Πριν από μερικά χρόνια την είχα ακούσει να δηλώνει ότι πηγαίνει συχνά σε νεκροταφεία για να ηρεμήσει και να βάλει σε μια τάξη της σκέψης της. Αν σκεφτεί κανείς ότι – ευτυχώς – δεν έχει βιώσει ακόμα μεγάλη απώλεια στη ζωή της, αυτό καθίσταται κάπως περίεργο.
Για μένα ήταν ένα δείγμα επαρκές και ουσιαστικό για το ότι η Τόνια Σωτηροπούλου δεν ήταν αυτό το μονοδιάστατο πλάσμα που φαίνεται μέσα από την τηλεόραση. Φαίνεται όχι κατ΄επιλογή δική της. Αλλά έτσι την αντιμετώπιζαν οι περισσότεροι δημοσιογράφοι κι εκπομπές. Η ίδια μπορεί να μην τους κακίζει, αλλά εμένα αυτό μου τσιγκλούσε μια αντίδραση.
Τα έφερε έτσι η ζωή ώστε η Τόνια να μου προκαλέσει μια αδήριτο επιθυμία να τη γνωρίσω, να της πάρω συνέντευξη και να γίνω το όχημα για να μεταφέρει όλες τις άλλες διαστάσεις της που δεν έχουν δει ακόμα το φως. Όχι ότι αυτό είναι απαραίτητα καλό. Άλλωστε, η Τόνια και κάθε Τόνια επιλέγουν που θα δείξουν την αλήθεια τους και δεν έχουν να λογοδοτήσουν στο κοινό για την εικόνα που αυτό προσλαμβάνει.
Σήμερα η Τόνια Σωτηροπούλου έχει διανύσει μια πορεία της οποίας το πρόσημο κρίνεται ως θετικό ή αρνητικό μόνο από εκείνη. Είναι πολύ σημαντικό επίτευγμα ότι κατάφερε σε πείσμα της πραγματικότητας να μη δημιουργήσει ένα κοινό παρεμβαλλόμενο ανάμεσα σε εκείνη και τους στόχους της. Εκ του αποτελέσματος, είναι πολύ καλό τελικά που δεν έχουμε ιδέα για το τι κάνει επαγγελματικά.
Κυρίως επειδή τώρα πια έχει μάθει να επιτρέπει μόνο σε όσους την ενδιαφέρουν να την καταβάλλουν ή να την απογειώνουν με τις κρίσεις τους και να πετάει μακριά της όλους τους υπόλοιπους.
Σημαντικές συνεργασίες, συμμετοχή σε 6-7 ταινίες, αν τις μέτρησα καλά όπως μου τις έλεγε και άλλες πόσες δεκάδες οντισιόν σε αυτά τα 11-12 χρόνια που δραστηριοποιείται περισσότερο στο εξωτερικό. Αντιστάθηκε σε πολλά εμπόδια για να φτάσει να έχει σήμερα την αντοχή να δημιουργεί ρόλους για την ίδια, να γλυκοκοιτάζει το κομμάτι της παραγωγής και να προωθεί εδώ και ένα μήνα την ταινία Everything Is Wonderful.
Πρόκειται για μια ταινία όπου πρωταγωνιστεί μαζί με την Πία Μέχλερ και αποτελεί έναν ύμνο στη γυναικεία φιλία, αλλά και στα όσα μπορεί να τοποθετήσει ανάμεσα σε δύο γυναίκες η ζωή σε επίπεδο στόχων κι επιθυμιών. Κάτι που ουσιαστικά αφορά την έννοια «άνθρωπος» και δε χρειάζεται να αυτοπροσδιοριστεί με τόση απολυτότητα φυλετικά.
Κι αφού έχει κάνει όλα αυτά η Τόνια Σωτηροπούλου, τι είναι αυτό που λένε οι περισσότεροι για εκείνοι, συνήθως υποτιμητικά; Το κορίτσι του James Bond που έπαιξε 15 δευτερόλεπτα. Έχουν περάσει 7 χρόνια από το Skyfall, έχει κάνει χιλιάδες στροφές ο κόσμος και το σύμπαν, αλλά εμείς εκεί να επιμένουμε. Μια ακατανόητη για μένα εμμονή. Όπως και ακατανόητος είναι ο στωικός τρόπος που την αντιμετωπίζει η ίδια.
