Την Ιλένια Ουίλιαμς την έχεις στο μυαλό σου ως μια κοπέλα που παρουσιάζει εκπομπές στο ραδιόφωνο ή στο MAD και εμφανίζεται κατά καιρούς σε εκπομπές σε κανάλια πανελλαδικής εμβέλειας.
Την έχεις επίσης στο νου σου ως κόρη του Ρόμπερτ Ουίλιαμς. Πιθανώς να υπάρχουν και άλλες πληροφορίες μέσα σου που να συνδέονται με εκείνη και να αφορούν την προσωπική της ζωή. Αυτό που τα τελευταία χρόνια θέλει να αλλάξει όμως, αφορά στην ιδιότητα της.
Ναι, η Ιλένια Ουίλιαμς συνεχίζει να παρουσιάζει εκπομπές. Αλλά πια θέλει να την βλέπεις και ως τραγουδίστρια. Όχι σαν, αλλά ως. Για πρώτη φορά στη ζωή της το λέει αυτό φωναχτά και δεν νιώθει περίεργα, δεν φοβάται πώς θα ακουστεί ή ότι θα την κρίνουν κάπως υποτιμητικά γι΄αυτό.
Η Ιλένια Ουίλιαμς είναι και τραγουδίστρια, όπως ο κάθε άνθρωπος δεν είναι μόνο ένα πράγμα. Και με αφορμή το τραγούδι της «Δικό Μου Θέμα» που κυκλοφόρησε πριν ένα μήνα από την Panik Records, βρεθηκάμε στο Tall’s Toy στο Σύνταγμα για να μιλήσουμε γι΄αυτή τη νέα φάση στη ζωή της.
Εκείνο που σίγουρα δεν φαίνεται να έχει διαφοροποιηθεί για την ίδια, αφορά στον χαρακτήρα της, στην ψυχή της για να το γράψω πιο σχηματικά. Αν και η ίδια δεν θα ήθελε να κάνω ένα τέτοιο highlight, η αιτία που θέλησα να μιλήσω μαζί της, δεν ήταν το τραγούδι της.
Ήταν ότι την παρακολουθούσα το καλοκαίρι στο Instagram που ήταν ενεργό μέλος σε αποστολές βοήθειας με τις πυρκαγιές στην Εύβοια, που πήγαινε εθελούσια σε μέρη με πνιγηρό αέρα για να προσφέρει όσα μπορεί. Και μένα πάντοτε με ξαφνιάζει ένα τέτοιο μέγεθος ψυχής και ανθρώπινης αντοχής γιατί νιώθω ότι δεν θα μπορούσα να το διαθέσω.
Η Ελένη Βουλγαράκη πιστεύει στους παραμυθένιους έρωτες και θέλει να γίνει «θηρευτής καλοκαιριών»
Από αυτό το σημείο ξεκινάει η κουβέντα μας και φτάνει στα μεγάλα της όνειρα, στις σχέσεις της με τους ανθρώπους, στο πόσο έχει αλλάξει τα τελευταία 2 χρόνια και στο ότι η αγάπη είναι αυτή που θα κάνει τον κόσμο πάντοτε καλύτερο. Ακούγεται φλώρικο ε; Ε, αν η αγάπη είναι φλωριά, τότε ας γίνουμε όλοι φλώροι. That’s the motto, το οποίο το τοποθετώ εγώ στα χείλη της Ιλένια Ουίλιαμς, αλλά πιστεύω πως θα το έγραφε και η ίδια έτσι.
Αλλά γιατί να της βάζω λόγια στο στόμα, ενώ τα λέει από μόνη της; Άνοιξε μάτια και καρδιά και η Ιλένια θα βρει τον τρόπο να στα προωθήσει όλα μέσα σου. Είτε τραγουδώντας είτε χαμογελώντας με αυτό το χαμόγελο που παράγει καλοσύνη σε όποιον το βλέπει.
Πάει κάποιος κάπου, ανεβάζει κάτι στα social και πέφτουμε να τον φάμε. Δηλαδή πώς θα προχωρήσουμε στη ζωή αν μας καταβάλλουν όλα; Φυσικά και θα επηρεαστούμε, φυσικά και θα νιώσουμε άσχημα, αλλά τι άλλο μπορεί να γίνει;
«Στο παρελθόν έχει χρειαστεί 3 φορές να αφήσω το σπίτι μου στον Διόνυσο λόγω ακραίων καιρικών φαινομένων. Οπότε το καλοκαίρι που συνέβησε αυτή η τραγική κατάσταση, δεν σκέφτηκα ποτέ τίποτα απ΄όσα έκανα. Απλώς μαζευτήκαμε 4 άνθρωποι που θέλαμε να βοηθήσουμε και ξεκινήσαμε να το κάνουμε. Δεν το έκανα για να δείξω κάτι.
