Μόλις πριν από μία εβδομάδα ο Σάσα Ζβέρεφ «προσγείωνε» τον Στέφανο Τσιτσιπά στην πραγματικότητα επικρατώντας 2-0 σετ (6-2, 6-4) στο τουρνουά της Ουάσινγκτον. Μια πραγματικότητα που υποδείκνυε ότι παρά τις σπουδαίες νίκες που είχε πετύχει μέσα στη χρονιά, ο νούμερο 3 της παγκόσμιας κατάταξης και σημαντικότερος εκπρόσωπος της Next Gen η οποία «εποφθαλμιά» την κορυφή, δεν ήταν ακόμη για τα «δόντια» του. Κάτι που έμοιαζε να επιβεβαιώνεται μέχρι τα μέσα του δεύτερου σετ της επόμενης φοράς που βρέθηκαν ο ένας απέναντι στον άλλον, χθες βράδυ στο Τορόντο. Μέχρι που -άγνωστο στο άμαθο μάτι πώς- ο Έλληνας τενίστας άλλαξε «τσιπάκι» κατά τη διάρκεια του αγώνα, νίκησε πρώτα μέσα στο μυαλό του το βάρος της ήττας κι αφού έδιωξε από πάνω του κάθε ίχνος «σεβασμού» για τον αντίπαλό του, πήρε αυτό που του άξιζε.
Μια επική νίκη με ανατροπή και το δικαίωμα να βάλει και το δικό του όνομα δίπλα σε εκείνο του Γερμανού ως υποψήφιο για το επόμενο νούμερο 1 σε ένα σπορ που μαθημένο στην κυριαρχία μορφών όπως οι Φέντερερ, Ναδάλ, Τζόκοβιτς (και λιγότερο ο Μάρεϊ), αναζητά μετά από 15 χρόνια το next big thing.
Η μεγαλύτερη νίκη της καριέρας του
Μετά το τέλος του ματς, ο Ζβέρεφ (κάτοχος του τίτλου στο Τορόντο) ήξερε πως το 20χρονο παιδί που μόλις τον είχε υποτάξει, διέφερε πολύ από εκείνο που είχε γίνει «παιχνιδάκι» στα χέρια του μία εβδομάδα νωρίτερα. Δεν είχε καν σχέση με τον Τσιτσιπά του πρώτου σετ, που αγκομαχούσε να απαντήσει σωστά στο θανατηφόρο σερβίς του και σε έκανε να αναρωτιέσαι αν θα καταφέρει τουλάχιστον να μην χάσει πριν συμπληρωθεί μια ώρα αγώνα. Αν υπάρχει, όμως, κάτι που χαρακτηρίζει τον Έλληνα αθλητή (πέρα από τα αμιγώς αγωνιστικά στοιχεία) είναι η δυνατότητά του να κάνει restart οποιαδήποτε στιγμή κατά τη διάρκεια ενός ματς. Η ικανότητά του να αφήνει οριστικά στο παρελθόν ένα κακό game (ή ακόμα και σετ) και να κυνηγάει κάθε μπάλα σαν να είναι ο winner που θα του χαρίσει τον τίτλο.
Πριν τον Ζφέρεφ, ο Τσιτσιπάς είχε αποκλείσει τον Τζόκοβιτς. Δικαίως, χαρακτήρισε αυτή τη στιγμή ως τη σημαντικότερη της καριέρας του. Δεν είναι και λίγο να παίζεις κόντρα σε έναν παίκτη που μέχρι πριν λίγο καιρό τον έβλεπες μόνο από την τηλεόραση να σηκώνει grand slam και «χιλιάρια» τουρνουα. Και -φυσικά- είναι ακόμη σπουδαιότερο να περπατάς στο ίδιο court με ένα θρύλο, αφήνοντας κάθε ίχνος κόμπλεξ έξω από αυτό. Μία τόσο μεγάλη επιτυχία, που είχε επιτευχθεί μόνο 24 ώρες πριν, ήταν λογικό να αποπροσανατολίσει οποιονδήποτε. Πόσω μάλλον, έναν ακόμη «άγουρο» τενίστα για τον οποίο ένδειξη ωριμότητας αποτελεί η διαχείριση κάθε κατάστασης. Τόσο μιας πικρής ήττας (όπως εκείνης από τον Ζβέρεφ στην Ουάσινγκτον) όσο και μιας ιστορικής επιτυχίας (σαν κι εκείνη κόντρα στον θρυλικό Σέρβο).
Προς το νούμερο 1
Τον Δεκέμβρη του 2014 αυτός ο τύπος κατόρθωνε να φτάσει στο νούμερο 1 των Juniors. Μετά από αυτή τη μεγάλη επιτυχία, είχε μπροστά του την πάντα δύσκολη μετάβαση στον κόσμο των «ανδρών». Για τους περισσότερους τενίστες αυτή η αλλαγή «πίστας» και βαθμού δυσκολίας είναι η πιο κρίσιμη της καριέρας τους. Παιδιά που πίστευαν πως μπορούν να πετύχουν τα πάντα, αντιλαμβάνονται τα όριά τους και είτε συμβιβάζονται με αυτά είτε τα ξεπερνούν και ξεφεύγουν από τους υπόλοιπους, διεκδικώντας συστηματικά κομμάτια της δικής τους δόξας. Μερίδιο στις νίκες, στις επιτυχίες, στους τίτλους, στις συνεντεύξεις, στα αυτόγραφα. Σε οτιδήποτε, δηλαδή, μετατρέπει έναν «απλό» τενίστα σε talk of the town. Τον Οκτώβρη του ’16 ο Τσιτσιπάς ήταν οριακά έξω από τον top-200. Χρειάστηκε περίπου ένα χρόνο για να μπει στους 100 καλύτερους.