Γι΄αυτό το λόγο είναι αξιοθαύμαστη. Όπως και για πολλούς άλλους. Λόγοι που θέλει ενδιαφέρον για να τους αντλήσει η αντίληψη από μια γραπτή συνέντευξη. Μόνο σε μια συζήτηση μαζί της μπορεί να κατανοήσει κάποιος από που πηγάζει κάθε στάση που παίρνει απέναντι σε πολλές συνθήκες της ζωής.
Δεν θα πω άλλα. Θα πω μόνο πως η Τόνια είναι παθιασμένη. Όχι μόνο με τον εαυτό της και αυτά που αγαπάει. Αλλά και στις σχέσεις της. Είναι παθιασμένη με το να πετυχαίνει ο κάθε άνθρωπος. Είναι παθιασμένη με την σκυλίτσα της τη Στέλλα, μια φάτσα που θα δεις και στις φωτογραφίες. Το πιο σημαντικό για μένα είναι πως έχει παθιαστεί με τη σωτηρία του πλανήτη. Κι αυτό της το πάθος την οδήγησε στο να γίνει vegan. 16 χρόνια τώρα.
Αυλαία. Φώτα. Πάμε!
Κεφάλαιο 1: Η Τόνια Σωτηροπούλου, το Σινεμά και η πορεία της σε αυτό
«Κατάλαβα εκ του αποτελέσματος το τι κάναμε με αυτή την ανεξάρτητη παραγωγή. Είναι η μικρότερη παραγωγή που έχω λάβει μέρος. Μπατζετικά. Γιατί σαν κόνσεπτ κι εξοπλισμό γυρίσματος χρησιμοποιήσαμε πολύ καλά μηχανήματα και συνεργείο. Είμαι όμως πολύ συνηθισμένη σε αυτό.
Στα μικρότερα crews, στις περισσότερες ώρες, στο ότι πρέπει να υπάρξει ένας συντονισμός και μια συνοχή από όλους. Δε μπορεί να γίνει εύκολα κάτι ξανά και ξανά. Οπότε αυτή καθαυτή η ταινία μου άφησε σαν απόηχο το τι τελικά μπορώ να κάνω μόνη μου, μα και ότι στο σινεμά πρέπει να βοηθάμε ο ένας τον άλλον. Τουλάχιστον αυτή η ανάγνωση γεννήθηκε μέσα μου κι από την οπτική της παραγωγής, ένα κομμάτι που πια με ενδιαφέρει εξίσου. Είμαι στην παραγωγή του Everything is Wonderful, έχω και τις επαφές με την Feelgood, οπότε το είδα πολύ πιο σφαιρικά».
«Το δικό μου πλάνο είναι μακροπρόθεσμο και το αντιλαμβάνομαι. Έχω επιλέξει έναν δρόμο που κατά βάση εξελίσσεται στο εξωτερικό. Ο χώρος δράσης μου είναι το Λονδίνο κυρίως και η Αμερική. Έχω επικεντρωθεί στο σινεμά, μου αρέσει και είναι κι ο λόγος που απέχω από την τηλεόραση. Είχα την τύχη πριν εφτά χρόνια να αποκτήσω μια μεγάλη αναγνωρισιμότητα στη χώρα μου και επέλεξα να μην την εξαργυρώσω τηλεοπτικά.
Δεν ήθελα να δω τον εαυτό μου να παρατάει το πλάνο και τα όνειρα του. Έχω κάνει πράγματα έξω, έχω καλό agency, κάνω άλλα πράγματα που μου παρέχουν οικονομική άνεση και μου παίρνουν το άγχος της επιβίωσης, επομένως μπορώ να μην καταλήξω να βλέπω το σινεμά ως μέσο πλουτισμού. Είναι κάτι που δεν το θέλω».
«Το παλεύω και το κάνω με έναν δομημένο τρόπο. Καταλαβαίνω ότι παίρνει χρόνο. Δεν είμαι εδώ για να κοροϊδέψω κόσμο, ούτε πιστεύω ότι κάποιος που έτυχε να με δει σε ένα έργο, κάθεται και σκέφτεται τι άλλο κάνω. Ο καθένας ζει τη δική του ζωή, τον δικό του αγώνα κι εγώ δεν θέλω καθόλου να είμαι ανταγωνιστική. Όχι γιατί τα έχω τόσο καλά με την πάρτη μου. Αλλά γιατί μας πάει πίσω.
