Σπανίως κάποιος απών είναι τόσο… παρών. Ο Αλέξης Τσίπρας ποτέ πραγματικά δεν έφυγε από τον ΣΥΡΙΖΑ. Η σκιά του ουδέποτε έπαψε να είναι «εκεί», ορίζοντας τις εξελίξεις, οριοθετώντας το περίγραμμα. Αυτές τις μέρες, περισσότερο από ποτέ, επιβεβαιώθηκε η περίπλοκη σχέση που έχει πλέον ο πρώην πρωθυπουργός με ένα κόμμα που είναι (σαν) δικό του παιδί.
Θα το πούμε νέτα σκέτα, δίχως περιστροφές: Χωρίς αυτόν, ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχει. Αλλά και ούτε γίνεται να υπάρξει ΣΥΡΙΖΑ με αυτόν ξανά ως επικεφαλής. Δεν είναι τόσο αντιφατικό όσο σε πρώτη φάση ακούγεται. Είναι τα απόνερα της περιόδου του Στέφανου Κασσελάκη στην αρχηγία. Μια βραχύβια θητεία που έβγαλε στην επιφάνεια όλες τις παθογένειες, τις ίντριγκες, τις ανασφάλειες, τις έχθρες που υπέβοσκαν στην Κουμουνδούρου. Οδηγώντας το άλλοτε κυβερνόν κόμμα σε καταστάσεις που θα μπορούσαν άνετα να αποτελούν σκετσάκι σε επιθεώρηση.
Ο Αλέξης Τσίπρας γνωρίζει καλά τους όρους του πολιτικού παιχνιδιού καθώς και το πώς να αντιλαμβάνεται νωρίτερα από άλλους καταστάσεις και συσχετισμούς. Είχε συνεπώς εγκαίρως διαπιστώσει πως έπρεπε να μπει σε συγκεκριμένα μονοπάτια, πολύ διαφορετικά των προηγούμενων του. Ξεκαθαρίζοντας τους λογαριασμούς του με το παρελθόν και προετοιμάζοντας, μεθοδικά και στοχευμένα, την επόμενη δική του μέρα.
Γιατί ποτέ, ακόμα και πάνω στη μεγάλη απογοήτευση της στιγμής της παραίτησης του μετά τη βαριά εκλογική ήττα από τη Νέα Δημοκρατία και – αν πιστέψουμε κάποιες φήμες – την προδοσία μερικών ανθρώπων που νόμιζε δικούς του, δεν σκέφτηκε πραγματικά να τα παρατήσει, να αποσυρθεί.
Από το πολιτικό του γραφείο και βάση του Ιδρύματος που φέρει το όνομά του, στη Λεωφόρο Βασιλίσσης Αμαλίας, συνέχισε και συνεχίζει να παρακολουθεί τα πάντα με τη ζέση, την όρεξη και τη θέληση του ανθρώπου που είναι ενεργός – κάθε άλλο παρά «συνταξιούχος». Φρόντισε από νωρίς να πάρει απόσταση από τα πράγματα για να μπορέσει να ανανεωθεί, να αντλήσει τα διδάγματα των λαθών του και να γυρίσει σελίδα.
Πρώτος παραδέχτηκε πως χρειαζόταν rebranding. Ότι δηλαδή έπρεπε να αλλάξει τη δημόσια εικόνα του, να εξελιχθεί, να γίνει κάτι διαφορετικό κρατώντας τα καλά και πετώντας τα κακά του παρελθόντος. Γι’ αυτό και φέρεται να ζήτησε την αρωγή γαλλικής διαφημιστικής εταιρείας που ειδικεύεται στην πολιτική επικοινωνία – αν και αυτό έχει διαψευστεί από το περιβάλλον του. Γι’ αυτό ξάνοιξε τις πολιτικές του επαφές, προσεγγίζοντας και άλλους κύκλους συνομιλητών πέραν των παραδοσιακών της Αριστεράς,
Δεν είναι πάντα εύκολο να ερμηνεύσει ένας εξωτερικός παρατηρητής τις κινήσεις που κάνει ο Αλέξης Τσίπρας. Είναι συχνά αινιγματικός, απρόβλεπτος. Ποτέ δεν μπορείς να είσαι πραγματικά σίγουρος για το αν εννοεί αυτό που λέει, γιατί τo λέει και πού αποσκοπεί. Μοιάζει ωστόσο ασφαλές να πούμε πως είναι αποφασισμένος να δείξει πως η άδοξη παραίτηση από την αρχηγία του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν το φινάλε, αλλά μια κακιά γι’ αυτόν στιγμή μιας πολιτικής διαδρομής γεμάτης όσο λίγες.
Πότε σκοπεύει να επιστρέψει; Δεν το ξέρει, αλλά δεν τον πειράζει διόλου αυτό. Αρνείται συνειδητά να βάλει χρονοδιάγραμματα, περιττά άγχη στην πορεία του. Αυτό που είναι πλέον ξεκάθαρο είναι πως ο ΣΥΡΙΖΑ, όποιος και να είναι ο νέος αρχηγός, θα φυτοζωεί σε μονοψήφια ποσοστά. Ως εκ τούτου, η μόνη λύση για να ξαναβγεί μπροστά ο Αλέξης Τσίπρας είναι να κάνει νέο κόμμα, ή να τεθεί επικεφαλής ενός συνασπισμού της κεντροαριστεράς με το ΠΑΣΟΚ. Θα βρούμε πολλούς εκεί έξω που θα πόνταραν πολλά στο τελευταίο σενάριο. Το μεγαλύτερο πολιτικό ταλέντο του 50χρονου πρώην πρωθυπουργού άλλωστε, ήταν πάντα να βρίσκει τη χρυσή τομή, να γεφυρώνει διαφορές και χάσματα.