Η αφορμή δόθηκε με ένα κείμενο που γράψαμε πριν λίγες μέρες. Ο Χρήστος Βασιλόπουλος το είδε, χάρηκε και δεν αφήσαμε την ευκαιρία. Ήρθαμε σε επαφή μαζί του και τον ρωτήσαμε όλα όσα θέλαμε να μάθουμε από εκείνον. Πώς επιβιώνεις στο Hollywood, πώς αποδέχεσαι και μαθαίνεις από τις πολλές ήττες.
Ο Χρήστος Βασιλόπουλος μοιάζει να έχει ερωτευτεί το γεγονός ότι στις ΗΠΑ δεν ασχολείται κανείς μαζί του πέρα από το κομμάτι της δουλειάς. Δεν τον παρεμποδίζουν κιτρινίλες. Κοιτάζει να εξελίσσεται, γυμνάζει νου και σώμα και χαμογελά διάπλατα σε όσα έχει κατακτήσει. Και όσα θα κατακτήσει.
– Αν δεν κάνω λάθος, είσαι κοντά μια δεκαετία που έχεις ως βάση την Αμερική, το Λος Άντζελες. Έχοντας περάσει το πιο δύσκολο κομμάτι που είναι η αρχή, πώς βλέπεις όσα άφησες πίσω σου και όσα κατάφερες;
Βρίσκομαι στο Λος Άντζελες 8 χρόνια, ήρθα στις 11 Ιουλίου του 2009.Δε ξέρω αν το πιο δύσκολο κομμάτι, είναι το αρχικό κομμάτι της προσαρμογής. Όταν έφτασα στην πόλη των Αγγέλων,ένιωσα οικεία. Φυσικά και τα πρώτα χρόνια όταν δε γνωρίζεις άνθρωπο και πρέπει να χτίσεις (επαγγελματικά τα πάντα από την αρχή)τα πάντα, δυσκολεύεσαι. Όταν πας σε τόσες ακροάσεις και δε κλείνεις τη δουλειά,όταν ενώ έχεις καταφέρει κάποια πράγματα στη χώρα σου και έχεις δουλέψει σκληρά για 14 χρόνια,στο LA μπορεί και να μην έχει καμία σημασία .
Μπορώ να σου πω ότι και στη φάση που είμαι τώρα, μετά από 3 μεγάλες συμμετοχές σε πετυχημένα serial (Banshee, Blindspot, The Last Ship), 7 ταινίες, μια συμμετοχή σ’ ένα τεράστιο Video Game (Metal Gear Solid 5:The Phantom Pain), δεκάδες διαφημιστικά, ακόμα πάω σε ακροάσεις και ακόμα βρίσκω πόρτες κλειστές μπροστά μου. Βέβαια η ενέργεια μου είναι διαφορετική έχοντας σημαντικά credits στο βιογραφικό μου. Αλλά και αυτό το κομμάτι έχει τη δυσκολία του. Ό,τι κατάφερα μέχρι σήμερα ,το βλέπω σαν ένα ακόμα σκαλοπάτι στη μέχρι τώρα σταδιοδρομία μου, μια ακόμα μικρή, εσωτερική επιτυχία στο προσωπικό μου ταξίδι. Σαφώς και αναγνωρίζω ό,τι έχω καταφέρει, αλλά σε καμία περίπτωση δεν καυχιέμαι ότι τα κατάφερα.Ο δρόμος για την επιτυχία, είναι μακρύς, τουλάχιστον για μένα.