Θέλω ο καθένας να τα καταφέρνει όπου θέλει με τον τρόπο που μπορεί. Είχα κάποτε ένα είδος κομπλεξισμού με πράγματα που έβλεπα. Έκρινα τον τρόπο που προσέγγιζε κάποιος τη δημιουργία του. Συνειδητοποίησα ότι αυτό είναι απλά η δική μου αισθητική και αν δεν αρέσει σε μένα, δε σημαίνει πως δεν είναι ωραίο. Είναι μόνο ο τρόπος που βλέπω εγώ τα πράγματα. Ο καθένας για να πάρει τα μαθήματα του και να φτάσει κάπου, κάνει αυτό που πιστεύει».
«Υπάρχουν παραγωγές που έχω συμμετέχει στο εξωτερικό που επειδή δεν ήρθαν στην Ελλάδα, δεν τις ξέρει κανείς. Άρα εύκολα θα φτάσει κάποιος στο συμπέρασμα ότι εγώ δεν έχω κάνει τίποτα σχεδόν. Όμως εγώ έχω κάνει και είμαι περήφανη για αρκετά απ΄όσα έχω κάνει, όπως το Berberian Sound Studio. Μια ταινία του Πίτερ Στρίκλαντ που λόγω της καλής μας συνεργασίας αποτέλεσε το πρόκριμα για να είμαι και στη νέα του ταινία το High Voltage, που μπορεί να μην έρθει ποτέ στην Ελλάδα.
Από την άλλη, αυτό που έχω επιλέξει να κάνω έξω, έχει τεράστιο ανταγωνισμό. Μπορεί να κάνω 50 οντισιόν και να μη μου κάτσει τίποτα για ένα χρόνο. Όχι γιατί είμαι κακή. Επειδή κάποιος άλλος ταιριάζει περισσότερο. Στην Ελλάδα θεωρώ ότι το σινεμά είναι συγκεκριμένο σε επίπεδο προσώπων.
Είναι 10 άτομα, mainstream ηθοποιοί που κάνουν ταινίες αντίστοιχες μιας τηλεοπτικής κωμωδίας. Αυτό είναι κάτι που το σκέφτομαι, αλλά μπαίνω στο χορό και χορεύω. Κάποιες φορές πρέπει να δημιουργήσεις εσύ πράγματα για σένα. Ο χρόνος μας ξεπερνάει και δεν αντιλαμβανόμαστε πόσος χρόνος πέρασε χωρίς να δουλέψουμε».
«Θεωρώ ότι κλίνω περισσότερο προς την κωμωδία. Ξέρω πού είμαι καλή, πού είμαι μέτρια και πού κακή. Όλα είναι ζήτημα του πως σε πλασάρει και σε φτιάχνει το πρακτορείο και ο μάνατζερ. Πρέπει να περάσεις πολλούς ίδιους ρόλους μέχρι να σπάσεις αυτή την ακολουθία.
Στην περίπτωση μου οι ρόλοι έχουν ως περιγραφή το “μεσογειακή ομορφιά”. Ειδικά αν είσαι Ευρωπαίος, στην Αμερική θα πρέπει να μεταποιήσεις πολλά στοιχεία σου. Μόνο αν είσαι Βρετανός, Αυστραλός ή ισπανόφωνος δεν χρειάζεται. Δες για παράδειγμα τη Μαργκότ Ρόμπι πόσους ίδιους ρόλους έκανε μέχρι να φτάσει να παίζει διαφορετικά πράγματα. Ή δες τη Χάγιεκ και την Πενέλοπε Κρουζ. Προφανώς και αυτές δεν χρειάστηκε ποτέ να αλλάξουν την προφορά τους για να βρουν ρόλους».
«Δε με έχει ψήσει ακόμα το θέατρο. Είναι και η φύση του πλάνου μου που απαιτεί να φεύγω για ταξίδια στο εξωτερικό συχνά, οπότε δε μπορώ να συμβαδίσω με τη δέσμευση μιας παράστασης. Θέλω όμως να το δουλέψω αυτό. Αν όχι από το φθινόπωρο, αφού έχω κλείσει για τρεις δουλειές κινηματογραφικά, λίγο πιο μετά χρονικά σίγουρα. Αν είναι κάτι που ταιριάζω ναι.
