Πέρασα δύο ώρες μαζί της για την φωτογράφιση στο Ubuntu Cafe. Κι άλλες δύο γεμάτες ώρες για τη συνέντευξη. Στο τέλος κατέληξα: η Τραϊάνα Ανανία είναι ένας θηλυκός Χρόνης Μίσσιος.
Παρόλο που είχα επιχειρήσει να την βρω για συνέντευξη το 2021, όταν είχε κυκλοφορήσει τα πρώτα της τραγούδια, δεν προέκυψε. Ίσως να μην το ήθελα τόσο.
Οι συναστρίες ενώθηκαν για να πάω να την δω σε ένα live της με τη Σίλια Κατραλή (που διαβάζεις εδώ) και να αποφασίσω ότι ήταν η κατάλληλη στιγμή. Συζητήσαμε, κανονίσαμε, βρεθήκαμε, μιλήσαμε και από δω και κάτω θα δεις το αποτέλεσμα της κουβέντας.
Το πρώτο μέρος. Γιατί, για πρώτη φορά στις συνεντεύξεις που κάνω, θα υπάρξει και δεύτερο μέρος. Δεν χωράει σε ένα part η Τραϊάνα Ανανία. Κι όπως η ίδια έχει τραγούδι για τον Πήχη, που ήταν και η αφορμή για να μιλήσουμε, έτσι και στις συνεντεύξεις μου, κάπως ανέβασε και τον δικό μου Πήχη. Καλό ή κακό, θα δείξει.
Από έναν ωκεανό 4.000 λέξεων, ψάχνω τα στοιχεία εκείνα στα οποία αξίζει να κάνω highlight στον πρόλογό μου και δεν βρίσκω τι να προτάξω.
Γι΄αυτό αφήνω σε εσένα αναγνώστη την κρίση αυτή. Πίστεψέ με όμως, όσο μεγάλο κι αν σου φαίνεται αυτό που ακολουθεί, στο τέλος δεν θα αναρωτιέσαι γιατί έχασες τόσο χρόνο, αλλά θα θέλεις κι άλλο. Γιατί αυτό είναι η Τραϊάνα Ανανία. Δεν τη χορταίνεις.
– Απ’ όλα τα πράγματα που αναφέρεις στον Πήχη, ποια είναι αυτά που δεν σηκώνεις συζήτηση για να έχει ένας άντρας και σε ποια θα έβαζες νερό στο κρασί σου;
Λοιπόν…Σίγουρα έχω θέμα με την καθαριότητα, όντως πρέπει ο άλλος να φροντίζει τον εαυτό του, να μυρίζει ωραία, να κάνει δύο ντους την ημέρα, ειδικά αν ιδρώνει κιόλας κλπ. Δεν μπορώ να διανοηθώ ότι θα έρθει ο σύντροφός μου μετά τη δουλειά και δε θα κάνει ντους για να ξαπλώσει στο κρεβάτι μαζί μου. Αυτό δεν γίνεται με τίποτα. Η καθαριότητα είναι ένδειξη αυτοσεβασμού και σεβασμού.
Οι άνθρωποι που είναι παραμελημένοι στην καθαριότητα, έχουν και θέματα ψυχικά, είναι ένδειξη κατάθλιψης. Είναι επίσης και δείγμα ανατροφής η καθαριότητα. Ένα παιδί παραμελημένο από τους γονείς του, δε θα έχει αφομοιώσει τη σπουδαιότητα της καθαριότητας, δεν θα το έχει δει, άρα δεν θα το έχει αναπαράξει, άρα και οι γονείς του θα είχαν τις ίδιες συνήθειες. Θα είναι παραμελημένος και σε άλλα ζητήματα αυτός ο άντρας.
– Κι επίσης, αν είσαι συνειδητά μη καθαρός, σημαίνει πως θεωρείς ότι οι άλλοι πρέπει να ανέχονται τη δυσοσμία σου, άρα θα θεωρείς ότι έχουν υποχρέωση να ανέχονται και πολύ χειρότερα στη συμπεριφορά σου. Ίσως και πιο επικίνδυνα.
Πολύ σωστό αυτό που λες. Όπως θα θεωρεί ότι οφείλουμε να ανεχόμαστε τη βρωμιά του, το ίδιο θα θεωρεί και για την αναισθησία, την αχαριστία και πιθανότατα και αυτά τα επικίνδυνα που λες.
– Τι άλλο εκτός της καθαριότητας;
Επειδή ο στίχος λέει «να μυρίζει μαλακτικό χωρίς να είναι μαλάκας, να αγαπάει τη μαμά του χωρίς να είναι μαμάκιας», θα έβαζα στα «δε σηκώνω κουβέντα» χαρακτηριστικά και τη σχέση του με τις γυναίκες της ζωής του, δηλαδή τη μαμά και την αδερφή του, αν έχει. Οι άντρες που έχουν περάσει ποιοτικό χρόνο με τη μαμά τους, έχουν καλή σχέση μαζί της, χωρίς να είναι μαμάκηδες. Κι η μαμά τους έχει φροντίσει να τους μεγαλώσει έτσι, ώστε να μην είναι εξαρτημένοι από αυτήν. Κι εκεί θα φανεί η ανατροφή.
– Από όσα έχεις δηλώσει κατά καιρούς, μου φάνηκε ότι κι εσύ έχεις ξεκολλήσει από τη μαμά σου από πολύ μικρή.
Ναι, δεν ήμουν μαμάκιας καθόλου. Αλλά δεν είναι και ωραίο-ισορροπημένο αυτό που έχω με τη μάνα μου. Είμαι στο άλλο άκρο και το θεωρώ δυσλειτουργικό, προβληματικό.
– Έχεις εντοπίσει σε τι οφείλεται αυτό ή το ψάχνεις;
Όχι, ξέρουμε και οι δύο τι έχει πάει λάθος. Αλλά επειδή ο χρόνος δε γυρίζει πίσω κι ούτε μπορώ να γεμίσω τα κενά της προσχολικής και νηπιακής μου ηλικίας, στην πραγματικότητα τη συγχώρεση επιδιώκω. Να συγχωρήσω τη μάνα μου προκειμένου να μην έχω προβλήματα και με τους άλλους ανθρώπους. Το θέμα με τη μάνα μου δεν θέλω να το θίγω γενικά στις συνεντεύξεις, γιατί δε χωράει. Μπορώ να γράψω ένα βιβλίο για αυτό. Οπότε δε θα ήθελα να σου πω κάτι παραπάνω.
