Η εκτίμηση αυτή, βαρυσήμαντη αλλά και ολίγον άβολη όσον αφορά στα συμπεράσματα περί ρατσισμού που αυτονόητα προκύπτουν σχετικά με το πώς λειτουργεί η mainstream μουσική βιομηχανία, μοιάζει να μην απέχει πολύ από την πραγματικότητα: κανείς ράπερ δεν κατάφερε να κάνει τον παγκόσμιο πάταγο που έκανε αυτός ο λευκός τύπος από το Ντιτρόιτ.
Οι πιο σκληροπυρηνικοί λάτρεις του χιπ χοπ, οι παραδοσιακοί υπερασπιστές του θα τονίσουν πως αν ένας λευκός ράπερ καταφέρνει να ξεπεράσει όλους τους μαύρους σε δημοτικότητα τότε αυτόματα η κοινωνική υφή του χιπ χοπ επιβεβαιώνεται στο έπακρο.
Μια μουσική που φτιάχτηκε για να εκφράσει τις ανησυχίες των μαύρων γειτονιών των ΗΠΑ και να αποτελέσει μια κραυγή ενάντια στην περιθωριοποίησή τους, αν ενσωματωθεί στο σύστημα και γίνει εμπορική, τότε ο μεγαλύτερος εκπρόσωπός της θα είναι λευκός- αυτή ακριβώς είναι η άβολη επιβεβαίωση των καταγγελιών του χιπ χοπ.
Για ώρες μπορούμε να συζητάμε την κοινωνική προέκταση αυτού του γεγονότος. Αν όμως αποσυνδέσουμε τον κοινωνικό χαρακτήρα αυτής της συζήτησης από το αμιγώς μουσικό της περιεχόμενο, το δεδομένο είναι ένα: ο Έμινεμ είναι ένας ασύλληπτος ράπερ, ο τρόπος που ραπάρει και το εύρος της θεματολογίας του φτάνουν και περισσεύουν για να τον κάνουν τον καλύτερο των καλύτερων.
Έπαιξε ρόλο στην επιτυχία του το γεγονός ότι υπήρξε ένας λευκός άντρας σε έναν κόσμο που το να είσαι λευκός άντρας είναι η τέλεια προϋπόθεση για το κυνήγι της επιτυχίας; Ας μην κοροϊδευόμαστε- και βέβαια. Όμως, ας μην αυταπατόμαστε επίσης: αν δεν ήταν τόσο μεγάλος ράπερ, η μουσική βιομηχανία- που με χαρά τον ανέδειξε- με τεράστια προθυμία θα τον απέβαλε για πλάκα από τις τάξεις της.
Ήταν άλλωστε ο Dr. Dre, μέλος των πάλαι ποτέ θρυλικών NWA και μετέπειτα σόλο ράπερ και παραγωγός χιπ χοπ δίσκων, που είδε στον Έμινεμ τη σπίθα που προκύπτει από το σκληρό, ακατέργαστο και γεμάτο ψυχή χιπ χοπ.
Ο Έμινεμ υπήρξε ένα προσωπικό στοίχημα του Dr. Dre, ήταν ο μοναδικός που τον πίστευε την εποχή που η φράση «λευκός ράπερ» έμοιαζε ένα από τα πιο ξεκαρδιστικά ανέκδοτα που ακουγόντουσαν στις ΗΠΑ. Ο Dre, σε μια περίοδο που ο Eminem είχε μόλις βγάλει τον πρώτο του δίσκο -το «Infinite»- και ο οποίος είχε πάει άπατος, ήταν εκείνος που τον έπεισε να συνεχίσει την προσπάθεια και τον βοήθησε να απεμπλακεί από την κατάθλιψη και τις υπερβολικές χρήσεις ναρκωτικών.