Δόξα τω θεώ έχω προτάσεις και ευχαριστώ όσους μου πρότειναν γιατί είναι μεγάλο το ρίσκο που παίρνουν, γιατί δεν ξέρουν τόσοι τη δουλειά που έχω κάνει έξω κι ούτε έχω ζυμωθεί στον θεατρικό τρόπο παιξίματος. Όσο κι αν μπορεί να μου προτείνουν επειδή μπορεί εμπορικά να υπάρξει επιτυχία, παραμένει ένα μεγάλο ρίσκο γι΄αυτούς.
Όλα στο τέλος έχουν να κάνουν με την έκφραση και την ικανότητα, όχι με τη δημοσιότητα. Κάποια στιγμή θα το κάνω. Νομίζω ότι έχουμε τόσους υπέροχους ηθοποιούς και θέατρα που δε λείπω σε κανέναν. Για μένα θα το έκανα. Έχω την περιέργεια να δω πώς θα είμαι».
«Δε μου αρέσει να βλέπω πράγματα που έχω κάνει. Θα το δω μια φορά μόνο για να κρίνω. Κάθομαι και κοιτάζω τι έκανα και δε μου άρεσε. Ξέρω επίσης λόγω όλων των παραμέτρων, ποιες παραγωγές δε μου άρεσα καθόλου. Εκπαιδεύομαι πολύ στο να με βλέπω και να με κρίνω γιατί στέλνω πολλά tapes για οντισιόν. Μπορεί και 5 το μήνα. Και κάνω 10-15 λήψεις κάθε φορά.
Οπότε βλέπω πολύ τον εαυτό μου και με κάνει και νιώθω αρκετά άβολα. Και είναι ακόμα πιο άβολο σε ρόλους που ξέρω ότι δεν ταιριάζω, αλλά πρέπει να απαντήσω στο casting call. Από την άλλη είναι ωραίο γιατί αποκτάς μια παραπάνω αίσθηση που λειτουργεί αυτόματα και σε κάνει καλύτερο. Είναι μια εξάσκηση. Πολλές φορές κι από αμηχανία κάνω κάποια πράγματα που δεν τα κάνω σε φυσιολογική ροή».
«Πολύ συχνά συμβαίνει να φτάνω σε ένα τέλμα κινήτρου. Εκεί όμως αρκεί ένα reality check, να καταλάβεις ότι δεν χρωστάς κάτι σε κάποιον πέρα από τον εαυτό σου. Μόνο σε αυτόν είσαι υπόλογος. Όταν κάνεις ένα επάγγελμα όπως του ηθοποιού, αισθάνεσαι την κάθε αποτυχία ως προσωπική, ενώ δεν είναι. Είναι απλά μια απόρριψη που σου ανοίγει τον δρόμο για κάτι άλλο μελλοντικά. Όλα σχετίζονται με το που θες να πας και το πόσο διατεθειμένος είσαι να σκληρύνεις το στομάχι σου. Κάτι που απαντάται από το πόσο πολύ αγαπάς κάτι».
Κεφάλαιο 1.1: Η εμμονή των μίντια στον ρόλο της στο Skyfall
«Εγώ ξεπέρασα τη συμμετοχή μου στο Skyfall με το που τελείωσα το γύρισμα. Για να πάρω αυτό το ρόλο που κάποιοι περιγράφουν ως 15 δευτερόλεπτα, πέρασα τρεις μήνες οντισιόν και πολύ περισσότερους για άλλες δουλειές. Επίσης εγώ βρέθηκα σε αυτή την ταινία, δούλεψα με τον Σαμ Μέντεζ κι αυτό μου φτάνει. Άλλαξε πολλά πράγματα στη ζωή μου. Απέκτησα και μια εμπειρία που κανείς απ΄όσους γράφουν για μένα δεν θα την αποκτήσει. Οπότε είναι οκ και δε μένω σε αυτό.
Δε μπορώ επίσης να επιβάλλω σε κάποιον που θα με πετύχει σε κάποιο event, να κάτσει να βάλει στη δήλωση στο πρωινάδικο ότι εγώ θα παίξω σε μια ταινία, γιατί δεν αφορά κανέναν. Προφανώς στην αρχή αισθάνεσαι αδικημένος, αλλά καταλαβαίνεις εν ευθέτω χρόνω ότι δεν τους αφορά.