– Εσύ τα δικά σου λάθη τα έχεις εντοπίσει, τα έχεις αναγνωρίσει; Όχι μόνο ως προς τη μαμά σου, αλλά γενικά ως προς τους ανθρώπους;
Ναι, δεν το συζητώ. Ειδικά ως προς τους γονείς μου, είμαι άνθρωπος που ζητάει συγγνώμη. Δεν έχω θέμα να μπω στη συγγνώμη δραστικά, όχι απλά να την πω. Όσο ζητάς συγγνώμη, γίνεσαι καλύτερος και έρχονται και καλύτεροι άνθρωποι στη ζωή σου.
– Τα βιώματα του παρελθόντος, με όλα τα τραύματα, όλα τα κενά που ανέφερες, σε έχουν κάνει αυτό που είσαι σήμερα. Αυτό που είσαι σήμερα, σου αρέσει;
Ναι, το εγκρίνω. Δεν έχω πολλές απαιτήσεις από μένα ή τους άλλους. Τα πράγματα γίνονται όπως έπρεπε να γίνουν, δε μπορούμε να κάνουμε κάτι. Το μόνο που μπορούμε είναι να ευχαριστιόμαστε τις συνέπειες και όλα. Να τα ζούμε, να μην ντοπαριζόμαστε με placebos, κυριολεκτικά ή μεταφορικά, να απέχουμε από όλα όσα σε κάνουν να μη ζεις τη στιγμή.
– Από όσα μου λες, νιώθω ότι βρίσκεσαι σε μια πορεία απενοχοποίησης από το παρελθόν και να μη σε τραβάει τίποτα πίσω.
Σίγουρα, είναι αυτό. Είναι και θέμα συνήθειας. Όσο διαμορφώνεις τη ζωή σου με μια συνήθεια που είναι καλύτερη, θα έρχεται και μια νέα ακόμα καλύτερη. Όσο αφήνεις τον κακό σου εαυτό πίσω, βιώνεις καλύτερες εμπειρίες. Ο χρόνος είναι γιατρός.
– Νιώθεις περήφανη για πράγματα που έχεις καταφέρει;
Πες μου εσύ τι πιστεύεις ότι έχω καταφέρει γιατί εγώ δεν θεωρώ ότι έχω καταφέρει και τίποτα…
– Εγώ ρωτάω καθαρά και μόνο με το δικό σου κριτήριο, όχι με το τι πιστεύω εγώ ή ο οποιοσδήποτε. Αλλά θα σου πω αυτό που σκέφτομαι. Βρίσκω δύσκολο να ξεφύγεις από τη στάμπα που σου φόρεσαν για το τσιφτετέλι στο Στην Υγειά Μας ή από τα κοντινά στον κώλο σου στο Nomads. Κι εσύ, θαρρώ, πως έχεις αφήσει στην άκρη αυτή τη στάμπα. Αυτό τουλάχιστον αντικρύζω εγώ.
Κοίτα, εγώ σκέφτομαι συνέχεια ποια ερεθίσματα δίνω εγώ στον κόσμο. Όλο αυτό που περιέγραψες, μου θυμίζει το ντοκιμαντέρ της Πάμελα Άντερσον. Ταυτίστηκα με αυτό. Κανείς δε θα μπει στον εσωτερικό σου κόσμο, αν δεν ανοίξεις εσύ την πόρτα. Θεωρώ ότι αυτή η συνέντευξη σε αυτή τη γυναίκα, μετά από τόσα χρόνια, από τη δική της οπτική, είναι επειδή το επέτρεψε να ανοίξει αυτή η πόρτα. Γενικότερα, εμείς κατευθύνουμε το μάτι του κοινού.
Δηλαδή, μπορεί εκείνη την περίοδο να έβλεπα κι εγώ η ίδια τον εαυτό μου έτσι, μπορεί να κοίταζα την εμφάνιση μου και τον κώλο μου σε σχέση με το μήνυμα που θέλω να μεταδώσω για το τι θα αφήσω πίσω μου. Όλα είναι δικά μου στοιχεία, απλώς το κάθε ένα βρίσκεται σε διαφορετικό κεφάλαιο της ζωής μου, αναλόγως με το μομέντουμ. Είναι σαν αυτοτελή επεισόδια της ζωής μου, θα έλεγα.
– Κάποιες μάχες όμως, όπως το βλέπω εγώ, δεν είναι εύκολο να κερδηθούν. Δηλαδή δεν κατάλαβα γιατί έγινε όλο αυτό με το τσιφτετέλι, τι το κακό συνέβη;
Το κακό στην Ελλάδα πάντοτε είναι όταν κάνεις κάτι τέλεια. Επειδή εγώ έκανα τέλεια αυτό το πράγμα, χωρίς να το έχω σκηνοθετήσει, χωρίς να το έχω επεξεργαστεί πριν στο κεφάλι μου, η στιγμή είχε από μόνη της την τελειότητα, η οποία, πέραν του ότι τρομάζει, αποτελεί και κορύφωση, φέρνει το τέλος.
Είναι μια στιγμή που δεν τη διαχειρίζεται εύκολα το πουριτανικό κοινό της τότε περιόδου. Αλλά ναι, κι αυτή τη στιγμή, εδώ που είμαστε, στα Πετράλωνα, δεν είμαστε σε μια συντηρητική γειτονιά, το να κάνεις κάτι απελευθερωτικό στο εδώ και τώρα, να βγάλεις το σουτιέν σου και να το πετάξεις, θεωρείται απρεπές ή ερωτικό κάλεσμα. Δεν είναι. Είναι μια έκφραση ελευθερίας.
