Για αιώνες απαραίτητη προϋπόθεση για να κάνεις ένα τατού στην περιοχή Μπουσκαλάν στις Φιλιππίνες ήταν να επιστρέψεις στο χωριό με ένα θήραμα ή με το κεφάλι ενός εχθρού. Σήμερα τα πράγματα είναι κάπως απλούστερα. Χρειάζεσαι χρήματα και έναν καλό οδηγό που θα σου δείξει το δρόμο μέχρι το σπίτι της Whang-od. Της τελευταίας εν ζωή mambabatok, που στα 100 χρόνια της συνεχίζει μια παράδοση που δεν κατάφεραν να ξεριζώσουν ισπανοί κονκισταδόρες και καθολικοί παπάδες.
Σύμφωνα με την ίδια, τον περασμένο Φεβρουάριο έκλεισε έναν αιώνα ζωής. Μικρή σημασία έχει αν το πιστοποιητικό γέννησης είναι ακριβές. Πέντε χρόνια πάνω ή κάτω δεν κάνουν τη διαφορά. Εκείνο που την κάνει, όμως, είναι το γεγονός ότι σε αυτήν την προχωρημένη ηλικία συνεχίζει να ζωγραφίζει σε ανθρώπινα σώματα, χρησιμοποιώντας μια αρχαία πρακτική την οποία δεν γνωρίζει κανένας άλλος. Με εξαίρεση τις μακρινές ανιψιές της στις οποίες μαθαίνει την τέχνη.
Όπως λέει και η ίδια, όταν πεθάνει θέλει να πάρει μαζί της μόνο τα δικά της τατού. Όχι και τα μυστικά τους.
Δεν παντρεύτηκε ποτέ, καθώς έχασε τον φίλο της όταν ακόμη το νησί βρισκόταν υπό Ιαπωνική κατοχή. Απλώνοντας μια κρέμα πάνω στο ερεθισμένο δέρμα, αστειεύεται λέγοντας πως προέρχεται από το σπέρμα των εραστών της. Η αιωνόβια καλλιτέχνιδα δεν έχει χάσει ούτε το χιούμορ της ούτε την όρεξή της για δουλειά.
Σε μια τυπική μέρα θα κάνει περίπου 15 τατού σε ανθρώπους που έχουν ταξιδέψει από κάθε γωνιά του κόσμου προκειμένου να την συναντήσουν.
Στην πραγματικότητα η Whang-od είναι η αιτία για την οποία αυτό το απομονωμένο χωριό των 700 κατοίκων έχει μετατραπεί σε πόλο έλξης για τουρίστες που φέρνουν εισόδημα. Για να φτάσεις εκεί πρέπει να αλλάξεις πολλά διαφορετικά μέσα μεταφοράς από την Μανίλα. Μετά από 14 ώρες ταξίδι, το μόνο που απομένει είναι άλλη μια ωρίτσα πεζοπορίας σε ανηφορικό μονοπάτι. Μια μικρή Οδύσσεια την οποία ωστόσο ολοένα και περισσότεροι είναι διατεθειμένοι να περάσουν.
Η Whang-od κέρδισε φήμη όταν η ιστορία της έγινε γνωστή μέσω του ντοκιμαντέρ «Tattoo Hunter». Χάρη σε αυτό διατηρήθηκε ζωντανό αυτό που κινδύνευε να χαθεί από την «ανάπτυξη» που πλησίαζε επικίνδυνα το χωριό της. Τα κάθε φορά «μοντέρνα» ήθη αποτελούσαν πάντα εχθρό αυτής της πανάρχαιας μορφής τέχνης. Παλαιότερα κέρδιζες το πρώτο σημάδι στο κορμί σου όταν αποδείκνυες πως είχες περάσει από τον κόσμο των παιδιών σε εκείνον των ενηλίκων. Έφερνες φαγητό στο χωριό. Αν στην πορεία κατόρθωνες να κάνεις το ίδιο με το κεφάλι ενός μέλους εχθρικής φυλής, έκανες το επόμενο. Μετέτρεπες το σώμα σου σε μια ζωντανή επίδειξη και υπενθύμιση της ανδρείας σου.
Κατά τη διάρκεια της ισπανικής κατοχής, τέτοια πράγματα θεωρήθηκαν βάρβαρα και σταδιακά εξαλείφθηκαν.
Το Μπουσκαλάν ήταν αρκετά απομονωμένο και δυσπρόσιτο για να εγκαταλείψει τόσο εύκολα τις παραδόσεις του. Μπορεί οι εχθροί να ελαχιστοποιήθηκαν, αλλά σε αυτό το κακοτράχαλο τοπίο, πάντα έβρισκες έναν τρόπο για να αποδείξεις τη χρησιμότητά σου στη φυλή και να κερδίσεις ένα τατουάζ.
Μετά τον πόλεμο η Whang-od απέμεινε η τελευταία των τελευταίων.
Για δεκαετίες τίποτα δεν άλλαζε, με μοναδική εξαίρεση την στροφή των νέων σε μια νέα επικερδή επιχείρηση. Την καλλιέργεια κάνναβης. Όταν οι Αρχές έκοψαν τα δέντρα, το χωριό μαράζωσε. Εδώ και περίπου δέκα χρόνια, όμως, μετατράπηκε σε ατραξιόν που προσελκύει τουρίστες. Η αιωνόβια καλλιτέχνιδα είναι η μοναδική, σχεδόν, πηγή εισοδήματος για όλους. Μάλιστα, δείχνει να ανησυχεί για το φαινόμενο. Οι πιτσιρικάδες αρνούνται να δουλέψουν στα χωράφια ή να βγουν για κυνήγι. Προτιμούν το εύκολο χρήμα που τους παρέχουν οι ξένοι για μια ξενάγηση στη διπλανή… ζούγκλα ή το αντίτιμο για να παραχωρήσουν το κρεβάτι τους για ένα βράδυ.
Φαντάζει περίεργο, αλλά στα δικά της μάτια (που έχουν δει πολλά) η ίδια έχει μετατραπεί σε ευλογία αλλά και κατάρα για τον τόπο της. Φοβάται πως ό,τι δεν κατάφεραν για αιώνες οι ξενόφερτοι κατακτητές και τα έθιμά τους, θα το κάνει η άναρχη εισβολή των δυτικών. Με τα ρούχα τους και τις συνήθειές τους.
Το οξύμωρο της υπόθεσης είναι πως ο κόσμος επισκέπτεται αυτό το μέρος για τη μαγεία που κρύβει μια πανάρχαια παράδοση, αποτελεί ταυτόχρονα την απειλή για την αλλοτρίωσή της. Στα 100 χρόνια της, αυτή η υπέροχη και ξεχωριστή καλλιτέχνιδα είναι ο τελευταίος κρίκος μιας αλυσίδας που ενώνει το σήμερα με ένα πολύ μακρινό και διαφορετικό παρελθόν. Όταν φύγει εκείνη, πιθανότατα ο χαμός της σημάνει και το τέλος μιας διαδρομής αιώνων και ο θάνατός της ίσως σηματοδοτήσει και το θάνατο της μοναδικής τεχνικής της.