Όπως και το Everything Is Wonderful δεν αφορά πολύ κόσμο. Ο τρόπος που αποφάσισα να το δουλέψω με την Feelgood ήταν όσο πιο λιτός γινόταν. Με ρώτησαν πόσα σινεμά, πόσες αίθουσες θέλω για προβολές και τους είπα “βάλε 1-2 που να έχουν κάποιες επιλεγμένες προβολές”.
Ο άλλος δεν θα πάει εύκολα να πληρώσει για να δει ένα indie film. Κι ας είναι μια ευχάριστη ταινία που θα μπορούσες κάλλιστα να την δεις σπίτι σου. Άλλο που για μένα είναι κάτι σπουδαίο λόγω της προσπάθειας μας και το που έχουμε φτάσει. Έχω πλήρη εικόνα του πως είναι τα πράγματα. Επίσης, δε χρειάζεται να κλειστώ σε ένα καβούκι και να το παίξω ότι εγώ είμαι καλλιτέχνης, κάνω μόνο ποιοτικά πράγματα κτλ.
Είναι και το άλλο. Έρχεται ένας δημοσιογράφος που δεν έχει επιλέξει πού και πώς θα γράφει και σκέφτεται “πω ρε πούστη μου, πρέπει να πάρω συνέντευξη από τη Σωτηροπούλου. Θα την ρωτήσω για τα γκομενικά της και πώς αισθάνεται ως κορίτσι του James Bond”. Και τίποτα άλλο. Στην καθημερινότητα της χι γυναίκας που είναι δημοσιογράφος και σου παίρνει δηλώσεις, έχει στο πίσω μέρος του μυαλού της να σκεφτεί τόσα πράγματα που αδιαφορεί για σένα. Δεν είναι κι ότι γράφει για σινεμά.
Τρέχει από δω κι από κει για να πάρει δηλώσεις από 50 άτομα. Γιατί να μπω στη διαδικασία να προσβληθώ ή να εξηγήσω ότι δεν είναι έτσι. Τώρα που είχα πάει στις Κάννες για ραντεβού, για δουλειά και προφανώς για να δω ταινίες, έγραφαν κάποιοι με πομπώδη τρόπο ότι είχα pass για τις Κάννες που είναι μια απλή διαδικασία αν ανήκεις σε εταιρείες παραγωγής. Κι αν είσαι και λιγάκι εμφανίσιμος, θα σε φωτογραφίσουν όταν βρεθείς στο κόκκινο χαλί.
Υπήρχε αυτό και υπήρχε και η ειρωνεία του στυλ “ποια είσαι που πήγες στις Κάννες με 15 δευτερόλεπτα στον Bond”. Που εγώ έκανα κάτι για τη δουλειά μου, πρέπει να πηγαίνω σε φεστιβάλ. Δεν το έκανα για να πουλήσω μούρη στον κόσμο».
Κεφάλαιο 2: Η Τόνια Σωτηροπούλου και η στάση της απέναντι στο influencing
«Μου αρέσει που έχω τα συμβόλαια μου με τα μεγάλα brands και κάνουμε καμπάνιες, κάτι που εξίσου το αγαπώ. Δεν είμαι influencer, δε μου αρέσει αυτός ο τίτλος. Δε νομίζω πως είσαι influencer αν έχεις ωραίο σώμα και το δείχνεις με μαγιό. Σε καμία περίπτωση. Είναι όμως κάτι που μου προσφέρει και του είμαι εξίσου πιστή. Δεν αγχώνομαι και δεν χρειάζεται να μπω στη διαδικασία να σκεφτώ να κάνω κάτι που δεν ταιριάζω καθόλου απλά και μόνο επειδή πρέπει να βγάλω λεφτά».
«Υπάρχουν συνεργασίες και συνεργασίες. Έχει τύχει να με προσεγγίσει και να συνεργαστώ με εταιρεία που τα ρούχα τους, κατάλαβα, ότι δεν ταιριάζουν σε μένα. Δε σημαίνει ότι δεν είναι ωραία. Απλώς δεν έβλεπα εμένα ως κατάλληλη για να τα προωθήσω. Στο παρελθόν το έκανα αυτό. Πλέον είμαι ξεκάθαρη και δεν θα το έκανα.