– Πάντως, πάνω σε αυτό που είπες πριν ότι εμείς ανοίγουμε τις πόρτες, δεν κατανοώ πως ένα τσιφτετέλι αποτελεί κάποια πρόσκληση, ότι ανοίγεις πόρτες. Οκ, με το Nomads ήταν έτσι, ήξερες πού πήγαινες, είχες γνώση. Αλλά στο τσιφτετέλι δεν είδα κάποια δήλωση με τον χορό σου.
Θα σου πω…Νομίζω ότι το elegance ήταν αυτό που ενόχλησε. Αν χόρευα ένα τσιφτετέλι και ήμουν δευτεροτέταρτη, δεν θα τους ενοχλούσε τόσο. Είχε μια ποιότητα και ενδυματολογικά και στο τραγούδι που χορεύτηκε, που αυτό είναι ένα statement κομμάτι. Νομίζω ότι προκάλεσε τις γυναίκες με την έννοια «γιατί δεν το έχω κάνει εγώ αυτό» ή «γιατί όταν το κάνω δε γίνεται αυτός ο χαμός».
Επίσης, οι άντρες έλεγαν «πωπω τι μουνί είναι αυτό», με την έννοια του άπιαστου, σαν να έβγαλαν κι αυτοί δόντια, σκέφτηκαν «δε μπορώ να την πω πουτάνα, άρα πώς να την πω;». Δε μπορούσαν να με χωρέσουν σε κάποια λέξη. Κάποιοι καλαίσθητοι και άνθρωποι της τέχνης, το παραλλήλισαν με το ζεϊμπέκικο της Μερκούρη αυτό το τσιφτετέλι. Αλλά είναι άνθρωποι με βάθος και ευαισθησία.
Άλλοι είδαν το βάθος της έκφρασης κι άλλοι έβλεπαν έναν κώλο να κουνιέται. Που εντάξει, έχω έναν πολύ ωραίο κώλο κι είναι κι αυτό μια οπτική της τελειότητας. Κι η τελειότητα πονάει. Ακόμα και μένα την ίδια πόνεσε, γιατί δεν ήξερα πώς το έκανα, το έκανα μέσα από την καρδιά μου και απλά πέτυχε.
– Πίσω από τις φράσεις «πωπω τι μουνί» και «πωπω μια κωλάρα», θεωρείς ότι μπορεί να κρύβεται ένας θαυμασμός εν γένει για την ομορφιά και απλώς εκφράζεται με τρόπο άκομψο και τόσο ατσούμπαλο; Σαν να ντρέπεται κάποιος να παραδεχτεί το τέλειο και την ομορφιά και ακολουθεί τη νόρμα τέτοιων εκφράσεων.
Όταν ένα μωρό ξέρει δέκα λέξεις, θα εκφράσει τα πάντα με αυτές τις 10 λέξεις. Ένας ενήλικας που ξέρει 10 εκατομμύρια λέξεις, θα βρει την κατάλληλη λέξη να εκφράσει αυτό που του συμβαίνει και ο νοών νοείτο.
– Αυτό που είπαμε για το τέλειο, το τέλος και την πτώση που ακολουθεί, σε έβαλε από τότε σε κάποιο τριπάκι να μειώνεις κι εσύ το τέλειο, να το ευτελίζεις, για να αποφύγεις αυτή την πτώση;
Ίσως με κάποιον τρόπο. Εγώ δεν διαφημίζω τη δουλειά μου, δεν βγαίνω να περηφανευτώ για το τι έχω κάνει. Άλλες, που μπορεί να παίζουμε στο ίδιο σίριαλ και να έχουν 15ο ρόλο, ο τρόπος που το παρουσιάζουν, τους βοηθάει στο μάρκετινγκ τους. Εγώ δε μπαίνω σε αυτή τη διαδικασία. Νομίζω ότι έχω μέσα μου έναν σαμποτέρ της επιτυχίας μου. Έχω και εξωτερικούς σαμποτέρ άπειρους, με ονόματα και επίθετα, αλλά τον μέσα μου δε μπορώ να διαχειριστώ.
Όταν δεν έχεις γερές βάσεις αγάπης και μεγαλώματος για να μπορεί να σε κάνει πρωταθλητή, τα πόδια σου δεν είναι δυνατά για να σηκώσουν ένα κύπελλο. Οι άνθρωποι που είναι πρωταθλητές, που τα καταφέρνουν στα κρίσιμα, έχουν χτιστεί πολύ σωστά στην αγάπη για τον εαυτό τους, στο μεγάλωμα, στο να μη φοβούνται το ρίσκο. Εγώ δεν είμαι τόσο καλά δομημένη ώστε να χτίσω παλάτια. Δεν έχω αυτά τα θεμέλια.
Ίσως και να έχω βολευτεί σε αυτή την πεποίθηση γιατί οι άνθρωποι θέλουν να κατηγορούν κάποιον για την αποτυχία τους. Ας πούμε στο Nomads – μου κάνει εντύπωση που το θυμάσαι – είδα ανθρώπους στα εργομετρικά που δεν θεωρούνταν δυνατοί, πάνω στην πίεση και την αφαγία, αντλούσαν ενέργεια και δύναμη από την εσωτερική τους φωνή. Κι η εσωτερική φωνή είναι ο εσωτερικός μας γονέας. Επειδή σπουδάζω δύο χρόνια ψυχολογία, τυχαίνει να το γνωρίζω αυτό. Εγώ στο κεφάλι μου έχω μια φωνή-σαμποτέρ που μου έλεγε ότι δεν είμαι για πουθενά, δε θα καταφέρω τίποτα. Που είναι όντως λόγια των γονιών μου αυτά.