– Η παρουσία σου στη σειρά The Last Ship πώς προέκυψε και πώς ήταν να συνεργάζεσαι με τον Eric Dane; Σου ζήτησε καθόλου συμβουλές για το πως να στήσει το ελληνικό σκηνικό;
Η συμμετοχή μου στο The Last Ship (6 επεισόδια στα 10 στον 4ο κύκλο ) ήρθε μετά από μια ακρόαση. O γνωστός casting director Gary Zuckerbrod (Pulp Fiction), με είδε αρχικά για ένα guest star ρόλο στο πρώτο επεισόδιο του 4ου κύκλου, το ρόλο ενός Έλληνα ψαρά, τον οποίο τελικά έπαιξε με μεγάλη επιτυχία ο φίλος και εξαιρετικός συνάδελφος Antony Skordi. O Gary δε με έκλεισε για αυτόν το ρόλο γιατί θεώρησε ότι ήμουν μικρότερος ηλικιακά. Με ξανά κάλεσε όμως για μια δεύτερη ακρόαση για το ρόλο του Σταύρου Διομήδη, του μεγαλύτερου από τους Ελληνικούς guest star ρόλους της 4ης σεζόν.
Και έτσι έκλεισα το ρόλο. O Eric σαν πρωταγωνιστής και παραγωγός της σειράς, εκτός από το να είναι φιλικός και απόλυτα επαγγελματίας, δεν ασχολήθηκε με το ελληνικό σκηνικό .Ο 4ος κύκλος έχει πολλά στοιχεία από τη μυθολογία και διαδραματίζεται στην Ελλάδα χωρίς όμως να αναφέρεται η Ελλάδα σαν περιοχή στην εξέλιξη της Ιστορίας .
– Τα γυρίσματα έγιναν στην Ελλάδα ή κάπου αλλού και παρουσιάζεται ως ελληνικό τοπίο; Αν ναι, πού έγιναν;
Τα γυρίσματα έλαβαν χώρα στο Malibu, στο San Diego και στο San Pedro. Το Malibu γενικά θυμίζει αρκετά Ελλάδα σε παρά πολλά σημεία και γενικά η California έχει παρά πολλά στοιχεία που μοιάζουν με τη χώρα μας. Όλα τα γυρίσματα στο εσωτερικό του πλοίου γυρίστηκαν στα Culver Studios στην καρδιά του Λος Άντζελες.
– Προσωπικά μου έκανες πολύ θετική εντύπωση ως Ρώσος γκάνγκστερ στο Blindspot. Νομίζω σου πήγαινε άψογα αυτός ο ρόλος και γενικά ένιωσα ότι είναι κάτι που θα μπορούσες να το εξελίξεις σε άλλα πρότζεκτ. Εσύ πώς το βίωσες;
Αυτό ξανά πες το. Από την αρχή της πορείας μου εδώ στην Αμερική κατάλαβα πως οι ρόλοι που θα μπορέσω να κλείσω και να παίξω με επιτυχία ήταν ρόλοι προέλευσης Ανατολικού Μπλοκ, Ουκρανούς, Ρώσους, Τσετσένους.
Γι’ αυτό και μετά από τη συμμετοχή μου στο Banshee όπου υποδύθηκα τον Όλεγκ, Ουκρανό γκάνγκστερ μέλος της Vor iv Zakonie, άρχισα να μαθαίνω Ρωσικά και να κάνω διατριβή πάνω στα ρωσικά τατουάζ ,την ρωσική κουλτούρα και οτιδήποτε άλλο έχει να κάνει με το ρωσικό υπόκοσμο. Θεωρώ μεγάλη τύχη το ότι κατάφερα από πολύ νωρίς να βρω σε ποια κατηγορία(action movies) θα μπορέσω να κλείσω αρκετούς ρόλους γιατί αυτό μου έδωσε και ένα σημείο αναφοράς πάνω στη δουλειά μου.
Συγκεκριμένα, όταν έκλεισα το ρόλο στο Blindspot, η παραγωγή είχε μια Ρωσίδα δασκάλα στο σετ για να μου μάθει τις ατάκες που είχα στα ρωσικά. Η δασκάλα μόλις με άκουσε να μιλάω ρωσικά,έκατσε στο σετ μόνο μια ώρα και στη συνέχεια έφυγε καθώς θεώρησε ότι ακουγόμουν σαν αυθεντικός Ρώσος.
