Αποτελεί ένα από τα πιο συνηθισμένα σφάλματα στα οποία μπορεί να υποπέσει κάποιος στο ελληνικό τραγούδι. Να μπερδέψει δηλαδή τις φωνές δύο τραγουδιστών όταν υπάρχει ομοιότητα στο ηχόχρωμα. Και στις περιπτώσεις των Σταμάτη Κόκοτα και Γιάννη Καλατζή η ταύτιση είναι τόσο έντονη που πολλοί ακόμη δεν μπορούν να ξεχωρίσουν σε ποιον εξ αυτών ανήκει η επιτυχία ενός κομματιού.
Αναμφισβήτητα πιο «ριγμένος» σε αυτή την υπόθεση είναι ο δεύτερος. Σίγουρα η καριέρα την οποία κατέγραψε ο Κόκοτας κρίνεται από τους περισσότερους ως σημαντικότερη, ιδίως λόγω της διάρκειάς του στο μουσικό στερέωμα, ωστόσο ακόμη και σήμερα πολλοί φτάνουν στην παραπάνω διαπίστωση και λόγω του γεγονότος ότι του πιστώνουν μια σειρά από σουξέ που δεν είναι δικά του.
Πάντως, λόγω του Σταμάτη Κόκοτα… προέκυψε και ο Γιάννης Καλατζής. Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1960 ο γεννημένος στις 29 Απριλίου 1938 ερμηνευτής ήταν μέλος του Τρίο Μορένο, ενός γκρουπ που ξεκίνησε από την Θεσσαλονίκη κι έφτασε στο σημείο να βγάλει και LP στις ΗΠΑ. Μετά την διάλυσή του βρέθηκε στο πλευρό του Γιώργου Μητσάκη την πλέον κατάλληλη στιγμή.
Η δισκογραφική εταιρεία Minos έψαχνε την απάντηση στην Columbia με την οποία ο Σταμάτης Κόκοτας είχε ηχογραφήσει ήδη τις πρώτες επιτυχίες του, πιάνοντας το ρυθμό και τις ανάγκες της εποχής. Οι φωνές των δύο καλλιτεχνών είχαν ανάλογο χρώμα και το ίδιο φαλτσέτο (παρά τις διαφορές στην έκτασή τους) και σύντομα ο Γιάννης Καλατζής βρέθηκε στην ευχάριστη θέση να πάρει τραγούδια από τους πραγματικά μεγάλους εκείνων των χρόνων.
Το προσωπικό ντεμπούτο του στην εγχώρια δισκογραφία γίνεται με το άλμπουμ που φέρει το όνομά του, στο οποίο τραγουδά κομμάτια των Δερβενιώτη, Καλδάρα, Καπλάνη, Μπακάλη, αλλά την ίδια χρονιά συμμετέχει στον δίσκο του Μάνου Λοΐζου «Σταθμός» του οποίου ο τίτλος αποδεικνύεται απολύτως σημαδιακός για τον Γιάννη Καλατζή. Σε αυτόν ερμηνεύει τα «Δελφίνι-δελφινάκι» και το «Το παλιό ρολόι», με τα οποία γίνεται ευρύτατα γνωστός στο πανελλήνιο και όπως μπορείτε να διαπιστώσετε και εσείς, αρχίζει και το μπέρδεμα με τον Σταμάτη Κόκοτα!
Την επόμενη χρονιά ο Καλατζής καθιερώνεται πλέον ως σημαντικό όνομα του ελαφρολαϊκού τραγουδιού, συνεχίζοντας την συνεργασία του με τον συνθέτη Μάνο Λοΐζο και τον στιχουργό Λευτέρη Παπαδόπουλο, οι οποίοι του εμπιστεύονται τραγούδια όπως το «Γοργόνα» ή «Στην απάνω γειτονίτσα», όπως έγινε γνωστό. Βέβαια από το ίδιο άλμπουμ με τίτλο «Ο Επιπόλαιος» ξεχωρίζει το ομώνυμο κομμάτι το οποίο υπογράφουν οι Γιώργος Κατσαρός και Πυθαγόρας.