– Ποια είναι η διαφορά του να βλέπεις τον εαυτό σου στην τηλεόραση και του να είσαι σε μια σκηνή και να τραγουδάς;
Η τηλεόραση είναι ασφαλής ζώνη, κάνεις τα γυρίσματα σου ασφαλέστατα με τον σκηνοθέτη γιατί προστατεύει τον εαυτό του, όλοι σε μια σειρά προστατεύουν τον εαυτό τους, άρα προστατεύουν και σένα. Στη σκηνή που τραγουδάς μπορεί κανείς να σου κάνει κανένα κωλοδάχτυλο ή να σου πετάξει κάτι…
– Τυχαία παραδείγματα ή σου έχουν συμβεί;
Όχι όχι, τυχαία. Εμένα με φοβούνται. Από μακριά μπορεί να λένε διάφορα, αλλά από κοντά με φοβούνται. Που λες, πιστεύω ότι η σκηνή έχει αυτή την έκθεση ότι ο άλλος μπορεί να σου γυρίσει την πλάτη και να μιλήσει με τον διπλανό του όταν ερμηνεύεις ένα ευαίσθητο κομμάτι κι εσύ πρέπει ως καλλιτέχνης να επιλέξεις αν θα διεκπεραιώσεις το έργο σου ή θα ασχοληθείς με αυτόν.
– Πότε ξεκίνησες να γράφεις στίχους;
Έγραφα από πολύ παλιά, αλλά εντάθηκε με τον χωρισμό μου το 2020, στην καραντίνα. Το πρώτο τραγούδι, το Είμαι Τρελή, το έγραψα για τον χωρισμό. Δεν υπήρχε τότε άλλη δίοδος, οπότε έγραφα και τραγουδούσα.
– Και πώς εξελίσσεται όλο αυτό από τότε ως τώρα; Μου είπες προχθές ότι το τρέχεις μόνη σου. Ποιο είναι το επόμενο βήμα;
Το επόμενο βήμα είναι να βγει μια σειρά τραγουδιών γιατί έχει γραφτεί καμιά 30αριά. Κάθε φορά που γράφω ένα καινούργιο, είναι αυτό που θέλω να βγάλω ως επόμενο, αλλά μέχρι να βγει, έχει εμφανιστεί ένα άλλο που θέλω να βγάλω. Θα ήθελα να είχα έναν δικό μου παραγωγό και να βγάζω κάθε βδομάδα κομμάτι. Πιστεύω πολύ στη συγχρονικότητα.
Όταν γράφτηκε ο Πήχης, ένιωθα την ανάγκη να βγει. Αυτό ήταν πριν ενάμιση χρόνο και το τραγούδι κυκλοφόρησε πριν 3 μήνες. Μου την βαράει που καθυστερεί τόσο. Δεν είναι οργανικό, δεν είναι τρόπος να βγαίνει κάτι. Παλιότερα, είχες μια ιδέα, την έγραφες σήμερα, την έβγαζες αύριο. Αυτό θα ήθελα να υπάρχει, να έχω μια ομάδα που να υποστηρίζει ό,τι βγάζω χωρίς φόβο και πάθος και χωρίς ιδιαίτερο management.
Με κουράζει αυτό το πρήξιμο. Μου αρέσει να γίνουν λάθη. Ας γίνουν 100 λάθη και να βγει μετά το σωστό. Κάνει λάθη για να μάθει το παιδί. Και το κοινό θα ακολουθήσει. Εγώ είμαι πάντα πανέτοιμη. Όπως με τον Πήχη, που είναι ένα σκληροπυρηνικό κομμάτι. Τα κορίτσια το ακούνε κρυφά. Είναι το guilty pleasure. Δεν το βάζουν δυνατά στο σπίτι, στον γκόμενό τους μπροστά, παρόλο που λέει την αλήθεια, γιατί τα μισά ελαττώματα τα έχει ο γκόμενός τους ή του λείπουν τα μισά προτερήματα. Κι επειδή η Ελληνίδα και ο Έλληνας συμβιβάζονται πολύ στα γκομενικά για να μην είναι μόνοι, ο Πήχης δεν είναι ένα τραγούδι για να ακούσει το ελληνικό κοινό ανοιχτά.
– Όσα γράφεις, είναι προσωπικά βιώματα ή παρατηρήσεις;
Παρατηρήσεις.
– Εσύ έχεις συμβιβαστεί ποτέ;
Όχι, ποτέ. Με κεφαλαία γράμματα και κενά ανάμεσα στα γράμματα. Για τίποτα δε συμβιβάζομαι. Ακόμα και στις διακοπές, αν είναι να πάω με μια φίλη που θα κάνω συμβιβασμούς και δεν θα περάσω τέλεια, δεν πάω. Οι διακοπές έχουν γίνει κούραση, άπειρος συμβιβασμός και είσαι με τον άλλον 24 ώρες το 24ωρο χωρίς να είναι σίγουρος αν το θες.
– Ο Πήχης είναι ένα τραγούδι απαιτητικό ως προς τον άντρα. Το ακούει κάποια και λέει «έναν τέτοιο θέλω». Ωραία. Εσύ τι έχεις να προσφέρεις στο τραπέζι; Γιατί αν ζητάς το τέλειο, πρέπει να είσαι και τέλειος.
Κατ’ αρχάς ο Πήχης στο τέλος αυτοτρολάρει όλη αυτή την αναζήτηση της τελειότητας. Εγώ η ίδια τελειώνω τη νουβέλα, δεν αφήνω την αγγελία, λέω η ίδια ότι αν δε βρω τον Πήχη και δεν τον ρίξω, θα μείνω παρθένα. Αν όμως τον βρω τον Πήχη, θα έχω δίκιο μετά. Είναι ένα ρίσκο η όλη φάση. Αυτό περιγράφω, ότι ρισκάρω στο να περιμένω αυτόν που θέλω. Συνήθως, στις σχέσεις που κάνω, είμαι η πιο δουλεμένη, προσφέρω περισσότερα από τον άλλον. Οπότε σου απαντάω ότι μακάρι να σκάσει κάποιος και εγώ να δίνω λιγότερα.
– Κάπου είπες ότι οι σχέσεις σου τελειώνουν στο εξάμηνο. Θέλω λοιπόν να σε ρωτήσω αν έχεις σκεφτεί ότι μπορεί να είχες βρει τον Πήχη, αλλά επειδή δεν του έδωσες χρόνο, να μην κατάλαβες ότι τον βρήκες; Γιατί κι ο Πήχης δεν είναι εσαεί εκεί. Κάποιες φορές τον περνάς, κάποιες πέφτεις από κάτω, στην πορεία μιας σχέσης. Μήπως δηλαδή εσύ ήθελες το «πάντα» από την πρώτη μέρα, αυτό ρωτάω τελικά.
