Νομίζω είναι άνευ πρωτοτυπίας και ουσίας να πω ότι η αθηναϊκή θεατρική σκηνή είναι από τις κορυφαίες παγκοσμίως. Το λέω μόνο και μόνο για να μην ακουστεί η παραμικρή διαφωνία. Και αυτό είναι κάτι ούτε εγώ δεν το γνώριζα μέχρι το 2015 χοντρικά. Μέχρι πριν έβλεπα θέατρο σποραδικά και ζήτημα να έβαζα στο καλεντάρι μου πάνω από 2-3 παραστάσεις. Φέτος, το κοντέρ έγραψε 15 και καλά να είμαστε, να γράφει κάθε χρόνο παραπάνω. Κι αφού έφυγε ατάκα γέροντα που κάνει στην άκρη να περάσει η νεολαία, ας μπούμε κατευθείαν στο ψητό.
Με το Φεστιβάλ Αθηνών να έχει ήδη 3 βδομάδες με τη μηχανή αναμένει και σε υψηλές ταχύτητες, με την Επίδαυρο να βρίσκεται προ των πυλών, κάνω την πρώτη ανασκόπηση θεατρικής σεζόν που έχω κάνει. Όχι με όλα όσα έπαιξαν. Αλλά με εκείνα που αιχμαλώτισαν χείλη και ψυχές. Με εκείνα που με τον δικό τους εισέβαλαν από τα κουφώματα των παραθύρων ή διέλυσαν τις πόρτες και μπήκαν στις καρδιές σαν στρατολάτες που θα έγραφε ο Λουντέμης. Οι καλύτερες παραστάσεις της θεατρικής σεζόν διέφεραν σε υφή και υλικά. Διέφεραν σε μπάτζετ και μεγαλοπρέπεια. Αλλά η μεγαλοσύνη δεν έρχεται πάντοτε φανταχτερή.
Όσα αποκλήρωσαν τον χώρο…
Οπερέτα
Ο Καραθάνος είναι ο Κουέντιν Ταραντίνο του ελληνικού θεάτρου. Όχι ως προς το ύφος και το είδος. Αλλά ως προς το maximum και το minimum. Και τα δύο θεόρατα. Για τα υπόλοιπα δες τι γράφτηκε εδώ.
1984
Ρήσσος, Φάουστ, 1984. Η Κατερίνα Ευαγγελάτου είναι ένα από τα ονόματα που έγδαραν ευθύς εξ αρχής το ελληνικό θέατρο. Το έγδαραν με σκοπό να το ανακουφίσουν και να σκεπαστούν με το δέρμα του. Το 1984 ήταν η πιο ωμή παράσταση της χρονιάς κι από τις πιο σκληρές παραστάσεις γενικότερα. Τα περαιτέρω εδώ.
Ο Μεγάλος Δαμαστής
Από τα έσχατα στην θεατρική σεζόν. Από τις παραστάσεις που ποιούν τις λέξεις, χωρίς να τις καπηλεύονται ούτε στο ελάχιστο. Δημήτρης Παπαϊωάννου γαρ. Δες και την συνολική κριτική.
Δον Ζουάν
Μια κωμωδία με την ξεκάθαρη υπογραφή του Μαρμαρινού. Θεατής σε θέση αναμονής ξεσπάσματος. Ένα ξέσπασμα που έρχεται, αλλά αδόκητα. Και δεν κυριαρχεί.
Εκείνα που εντάχθηκαν στον χώρο…
Colossus
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου στο τελείωμα της τριλογικής αφήγησης του, ανατρέπει την Ορέστεια του Αισχύλου και της δίνει αναβιωμένους συμβολισμούς.
Το Κουκλόσπιτο
Ένα magnum opus από την Αμαλία Μουτούση. Στο Θέατρο της Οδού Κυκλάδων άφησε ένα πανίσχυρο πνεύμα όταν τέλειωσε η παράσταση. Και κινείται μέχρι σήμερα, αναμένει, αναπνέει το απόλυτο κενό. Σε σκηνοθεσία Γιώργου Σκεύα με τον Άρη Λεμπεσόπουλο στο πλευρό της Μουτούση. Μαρία Ζορμπά, Γιώργος Συμεωνίδης και Νικόλας Παπαγιάννης το υπόλοιπο καστ.
