτρονικούς παράφωνους ντελάληδες, ο ΛΕΞ κατάφερε να μαζέψει 20.000 ετερόκλητου κόσμου, σε μια συναυλία που επιβεβαίωσε ότι Θεσσαλονικιός καλλιτέχνης έχει περισσότερο ρεύμα κι από την ΔΕΗ (και, μεταξύ μας, χρεώνει και πολύ λιγότερα: 8 ευρώ ήταν η είσοδος).
Κι επειδή δεν είναι να μπλέκουμε με τις κιλοβατώρες της Δημόσιας Επιχείρησης Ηλεκτρισμού, με το που εμφανίστηκε στην σκηνή ο ΛΕΞ, επελέγη από το κοινό ένας διαφορετικός τρόπος φωταγώγησης: χιλιάδες πυρσοί και καπνογόνα έβαψαν, τιμής ένεκεν, τον χώρο στο ένα από τα δύο χρώματα του Πανιωνίου και ξεκίνησε η ηχητική μυσταγωγία.
Ο ΛΕΞ μίλησε για τον ομφάλιο λώρο που ήταν γύρω από τον λαιμό του μπλεγμένος, όμως αυτός ο στίχος έχει, πια, διττή σημασία: ο ομφάλιος λώρος που συνδέει τον ίδιο με το αλλόφρον πλήθος, τους πιστούς του οπαδούς, γίνεται ολοένα και πιο «αρραγής» και προκαλεί συναυλιακό σεισμό όπου και όταν παίζει.
Η, τρόπον τινά, πανσπερμία στο στάδιο, εκπληκτική: 40άρηδες (η γενιά του, δηλαδή), 30άρηδες, 20άρηδες, 15χρονα, αγόρια, κορίτσια, γυναίκες και κοπέλες (να τραγουδάνε με ένθεη μανία- σε μια εκπληκτικά σουρεαλιστική σκηνή που δείχνει, ωστόσο, την σπάνια δύναμη της μουσικής- «Τόσες κ@ριόλες εκεί έξω, μία θα ερωτευτείς») συνέθεταν ένα εκρηκτικό έμβιο μείγμα ατόφιου ενθουσιασμού, που μόνο στις μεγάλες συναυλίες συναντά κανείς.
Το ακόμα εντυπωσιακότερο, το οποίο μαρτυρά και την επιδραστικότητα του τραγουδιστή, είναι πως σχεδόν άπαντες (σ’ ένα τεράστιο πλήθος 20.000+ ατόμων) ήξεραν απέξω τους στίχους και των 9 τραγουδιών του «ΜΕΤΡΟ»- του τελευταίου του δίσκου, που μετά βίας μετράει ενάμιση μήνα μουσικής ζωής.
Η χθεσινή εμφάνιση του ΛΕΞ ήταν διαποτισμένη από τις γνώριμες σταθερές του: γκρίζο, πεζοδρόμια, το πάρκο του Φωκά (εκεί που ο σεβασμός μετράει διπλός), κακοφορμισμένες πολυκατοικίες, κεραίες, εξωγήινοι και UFO στο βάθος του ηχητικού πίνακα, μπάτσοι, ναρκωτικά, μισοάδεια ποτήρια, μα και μια ζείδωρη στροφή θετικότητας, όπως αυτή που «απορρέει» στον τελευταίο του δίσκο.
Το πάθος του ΛΕΞ (μα και η πολύτιμη συνδρομή του Σαντάμ στο μέσο περίπου του σόου) υπερκάλυψε τις όποιες τεχνικές αστοχίες (φωτισμός και ήχος οι πιο κραυγαλέες εξ αυτών) και σε συνδυασμό με τον αδιάλειπτο ενθουσιασμό του κόσμου εκτόξευσε την απόλαυση από τους υπονόμους μέχρι τα ουράνια.
Το να πει κανείς πως ο ΛΕΞ είναι, εδώ και χρόνια, ο νούμερο 1 εκπρόσωπος του ελληνικού χιπ-χοπ δεν είναι υπερβολή, αλλά η στοιχειώδης διαπίστωση όταν βλέπει κανείς τα πλάνα από τον κόσμο κάθε φορά που παίζει λάιβ.
Το γεγονός πως έχει καταφέρει να κάνει ψήγματα της πόλης του, της Θεσσαλονίκης, ν’ ανθίζουν σαν τσιμεντένια λουλούδια στο μυαλό κάθε Αθηναίου (και όχι μόνο) φαν αποτελεί κατόρθωμα πρώτου μεγέθους, ιδίως από την στιγμή που οι εμφανίσεις του μετριούνται κάθε χρόνο στα δάχτυλα ενός κολοβωμένου χεριού.
Το να μη χορεύει κανείς με το καινούργιο του flow αποτελεί ποινικό αδίκημα που θα έπρεπε να τιμωρείται με δίμηνη παραμονή σ’ ένα ικρίωμα σε σχήμα πεντάγραμμου, ιδίως για όσους επιλέγουν ν’ ασχημαίνουν τα μούτρα τους επειδή ζηλεύουν.
Η συναυλία στην Νέα Σμύρνη και η αθρόα προσέλευση του κόσμου είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο που θα πρέπει να εξεταστεί σε μελλοντικό χρόνο, όταν ο απόηχος του προσωπικού θριάμβου του ράπερ θα έχει κοπάσει και οι στίχοι θα έχουν γίνει ανείπωτοι ψίθυροι που φωλιάζουν στου στήθους μας τ’ αριστερά.
Γι’ ακόμα μία φορά ο ΛΕΞ όρμησε ενάντια στην νόρμα τους, απογειώνοντας εκείνο το είδος μουσικής που είναι καμωμένο για τσόγλανους.
Όταν τα φώτα έσβησαν οριστικά, όταν το ακροτελεύτιο «Αθήηηηηηνα, ευχαριστώ ρε!» επέλεξε ως μόνιμη κατοικία του, μέχρι την επόμενη συνάντηση, τις ψυχές μας, όταν η τυραννία των αθέατων παραθύρων ηττήθηκε κατά κράτος από την συλλογικότητα, τότε όλοι κατάλαβαν γιατί ο ΛΕΞ είναι so hot και παραμένει στο κόλπο:
Αυτή η χώρα είναι σπίτι του.
Απ’ άκρη σ’ άκρη.