Κοίταξε, το «πάντα» δεν το θέλω ως «για πάντα», αλλά ως «τα πάντα». Προτιμώ να θυσιάσω το «για πάντα», για να έχω τα πάντα, έστω και για λίγο. Εννοείται πως ο Πήχης μετατρέπεται. Μπορεί σε δύο χρόνια να γράψω ένα δεύτερο μέρος και να είναι κάτι άλλο. Δεν είναι όμως τυχαίο που πολλές γυναίκες ταυτίζονται και το ακούνε κρυφά. Μου στέλνουν πολλά μηνύματα που μου το λένε. Υπάρχουν και γυναίκες που έχουν βρει τον Πήχη τους.
– Έχεις εντοπίσει άντρες στον κύκλο σου που καλύπτουν αυτόν τον Πήχη;
Βέβαια, ξέρω ανθρώπους που είναι έτσι.
– Τελικά, εσύ τον βρήκες ποτέ;
Από τότε που κυκλοφόρησε το τραγούδι, γιατί λειτουργεί λίγο σαν μάντρα, το λες και έρχεται, έχουν εμφανιστεί τέτοιοι άνθρωποι. Όχι μόνο γκομενικά, αλλά και φιλικά. Έχω αρκετούς φίλους γκέι που είναι Πήχης. Αν είναι στρέιτ, συνήθως δεν θα είναι φιλικά τα πράγματα.
– Έχεις μόνο γκέι φίλους άντρες;
Έχω και αρκετούς πρώην μου φίλους.
– Και συζητάτε δηλαδή τα γκομενικά σας;
Εννοείται αυτό. Τα πάντα συζητάμε. Και γελάμε πολύ γιατί οι ιστορίες επαναλαμβάνονται και είναι ωραίο που θα σε τρολάρει ο άλλος για τα ελαττώματα σου. Εγώ εξελίσσομαι πολύ στα γκομενικά μου γιατί δουλεύω πολύ με την πάρτη μου.
– Μου έχεις πει όλα αυτά για τα κενά που έχεις, για το ότι έχεις μέσα σου διαρκώς έναν σαμποτέρ και τώρα μου λες ότι είσαι πολύ δουλεμένη. Και φαίνεσαι ότι είσαι. Δεν είναι αντιφατικό;
Αυτό που βλέπεις τώρα, δεν ήταν πάντοτε έτσι. Όσοι με πρωτογνωρίζουν με θεωρούν σούπερ. Δεν ξέρεις πώς ήμουν. Εγώ έχω αυτή την ανάμνηση του πώς ήμουν. Για να νιώσω σούπερ, θέλω να παγιωθεί αυτό, να δω τον εαυτό μου για ένα μεγάλο διάστημα και να το πιστέψω. Γιατί αν θυμάσαι πώς ήσουν, σκέφτεσαι ότι μπορεί απλά να περνάς μια καλή φάση που θα τελειώσει. Είναι σαν τον εθισμό. Δεν έχω εγώ την αίσθηση που έχει κάποιος που με γνωρίζει.
Θα μπορούσα να ταυτιστώ με κάποιον χρήστη, γιατί η τοξικότητα σου δημιουργεί εθισμό, είναι μια ουσία που καταναλώνεις, δημιουργείς, παράγεις και ελκύεις. Οπότε περιμένω να με δω. Με ενδιαφέρει το προσωπικό επίπεδο κυρίως. Επιτυχία, ξε-επιτυχία και τέτοια, δεν έχουν νόημα. Σε αυτό το βεληνεκές που είμαι ως καλλιτέχνης, το οικονομικό πρόβλημα που αντιμετωπίζω, το αντιμετωπίζουν όλα τα υπόλοιπα επαγγέλματα.
Θα πρέπει να γίνουν πολλές αλλαγές για να πάω σε μια κάστα καλλιτεχνική άλλου είδους που να είναι πρώτης γραμμής και όλα πάνω τους. Δε θα έμπαινα εύκολα σε αυτό, παρά μόνο αν με πάει ένα κύμα μόνο του. Εγώ δε θα συμβιβαζόμουν να πάω προς τα εκεί. Για να είσαι στην πρώτη γραμμή, ελέγχεσαι για τα πάντα, δεν υπάρχει ελευθερία. Εγώ δεν θα το έκανα αυτό για καμία καριέρα, ειδικά στην Ελλάδα. Αν ήμουν στο Χόλιγουντ, μπορεί ναι. Αλλά εδώ μιλάμε για το Ελλαδιστάν.
– Κρίνεις τον εαυτό σου από τους αριθμούς; Βγάζεις π.χ. τον Πήχη, σε τρώει να κάνει εκατομμύρια προβολές; Θες η σειρά να κάνει ένα Χ ποσοστό;
Είναι διαφορετική η προσέγγισή μου και στα δύο. Στη σειρά, επειδή σου είπα πριν ότι δεν είναι ατομική δουλειά και ο καθένας προστατεύει τον εαυτό του, δεν ασχολούμαι γιατί πρέπει να έχουν αποφασίσει όλοι να σαμποτάρουν τους εαυτούς τους για να μην πάει καλά κάτι ή να γίνει μια τρελή μαλακία ή κάποιο καρμικό μαύρισμα.
Τα νούμερα σου δείχνουν τι είναι έτοιμη να δει η Ελλάδα. Έκανα πριν χρόνια μια σειρά, το «Κρατάς Μυστικό;», που πήγε άπατο σε νούμερα, όμως άνθρωποι που δεν έβλεπαν τηλεόραση ποτέ, είδαν αυτή τη σειρά. Εμένα αυτό μου λέει ότι όσοι έχουν κινηματογραφικό επίπεδο, θα ανοίξουν να δουν αυτή τη σειρά. Αυτό για μένα είναι επιτυχία. Το αντίστοιχο συμβαίνει και με τα τραγούδια που βγάζω.