Η Αρρώστια της Νιότης
Το ψυχογράφημα «Η ΑΡΡΩΣΤΙΑ ΤΗΣ ΝΙΟΤΗΣ» του Μπρούκνερ, γραμμένο το 1926, παρακολουθεί μια ομάδα νέων φοιτητών ιατρικής, που μέσα στην υπεροψία και στην απόγνωσή τους, προετοιμάζουν άθελά τους το έδαφος για τα κηρύγματα της εθνικοσοσιαλιστικής ναζιστικής ιδέας. Οι χαρακτήρες, ακροβατώντας ανάμεσα στην ιδιοφυΐα και στην παράνοια, στις σπουδές και στα πειράματα, ανακαλύπτουν τα όρια τους, φωτίζοντας σκοτεινές πτυχές του υποσυνείδητου που θα θέλαμε να ξεχάσουμε. Ο Δημήτρης Λάλος ήταν στη σκηνοθεσία και οι Ξένια Αλεξίου, Τάσος Δέδες, Νατάσα Εξηνταβελώνη, Κρίστελ Καπερώνη, Χριστίνα Μαριάνου, Γιώργος Τριανταφυλλίδης, Ουσίκ Χανικιάν αποτέλεσαν τον θίασο.
Σύντομες Συνεντεύξεις με Απαίσιους Άντρες
Τρεις γυναίκες υποδύονται άνδρες που μιλούν για γυναίκες. Σύντομες συνεντεύξεις in medias res – στο μέσο των πραγμάτων – σε ένα παράδοξο περιβάλλον που δημιουργεί μια υπερβατική πραγματικότητα. Πέντε άνδρες εκτίθενται σε ένα υποτιθέμενο πάρτι. Άραγε είναι σε όλους διακριτή αυτή η «περίεργη ταυτοσημία» ανάμεσα σε τόσο διαφορετικές ανθρώπινες σχέσεις; Ποιοί τελικά μπορούν να πληρώσουν αυτό το τίμημα για να είναι ουσιαστικά «μαζί» με κάποιο άλλο άτομο; Στο έργο του David Foster Wallace διακρίνεται ο ευαίσθητος και ιδιόρρυθμος χαρακτήρας του. Ανεπιτήδευτος στις σκέψεις του και τα πιστεύω του, συνδυάζει το χιούμορ και τη βαθιά ανθρωπιστική φιλοσοφία. Η σχολαστική περιγραφή της ανθρώπινης συνείδησης αποκαλύπτει την ευάλωτη ύπαρξη και την αγωνία του σύγχρονου ατόμου να συμβιώνει προσποιούμενο κοινωνικούς ρόλους.
Ζωή Μυλωνά και Κ. Αλέξης Αλάτσης μετέφρασαν και συνέλαβαν την οπτική του έργου. Η πρώτη μαζί με τις Σοφία Μαρία Κικιλίντζια, Σταυρούλα Κοντοπούλου έγιναν οι τρεις γυναίκες που μεταμορφώθηκαν σε πατριάρχες.
Οι Τρειςευτυχισμένοι
Η υπόθεση του έργου είναι «απλή»: στο σπίτι του Μαρζαβέλ περιφέρεται ένα πλήθος ανθρώπων που τους συνδέουν μοιχείες -παρελθούσες, παροντικές και μελλοντικές- οι οποίες κινδυνεύουν ανά πάσα στιγμή να αποκαλυφθούν εξαιτίας ενός οδηγού ταξί και διαφόρων αντικειμένων-φετίχ: ενός ρολογιού-κούκου, μιας ελαφοκεφαλής με κέρατα, μιας γυάλας με χρυσόψαρα, ενός κομματιού υδρορροής, δύο πορτοκαλιών· όλα τα παραπάνω σύρουν τυραννικά τους ήρωες από την ελπίδα στην απελπισία και αντιστρόφως! Εμείς, το κοινό, συμπάσχουμε μαζί τους –μέσα από το γέλιο, ένα γέλιο, όμως, άγριο, ανελέητο, σχεδόν σαδιστικό, καθώς ανακαλύπτουμε τον ίδιο παραλογισμό και τα ίδια αδιέξοδα στις δικές μας σχέσεις, την ίδια σκοτεινή και ζωώδη πλευρά στη δική μας φύση.