Για μένα τα πάντα είναι ενέργεια. Με κάποιες εταιρείες είχα επαφή με προϊόντα ως καταναλωτής που τα αγάπησα. Για παράδειγμα, σε επίπεδο καλλυντικών, από τη στιγμή που δεν τρώω κρέας, είναι ξεκάθαρη η θέση μου σαν άνθρωπος και μέσα από τα social media να είμαι cruelty free στη ζωή μου. Δεν θα κάνω καμπάνια για προϊόν που κάνει animal testing. Μπορεί να έρθουν μεγάλα brands με μεγάλο μπάτζετ και να μου προτείνουν, όμως αν το κάνω θα κοροϊδεύω πρωτίστως τον ίδιο μου τον εαυτό.
Οπότε απαιτείται μια ισορροπία σε αυτό το κομμάτι. Να είσαι συνειδητά διατεθειμένος και να κοιτάς που έχεις στοχεύσει. Εγώ όταν συνειδητοποίησα κάποια πράγματα, δε βρέθηκα σε δύσκολη θέση ή να σκεφτώ αν θα διαλέξω το χρήμα ή τις πεποιθήσεις μου. Δεν υπήρχε δίλημμα. Άσε που πιστεύω ότι οι καριέρες χτίζονται από τα Όχι και όχι τα Ναι.
Ειδικά αν συνδυάζονται με το σωστό timing. Αν πεις αυτά που θεωρείς σωστά Όχι, οι δουλειές θα σου εμφανιστούν στην πορεία. Κατανοώ το άγχος της επιβίωσης, εννοείται πως έχω ζοριστεί πολλάκις στο παρελθόν, αλλά το θέμα είναι να έχεις το πλάνο και τις παραμέτρους, ώστε να μη βρεθείς σε αυτή τη θέση».
Κεφάλαιο 3: Η Τόνια Σωτηροπούλου και οι ανησυχίες της απέναντι στη ζωή
«Φοβάμαι πάρα πολύ να πάθουν κάτι οι άνθρωποι που αγαπώ. Φέτος το ένιωσα πολύ με τη μητέρα μου που πέρασε μια πολύ δύσκολη ασθένεια. Ευτυχώς τώρα είναι καλά. Φοβάμαι πολύ επίσης να είμαι μέτρια. Όχι μόνο στο πως αποδίδω ερμηνευτικά. Αλλά και στις σχέσεις μου. Φοβάμαι μήπως δεν είμαι καλή φίλη. Αυτό το δούλεψα και θεωρώ ότι είμαι ιδανική φίλη. Υπερέβην το εγώ μου για να φτάσω σε αυτό το σημείο. Με σοκάρουν οι άνθρωποι με έναν ή κανένα φίλο. Είμαστε τόσο πολύπλευροι όλοι. Πώς μπορούμε να ταιριάζουμε μόνο με έναν;»
«Ήταν πολύ τρομακτικό κι αναθεώρησα πολλά πράγματα με αυτό που έγινε με τη μαμά μου. Η μαμά μου είναι ένας πολύ δυνατός άνθρωπος και συνειδητοποιημένος όμως. Οπότε εμπιστεύτηκα το ένστικτο της. Ένιωσα επίσης ότι δεν περνάω όσο χρόνο θα ήθελα με τους γονείς μου. Γι΄αυτό αποφάσισα να είμαι περισσότερο μαζί τους γιατί μεγάλωσαν και δεν το πήρα χαμπάρι. Τους έβαλα πιο πολύ στο πρόγραμμα μου.
Νομίζω ότι με τους γονείς μας ανταλλάσσουμε θέσεις όσο μεγαλώνουν. Ξαφνικά γίνονται αυτοί τα παιδιά μας. Όσο κι αν δεν μας το λένε, κάτι που είναι απόρροια της δικής τους ωριμότητας. Κερδίζεις άλλες εμπειρίες μαζί τους. Μεγαλώνεις, φεύγεις από το σπίτι και είναι καλό αυτό, αλλά οι γονείς σου είναι πια μέρος της ζωής σου. Όχι όλη η ζωή σου όπως όταν ήσουν παιδί.