Αν ο Πήχης κάνει εκατομμύρια views, θα μου έδειχνε ότι η Ελλάδα είναι έτοιμη για πολλά πράγματα. Ότι έχει 150.000 προβολές, μου δείχνει ότι δεν είναι έτοιμη. Γιατί είναι οι 150.000 γκόμενες που διεκδικούν τον Πήχη τους. Οι περισσότερες είναι συμβιβασμένες. Δεν είναι κάτι που δεν ξέρουμε. Ναι, αν γινόταν viral ο Πήχης, θα έσκιζα το βρακί μου και θα έκανα πορεία στο Σύνταγμα. Τα νούμερα είναι ένας τέτοιος δείκτης. Εγώ το τραγούδι το θεωρώ αριστούργημα και θεωρώ ότι μετά από 20 χρόνια θα το βάζουν κάποιες να το ακούσουν. Αυτό για μένα φτάνει.
– Από όταν κυκλοφόρησε ο Πήχης, έχουν έρθει άντρες να σου πουν «εδώ είμαι, εγώ τα έχω όλα»;
Ναι.
– Και πώς αντιδράς;
Τον βάζεις σπίτι και τον κρατάς. (γέλια)
– Το ότι το λέει, δε σημαίνει πως ισχύει. Τσεκάρεις πρώτα;
Εννοείται πως τσεκάρουμε. Συνήθως, αυτός που έχει το πακέτο, δεν το φωνάζει. Αυτός που είναι ο κατάλληλος για σένα την εκάστοτε περίοδο, θα βρει έναν τρόπο να σε προσεγγίσει. Εγώ με τον Πήχη λέω ότι ο άντρας πρέπει να είναι θαρραλέος, έξυπνος. Αν σε έχει βάλει ένας άντρας στο στόχαστρο, θα βρει έναν τρόπο να έρθει σε επαφή μαζί σου. Θα βρει έναν τρόπο αν είναι σίγουρος, να έρθει κοντά.
– Το timing θα λειτουργήσει όμως; Γιατί μπορεί να είσαι σε σχέση εσύ…
Αν ο Θεός το θέλει να είσαι μαζί με κάποιον, θα είστε. Και σίγουρα εκτιμώνται οι θαρραλέες ενέργειες. Ο θαρραλέος θα έρθει να σου πει αυτό που θέλει και θα το αφήσει πάνω σου αν θα μπεις στο παιχνίδι. Κι εσύ μπορείς να του πεις ότι είσαι κάπου, θες να δώσεις χρόνο σε αυτό που δημιούργησες και αν κάποτε σου δοθεί η ευκαιρία, θα επανέλθεις.
Είναι σαν τις προσφορές του ρεύματος. Έρχεται μια προσφορά, την παίρνεις και κοιτάς αν θα σου συμπεριφερθεί καλά. Κι αν όχι, υπάρχουν 4-5 εταιρείες και σε παίρνουν να σου προσφέρουν κάτι καλύτερο. Μια τέτοια ενέργεια, δεν πιστεύω ότι ενοχλεί.
– Άρα, αν κάποιος για κάποιον λόγο είναι πιο μαγκωμένος, δεν θα κάνεις εσύ την κίνηση;
Ε, δεν πρέπει, δεν είναι αυτή η δουλειά μου. Δηλαδή αν ο άλλος δεν έχει το θάρρος να σταθεί δίπλα σου, στην πρώτη μαλακία που θα συμβεί, επειδή δε θα είναι κουλ με την πάρτη του, δεν είναι γενναίος, θα φρικάρει. Η δουλειά μας δεν είναι να ξεκλειδώνουμε τους άλλους. Αυτοί πρέπει να παρέχουν τα κλειδιά και να έχουν ανοιχτές πόρτες.
Κι εγώ δεν μπορώ αυτό το παλιό, το τοξικό του στυλ «εγώ θα το φτιάξω, εγώ θα το αλλάξω». Άμα ασχολείσαι σε υγιές επίπεδο με τις ανάγκες σου, δεν έχεις τον χρόνο για να πλάσεις τον άλλον. Ο καθένας οφείλει να είναι έτοιμος για να βρεθεί με τον άλλον. Όπως κι εγώ έκατσα και έβαλα κάτω τι σκατά έχω και τα έφτιαξα πρώτα για να βρω μετά έναν άνθρωπο και να μην του διαλύσω τη ζωή, έτσι πρέπει και ο άντρας. Ο άντρας όμως βαριέται, δεν έχει υπομονή.
– Θεωρείς ότι είναι ζήτημα φύλου δηλαδή;
Ναι, γιατί οι άντρες είναι μαμάκηδες. Ακούνε τις μανάδες βέβαια που τους λένε ότι δε φταίνε και είναι τέλειοι. Θα πρέπει η μάνα να τους βάλει κάτω και να τους εξηγήσει ότι φταίνε και πρέπει να αλλάξουν. Και, εννοείται, δε γίνεται να είσαι 30 χρονών και να μένεις με τη μάνα σου. Δεν υπάρχει δικαιολογία. Βρες άλλους 5 και συγκατοικήστε. Δεν ξέρω αν μένεις με τη μάνα σου, αλλά σου κάνω επίθεση (γέλια). Δε μπορώ να ακούσω δικαιολογία σε αυτό.
Υπάρχει λόγος που οι επιτυχημένοι λαοί διώχνουν τα παιδιά από 18 χρονών. Εγώ έφυγα 17.5 ετών. Αν δε μπορούσα να υποστηρίξω να μείνω μόνη, θα έμενα με άλλους, θα έμενα σε ισόγειο με κατσαρίδες. Δουλεύεις όλη μέρα με τον εαυτό σου, γυρίζεις σπίτι, σου λέει μια ατάκα η μάνα σου και στο γκρεμίζει όλο. Είναι προβληματικό αυτό, λυπάμαι που το λέω, αλλά δε μπορώ να το ακούω. Υπάρχουν άντρες που έχουν φάει bullying από την οικογένειά τους, τους έχει διαλύσει την προσωπικότητα, έχουν γίνει ευνούχοι. Και φεύγουν από το σπίτι τους, έρχονται στην Αθήνα για παράδειγμα, έχουν καταφέρει 5 πράγματα και πάνε Πάσχα και Χριστούγεννα στη μάνα τους γιατί δεν γίνεται, λένε, να μην πάνε.