Ο μοναδικός λόγος που κάναμε κάποιες αναρτήσεις με τα άλλα παιδιά – το λέω αυτό γιατί ακούγονταν διάφορα ότι κάποιοι κάνουν επίδειξη της βοήθειας, ευτυχώς δεν το είπαν για εμάς – ήταν για να δείξουμε πως υπάρχει τρόπος να βοηθήσουμε τον κόσμο.
Αυτό που μας εξόργισε τότε ήταν ότι υπήρχε τόση ανάγκη και πληροφορία και δεν μπορούσαν να βρουν τον τρόπο κάποιοι να το συντονίσουν. Επομένως, έτυχε να βρεθουμε αυτοί οι άνθρωποι, να ξεδιαλύνουμε την πληροφορία και να θέσουμε κάποιους στόχους. Έτσι καταφέραμε και κάναμε 3-4 πράγματα. Εγώ δε σκέφτηκα ποτέ ότι θα μας κατηγορήσουν για εκμετάλλευση αυτού που κάναμε προς προβολή.
Δεν μπορώ να σου πω ότι υπήρξε στιγμή που παρέλυσα. Κάναμε focus κάθε φορά σε μια περιοχή, σε μια αποστολή, αν μπορώ να το πω έτσι. Ήταν τεράστια η πληροφορία. Όταν τελείωσε όλο αυτό, τότε είπα μέσα μου “ωραία, θέλω 5 μέρες να αδειάσω και να νιώσω τι έχει γίνει”. Σου ξαναλέω ότι αυτό ήταν πολύ κοντά στο σπίτι μου, που δεν είχα καν προλάβει να σκεφτώ τι μπορεί να έχει συμβεί σε μένα.
Εγώ δεν είχα κάποια δύναμη ψυχής για να το αντέξω. Έπαιρνα δύναμη από την συσπείρωση των ανθρώπων, συγκινήθηκα πολύ από τους ανθρώπους που έβλεπα να ενώνονται. Μια μέρα, αφού είχε τελειώσει όλο αυτό, με πέτυχε μια κυρία στο δρόμο που είχα πάει βόλτα τον σκύλο μου και με ευχαρίστησε. Της λέω “για ποιο πράγμα;”, μου λέει γιατί βοηθήσαμε στο χωριό της στην Εύβοια, στα Ελληνικά. Για μένα αυτή ήταν μια τεράστια ανταμοιβή».
«Δεν έχω σκεφτεί ποτέ ότι αν δε βοηθήσω σε τέτοιες συλλογικές περιστάσεις, κάποιος θα με κατηγορήσει, άρα να το κάνω απ΄αυτή τη σκοπιά. Αν κάνω κάτι, θα το κάνω γιατί το νιώθω. Θα είναι πολύ χειρότερο να προσφερθώ καταναγκαστικά και να μη μπορώ να αντεπεξέλθω».
«Ο τελευταίος χρόνος με έχει αλλάξει πολύ. Ίσως τα τελευταία 2 χρόνια. Με έχει αλλάξει εσωτερικά γιατί δούλεψα πολύ με τον εαυτό μου, ώστε να μπορέσω να αντέξω σε όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας. Από κάπου πρέπει ο καθένας να αντλεί δύναμη και μόνο από μέσα του μπορεί. Τώρα πια βλέπω ότι το νόημα της ζωής είναι στα πολύ απλά.
Κι ας ακούγεται αδιάφορο. Στο λέω με όλη μου την ειλικρίνεια. Αν για παράδειγμα δεν πάει κάτι καλά στη δουλειά μου – έχω υπάρξει αρκετά εθισμένη στο πρόσφατο παρελθόν με τη δουλειά – δεν θα πέσω στο πάτωμα. Στον κορωνοϊό η δουλειά ήταν το Νο1 που με απασχολούσε. Εγώ δεν είχα απολαύσει καθόλου την καραντίνα γιατί μου έκοψε τα πόδια επαγγελματικά. Ως τότε δούλευα 24/7. Κάπου εκεί κατάφερα να βρω το νόημα και το συνάντησα στα πολύ απλά».
«Θα ήμουν ψεύτρα αν σου έλεγα ότι δεν απολαμβάνω τις στιγμές ευτυχίας μου επειδή γύρω μας διαλύεται το άπαν σύμπαν. Θα πρέπει να πατήσουμε κάποιο pause στην ανάγκη μας να νιώσουμε καλά ή να μας γεμίσουμε με ενοχές επειδή θα γελάσουμε, όταν συμβαίνουν τόσα άσχημα στον κόσμο;
Πάντα κάπου κάτι κακό θα συμβαίνει δυστυχώς. Δε μπορούμε να το αποτρέψουμε. Δεν θα ζήσουμε; Το βρίσκω υποκριτικό. Πάει κάποιος κάπου, ανεβάζει κάτι στα social και πέφτουμε να τον φάμε. Δηλαδή πώς θα προχωρήσουμε στη ζωή αν μας καταβάλλουν όλα; Φυσικά και θα επηρεαστούμε, φυσικά και θα νιώσουμε άσχημα, αλλά τι άλλο μπορεί να γίνει; Ναι, ο καθένας θα ψάξει τρόπους να βοηθήσει, αν το μπορεί.