Αυτό που αποκόμισα από την όλη κατάσταση, παρά το ότι ο φόβος έγινε ακόμα πιο τρομακτικός, με κάποιο τρόπο εκλογικεύτηκε. Αυτό δε σημαίνει ότι κάνω μια προετοιμασία μέσα μου για παν ενδεχόμενο, γιατί είναι ανούσιο. Όταν έρθει η στιγμή για το κάθε τι, τότε θα το αντιμετωπίσω. Ούτε πριν ούτε μετά. Αυτή είναι η ομορφιά της ζωής. Τη στιγμή που καλείσαι να αποδείξεις στον εαυτό σου, το αποδεικνύεις. Να μην έχεις κενά. Να απαντάς μέσα σου στο ερώτημα “γιατί χτίζεις όσα χτίζεις;”».
«Οι άνθρωποι κάνουμε προβολές στους απέναντι μας και καθρεφτίζουμε πράγματα. Μπορεί να εμφανιστούν φορές που στήριξες κάποιον, αλλά με τρόπο που δεν κούμπωσε στην προβολή του άλλου και μέσα του να μη μετρήσει ως στήριξη. Αλλά στο δικό σου κριτήριο ήταν το καλύτερο που μπορούσες να κάνεις για εκείνον.
Έτσι με αντιλαμβάνομαι ως προς τους φίλους μου κι έτσι αντιλαμβάνομαι αυτούς ως προς εμένα. Δηλαδή όταν συνέβη αυτό με τη μαμά μου, το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να δω πως θα το λύσουμε. Έκλαψα γι΄αυτό μετά από 2 πολύ δύσκολους μήνες. Μήνες που μπορεί η οικογένεια μου να είχε γονατίσει. Εγώ δεν εκφράζω ούτε τη χαρά μου ιδιαίτερα. Ένα λεπτό και μετά back to reality».
«Πιστεύω στις πράξεις παρά στα λόγια. Δε φοβάμαι καθόλου να ζητάω συγγνώμη. Ακόμα κι αν πιστεύω ότι έχω δίκιο. Αν κάποιος νιώσει πληγωμένος, θα το κάνω. Αλλά μ΄αρέσουν και τα όρια, η οριοθέτηση των σχέσεων. Σε προηγούμενες σχέσεις μου προσπαθούσα ασυνείδητα να φέρω τον άλλο στα μέτρα μου. Η παγίδα σε αυτό είναι η σκέψη “αφού του δίνω τόσα πολλά και είμαι τόσο καλή, γιατί φέρεται έτσι;”.
Δε σκεφτόμαστε όμως ότι ο άλλος μπορεί να μην τα θέλει αυτά τα πολλά. Ότι αν δεν τα θέλει, είναι γιατί δε μπορεί κι ο ίδιος να ανταποκριθεί αμοιβαία και ισόποσα. Αυτό δεν τον καθιστά κακό. Αυτό που δίνουμε σίγουρα το ζητάμε και πίσω. Όμως ο άλλος έχει έναν χαρακτήρα. Αποδέξου τον.
Μην αλλάξεις τον εαυτό σου. Εσύ δίνε αυτό που θες. Αν δεν αντέχεις αυτό που παίρνεις, τότε φύγε. Το έκανα πολύ σε αυτό το πλαίσιο στα ερωτικά. Και με τους φίλους μου κάποιες φορές. Έκρινα επειδή δεν καταλάβαινα. Ποια είμαι όμως εγώ να πω στον άλλο τι θα κάνει;»
«Δε χρειάζεται κανείς να κάνει υπέρβαση για να προσεγγίσει τον άλλο. Γιατί έτσι προδίδει τον εαυτό του και το αποτέλεσμα θα είναι καταστροφικό. Νομίζω ότι η αίσθηση της ελευθερίας και της ροής που έχεις όταν τα πράγματα είναι εύκολα με κάποιον, έχετε δηλαδή συμπίπτουσες προτεραιότητες, είναι κάτι αναντικατάστατο.
Δεν καταλαβαίνω γιατί να υπάρχει υπερπροσπάθεια. Προσπαθείς τόσο στη ζωή σου για καταξίωση, οικονομική ασφάλεια για σένα, προστασία για τους δικούς σου. Γιατί να κάνεις τον μαλάκα στις προσωπικές σχέσεις ή να αποδέχεσαι το ότι το κάνει ο έτερος της σχέσης».