Κατάφερες δηλαδή να φύγεις από τους βιαστές σου και θα πας να φας φαγητό μαζί τους, επειδή σε γέννησαν; Ξεχνάς όσα σου έκαναν και πας να τσουγκρίσετε αυγό; Ρίξε μαύρη πέτρα και ξέχνα τους, αν θες να πας μπροστά. Η συγχώρεση σαφώς να έρθει, αλλά πρώτα να κατακτήσεις αυτά που θες. Δε γίνεται όμως να γυρνάς συνέχεια στους δήμιους σου. Σου έχουν φυτέψει ότι επειδή σε γέννησαν, πρέπει να αποδέχεσαι όλη τη σκατοσυμπεριφορά. Η αγάπη των παιδιών προς τους γονείς, πρέπει να κερδίζεται από τους γονείς.
– Είπες μια λέξη-κλειδί, το «δήμιος». Είμαστε λοιπόν σε αυτό το σημείο γιατί μεγαλώσαμε ενοχικά και μαζοχισιτικά;
Ακριβώς αυτό. Είναι τόσο μαζοχιστικό το κόνσεπτ, που δεν απολαμβάνουμε τη ζωή. Πάει ο άλλος στα μπουζούκια και πρέπει να πιει 5 μπουκάλια για να περάσει καλά. Εγώ πάω και χορεύω πριν καν μπω στο μαγαζί. Αν όμως άκουγα τι μου έλεγε ο πατέρας μου όταν χόρευα μικρή, θα είχα γίνει κι εγώ ένας μαλακομπουκωμένος ευνούχος. Ο Θεός μου έδινε την ενέργεια και τη δύναμη να κάνω επαναστάσεις μόνη. Ξέρω ότι δεν είναι έτσι όλες οι προσωπικότητες, δεν έχουν το dna, γιατί είναι και ζήτημα dna. Δεν βγαίνουν όλοι επαναστάτες.
Αλλά πραγματικά, όσοι δεν το έχουν από μέσα τους, αντί να συναγελάζονται όμοιους ευνούχους και μίζερους, πρέπει να επιζητούν τους επαναστάτες για να ανθίσουν. Δε γίνεται να θες 5 μπουκάλια για να σηκωθείς να χορέψεις. Αυτό σημαίνει ότι είσαι βαθύτατα δυστυχής όλη μέρα. Όταν πας στην εκκλησία, θα προσέξεις ότι με το που μπαίνουν μέσα, σταυρώνουν τα χέρια στα γεννητικά όργανα. Έχουν παρερμηνεύσει τόσο πολύ τον λόγο του Χριστού προκειμένου να μπει η ανθρωπότητα σε καλούπια, γιατί δεν τους συμφέρει να είμαστε σε μια χίπικη κοινωνία και να είμαστε ελεύθεροι.
– Έχουμε αφήσει εντελώς το σώμα μας;
Δεν το συζητώ. Η πνευματικότητα στην σωστή της μορφή, δε θα σου επέτρεπε να αφήσεις ποτέ το σώμα σου. Στην κακή της μορφή όμως, θα σε καθηλώσει σε μια στασιμότητα, σε έναν μη χορό, σε μια μη έκφραση, σε ένα μη μυσταγωγικό πράγμα.
– Δεν βλέπω να τελειώνει σύντομα αυτή η κουβέντα…
Το ξέρω, είμαι μια ανυπέρβλητη φιλόσοφος.
– Το εννοείς;
Ναι, αν κάτι είμαι, είναι αυτό. (γέλια)
– Με την παρέα σου συζητάτε έτσι για ώρες;
Οι φίλοι μου συνεχώς ανακυκλώνονται. Μου αρέσει να παίζω τα κουβαδάκια μου με άλλα παιδιά στην παραλία. Αν έχουμε χώμα και κουβαδάκι, μπορούμε να παίξουμε. Αν ο οποιοσδήποτε φίλος δε μπορεί να παίξει με τα δικά μου μέσα, την κάνει με ελαφρά και έρχεται κάποιος άλλος. Γενικά, θέλω να είμαι με ανθρώπους που έχουμε την ίδια κοσμοθεωρία για να μη χρειάζεται να μιλάμε πολύ, αλλά να πράττουμε. Να βγαίνουμε, να χορεύουμε, να παίζουμε, να ανεβαίνουμε τα βουνά, να πηγαίνουμε στα λουτρά με τις γιαγιάδες και τους παππούδες. Είμαι μια μέλισσα, μια πεταλούδα.
– Αυτό δεν σε ανησυχεί; Ότι ακολουθείς τον άνεμο;
Δεν υπάρχει τίποτα πιο ταραχώδες από τη θάλασσα. Τελευταία έχω αρχίσει να αγαπώ το σερφ και δεν υπάρχει τίποτα πιο ωραίο από το να περιμένεις το κύμα για να το καβαλήσεις. Αν μπορείς να ζεις σε αυτό, να έχεις αυτό το mentality, χωρίς τα γύρω γύρω, χωρίς να πηγαίνεις στις θάλασσες που έχουν καρχαρίες και να λες πως δε σε νοιάζει, να είσαι συνειδητός στην καρτερικότητα και τη στιγμιαία απόλαυση, τη μη δέσμευση, αυτό είναι ελευθερία, επιτυχία, ευτυχία.
Γενικότερα, ασπάζομαι ότι αν μπορείς να αφήσεις στην άκρη τον εγωισμό και μπορείς να τραγουδάς μόνος σου στα πουλιά, τη φύση, τα δέντρα, με τον ίδιο τρόπο που τραγουδάς σε ένα στάδιο με 5.000 άτομα, έχεις πιάσει το νόημα γιατί προσφέρεις αυτό που κάνεις και δεν το ονομάζεις. Θα σπάσω οτιδήποτε μπορεί να πιστεύει κάποιος, ότι επειδή είμαι ωραία κι έχω κάνει 5 δουλειές, σημαίνει ότι είμαι ευτυχισμένη. Με τον Πήχη λέω ότι δεν γίνεται παρέλαση, αλλά κι αν γίνεται, δεν είναι ισορροπημένοι όλοι.