Κι ο τρόπος δεν είναι κάποιος κανόνας. Βοήθεια μπορεί να είναι και το να κάτσεις 5 λεπτά στη σιωπή και να σκεφτείς τη θέση σου στην κοινωνία και τον πλανήτη. Ακούγεται χαζό, αλλά είναι πολύ ουσιαστικό. Μας οφείλουμε να αντέχουμε και να προχωράμε. Υπάρχουν μέρες που αν διαβάσω τα νέα, θα νιώσω χάλια. Αλλά προσπαθώ να βρω και κάτι καλό μέσα στο κακό για να αντέξω».
«Έχω την ευτυχία να κάνω αυτό που αγαπάω και η δουλειά μου να συνδέεται με τους φίλους μου. Συμφωνώ πως οι ανθρώπινες σχέσεις είναι πάνω από κάθε επάγγελμα, αλλά για μένα, όταν πέρασα αυτή την workaholic περίοδο, έψαχνα να διοχετεύσω κάπου μια εσωτερική ένταση και θλίψη που είχα από προσωπικά ζητήματα.
Ως προς αυτό που λες για τις μέτριες ανθρώπινες σχέσεις βέβαια διαφωνώ. Έχω ζήσει τα μέτρια και δεν μου αρέσουν. Θέλω το “όλα ή τίποτα”. Και το μέτριο έχει να κάνει με το πώς το αντιλαμβάνεται ο καθένας. Είναι υποκειμενικό».
Θα δείξω ευάλωτη σε κάποιον μόνο εκεί όπου τα πράγματα είναι αμοιβαία. Να δειξω ευάλωτη σε κάποιον που με θέλει και δε με θέλει, δεν θα το επιτρέψω στον εαυτό μου
«Η αγάπη για μένα είναι η μεγαλύτερη αρετή. Αν την κατακτήσουμε σε όλα τα επίπεδα, τότε θα είμαστε πολύ καλύτερα. Ως προς αυτό που λες ότι το μέτριο μπορεί να είναι κάτι που το θες σε μια συγκεκριμένη στιγμή, να σου προσφέρει δηλαδή κάποιος τον απόλυτο έρωτα, αλλά εσύ να μην το θες εκείνη τη στιγμή, αυτό είναι το timing.
Εγώ βρέθηκα σε μια φάση που έλεγα “εντάξει, μήπως να δοκιμάσω μαζί σου γιατί ξέρω ότι θα με αγαπάς κτλ”, αλλά δεν θα ήταν τίμιο από μέρους μου να προχωρήσω. Οπότε εκεί λες στον άλλον ότι δεν είστε στην ίδια σελίδα. Μπορεί κάποια στιγμή να βρεθούμε, μπορεί να μη βρεθούμε και ποτέ.
Θεωρώ κάπως pathetic το να αφήνεις τον άλλον να τρέχει μόνος του συναισθηματικά κι εγώ να είμαι στο φλου και το τυχαίο. Δεν είναι τίμιο να ξεροσταλιάζει ο άλλος για να του δώσω ένα ψήγμα αγάπης ή να του δείξω ότι είμαι λίγο ερωτευμένη…Έχω βρεθεί και στα δύο άκρα, δεν στο λέω τόσο απόλυτα στη θεωρία.
Αυτό είναι για μένα η κακιά πλευρά του έρωτα. Ο έρωτας μας έχει περαστεί στο κεφάλι ότι πρέπει να πονάμε, να πέφτουμε στα πατώματα…Δεν πιστεύω ότι είναι έτσι. Έχω κλάψει, έχω πονέσει – ποτέ μπροστά στον άλλον όμως – έχω μαζέψει τα κομμάτια μου και έχω βάλει ένα τέλος».
«Θα δείξω ευάλωτη σε κάποιον μόνο εκεί όπου τα πράγματα είναι αμοιβαία. Να δειξω ευάλωτη σε κάποιον που με θέλει και δε με θέλει, δεν θα το επιτρέψω στον εαυτό μου, αν και στις σχέσεις δε χωράνε εγωισμοί. Αλλά αυτή η συνθήκη δεν είναι σχέση, είναι ημίμετρο. Κι αυτό δεν το καταλαβαίνεις όσο το ζεις, αλλά μόνο όταν βγεις απ΄έξω. Όχι, δεν θέλω να είμαι αυτή που της το κάνουν, αλλά ούτε κι αυτή που το κάνει σε κάποιον άλλο».
