Είναι περίεργη η μοίρα. Αν δεν της δώσεις τόση σημασία, μπορεί και να ξεφύγεις από τα τερτίπια της που σε βασανίζουν για πάντα. Αν πάλι σου κεντρίσει το ενδιαφέρον, χάθηκες. Ο γιατρός Γιάννης Νανάς ήταν ένας άνθρωπος που έδινε ζωή και η μοίρα τού την πήρε με βάναυσο τρόπο.
Νεκρός ύστερα από τροχαίο βρέθηκε ο Γιάννης Νανάς και μέχρι εδώ πιθανότατα θα αναρωτιέσαι για το ποιος είναι. Ευτυχώς, τέτοιοι άνθρωποι, όπως κι αν πεθάνουν, έχουν φροντίσει το μέγεθος της ψυχής και του έργου τους να επηρεάσει τόσο τους γύρω τους, ώστε να νιώσουν την ανάγκη να μιλήσουν για εκείνον.
Την αφήγηση μιας ζωής που μόνο ως σπουδαία μπορεί να χαρακτηριστεί, απ΄όσα θα ακούσει κανείς να λένε για εκείνον οι φοιτητές Ιατρικής που μπορεί να τον είχαν καθηγητή, νοσηλευτές και γιατροί που συνεργάτηκαν μαζί του, οι φίλοι του.
Ο Γιάννης Νανάς θεωρείται πρωτοπόρος της επεμβατικής καρδιολογίας και ο ουσιαστικός πρωτεργάτης των μεταμοσχεύσεων της καρδιάς στην Ελλάδα. Είναι αυτός που επινόησε και κατασκεύασε μια μικρή και εύχρηστη τεχνητή καρδιά για την υποστήριξη ασθενών με ολική καρδιακή ανεπάρκεια, ως ένα μεταβατικό στάδιο μέχρι να γίνει εφικτή η μεταμόσχευση.
Εκεί που όμως θα σταθούν όλοι όσοι τον συναναστράφηκαν, είναι η ευαισθησία του, η επιθυμία του από μικρό παιδί να προσφέρει. Ήταν από τους ανθρώπους που έδωσαν τεράστιο αγώνα για να δημιουργηθούν δύο νοσοκομεία στην Ουγκάντα (Καμπάλα) και την Τανζανία (Μπουκόμπα), καθώς και σχολεία, μικρά αγροτικά ιατρεία, αρδευτικά έργα κ.α.
Άνθρωποι που τον έζησαν έχουν να λένε πως στο ιατρείο του που είχε στην πλατεία Βάθης, δεχόταν ασθενείς και σπανίως δεχόταν χρήματα. Ίσως μόνο τις φορές που καταλάβαινε πως ο πελάτης δεν τα στερείται ή ότι έπρεπε κάπως να συντηρηθεί το ιατρείο.
Έπρεπε όμως να φτάσει στο πολύ έσχατο σημείο για να μπει στη διαδικασία να αμειφθεί γι΄αυτό που ο ίδιος δεν αποκάλεσε ποτέ επάγγελμά του.
Φρόντιζε πάντοτε να έχει ένα σπίτι να μένει δίπλα στο νοσοκομείο που εργαζόταν, ώστε να είναι πάντοτε άμεσα διαθέσιμος αν τον καλούσαν εκτός ωραρίου. Υπήρξαν αμέτρητες ημέρες στη διάρκεια της ζωής του ως καθηγητής Καρδιολογίας που αδυνατούσε να κοιμηθεί, αν και πολλές ώρες άυπνος, επειδή είχε στο νου του κάποιον ασθενή και την πορεία της υγείας του.
Νοσηλευτές και ιατροί έχουν να περιγράψουν και περιπτώσεις που ο ίδιος έβαζε από την τσέπη του για να υπάρχει μια αποκλειστική και να φροντίζει κάποιους ανθρώπους. Δεν τον ένοιαζε ποτέ το χρώμα, η καταγωγή, το ποιος είσαι. Μόνος σκοπός να δώσει ό,τι έχει και δεν έχει για να επανέλθει η υγεία του κάθε ανθρώπου που είχε μπροστά του.
Πολλές φορές για κάποιους ανθρώπους καταλαβαίνεις από το πρόσωπό τους και από τον τρόπο που χαμογελούν, το ποιόν τους. Κάποιες φορές θα λαθέψεις, αλλά στην περίπτωση του Γιάννη Νανά δε γίνεται.
Χαμογελούσε με αυτόν τον συνδυασμό της ικανοποίησης και του άβολου που ένιωθε γιατί δεν ήθελε ποτέ να φαίνεται. Δεν πρέπει να υπήρξε φορά που να είπε «Έκανα το τάδε». Έγινε το χ, ψ πράγμα. Από μόνο του. Λες κι αυτός δεν είχε συμβάλλει.
Ξέρετε, μέσα στην καθημερινότητα, ιδίως αυτή των ανθρώπων που καλούνται να αναδείξουν, να μεταφέρουν πληροφορία, την προσοχή την παίρνουν τα πρόσωπα που την αποζητούν, πρόσωπα που μπορεί να μην είναι per se κακοί, αλλά δεν έχουν και κάτι να σου πουν.
Και χάνεται ο χώρος που θα έπαιρνε ο Γιάννης Νανάς και ο κάθε Νανάς. Και πρέπει να συμβεί κάτι συνταρακτικά καλό ή κάτι το τραγικό, όπως τώρα, για να δοθεί λίγο φως σε έναν άνθρωπο που ήθελε πάντοτε οι άλλοι να έχουν πάνω τους τους προβολείς.