Λέω ότι θέλω έναν άντρα που να έχει λεφτά, αλλά όχι τόσα που να νομίζουν ότι τον θέλω γι΄ αυτό. Θέλω έναν άντρα να δουλεύει, αλλά όχι να είναι σκλάβος της δουλειάς. Να έχει ένα αμάξι και να μπορούμε να πάμε όπου θέλουμε, χωρίς να σκεφτόμαστε τη βενζίνη. Μπορείς να με ταξιδέψεις; Αυτό λέω. Δε με ενδιαφέρει επειδή είμαι ωραία γκόμενα με ωραίο κώλο, να εξαργυρωθεί αυτό σε μια Maseratti και μια βίλα στη Μύκονο. Κι ούτε θα συγκινηθώ από αυτά, αν δεν έχεις όλα τα υπόλοιπα.
Αν το μέσα σου είναι πλούσιο, be my guest. Κι όσο πάει. Αν δούμε ότι η συνύπαρξη μάς κρατάει πίσω, πάμε παρακάτω, ο καθένας τον δρόμο του. Αν κάποιος μπορεί να κερδίσει από μένα το «για πάντα» και το «τα πάντα», και να το κερδίσω εγώ, πάμε για πρωταθλητισμό. Αλλά θέλει καθημερινές νίκες και πολλές για να γίνεις πρωταθλητής. Αν θες να γίνουμε ο ένας πρωταθλητής στην καρδιά του άλλου, θα πρέπει να νικάμε συνέχεια και όταν πέφτουμε να μην το βάζουμε κάτω.
– Περπατάς ξυπόλυτη στη φύση;
Εδώ περπατάω ξυπόλυτη στο κέντρο. Βγάζω τα παπούτσια και περπατάω στον δρόμο.
– Εκτός από τον κώλο σου, τι γουστάρουν οι άντρες σε σένα;
Νομίζω τα μάτια μου. Σε συνδυασμό με τον κώλο μου. Θέλουν να τα βλέπουν ταυτόχρονα. Όταν γυρίζω και κοιτάζω πίσω τι γίνεται, είναι το κατάλληλο γι’ αυτούς.
– Είσαι ένα άτομο που πας να κάψεις για να φυτρώσει κάτι. Αντιλαμβάνεσαι τον εαυτό σου ως ένα άτομο με υποχρέωση στο κοινωνικό σύνολο;
Φουλ συλλογικά σκέφτομαι και φουλ θέλω να φάω τα πυρά για να βρουν οι επόμενοι κάτι καλό. Στον βωμό της αλήθειας, θυσιάζομαι. Μπαίνω με τα μπούνια και καίγομαι.
– Είσαι όμως μέρος της νέας γενιάς. Δεν είναι άδικο να θυσιαστείς εσύ κι όχι οι μεγαλύτεροι; Το σκέφτεσαι έτσι ποτέ;
Μα πότε την πλήρωσαν αυτοί που έφταιγαν;
– Κάποια στιγμή δεν πρέπει να αρχίσει να συμβαίνει;
Αυτό θα γίνει όταν αλλάξει ο κόσμος από κάποιους που θα πουν ότι είναι η τελευταία φορά που την πληρώνουν αυτοί που δεν φταίνε. Μέχρι σήμερα, μόνο ο Χριστός φορτώθηκε τα πάθη των άλλων. Πήγε και είπε ότι θα το πάρει πάνω του γιατί οι άλλοι ήταν μικροί. Άνθρωποι σήμερα δε ζητούν καν συγγνώμη. Όταν έχεις δημιουργήσει καταστροφή, το πρώτο που θες να κάνεις, είναι να πας να κρυφτείς. Αυτό κάνει ο άνθρωπος μες στην ανθρωπίλα και την εγωκεντρικότητα του. Μακάρι να γίνει θαύμα και να πληρώσουν αυτοί που έφταιξαν. Αλλά πάντα πληρώνουν τα παιδιά τους.
Εγώ μπορεί να χεστεί η φοράδα στ’ αλώνι αν κάνω μια θυσία, αλλά με ενδιαφέρει να εμπνέω τους γύρω μου. Να είμαι παράδειγμα για τους φίλους μου. Κι αυτοί θα γίνουν για τους δικούς τους φίλους. Κι αυτό πάντα κάπως έτσι λειτουργεί. Άμα το πάμε να αναγνωριστεί κάτι συλλογικά και συνολικά, ποτέ δε μαθαίνεις για τα καλά νέα κι αυτούς που κάνουν κάτι καλό. Δεν θέλει ο κόσμος τους Χριστούς. Θέλει τους Ιούδες. Γιατί αυτούς μπορεί να φτάσει. Το να είσαι κακός, το να δρας για ίδιον όφελος, είναι το πιο εύκολο.
Το να πας να ανοίξεις τον δρόμο, να φας τα αγκάθια, να καθαρίσεις το χωράφι από τα ζιζάνια, είναι το πιο δύσκολο και κανείς δε θα σε συγχαρεί. Δεν θα ταυτιστεί. Θα ταυτιστεί με αυτό που του έχουν μάθει οι γονείς του. Να γίνεται ένας βιασμός στις τουαλέτες ενός σχολείου και κανένας να μη βγαίνει να δείξει τον βιαστή. Σκέψου ότι αυτά τα παιδιά είναι έφηβοι και τους έμαθαν να μη βγουν να καταδείξουν τον βιαστή. 100 Χριστοί να κατέβουν, θα γίνει η αλήθεια μόδα; Αυτό αναρωτιέμαι. Πότε θα γίνει η αλήθεια μόδα; Θα ήθελα να ζω για να το δω.
* Φωτογραφίες: Κωνσταντίνος Τερζόπουλος (Instagram profile εδώ)
** Ευχαριστούμε το Ubuntu Cafe (τσέκαρε το εδώ) στα Πετράλωνα για τη φιλοξενία της φωτογράφισης.
*** Εκτός από το να διαβάζεις τι λέει η Τραϊάνα Ανανία, μπορείς να πας να την ακούσεις και live αυτή την Κυριακή στο Lux στο Μεταξουργείο, μαζί με την Σίλια Κατραλή.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.