Ο Γιάννης Χουβαρδάς σε μια «τεκτονική» αποτύπωση του έργου του Λαμπίς. Λένα Παπαληγούρα, Άγγελος Παπαδημητρίου, Χρήστος Λούλης, Λαέρτης Μαλκότσης, Δημήτρης Τάρλοου, Ιωάννα Κολλιοπούλου και Άλκηστις Πουλοπούλου ο θίασος.
Πλατεία Ηρώων
Ο Δημήτρης Καρατζάς είναι από τους θησαυρούς του ελληνικού θεάτρου και εν γένει της σκηνοθεσίας. Με τη Σκηνή Ηρώων στάθηκε ψηλότερα από το ύψος των περιστάσεων που θέτει ο Τόμας Μπέρνχαρντ σε κάθε έναν που αποτολμά να αναμετρηθεί μαζί του. Καρυοφιλλιά Καραμπέτη, Χρήστος Στεργιόγλου, Υβόννη Μαλτέζου, Άννα Καλαϊτζίδου, Μαρία Σκουλά, Παναγιώτης Εξαρχέας, Γιώργος Μπινιάρης, Συρμώ Κεκέ ο θίασος που ήρε τους περιορισμούς του σκηνοθέτη και του έδωσε πατήματα για να φτάνει όλο και πιο πέρα.
Η Βελανιδιά
Ένας πατέρας χάνει την κόρη του σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Έκτοτε, τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται. Νιώθει λες και παίζει σε παράσταση χωρίς να ξέρει τα λόγια. Εκείνος που οδηγούσε το αυτοκίνητο είναι υπνωτιστής. Από το ατύχημα και μετά, έχει στερέψει από έμπνευση. Για εκείνον, πλέον όλα είναι όπως φαίνονται. Για πρώτη φορά μετά το ατύχημα οι δυο τους συναντιούνται, όταν ο Πατέρας συμμετέχει ως εθελοντής στην παράσταση του Υπνωτιστή. Και αυτή τη φορά, στ’ αλήθεια δεν ξέρει τα λόγια…Η βραβευμένη παράσταση του Τιμ Κράουτς μεταφέρθηκε στα ελληνικά από τον Ανδρέα Ανδρέου. Νίνα Λαμπριανίδη & Αλεξάνδρα Μαρθαλαμάκη είναι οι υπνωτιστές. Στο ρόλο του πατέρα κάθε βράδυ και άλλος ηθοποιός.
Ντουέτα και μοναχικός λύκος…
Πέτρες στις Τσέπες του
Μάκης Παπαδημητρίου και Γιώργος Χρυσοστόμου. 7 ρόλους ο καθένας. Μία ο ένας μπροστά, μία ο άλλος. Κυρίως και οι δύο. Μια από τις πιο απρόσμενα ωραίες παραστάσεις.
Λαμπεντούζα
Λονδίνο-Λαμπεντούζα. Μια νοητή γραμμή χαράσσεται πάνω στον χάρτη. Εκεί που ο ξένος αφομοιώνεται, εκεί ο ρατσισμός σιγοσβήνει μέχρι να βρει την ίσκα του. Εκεί που ο πρόσφυγας υπερέχει αριθμητικά, εκεί αγαπιέται. Η παράδοξη φύση του ανθρώπου.
Αφέντης και Δούλος
Νανούρης και Λιγνάδης. Σκηνοθέτες και ηθοποιοί ταυτόχρονα. Απέναντι στον άλλο και απέναντι στον εαυτό τους. Από τις παραστάσεις που σου αφήνουν το περιθώριο να πάρεις με το βλέμμα και τις άλλες αισθήσεις κάθε τι. Να μην μείνει τίποτα πάνω στη σκηνή.
Διάφορες Επιλογές Πέτρος
Ένας αποκρουστικός, κυνικός, απάνθρωπος, ειδεχθής και…τέλειος μονόλογος. Ο Χρήστος Στεργιόγλου στέκεται ακάλυπτος απέναντι στους θεατές. Για μία ώρα και κάτι τραγουδάει το γλεντοκόπημα του σώματος του νεκρού του αδερφού. Έναν αδερφό που δολοφόνησε. Έναν αδερφό που άφησε άψυχο και τον βίαζε κατ΄εξακολούθηση. Σενάριο Ευθύμης Φιλίππου. Όλα εξηγούνται.