«Οι άνθρωποι δεν είμαστε ίδιοι και το πως εκλαμβάνουμε τα πράγματα, δεν είναι ίδιο για όλους. Εκτιμάμε διαφορετικά τα πράγματα, έχουμε διαφορετικές υπερβάσεις. Για κάποιον το να του πεις καλημέρα μπορεί να είναι όλος ο κόσμος, για άλλον μπορεί να είναι τίποτα. Είναι δύσκολες οι ανθρώπινες σχέσεις και όσο μεγαλώνεις γίνεσαι πιο επιλεκτικός, πιο απόλυτος, καλείσαι ταυτόχρονα να κάνεις υποχωρήσεις…
Θεωρώ ότι για να μπεις σε μια φάση της ζωής σου που θα κάνεις μια σχέση, πρέπει να σε αγαπάς για να αγαπήσεις τον άλλον. Μπαίνουμε πολλές φορές σε μια σχέση γεμάτοι συμπλέγματα, ανασφάλειες που δυστυχώς αυτά τα προβάλλουμε στον άλλον. Αν αυτά δεν τα ξεσκαρτάρει κάποιος, γίνεται πολύ δύσκολο, ειδικά όσο μεγαλώνεις. Και το να μετράς τι σου δίνει ο άλλος και τι του δίνεις εσύ, πάλι δεν είναι υγιές».
Υπάρχουν στιγμές σαφώς που μου λείπει να γυρίσω σε ένα σπίτι και να με περιμένει ο άνθρωπός μου. Είμαι και άνθρωπος πολύ της σχέσης.
«Έχω περάσει από την περίοδο που είχα ανάγκη την επιβεβαίωση των γύρω μου για να καλύψω δικές μου ανασφάλειες. Όλα ξεκινούν από μέσα μας. Αν έρθεις και μου πεις εσύ ότι δεν σου αρέσει κάτι που έκανα στη δουλειά μου, δεν θα το βάλω βαθιά μέσα μου. Είναι υποκειμενικό. Σε μένα αρέσει.
Και σε κάποιον άλλον θα αρέσει. Και σε έναν άλλον πάλι δεν θα αρέσει. Κι αν κάνω αυτό που αρέσει σε σένα, δε θα αρέσω μετά στον άλλον που του άρεσα πριν. Δε μπορούμε να αρέσουμε σε όλους. Όποιος το κατακτά αυτό μέσα του, λύνει πολλά πράγματα εσωτερικά. Αν το δούμε κιόλας στα μίντια, όπου υπάρχει τίγκα ματαιοδοξία, είναι ακόμα πιο αναγκαίο, μα και πιο περίπλοκο».
«Έχω περάσει από το στάδιο που ένιωθα πως δεν αρέσω σε κανέναν. Το έζησα στη μετάβαση μου προς το τραγούδι τα τελευταία χρόνια. Σκέψου ήθελα εξ αρχής να ασχοληθώ με το τραγούδι, αλλά σκεφτόμουν ότι δεν θα αρέσω σε κανέναν, οπότε το έβαλα σε ένα κουτί βαθιά μέσα μου, το έθαψα, προδίκασα πως δεν θα αρέσω σε κανέναν χωρίς να έχω αρνητικό feedback – ίσα ίσα στα 19 μου που πήγα να το κάνω, είχα θετική ανταπόκριση.
Αλλά στον φόβο και το άγχος μου να το κάνω καλά, έβαλα μπροστά μου ένα τείχος και με σταμάτησα. Τώρα πια, δε με νοιάζει κιόλας. Δεν πιστεύω ότι δεν αρέσω σε κανέναν. Μάνι μάνι οι φίλοι μας, η οικογένεια μας, οι άνθρωποι που μας αγαπούν, τους αρέσουμε. Κι αν είσαι αυθεντικός και δεν προσποιείσαι ή δεν μπαίνεις σε μια νόρμα, τότε πολύς κόσμος θα σε ακολουθήσει. Κατ΄αρχάς για την αυθεντικότητα σου και εν δευτέροις για ό,τι πας να κάνεις».
«Η ιδανική μου μέρα θα είχε βόλτα με τον σκύλο μου, θα είχε ένα live το βράδυ, σίγουρα θα έβαζα φυσική επικοινωνία με τους φίλους. Αυτό είναι μια σούπερ τέλεια μέρα. Στην παρούσα φάση δεν θα έβαζα το σεξ. Αν ήμουν σε μια σχέση, εννοείται πως θα το έβαζα. Αλλά αφού δεν είμαι, δεν μπορώ να στο πω. Με πετυχαίνεις σε μια φάση που δεν υπάρχει κάτι στη ζωή μου και γι΄αυτό δεν μου περνάει από το μυαλό».
«Δε μου έχει τύχει να κυνηγήσω κάποιον που μου αρέσει. Δεν το λέω ψωνίστικα. Ήμουν πολύ τυχερή. Όποιον θέλησα, με θέλησε κι αυτός. Αυτό είναι και λίγο ενέργεια. Καταλαβαίνεις αν σε θέλει ο άλλος, οπότε με κάποιον τρόπο έλκεστε. Νομίζω κιόλας ότι σε γενικές γραμμές όλοι αντλούμε από τον κύκλο μας τις γνωριμίες εκείνες που θα εξελιχθούν σε κάτι ερωτικό. Υπ΄αυτή την έννοια δεν έχω φάει χυλόπιτα, αλλά δε σημαίνει ότι δεν έχω φάει το κέρατο μου. Μου έχει συμβεί. Δε θα σου πω ψέματα. Φυσικά και μου έχει συμβεί. Μαθαίνονται αυτά».
