Μπορεί το όνομά του να μην έχει συνδεθεί όσο άλλα με τα αντιστασιακά τραγούδια κατά της Χούντας, αλλά ο Γιώργος Νταλάρας έχει τους δικούς του λόγους (ανάμεσα σε όλους) για να υποστηρίξει ότι η δικτατορία έβαλε σοβαρά εμπόδια στην καριέρα του.
Στο μυαλό μας βέβαια όταν μιλάμε για τα καλλιτεχνικά δρώμενα κατά τη διάρκεια της επταετίας, στεκόμαστε (και πολύ καλά κάνουμε) στον τεράστιο Μίκη Θεοδωράκη και τα τραγούδια του. Σε αυτόν, κυρίως, αλλά και σε άλλους οι οποίοι επιχείρησαν να περάσουν τα μηνύματά τους, καταφεύγοντας αρκετές φορές σε διάφορα κόλπα ώστε να καμουφλάρουν τους στίχους ώστε να ξεπεράσουν τον σκόπελο της λογοκρισίας.
Πράγμα που συνέβη, άλλωστε, και στην ποίηση, την λογοτεχνία ή τον κινηματογράφο, όπου όπως έχουν πει και αρκετοί πνευματικοί άνθρωποι της εποχής, το ευτύχημα ήταν ότι οι περισσότεροι από αυτούς στους οποίους είχε ανατεθεί το… θεάρεστο έργο της λογοκρισίας δεν διέθεταν το πνευματικό υπόβαθρο για να καταλάβουν τα πλήρη νοήματα. Και κάπως έτσι αρκετά τραγούδια και όχι μόνο, μπόρεσαν να κυκλοφορήσουν και να φτάσουν μέχρι τον κόσμο.
Η ατυχία του Γιώργου Νταλάρα
Δυστυχώς δεν συνέβη το ίδιο με την περίπτωση του Γιώργου Νταλάρα, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά το δικό του ντεμπούτο στην δισκογραφία.
Ο νεαρός –τότε- τραγουδιστής είχε μπει στο στούντιο και είχε ηχογραφήσει σε ένα μικρό στούντιο επί της οδού Μασαλλίας στο κέντρο της Αθήνας, το πρώτο του κομμάτι, με τον τίτλο «Προσμονή» και τις υπογραφές των Βασίλη Αρχιτεκτονίδη και Παναγιώτη Καλαποθαράκου στη μουσική και τους στίχους. Μάλιστα, είναι χαρακτηριστικό ότι εκεί ο καλλιτέχνης δεν έχει αλλάξει ακόμη το όνομά του και αναφέρεται ως «Γεώρ. Νταράλας», που ήταν και το πραγματικό επώνυμό του!
Η παραγωγή ήταν της εταιρείας «Αυλός», αλλά το 45άρι δισκάκι δεν κυκλοφόρησε αφού τα λόγια θεωρήθηκαν επαναστατικά, γεγονός που οδήγησε στο να κοπεί από τους υπευθύνους της Χούντας.
«Πότε θα ‘ρθει μια χαραυγή η γη να τραγουδήσει
να αγκαλιάζονται οι λαοί σ’ ανατολή και δύση
Πότε θα ‘ρθει ένας καιρός φτωχοί κι αποσταμένοι
να περπατούνε αγκαλιά στο δίκιο ακουμπισμένοι
Πότε η καμπάνα του λαού του γερο Μακρυγιάννη
λεύτερο χώμα κι ουρανό για όλους θα σημάνει»
Μετά την πτώση του καθεστώτος των Συνταγματαρχών, το τραγούδι πάντως κυκλοφόρησε κανονικά, ενώ στο μεταξύ ο σπουδαίος ερμηνευτής είχε «συστηθεί» στο κοινό με το περίφημο «Να ΄τανε το ‘21» το οποίο είχε ξεπεράσει τον «σκόπελο» της λογοκρισίας.
Χουντικά εμπόδια ξανά
Αυτή, πάντως, δεν ήταν η πρώτη φορά που η δικτατορία στεκόταν απέναντι στον Γιώργο Νταλάρα…
Το 1967 ήταν μόλις 18 ετών όταν ο μεγάλος Βαγγέλης Περπινιάδης αντιλήφθηκε την ύπαρξη του ταλαντούχου τραγουδιστή. Εντυπωσιάστηκε τόσο πολύ από τις ικανότητές του που αποφάσισε να του δώσει να πει δύο τραγούδια.
Ο ίδιος μάλιστα είχε περιγράψει το περιστατικό λέγοντας στον Κώστα Μπαλαχούτη: «Πήγα στα “Κουνέλια”. Εκεί συνάντησα το νεαρό γιο του Λουκά Νταράλα, το Γιώργο, που έπαιζε κιθαρίτσα κι έλεγε κάνα τραγουδάκι στην αρχή του προγράμματος: “Είμαι αετός χωρίς φτερά αα αα αα…”. Είχε ωραία φωνή κανταδόρικη. Ήμουν φίλος με τον πατέρα του και γνώριζα καλά το Γιώργο και τον αγαπούσα. Γι’ αυτό αποφάσισα να τον βοηθήσω και του έγραψα δυο τραγούδια για να τα ηχογραφήσει στην Οντεόν. Το “Μπροστά στα σκαλοπάτια σου”, ένα κανταδορίστικο χασάπικο και το “Πάντα σε φίλους πίστευα”, ζεϊμπέκικο».
Ο Περπινιάδης έκλεισε μάλιστα και το στούντιο για την ηχογράφηση, μετά από πρόβες που έκαναν στο σπίτι του, και το ραντεβού ορίστηκε για την Παρασκευή, 21 Απριλίου 1967… Όπως διηγείται, είδε τον Νταλάρα να ανηφορίζει αμέριμνος προς τα εκεί, χωρίς να γνωρίζει τα τεκταινόμενα, για να ακολουθήσει ο παρακάτω διάλογος.
– Τι γίνεται, κύριε Βαγγέλη, δεν θα κάνουμε τη φωνοληψία;
– Δεν έμαθες ότι έχει γεμίσει η Αθήνα τανκς; Το στούντιο είναι κλειστό.
– Και τώρα;
– Γιώργο, όπως ξέρεις, πρέπει να φύγω αύριο για την Αμερική, έχω συμβόλαιο για τέσσερις μήνες. Ή τυχερός είσαι ή άτυχος. Εύχομαι το πρώτο…
Τελικά, ο Γιώργος Νταλάρας αποδείχτηκε ότι δεν ήταν ούτε τυχερός ούτε άτυχος. Ήταν απλά τόσο καλός ως ερμηνευτής ώστε να κερδίσει την δική του θέση στη μουσική ιστορία του τόπου.