Η Ιωάννα Ασημακοπούλου πρωταγωνιστεί στη σειρά «Είμαι η Τζο» που μπορείς να την δεις στο ΑΝΤ1+ και αυτή η σειρά είναι ίσως η πιο προσωπική της δήλωση και ένας ρόλος πολύ διαφορετικός από την ως τώρα πορεία της.
Αυτό ήταν αρκετό για να μιλήσουμε για την διαδρομή της τόσο επαγγελματικά όσο, κυρίως, ψυχικά, ως άνθρωπος.
– Πώς είναι για σένα η μετάβαση από έναν ρόλο που τον υποδύεσαι για χρόνια και σε στιγματίζει, σε έναν καινούργιο ρόλο; Είναι αυτή η μετάβαση για τον ηθοποιό κάπως σαν έναν χωρισμό και μια νέα σχέση;
Μου ακούγεται βαριά η λέξη στιγματισμός. Το γεγονός ότι έχω ερμηνεύσει ρόλους που έχουν μείνει στον κόσμο δεν σημαίνει ότι στιγματίστηκα. Αυτό θα συνέβαινε εάν επέλεγα συνεχώς παρόμοιους ρόλους, κάτι που δεν έχει συμβεί στις επόμενες συνεργασίες που έχω κάνει και αυτό γιατί πάντα μου αρέσει να δοκιμάζομαι σε καινούργια πράγματα! Αυτη εξάλλου είναι και η μαγεία της δουλειάς μου, να αλλάζεις και να δοκιμάζεσαι συνεχώς .
– Πόσο κοντά είναι τα βιώματα της Τζο σε βιώματα δικά σου;
Η Τζο είναι προϊόν μυθοπλασίας. Σίγουρα όμως σε ό,τι κάνουμε βάζουμε μέσα την προσωπική μας εμπειρία. Μέσα από τη Τζο προσπαθώ να μιλήσω για τις γυναίκες της γενιάς μου στην Ελλάδα.Έχουν επαγγελματικές φιλοδοξίες έχουν το όνειρο για μια όμορφη σχέση και ταυτόχρονα αντιμετωπίζουν μια κοινωνία που τις θέλει σε ένα καλούπι γάμου, οικογένειας και παιδιών. Είναι ένας δύσκολος και συνεχής αγώνας που μπορεί να σε καταβάλει ή να σε δυναμώσει.
– Έχεις περάσει φάση που να ήθελες να τα γράψεις όλα στα παλιά σου τα παπούτσια και να πας να αναζητήσεις τον εαυτό σου;
Σε αυτή τη φάση είμαι από τότε που γεννήθηκα (γέλια). Δεν σταματάει ποτέ αυτή η αναζήτηση. Κάθε μέρα που περνάει από πάνω μου αλλάζω και ανακαλύπτω κάτι καινούργιο για εμένα. Αυτό εξάλλου είναι και η ουσία του θεάτρου, όπου έτσι κι αλλιώς πρέπει να βρεις κομμάτια του εαυτού που πολλές φορές δε φανταζόσουν ότι έχεις μέσα σου. Αλλά και πέρα από το θέατρο, πιστεύω πολύ στην ψυχοθεραπεία που σου δίνει μια άλλη αντίληψη για τον εαυτό και για τα πράγματα.
– Πιστεύεις ότι υπάρχει ευτυχία; Κι αν ναι, πού βρίσκεται;
Σαφώς και υπάρχει και βρίσκεται μέσα μας. Πολλές φορές την ευτυχία την ψάχνουμε σε εξωτερικούς παράγοντες, θεωρούμε ότι θα μας την φέρει ένας άνθρωπος ή μια συνθήκη. Δεν ξέρω πώς ορίζεται, είναι κάτι εντελώς προσωπικό και διαφορετικό για τον καθένα ξεχωριστά. Το δύσκολο είναι να συνειδητοποιήσουμε ότι μπορούμε να είμαστε ολόκληροι από μόνοι μας, χωρίς να χρειαζόμαστε κάποιον ή κάτι να μας συμπληρώσει. Νιώθοντας ολόκληροι οι ίδιοι μπορούμε να δώσουμε και να εισπράξουμε την αγάπη, την χαρά και τα δώρα που μας φέρνει η ζωή. Ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές μου, προσπαθώ να θυμάμαι να είμαι ευγνώμων για τη ζωή.