«Όταν δεν έχω έναν άνθρωπο στη ζωή μου, θα επικεντρωθώ στις φιλίες μου, στη δημιουργικότητα μου. Υπάρχουν στιγμές σαφώς που μου λείπει να γυρίσω σε ένα σπίτι και να με περιμένει ο άνθρωπός μου. Είμαι και άνθρωπος πολύ της σχέσης. Στην δεκαετία από τα 20 ως τα 30 μου, είχα μια σχέση 3 ετών και μια άλλη 5.5 ετών. Οπότε είμαι σχεσάκιας. Μου λείπει κάποιες στιγμές, αλλά πιστεύω ότι θα έρθει».
Η Φωτεινή Πετρογιάννη κοιτάζει το χριστουγεννιάτικο δέντρο και βλέπει κάθε βράδυ «Φιλαράκια»
«Κάθε τέλος μιας σχέσης, ανάλογα με το πώς έχει τελειώσει και τι κατάλοιπα σου έχει αφήσει, σε κάνει πιο φοβικό στην αρχή. Ένας χωρισμός δεν προκύπτει ξαφνικά μια μέρα, κάθεστε κάτω και λέτε “έλα αδερφέ, ωραία τα είπαμε, αλλά κάπου εδώ τελειώνει” και είναι αμοιβαίο…
Θεωρώ πως στη φάση ζωής που είμαι ότι αν πάω κατευθείαν να καλύψω το κενό μιας σχέσης που τελείωσε, χωρίς να το κρίνω γιατί κι εγώ το έχω κάνει, δεν θα είναι για καλό. Θεωρώ ότι πρέπει να μένουμε λίγο μόνοι, να επουλώνουμε τις πληγές και μετά να μπούμε στη διαδικασία του καινούργιου».
«Όσο περνάνε τα χρόνια, νομίζω ότι θυμόμαστε τα πολύ καλά πράγματα που ζήσαμε με ανθρώπους. Τα τραύματα είναι κι αυτά σημαντικά και δη στην αρχή ενός χωρισμού ή μιας χαλασμένης φιλίας, αλλά στο πέρασμα του χρόνου ξεθωριάζουν κάπως και αναδύονται τα καλά που περάσατε.
Τα τραύματα είναι στην ουσία ο λόγος του τέλους, αλλά μετά πάνε πίσω γιατί αν συνεχίσουν να μένουν μπροστά, αρρωσταίνεις ψυχολογικά και σκέφτεσαι άσχημα πράγματα. Ο χρόνος που περνάει σου δίνει τη διαύγεια να κάνεις ένα bug report, να δεις πού χτύπησες, πού πόνεσες και να σε προστατεύσεις για να πας παρακάτω».
Η ρομαντική μου πλευρά μου λέει ότι υπάρχει έρωτας που γίνεται αγάπη, γίνεται οικογένεια. Όχι απαραίτητα με παιδιά, αλλά να είστε μαζί με τον άλλον
«Έχεις παρατηρήσει ότι μεγαλώνοντας κάνουμε πιο δύσκολα φίλους. Κι από ένα σημείο και μετά, όταν οι φίλοι σου παντρεύονται, κάνουν παιδιά κι εσύ δεν είσαι σε αυτή τη φάση – εγώ το έχω ζήσει αυτό γιατί δεν είμαι σε αυτή τη φάση – αναγκάζεσαι να διευρύνεις τον κύκλο σου. Εκεί θέτεις διαφορετικές βάσεις. Δεν είσαι το ίδιο στα 30 σου και στα 20 σου. Στα 30 σου έχεις ζήσει πολλά περισσότερα, άρα οι νέοι άνθρωποι στη ζωή σου χρειάζονται ένα follow up.
Αν τους βάλεις στη ζωή σου, το κάνεις πιο συνειδητά και βλέπεις ότι θέλετε τα ίδια πράγματα, μιλάτε την ίδια γλώσσα, καταλαβαίνεις και αναγνωρίζεις αν είναι φίλος ή γνωστός σου που απλά κάνετε παρέα. Όσο μεγαλώνεις, είναι πιο εύκολο να τα ξεδιαλύνεις αυτά. Δεν είναι κακό να κάνουμε απλά παρέα ή να είναι ο άλλος φίλος μου από τα παιδικά χρόνια. Και στις σχέσεις δεν είναι κακό αν έχεις έναν άνθρωπο να κάνετε μόνο σεξ. Αν είστε και οι δύο στην ίδια σελίδα, δεν είναι μεμπτό».
«Δεν θέλω να δεχτώ ότι οι άνθρωποι που καταλήγουν μαζί, είναι επειδή έχουν κοινές προτεραιότητες, όπως λες. Θέλω να πιστεύω ότι υπάρχει ο έρωτας. Και θέλω να πιστεύω ότι καταλήγει σε αγάπη. Είναι το πιο όμορφο. Εν τούτοις παρατηρώ γύρω μου ότι δεν ξεφεύγουμε από τα στερεότυπα και τα άγχη. Γυναίκες κυρίως, αλλά και άντρες, σκέφτονται οικογένειες και παιδιά από άγχος κοινωνικό.
