Οι νόμοι της Μαφίας είναι λίγοι και γνωστοί. Αν κάποιο μέλος της τους παραβεί, τότε δεν υπάρχει επιστροφή. Αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση για το προδιαγεγραμμένο τέλος του. Το μόνο που αλλάζει σε αυτές τις περιπτώσεις είναι ο χρόνος και ο τόπος του χτυπήματος. Ο στόχος γνωρίζει πώς θα πεθάνει. Δεν γνωρίζει το πώς και πότε θα γίνει αυτό…
Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ’60 ο Στιβ Παττακός ήταν ο αδιαφιλονίκητης ηγέτης των «The Greeks», δηλαδή των Ελλήνων ομογενών που μπορεί να μην είχαν τους αριθμούς και την οργάνωση των Ιταλών μαφιόζων, αλλά παρέμεναν «σκληρά καρύδια» στην Ανατολική ακτή των ΗΠΑ, έχοντας εγκαθιδρύσει το δικό τους μικρό, αλλά απολύτως επιτυχημένο «βασίλειο».
Ο διάδοχός του έμελε να είναι και αυτός ένας Στιβ. Συγκεκριμενα, ο Στιβ Μπούρας ο οποίος είχε πολύ μεγαλύτερο όραμα από τον προκάτοχό του και σύντομα αντιλήφθηκε ότι το μέλλον βρισκόταν στην Φιλαδέλφεια, όπου βέβαια κουμάντο έκαναν οι οικογένειες Μπρούνο και Σκάρφο. Στα χέρια του Μπούρα οι δουλειές άνθισαν, αφού ο δαιμόνιος Έλληνας μαφιόζος κατόρθωσε να εκμεταλλευτεί τις πλάτες των νέων συνεργατών του, ενώ την ίδια ώρα φρόντιζε κάτω από την μύτη τους να κινεί τα νήματα που έκαναν τους «Greeks» ολοένα και πιο δυνατούς. Τα χρήματα που έρρεαν από τοκογλυφία, εκβιασμούς, παράνομο τζόγο και προστασίες ήταν πολύ καλά, αλλά η εκτόξευση ήρθε όταν στην εξίσωση μπήκε και το εμπόριο μεθαμφεταμίνης. Έναν τομέα που οι Ιταλοί είχαν σε δεύτερη μοίρα, αδυνατώντας να οραματιστούν το μέλλον…
Νιώθοντας διαρκώς πιο δυνατός και συγκεντρώνοντας χρήμα και επιρροή ακόμη και στον πολιτικό στίβο της πόλης, ο Μπούρας ήταν πλέον ένας συνεργάτης ισότιμος με τους μαφιόζους και όχι «υπάλληλός» τους. Έτσι διαρκώς μείωνε τα χρήματα που έδινε και εκείνος κάθε μήνα στην «φαμίλια», αρνούνταν να πληρώνει και θεωρούσε ότι κανείς δεν θα τολμούσε να τον αγγίξει. Είχε, δηλαδή, την ίδια ψευδαίσθηση που συναντάμε ξανά και ξανά στις υποθέσεις της Μαφίας. Για μερικά χρόνια όλα κυλούν ομαλά, μέχρι να έρθει ένας γενικευμένος πόλεμος συμμοριών, να ξεκαθαρίσει το τοπίο και να δημιουργηθούν οι συνθήκες για το επόμενο μεγάλο «αφεντικό» της πόλης.
Σε αυτόν τον πόλεμο ο Μπούρας πίστευε ότι θα έχει συμμάχους τους ανθρώπους της οικογένειας Σκάρφο, δίχως να αντιλαμβάνεται ότι οι δικές του παράλληλες δραστηριότητες για περισσότερα από 10 χρόνια είχαν γίνει ορατές από τους Ιταλούς. Γι’ αυτό και όταν είδε τον συνεργάτη του, Χάρι Μπουλά να πέφτει νεκρός στις 26 Μαΐου σε προάστιο της Φιλαδέλφεια, θεώρησε ότι η «φαμίλια» θα τον προστάτευε, χωρίς να γνωρίζει ότι εκείνος θα ήταν το επόμενο θύμα από τα χέρια των ανθρώπων του Σκάρφο.
Μάλιστα, ήταν τόσο πλανεμένος που κανόνισε δείπνο με έναν από τους πιο διαβόητους εκτελεστές της, τον Ρέιμοντ Μαρτοράνο, με τον οποίο συναντήθηκαν –συνοδεία των φιλενάδων τους- στο ελληνικό εστιατόριο του Βενέτη. Εκεί ο Μπούρας ένιωθε ασφαλής, θεωρώντας ότι σε έναν χώρο του απόλυτου ελέγχου του και με ένα πρωτοπαλίκαρο του Σκάρφο στο τραπέζι, κανείς δεν θα τολμούσε να τον αγγίξει. Παρόντες στην παρέα ήταν ακόμη οι δύο γυναίκες, ο γνωστός ραδιοφωνικός παραγωγός της πόλης Τζέρι Μπλάβατ και άλλο ένα άτομο, ο Τζο Ινάντι.
Την ώρα του φαγητού, δύο άνδρες μπήκαν στο εστιατόριο και κατευθύνθηκαν προς την παρέα. Αμίλητοι, έφτασαν μέχρι το τραπέζι, όπου σύμφωνα με μαρτυρίες ζήτησαν από τους υπόλοιπους συνδαιτυμόνες να παραμερίσουν και στη συνέχεια άδειασαν τα περίστροφά τους πάνω στον Στιβ Μπούρα, ο οποίος δεν πρόλαβε να αντιδράσει καν, ενώ κανένας άλλος δεν έσπευσε να τον υπερασπιστεί.
Άλλωστε σε τέτοιες περιπτώσεις τα πράγματα είναι συνήθως απλά. Ο Σκάρφο ήθελε να βγάλει από την μέση τον Έλληνα που δεν τον «σεβόταν» αφού όχι μόνο έκανε δουλειές δίχως την έγκρισή του, όχι μόνο δεν έδινε ποσοστά από τις μπίζνες του με τα ναρκωτικά, αλλά πλέον είχε τολμήσει να επεκταθεί στον τομέα του real estate στο Ατλάντικ Σίτι, περιοχή που ανήκε ολοκληρωτικά στον Λιτλ Νίκι Σκάρφο…
Με τον θάνατο του Μπούρα οι «Greeks» δέχτηκαν καθοριστικό πλήγμα, αφού οι υπόλοιποι έλαβαν το ξεκάθαρο μήνυμα και κανείς δεν δοκίμασε να αντιταχθεί στη νέα τάξη πραγμάτων. Άλλωστε ο πόλεμος που ξέσπασε εκείνη την εποχή κράτησε χρόνια, κόστισε τις ζωές πολλών και ουσιαστικά θεωρείται το τέλος των Ελλήνων μαφιόζων στην περιοχή για πάντα.