– Κουβαλάς μέσα σου έντονα τα φαντάσματα του παρελθόντος σου, είτε μιλάμε για περιστατικά που ορίζουν τη συμπεριφορά σου είτε για ανθρώπους που δεν είναι πια στη ζωή σου;
Οι άνθρωποι που πέρασαν από τη ζωή μας άφησαν τα σημάδια τους. Κάποιοι μας έχουν στιγματίσει θετικά και κάποιοι όχι. Σίγουρα μας επηρέασαν όμως. Δεν αγαπάω τα φαντάσματα. Η ζωή κοιτάει μπροστά και εκεί κοιτάζω κι εγώ. Μου αρέσει να ζω με τους ζωντανούς (γέλια).
– Ποια είναι η σχέση σου με τη συνθήκη της Απώλειας;
Φοβάμαι την απώλεια όσο τίποτα στη ζωή μου. Ξέρω ότι είναι αναπόφευκτη, ό,τι και να κάνεις, όσο και να προσπαθήσεις, δεν θα την αποφύγεις. Μεγάλη απώλεια δεν έχω ζήσει μέχρι στιγμής ευτυχώς, αλλά θα ήθελα, πεισματικά σαν μικρό παιδί, να μην έρθει ποτέ αυτή η ώρα.
– Αν είχες να επιλέξεις ανάμεσα στην Απόλυτη Γνώση και την Απόλυτη Άγνοια, τι θα διάλεγες;
Δεν υπάρχει ούτε απόλυτη γνώση, ούτε απόλυτη άγνοια. Προτιμώ να είμαι μια «αέναη» μαθήτρια της ζωής και συνεχώς να μαθαίνω κάτι καινούργιο. Πάντως αν υπήρχε αυτό το δίλημμα, μάλλον θα διάλεγα τη γνώση. Κάτι σαν το κόκκινο χάπι στο Matrix…(γέλια).
– Στην ίδια λογική, μνήμη ή λήθη;
Μέτρον Άριστον. Κάποια πράγματα πρέπει να μένουν και κάποια αλλά να διαγράφονται για να μένει χώρος για καινούργια.
– Ποια μαθήματα ζωής ή στοιχεία της ανθρώπινης ύπαρξης έχεις ως πιο πολύτιμα στον αξιακό σου κώδικα;
Νομίζω ότι στη βάση όλων είναι ο σεβασμός. Αν σέβεσαι πρώτα από όλα τον εαυτό σου και κατόπιν τους άλλους, τότε είσαι πραγματικά «κοινωνικός άνθρωπος». Είσαι ελεύθερος και αναγνωρίζεις την ελευθερία των άλλων. Κάνεις διάλογο, ακούς και ακούγεσαι. Αγαπάς χωρίς να καταπιέζεις και δεν επιτρέπεις να σε καταπιέζουν. Αν έχουμε όλοι σεβασμό τότε είναι όλα καλύτερα.
– Θεωρείς ότι έννοιες όπως η ευτυχία που αναφέραμε, η ελευθερία, τέτοια υψηλά ιδανικά, κατακτώνται ποτέ ή κυνηγάμε ουτοπίες γιατί μας αρέσουν οι δονκιχωτικές αναζητήσεις;
Μια ζωή χωρίς ουτοπίες θα ήταν πολύ βαρετή. Εξάλλου αυτό μας διδάσκει και ο Θερβάντες μέσα από τον Δον Κιχώτη, ότι την ζωή πρέπει να επιθυμούμε να την ζήσουμε, όπως και να έρθουν τα πράγματα.
– Για πάντα: σε τρομάζει ή το θες;
Αποφεύγω το «για πάντα» όσο και το «ποτέ». Τις θεωρώ κάπως αλαζονικές λέξεις. Κάπου στη μέση δεν μπορούμε να τα βρούμε; Άλλωστε η γοητεία της ζωής είναι η έκπληξη και η αλλαγή. Νομίζω ένα κινεζικό γνωμικό λέει ότι στα ράφια της βιβλιοθήκης πρέπει να αφήνουμε χώρο για καινούργια βιβλία.
– Τι φοβάσαι περισσότερο;
Τον θάνατο. Όχι μόνο με τη βιολογική έννοια, αλλά και γενικότερα ως το τέλος των πραγμάτων, των σχέσεων, των αισθημάτων. Για να καταπολεμήσω τον φόβο κάθε τέλους, ονειρεύομαι πάντα μια νέα αρχή!
– Μια μέρα κάπου στο άγνωστο γεμάτη από έρωτα, καλό φαγητό και φίλους ή μια Επίδαυρος να σε χειροκροτούν ;
Το ένα δεν αποκλείει το άλλο!(γέλια)
* Μπορείς να δεις το «Είμαι η Τζο» εδώ.