Και πάνε στον πρώτο άνθρωπο που εμφανίζεται μπροστά τους, τσεκάρουν κουτάκια και πάνε να κάνουν οικογένεια. Για μένα όλα είναι όμορφο να ξεκινάνε από τον έρωτα, αλλά και μετράει να έχετε μεγαλώσει και οι δύο με τον ίδιο τρόπο, να έχετε κοινή αντίληψη για το πώς θα μεγαλώσετε τα παιδιά σας με υγεία και σε ένα ασφαλές περιβάλλον. Η ρομαντική μου πλευρά μου λέει ότι υπάρχει έρωτας που γίνεται αγάπη, γίνεται οικογένεια. Όχι απαραίτητα με παιδιά, αλλά να είστε μαζί με τον άλλον».
«Αν είχα να διαλέξω ανάμεσα σε μια πόρτα που με βγάζει σε ένα μέλλον με παιδιά και άντρα και σε αυτή που είμαι με έναν άνθρωπο και γυρίζουμε τον κόσμο, θα διάλεγα τη δεύτερη. Αυτή τη στιγμή που μιλάμε, αυτό θα σου πω. Μου ακούγεται αγχωτική η πρώτη πόρτα. Δε σου λέω ότι δε με βλέπω μητέρα με παιδιά και οικογένεια.
Joanne: Μια Ελληνίδα τραγουδίστρια βγαλμένη από video game φέρνει κάτι πολύ φρέσκο στη μουσική
Που είναι θεμιτό κάποιος να μην φαντάζεται τον εαυτό του με παιδιά. Αλλά σε αυτή τη φάση, μετά από δύο χρόνια εγκλεισμού, ανοίγω τη δεύτερη πόρτα χωρίς κανέναν ενδοιασμό. Να γυρίσω τον κόσμο, να είμαι ελεύθερη, ανέμελη, να έχω έναν άνθρωπο και ζώα γύρω μου…Η πρώτη πόρτα είναι μακριά. Είναι πιο κοντά σε σχέση με πριν μερικά χρόνια, αλλά απέχει πολύ σε σχέση με τη δεύτερη.
Θα ήθελα να είμαι αυτή η χίπισσα της δεύτερης πόρτας. Είμαι παιδί που αγαπάει το Γούντστοκ. Δε με νοιάζει αν θα με ξέρουν. Στείλε με σε μια πλατεία στο Μπουένος Άιρες, να μη με ξέρει κανείς και να τραγουδάω εκεί. Αν γυρίσω τον χρόνο πίσω, τότε που σκεφτόμουν να κάνω τις διαδικασίες για να πάω στην Αμερική, δε θα σου πω ότι μετανιώνω, αλλά θα ήθελα να το έχω κάνει. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ελευθερία από το να μη σε ξέρει κανένας.
Εδώ έχουμε λίγο και το “είδες τι έκανε ο τάδε” ή “πας να μιμηθείς αυτό”. Εκεί όπου δε σε ξέρουν, δεν υπάρχει τίποτα τέτοιο. Δεν υπάρχει τίποτα πιο απελευθερωτικό. Δες παιδιά που φεύγουν από τη χώρα τους. Πάνε στο εξωτερικό και δεν έχουν κανέναν ενδοιασμό να χτυπήσουν πόρτες και καταφέρνουν πράγματα. Εδώ θα σκεφτείς τι θα πει ο καθένας επειδή πήγες και ζήτησες μια δουλειά».
«Η Αμερική είναι ένα κομμάτι που θα ήθελα να το έχω ζήσει. Δεν ξέρω αν θα έρθει. Ποτέ δε λέω ποτέ, αλλά τώρα μου αρέσει αυτό που έχω φτιάξει εδώ, θέλω να το ζήσω. Έχω και μια τρομερή ανησυχία να ζήσω όσα περισσότερα μπορώ. Ζητάω από τους ανθρώπους που συναναστρέφομαι να μοιραστούν μαζί μου τις εμπειρίες τους, τις γνώσεις τους. Θα ήθελα να πάω στη Νέα Υόρκη, αλλά και κάπου έξω απ΄αυτό το πολυπολιτισμικό και πολύβουο πράγμα».
Εννοείται πως είχα πάνω μου το βάρος του επωνύμου μου. Δε νομίζω πως μου το δημιούργησαν κάποιοι. Έβλεπα να συμβαίνει γύρω μου. Είχα πάντα το άγχος μην πουν ότι με βοήθησε ο μπαμπάς μου.