Με όλους τους προαναφερθέντες ο Γιάννης Καλατζής συνεχίζει να ηχογραφεί, την ώρα που στην δεκαετία του 1970 προστίθενται και άλλοι σημαντικοί δημιουργοί στο ρεπερτόριό του, όπου ο Σταύρος Κουγιουμτζής ξεχωρίζει. Μέχρι και την πτώση της Χούντας, για να θέσουμε ένα χρονικό πλαίσιο, ο Καλατζής μεσουρανεί και σχεδόν ό,τι ερμηνεύει γίνεται άμεσα επιτυχία, με τα αντίτυπα των δίσκων να πωλούνται κατά χιλιάδες και τις πίστες των κοσμικών κέντρων στα οποία εμφανίζεται να γεμίζουν από κόσμο.
Από αυτήν την πλέον έντονη περίοδο τα σουξέ είναι αναρίθμητα και απλά για να ξεχωρίσουμε μόνο μερικά, αναφέρουμε τα «Αν βαρέθηκες κυρία», «Ένα βράδυ στην Ομόνοια», «Ξενάκι είμαι και θα ‘ρθω», «Γεια χαρά καλή», «Ήθελα να ‘μουνα πουλί», «Ήσουν ωραία», «Πιάστε κορίτσια το χορό», «Παραμυθάκι μου», «Παποράκι», «Ο Κουταλιανός», «Τζαμάικα», «Σ’ αγαπώ σ’ αγαπώ», «Ο Σταμούλης ο λοχίας» και το «Κυρά Γιώργαινα» το οποίο πάντως έφερε και… παρεξηγήσεις.
Πολλοί ήταν εκείνοι που το είχαν συνδέσει με τον δικτάτορα Γιώργο Παπαδόπουλο και την σύζυγό του, Δέσποινα, αν και η αλήθεια είναι ότι οι στίχοι γράφηκαν από τον Πυθαγόρα ως πείραγμα προς την γυναίκα του αδελφικού του φίλου και συνεργάτη Γιώργου Κατσαρού. Έτσι κι αλλιώς συνήθιζε να την πειράζει όταν ο Έλληνας συνθέτης χανόταν λόγω συναυλιών ή ηχογραφήσεων και ο αξεπέραστος στιχουργός αποτύπωσε όλη αυτήν την… πλάκα σε ένα κομμάτι που έγινε ανάρπαστο.
Μετά την πτώση της χούντας και την Μεταπολίτευση, σταδιακά το hype για το συγκεκριμένο είδος περνάει και ο Γιάννης Καλατζής μένει στο περιθώριο, ενδεχομένως εξαιτίας και του χαρακτήρα του. Πάντοτε σεμνός και μετρημένος, δεν λειτουργεί καλά στο παρασκήνιο, ενώ πλέον την δεκαετία του 1980, το μουσικό ύφος αλλάζει πλήρως και είναι φανερό ότι ο ελαφρολαϊκός τραγουδιστής δυσκολεύεται να συμβαδίσει με την εποχή.
Από τις τελευταίες συνεργασίες του είναι αυτή με τον νεαρό τότε Νίκο Καρβέλα, ενώ το 1984 κυκλοφορεί το τελευταίο άλμπουμ του με τίτλο «Θυμηθείτε με τον Γιάννη Καλατζή». Ο δίσκος έχει την μορφή ποτ πουρί και σε αυτόν ερμηνεύει τα «Πειραιώτισσα», «Σιγά – σιγά», «Όνειρο απατηλό» και «Στου προφήτη Ηλία», δηλαδή κομμάτια που είχε τραγουδήσει την δεκαετία του 1960 ο Σταμάτης Κόκοτας, εντείνοντας την… σύγχηση για το ποιος από τους δύο έχει πει τι!
Το 2000 κυκλοφόρησε ένα διπλό CD, όπου το πρώτο περιείχε ορισμένες δικές του μεγάλες επιτυχίες και το δεύτερο κομμάτια άλλων καλλιτεχνών και αυτή είναι η τελευταία φορά που συναντάμε το όνομα του Γιάννη Καλατζή στη δισκογραφία καθώς τελικά φεύγει από την ζωή το 2013 σε ηλικία 74 ετών…