Το «Slim Shady EP» του 1997 και το άτυπο αδερφάκι του, «The Slim Shady LP», του 1999 ήταν δυο άλμπουμ που έκαναν τον λευκό Έμινεμ ορατό στη ραπ κοινότητα και τα δυο αποτελέσματα του μαγικού αγγίγματος του Dr. Dre. Ο καταθλιπτικός Eminem, όμως, έμοιαζε να μην μπορεί να διαχειριστεί την επιτυχία, η ξαφνική μετάβαση από την αφάνεια στην δημοσιότητα τάραξε ακόμα παραπάνω την ήδη ταραγμένη ψυχοσύνθεσή του.
Αυτό που για πολλούς μουσικούς θα ήταν όνειρο, για εκείνον έμοιαζε ταλαιπωρία του μυαλού.
«Δεν εμπιστεύομαι κανένα πλέον. Όλοι όσοι με γνωρίζουν δεν γνωρίζουν εμένα αλλά την διασημότητα που είμαι. Δεν ξέρω αν με κάνουν παρέα επειδή με συμπαθούν ή απλά επειδή είμαι διάσημος ή επειδή θέλουν να κερδίσουν κάτι από εμένα», έλεγε ο Έμινεμ εκείνη την περίοδο. Η εκτόξευση ακόμα όμως δεν είχε έρθει. Ήρθε στις 23 Μαΐου του 2000, όταν κυκλοφόρησε ο τέταρτος δίσκος του, το θρυλικό πλέον «The Marshall Mathers LP».
Ο Έμινεμ ήδη δεχόταν επικρίσεις για τον προκλητικό τρόπο που ράπαρε. Όμως κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί πόσο μακριά θα το πήγαινε σε αυτό το δίσκο. «Radio won’t even play my jam», ανέφερε στο «The way I am», ένα από τα μεγαλύτερα χιτάκια του δίσκου που, όπως και όλα τα κομμάτια του «The Marshall Mathers LP» έπρεπε να πετσοκοφτούν και να λογοκριθούν για να παίξουν στα κανάλια και το ραδιόφωνο.
Αυτή τη φορά, το είχε παρακάνει.
Τα τραγούδια του μιλούσαν κυνικά, σκληρά και δίχως ίχνος στρογγυλοποίησης για τα άσχημα παιδικά του χρόνια, για την μητέρα του (το τραγούδι για εκείνη λεγόταν «Κill You»…), για την πρώην του και την πολύ άσχημη σχέση τους («Κim»), για τους εθισμούς του στα ναρκωτικά, για δολοφονίες και άσκηση βίας που υπονοούσε πως έχει βιώσει.
Κατηγορήθηκε σφόδρα για ομοφοβία εξαιτίας ορισμένων στίχων του και οι οργανώσεις για τα gay δικαιώματα εναντίον του.
Ωστόσο βρήκε και υποστηρικτές μέσα στην ίδια την κοινότητα των gay ατόμων που τόνιζαν ότι ο Έμινεμ έχει χτίσει μια ψευτική, υπερβολική και βίαιη περσόνα για να καυτηριάσει μέσα από το σοκ που αυτή προκαλεί με τα «λόγια της» την καταπίεση που υφίστανται οι κοινωνικά περιθωριοποιημένες ομάδες όπως οι gay.
Με απλά λόγια ο Έμινεμ δίχαζε. Για την ακρίβεια έδινε άλλη διάσταση στην έννοια του διχασμού. Και φυσικά, πουλούσε. Και ταυτόχρονα, άλλαζε το χιπ χοπ…
Με περίπου 19 εκατομμύρια αντίτυπα πωλήσεων παγκοσμίως, στο νούμερο 244 από το Rolling Stone στη λίστα του με «Τα 500 Μεγαλύτερα Άλμπουμ Όλων των Εποχών» και με μόνιμη παρουσία σε όλες τις λίστες με τα πιο σημαντικά άλμπουμ του 21ου αιώνα, το «The Marshall Mathers LP» απλά έγραψε ιστορία.
Και βέβαια άφηνε για τα καλά πίσω τα χρόνια που όποιος άκουγε δίπλα-δίπλα τις λέξεις «λευκός» και «ράπερ» έσκαγε στα γέλια.