«Για μένα η μετάβαση μου από τα μίντια στη μουσική, στο να πω ότι είμαι τραγουδίστρια, είναι το μεγαλύτερο βήμα που έχω κάνει. Και είναι δύσκολο να επανασυστηθείς στον κόσμο που σε έχει μάθει, σε έχει ταυτίσει με κάτι. Το έκανα και δόξα τω Θεώ όσα έχω σκεφτεί και ονειρευτεί μέχρι στιγμής, έχουν συμβεί. Βγήκα από τα πρέπει, δεν έμεινα κολλημένη σε αυτό που ξεκίνησα να κάνω.
Είμαστε όλοι σε ένα μεταβατικό στάδιο ως άνθρωποι και πρέπει να δοκιμάζουμε τα πάντα. Είμαστε πολυσχιδή όντα. Δε μου αρέσει να πρέπει να ακολουθήσω μια ταυτότητα. Επειδη κάποιος στα 18 του θέλησε να μπει στη Νομική και μετά στα 25 του άλλαξε διαδρομή, θα τον στήσουμε στον τοίχο; Εμένα μου αρέσουν αυτοί που δοκιμάζουν πράγματα στη ζωή τους και δε μένουν καταπιεσμένοι».
«Εννοείται πως είχα πάνω μου το βάρος του επωνύμου μου. Δε νομίζω πως μου το δημιούργησαν κάποιοι. Έβλεπα να συμβαίνει γύρω μου. Είχα πάντα το άγχος μην πουν ότι με βοήθησε ο μπαμπάς μου. Όχι μόνο στη μουσική, αλλά ακόμα και στη δημοσιογραφία. Το οποίο και να συνέβη, επίσης δεν είναι κακό. Κανένας γονιός δε μπορεί να σε επιβάλλει στις γνωριμίες του για να κάνεις καριέρα. Μπορεί μόνο να σου ανοίξει την πόρτα. Αν δεν αξίζεις, θα βρεθείς πάλι έξω από την πόρτα.
Εγώ δυσκολεύτηκα να δεχτώ τέτοια βοήθεια. Τώρα μπορώ να σου πω ότι ζηλεύω τους ανθρώπους που δέχτηκαν τη βοήθεια των γονιών τους. Δες για παράδειγμα τον γιο του Γιώργου Παπαδάκη ή τον Γιώργο Κακοσαίο, τον γιο του Πλούταρχου. Δες τον γιο του Σχοινά και της Γαρμπή. Τα παιδιά αυτά δέχτηκαν τη βοήθεια. Εμένα μου έλεγε ο πατέρας μου να βοηθήσει και του έλεγα πάντοτε όχι. Εγώ δεν ήθελα να το κάνω έτσι. Μεγάλο λάθος. Κι αυτό με βάραινε φυσικά.
Κι όταν έκανα τη μετάβαση που σου λέω, δεν το είπα σε κανέναν. Ούτε στην οικογένεια μου. Αναρωτιέμαι ακόμα γιατί δεν μοιράστηκα κάτι τόσο όμορφο. Αν το είχα συζητήσει με τους δικούς μου, με τον μπαμπά μου, ίσως να ήταν διαφορετικά τα πράγματα.
Βάζουμε τον εαυτό μας μόνοι μας σε μια κατάσταση αυτοτιμωρίας, αυτοαπόρριψης, φόβου, μας αναγκάζουμε να αποδεικνύουμε πράγματα. Ό,τι είναι να το αποδείξεις, θα το αποδείξεις. Κι ας λέει ο οποιοσδήποτε ότι σε βοήθησαν οι γονείς σου. Αξίζεις να είσαι εκεί που είσαι; End of story».
«Δε θα έμπαινα καθόλου στη διαδικασία να αλλάξω τη γνώμη κάποιου που θεωρεί ότι είμαι εδώ που είμαι λόγω του ονόματος μου. Αν θέλει να μείνει σε αυτό, ας το κάνει. Είναι δικός του ρόλος να αλλάξει. Εγώ αν το κάνω για έναν, θα πρέπει να το κάνω για τον κάθε έναν ξεχωριστά. Γιατί να φέρω αυτό το βάρος; Έχω δουλέψει πολύ μέσα μου για να πετάξω αυτό το βάρος. Ναι, είμαι τραγουδίστρια λόγω του ονόματος μου.
Μεγάλωσα σε μια οικογένεια, σε ένα σπίτι γεμάτο μουσική. Δεν είναι και φυσιολογικό; Πόσα παιδιά επωνύμων είναι στον χώρο της τηλεόρασης και της μουσικής και γιατί αυτό να είναι άσχημο; Και σε πόσους δίνεται η ευκαιρία να δείξουν το τάλεντο τους στα talent shows και τα social; Ναι, έγινα τραγουδίστρια λόγω του επωνύμου μου. Αλλά θα συνεχίσω να είμαι, λόγω του ότι είμαι η Ιλένια».
«Μουσικά μεγάλωσα με Μαράια Κάρι, με Γουίτνι Χιούστον, με Beatles, με τα τραγούδια του πατέρα μου εννοείται, που έγραφε πολλές μπαλάντες…Τώρα δε θα σου βάλω όμως κάποια ταμπέλα. Ξεκίνησα με μπαλάντα, αλλά τώρα έβγαλα ένα χορευτικό τραγούδι. Γιατί σε αυτή τη φάση είμαι τώρα. Δε σκέφτηκα ποτέ ότι θέλω να υπηρετήσω κάτι ή να είμαι η τραγουδίστρια της επιτυχίας. Κάνω αυτό που με εκφράζει την εκάστοτε περίοδο.