«Εγώ αφήνω το παρελθόν πίσω μου και κρατάω τις ωραίες στιγμές. Τα άσχημα θα ζοριστώ να τα θυμηθώ. Θα ζοριστώ να θυμηθώ τι κακό μου έκανε κάποιος. Γιατί αυτό που συνδέει τη μνήμη με τις αναμνήσεις είναι το πώς αισθάνθηκες γι΄αυτές τη στιγμή που έγιναν. Εγώ τα διαγράφω αυτά. Ακόμα κι αν τα θυμηθώ, δε θα έχει το ίδιο αντίκτυπο. Επίσης είμαι άλλος άνθρωπος απ΄αυτό που θυμάμαι στα 18 μου.
Δε θα γύριζα ποτέ στο σχολείο ή στα 20 κάτι μου. Μπορεί να έχω έναν ωραίο απόηχο, μια ανεμελιά και μια αφελή αλαζονεία λόγω της άγνοιας, αλλά δεν θα γύριζα σε αυτό. Το αναπολώ, μα ως εκεί. Σαφώς θα συγκινηθώ με τα μέρη που έπλασα αναμνήσεις ωραίες. Είτε είναι ένα σπίτι που έμεινα είτε ένας ξένος τόπος που βρέθηκα.
Όλα πάλι καταλήγουν όμως στο πόσα κενά έχεις επιτρέψει μέσα σου. Γιατί η αίσθηση του κενού σημαίνει διαρκής πτώση. Κι όταν πέφτεις, αναζητάς ένα στέρεο έδαφος. Για τους ανθρώπους αυτό είναι η τελευταία στιγμή της ευτυχίας τους. Ή η πιο μνημειώδης. Όταν δεν επιτρέπεις στα κενά να προσελκύσουν το βήμα σου, δεν αναπολείς τόσο τις παρελθοντικές ευτυχίες και ετοιμάζεσαι για το κάθε παρόν. Κάθε μέρα γεννιέται και κάτι καινούργιο. Έχω πολλά πράγματα που αναπολώ για παράδειγμα από τα τελευταία δύο χρόνια».
«Δεν λέω στον εαυτό μου ότι είμαι ευτυχισμένη. Παλιά δεν την άγγιζα την έννοια αυτή. Θεωρούσα ότι η ευτυχία είναι στιγμές κι όχι μια μόνιμη κατάσταση. Υπήρχε και η παρέμβαση από τους γύρω ότι η ευτυχία είναι ζήτημα οπτικής. Από την άλλη, ακόμα κι αν είναι όλα καλά στη ζωή μου, πώς μπορώ εγώ να είμαι ευτυχισμένη, ενώ καταστρέφεται ο πλανήτης για παράδειγμα;
Πλέον όμως πιστεύω ότι η ρίζα της αλλαγής είναι το συναίσθημα της ευτυχίας. Κι αυτό πρέπει να το έλξεις μόνος σου. Τα πράγματα λειτουργούν πολύ αντίστροφα σε σχέση με το πώς τα έχουμε στο μυαλό μας. Γιατί βάζεις στόχους τα λεφτά, τους ανθρώπους που ταιριάζουν στα θέλω σου κι επειδή δεν τα έχεις, ξεπερνάς τα πολύ περισσότερα πράγματα που έχεις στη ζωή σου για να είσαι ευγνώμων.
Όλοι περνάμε πότε δύσκολα πότε εύκολα και πάει λέγοντας. Έχουμε όλοι το δικαίωμα να νιώθουμε τη θλίψη. Όχι όμως να τα ισοπεδώνουμε όλα. Πρέπει να εστιάζουμε σε αυτό που έχουμε πετύχει και μας προχώρησε ως ανθρώπους. Η ευτυχία δε σημαίνει ότι όλα είναι λυμένα στη ζωή μου. Γιατί, ακόμα κι αν όλα αυτά τα check που έχουμε στη λίστα μας είναι λυμένα, πάλι κάτι θα μας έλειπε. Αυτό είναι που μας κρατάει ζωντανούς. Χρειαζόμαστε κάτι για να προχωράμε, ειδάλλως το σύστημα μας θα πει “στόχος επετεύχθη, τέλος προσπάθειας”».
* Το Everything Is Wonderful κυκλοφόρησε στις αίθουσες στις 9 Μαΐου από τη Feelgood και προβάλλεται στον κινηματογράφο Ζέα Digital Cinema (Χ. Τρικούπη 39, Mαρίνα Ζέας, 2104521388)
* Η συνέντευξη κι η φωτογράφιση έγιναν στο Μαντζάρου 3 στο Κολωνάκι
Φωτογραφίες: Θοδωρής Κώτσικας