– Αυτή την περίοδο είσαι στο Μεξικό μου είπες. Απ΄ό,τι είδα στο Facebook σου, ετοιμάζεσαι για το επόμενο βήμα. Μίλα μας γι΄αυτό.
Αυτή τη στιγμή βρίσκομαι στο Μεξικό για διακοπές και όχι για δουλειά. Το επόμενο μου επαγγελματικό βήμα θα το μάθετε σύντομα και έχει να κάνει με ένα σενάριο επιστημονικής φαντασίας το οποίο θα γυριστεί μέσα στο 2018. Γενικά, δε μιλάω ποτέ για μελλοντικά σχέδια μέχρι να τελειώσω τα γυρίσματα διότι πρώτον οι παραγωγές στην Αμερική σε υποχρεώνουν να υπογράψεις συμφωνητικό εχεμύθειας και δεύτερον πολλές φορές υπάρχει περίπτωση να γυρίσεις κάτι και να μην προβληθεί ποτέ. Έχω δει αρκετούς συναδέλφους να κοκορεύονται για ρόλους που γύρισαν και δυστυχώς δεν είδαν ποτέ το φως της δημοσιότητας .
– Από το 2000 και μετά υπήρξαν πολλοί ηθοποιοί που αναζήτησαν την τύχη τους στο εξωτερικό και κυρίως τις ΗΠΑ. Δεν κατάφερε όμως κάνεις αυτό που πέτυχες εσύ. Ποια είναι τα στοιχεία που πιστεύεις ότι σε βοήθησαν;
Χμμμμμ, πολύ καλή ερώτηση! Πιστεύω ότι για τον καθένα το ταξίδι είναι προσωπικό. Όσοι ήρθαν και δεν τα κατάφεραν είναι γιατί δεν έκατσαν αρκετό καιρό, γιατί δεν πάλεψαν με το «Εγώ» τους το οποίο έλεγε μέσα τους «Εσύ είσαι ένας τεράστιος ηθοποιός, έπαιξες στο Εθνικό τόσα χρόνια, έκανες μεγάλες τηλεοπτικές επιτυχίες ,ο κόσμος σε αναγνωρίζει, τι δουλειά έχεις εδώ άγνωστος μεταξύ αγνώστων;». Άλλοι πάλι πιστεύουν ότι θα έρθουν εδώ και όλες οι πόρτες θα ανοίξουν διάπλατα. Άλλοι πιστεύουν ότι είναι έτοιμοι και θα γαμήσουν τα πάντα .
Δυστυχώς η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Γιατί ερχόμενος εδώ θα πρέπει και να κανείς μαθήματα για να αρχίσεις να εξασκείσαι στο πως θα παίξεις σε μια διαφορετική γλώσσα, και να τρέξεις στις ακροάσεις, και να βρεις την κατηγορία στην οποία είσαι πολύ καλός και θα σε κλείσουν, και να αθλείσαι καθημερινά, και να έχεις την ίδια ενέργεια να σκίσεις στην ακρόαση μετά από 100 Όχι που άκουσες στις προηγούμενες ακροάσεις. Και φυσικά να είσαι και τυχερός. Κανείς δε μπορεί να καταλάβει πως παίζεται το παιχνίδι εδώ μέχρι να μπει στο χορό και να χορέψει. Ένα μείγμα λοιπόν σκληρής καθημερινής δουλειάς, εσωτερικής δουλειάς και αναζήτησης, χρόνου, ταπεινότητας και τύχης. Τουλάχιστον για μένα.
Αν και δεν πιστεύω ότι υπάρχει συνταγή στην επιτυχία παρόλα αυτά, θα πρέπει σίγουρα να ξέρεις τι σου γίνεται τόσο μέσα σου όσο και στον πως σε βλέπουν οι άλλοι. Και έπειτα είναι και το άλλο. Αν έχεις μείνει στο LA 2-3 χρόνια και βλέπεις ότι δεν έχεις κλείσει ούτε ένα διαφημιστικό, τότε μάλλον είναι η ώρα να επιστρέψεις. Ή να κανείς κάτι διαφορετικά .