Προφανώς και θέλω να κάνω επιτυχία. Αλλά δεν είναι αυτοσκοπός και δεν θα πατήσω επί πτωμάτων. Και ο καθένας ορίζει με δικά του κριτήρια την επιτυχία. Για μένα είναι επιτυχία που ο Δημήτρης Κοντόπουλος μου εμπιστεύτηκε το κομμάτι του. Είναι επιτυχία που είμαι στην Panik. Είναι επιτυχία ότι ο Λεωνίδας ο Σώζος και ο Μάριος ο Ψιμόπουλος με τον OGE που τους έφερνα στο πλατό μου, μου έφτιαξαν το τελευταίο μου τραγούδι.
Είναι επιτυχία να μου στέλνει κόσμος το τραγούδι μου και να μου λέει καλά λόγια, ότι περνάνε καλά κι ότι τους αγγίζει. Αν θα μου το πουν 10 άνθρωποι ή 100.000, δεν μου αλλάζει κάτι. Φυσικά και το θέλω το huge, θέλω να γίνει κάτι μεγάλο, δεν το κάνω για την ψυχή της μαμάς μου. Είναι και η δουλειά μου. Και στα μίντια δεν είναι ότι έχω κάνει κάποια τρελή επιτυχία, ότι ήμουν σε κάποια εκπομπή που έκανε 50άρια.
Είμαι σε αυτή τη δουλειά 10 χρόνια, έχω μπει από μικρή στα μίντια, έχω δουλέψει με μεγάλους παρουσιαστές, τραγουδιστές και συνθέτες και δεν έχω ακούσει ποτέ ένα “εντάξει, δεν κάνεις”. Ευτυχώς έχω ακούσει καλά λόγια.
Ήθελα και θέλω να είμαι μπροστά στον κόσμο και να βγάζω το συναίσθημα της κάθε στιγμής και να τον παρασέρνω. Για μένα κάθε τραγούδι σηματοδοτεί και μια ψυχολογική περίοδο. Ιδίως το τελευταίο. Προς το παρόν έτσι έχει. τύχει. Αυτό δε σημαίνει πως δεν έχω να αναμοχλεύσω συναίσθημα αν μου δώσεις κάτι που δεν το νιώθω αυτή τη στιγμή».
«Προσπαθώ να μη χρωματίζω τις πράξεις μου με βαριές και αρνητικές λέξεις. Αν κάτι δεν μου πάει καλά, δε θα νιώσω αποτυχημένη. Κάποιος λόγος θα υπήρξε. Κάθομαι, το αναλύω, το αντιμετωπίζω ορθολογιστικά, κυνικά ίσως, και μέσα απ΄αυτό θα βγει κάτι καλό που θα σε οδηγήσει στο επόμενο σκαλοπάτι. Δεν λέγεται τυχαία ότι η επιτυχία είναι το αποτέλεσμα πολλών αποτυχιών».
«Δεν θεωρώ ότι υπάρχει κάποιος μαριονετίστας στη ζωή μας, κάποια μακρινή μοίρα. Οτιδήποτε μας συμβαίνει, εμείς το έχουμε προκαλέσει. Οι πεποιθήσεις μας, τα όνειρα και οι φιλοδοξίες μας, οι στόχοι μας ορίζονται από εμάς. Απλώς δεν το συνειδητοποιούμε. Δεν είναι εύκολο να το αντιληφθούμε. Οτιδήποτε μας έρχεται, το έχουμε προκαλέσει. Και δε μιλάω εκ του ασφαλούς. Δεν έχω μια τέλεια ζωή. Έχω περάσει δυσκολίες. Δεν τις χρησιμοποιώ ως επίκληση στο συναίσθημα, ούτε με ορίζουν αποκλειστικά. Ξέρω τη δεδομένη χρονική στιγμή γιατί μου συνέβη κάτι».
«Η πιο βαθιά μου ανησυχία είναι πώς θα είμαι στο μέλλον. Αν σκάψεις πολύ μέσα μου, θα δεις ότι με ανησυχεί το αν θα έχω στο μέλλον μου την εσωτερική γαλήνη, την ηρεμία και την ευτυχία όπως την ορίζω. Αυτό φοβάμαι κιόλας. Παλιά θα σου έλεγα ότι φοβάμαι να χαθούν οι άνθρωποι γύρω μου. Αλλά κι αυτό συνεπάγεται την ηρεμία και τη γαλήνη μέσα μου. Όλα βρίσκονται εκεί για μένα».
* Φωτογραφίες: Intime/ Δημήτρης Περιστέρης
** Η φωτογράφιση έγινε στο Tall’s Toy στην Πλατεία Καρύτση.