– Μέσα σε αυτό το διάστημα, πόσο πιστεύεις ότι άλλαξες σε επίπεδο ερμηνείας και όλων των πραγμάτων που στηρίζουν την απόδοση ενός ηθοποιού;
Τα 8 χρόνια που είμαι εδώ, άλλαξα σαν άνθρωπος. Ριζικά! Άρχισα να βλέπω και να αισθάνομαι πράγματα τα οποία προσπερνούσα στο παρελθόν ή ίσως και να μην έδινα σημασία. Ξέφυγα από την φούσκα του επωνύμου γνωστού ηθοποιού της Ελλάδας και άρχισα να δουλεύω σαν πρωτοετής μαθητής της δραματικής σχολής. Άρχισα επίσης να ζω την κάθε στιγμή. Δεν ξέχασα ούτε έσβησα ότι είχα μέχρι τότε μάθει και πετύχει, απλά τα επαναπροσδιόρισα. Ο τρόπος σκέψης μου άλλαξε, ήμουν τώρα πια ένα πολίτης του κόσμου που αντλούσε καθημερινά πληροφορίες και δεδομένα σα σφουγγάρι. Όλα τα παραπάνω λοιπόν συνετέλεσαν στο να αλλάξει και η απόδοση μου σαν ηθοποιός. Και φυσικά συνεχίζω και θα συνεχίζω να μαθαίνω, ανοιχτός στα πάντα γύρω μου, με τη σκέψη ότι τελικά η Τέχνη μιμείται-αντλείται από τη Ζωή !
– Παρά το γεγονός ότι πολύς κόσμος σε χλεύασε και ειρωνεύτηκε την προσπάθεια σου, αυτή τη στιγμή πολύ λίγοι θα βρεθούν να αμφισβητήσουν τι κατάφερες. Πώς νιώθεις με όλο αυτό;
Δε δίνω δεκάρα γιατί πολύ απλά αυτοί που χλευάζουν, τις πιο πολλές φορές είναι κάτι αγράμματοι και άσχετοι “δημοσιογράφοι”, οι οποίοι δεν έχουν ιδέα τι γίνεται στο LA και γενικά στο χώρο του Hollywood. Ίσως να μην ξέρουν καν τι θα πει IMDb ώστε να λάβουν τις πληροφορίες τους πριν ανοίξουν το στόμα τους. Δεν κατηγορώ κανένα όμως γιατί η κατινιά και η χολή είναι το εθνικό μας σπορ!
– Μου φαίνεσαι τύπος που δύσκολα θα επηρεαστεί από τα λόγια τρίτων, ιδίως όταν αυτοί δεν είναι άνθρωποι που δεν σε ενδιαφέρει η άποψη τους. Αισθάνθηκες ποτέ να σε «γονατίζει» αυτή η εύκολη κακία που σε στόχευσε;
Νομίζω ότι απάντησα ήδη. Αν με είχε γονατίσει η γνώμη του καθενός, πολύ απλά δεν θα ήμουν εδώ που είμαι σήμερα. Ωστόσο, θα σου πω ότι είμαι ανοιχτός και στις κακές κριτικές πάνω στη δουλειά μου όταν είναι βάσιμες. Δεν αναφέρομαι σε πικρόχολες κριτικές που δεν έχουν να κάνουν με την υποκριτική μου. Αναφέρομαι σε μια κριτική που κατόπιν σκέψης θα με κάνει καλύτερο ηθοποιό. Σε μια κριτική που είναι συγκεκριμένη. Άλλωστε, δε μπορούμε να αρέσουμε σε όλους. Αυτή είναι και η ουσία της τέχνης σε κάθε είδους μορφή της, είτε είναι ζωγραφική,είτε είναι μουσική, είτε είναι υποκριτική. 100 άτομα θα κοιτάξουν έναν πίνακα. Σίγουρα δε θα αρέσει και στα 100 ακόμα κι αν είναι Πικάσο .
– Όταν γράψαμε αυτό το κείμενο για σένα, κάποιος έγραψε ότι είσαι ένα παιδί που καλωσορίζεις με τρομερή εγκαρδιότητα και θέρμη όποιον Έλληνα συνάδελφό σου επιχειρεί μια προσπάθεια διάκρισης στις ΗΠΑ. Ποιες είναι οι συμβουλές που θα του έδινες;
Πάντα χαίρομαι όταν Έλληνες ηθοποιοί ανοίγουν τα φτερά τους και δοκιμάζονται στην Αμερική γιατί πιστεύω ότι υπάρχει χώρος για όλους. Όλοι μας έχουμε δικαίωμα στο όνειρο, ανεξάρτητου επιπέδου και ηλικίας ή εμπειρίας στο χώρο. Για μένα ο καθένας μας φέρει κάτι διαφορετικό και αυτό είναι κάτι που με κάνει να πιστεύω ότι έχουμε μια θέση στην παγκόσμια κλίμακα της υποκριτικής. Δεδομένου του γεγονότος ότι έχουμε υπέροχους ηθοποιούς και καλό υλικό στην Ελλάδα, πιστεύω ότι ναι όντως μπορούμε να καταφέρουμε πολλά σε παγκόσμιο επίπεδο. Οι συμβουλές μου αναφέρονται παραπάνω. Συνήθως τους λέω «Αν έχεις χρόνο επιμονή και υπομονή, είσαι ταπεινός και δουλευταράς τότε μπορείς να τα καταφέρεις»!
– Ποιες είναι οι διαφορές που εντοπίζεις ανάμεσα σε μια αμερικάνικη παραγωγή και μια ελληνική τηλεοπτική;
Οι διάφορες είναι τεράστιες όσο αφορά την παραγωγή και τα χρήματα αλλα ίδιες σε ότι έχει να κάνει με την ουσία της δουλειάς σου την υποκριτική. Το έχω ξαναπεί και θα το λέω: είναι σα να παίζεις ποδόσφαιρο, και από την Γ’εθνική να παίξεις στο Μουντιάλ! Τα μέσα αλλάζουν αλλά το παιχνίδι παραμένει το ίδιο. Ναι, σαφώς σε μια αμερικανική παραγωγή 70 εκατομμυρίων δολαρίων έχεις δικό σου τρέιλερ, 50 παραπάνω άτομα στην παραγωγή που δουλεύουν για σένα, πληρώνεσαι στην ώρα σου, αλλά κατά βάση πάλι βρίσκεσαι μπροστά στην κάμερα!
Επίσης η συμπεριφορά των ανθρώπων απέναντι σου σε ένα αμερικανικό σετ είναι διαφορετική. Ίσως σε μια αμερικανική παραγωγή ο ηθοποιός έχει μεγαλύτερη αξία από έναν ηθοποιό στην Ελλάδα. Και αυτό όχι μόνο με ηθοποιούς που είναι ονόματα. Πιστεύω ότι είναι θέμα συμπεριφοράς και όχι budget. Έχει να κάνει και με το σωματείο. Με το αμερικανικό σωματείο και τους όρους του οι παραγωγοί δεν παίζουν! Στην Ελλάδα πάλι, δυστυχώς το Σωματείο Ελλήνων ηθοποιών δεν έχει απολύτως καμία δύναμη. Μεγάλη κουβέντα που σίγουρα χωράει πολλή συζήτηση…
– Τι πράγματα ονειρεύεσαι να έχεις προσθέσει στο βιογραφικό σου σε μια 5ετία από τώρα;
Ονειρεύομαι μεγάλες συνεργασίες με υπέροχους σκηνοθέτες και ηθοποιούς, αναζήτηση εσωτερική και εξέλιξη στην υποκριτική μου! Ισορροπία, δουλειές που θα φέρουν ερμηνείες που θα θυμάμαι για πάντα! Εδώ θα είμαστε και θα τα λέμε.