Και -όπως γνωρίζουμε πολύ καλά όλοι- δεν σταμάτησε εκεί. Η είσοδος στην 50άδα ήρθε σχεδόν φυσιολογικά, ως αποτέλεσμα της διαρκούς αγωνιστικής βελτίωσής του και μέσα στο 2018 (τη στιγμή που… the shit got real) βγήκαν στην επιφάνεια τα ψυχικά και νοητικά υπερόπλα του. Εκείνα τα στοιχεία που ξεχωρίζουν τους πρωταθλητές από τους απλά πολύ καλούς τενίστες.
Δεν τον στριμώχνεις
Κατά τη διάρκεια της σύντομης καριέρας του ο Τσιτσιπάς έχει προλάβει ήδη να βρεθεί αμέτρητες φορές στα σκοινιά, στριμωγμένος από αντιπάλους που ήταν καλύτεροι από αυτόν και στα χαρτιά (με βάση τη θέση τους στην κατάταξη) αλλά και στο γήπεδο, όπως μαρτυρούσε το σκορ. Το ποσοστό των αγώνων που γύρισε ή των σετ που κατόρθωσε να πάρει στο tie break είναι οι καλύτεροι μάρτυρες της νοοτροπίας που κουβαλά και της προσέγγισής του στο παιχνίδι. Με αντίπαλο τον Τσιτσιπά, τίποτε δεν μπορεί να θεωρείται δεδομένο. Όπως, άλλωστε, κατάλαβε καλά κι ο Σάσα Ζβέρεφ το βράδυ της 10ης Αυγούστου, όταν έφευγε ηττημένος από το Rogers Cup, το οποίο πέρυσι είχε κατακτήσει.
Στα ημιτελικά του τουρνουά θα συναντήσει τον 32χρονο Κέβιν Άντερσον. Τον ύψους 2.03 Νοτιοαφρικανό, νούμερο 6 της ATP, τον οποίο είχε νικήσει πριν μερικούς μήνες στο Εστορίλ. Στο… βάθος, δηλαδή στον τελικό, ίσως περιμένει ο Ράφα Ναδάλ. Μπαίνοντας στο court ο… Tsitsifast θα έχει πολλά κίνητρα μαζεμένα. Αυτό της συμμετοχής για πρώτη φορά στην καριέρα του σε τελικό ATP 1000. Εκείνο της αναμέτρησης με τον κορυφαίο τενίστα στον κόσμο, αλλά κυρίως το κίνητρο του να πλησιάσει ο ίδιος ακόμη πιο κοντά στην κορυφή. Αν περπατήσει όλο το δρόμο στο Τορόντο, εκτός από ακόμα δύο ιστορικές νίκες τις οποίες θα χρειαστεί να σημειώσει, ξέρει πως θα φτάσει στο νούμερο 15. Πιο κοντά από ποτέ. Πιο κοντά από ό,τι ήλπιζε ή φανταζόταν και ο ίδιος όταν έθετε ως στόχο του για το 2018 το top-50.
Δεν είναι τέλειος, αλλά…
Φυσικά, υπάρχει πολύ σοβαρή πιθανότητα τα πράγματα στον Καναδά να μην κυλήσουν όπως ονειρεύεται. Η ήττα είναι πάντα ένα ενδεχόμενο που επιβεβαιώνεται πολύ συχνά στο τένις και συμβαίνει ακόμη και στους καλύτερους. Σε αυτούς, δηλαδή, με τους οποίος ο Τσιτσιπάς μπορεί να αισθάνεται όμοιος, ανεξάρτητα από την έκβαση ενός μεμονωμένου τουρνουά. Άλλωστε οι αδυναμίες στο παιχνίδι του είναι ακόμη ορατές, όπως για παράδειγμα στο σερβίς του. Όμως για ένα παιδί τόσο συγκεντρωμένο, τόσο εργατικό και τόσο ευφυές όπως ο Έλληνας τενίστας, η διαπίστωση των αδυναμιών δείχνει μόνο ένα δρόμο. Αυτόν της βελτίωσης.
Όταν «φλερτάρεις» με το top-10 μία μέρα πριν γίνεις 20 ετών (12 Αυγούστου τα κλείνει) μπορείς εύκολα να παρασυρθείς και να πιστέψεις ότι ο κόσμος σου ανήκει. This is not the case στην περίπτωση του Στέφανου. Μια μέρα πριν αφήσει πίσω του (χρονολογικά) την εφηβεία, δείχνει πως έχει ξεμπερδέψει οριστικά με ορισμένα από τα «κουσούρια» της. Διατηρώντας, δικαίως, μόνο ένα. Εκείνο το συναίσθημα όλων των παιδιών πως προλαβαίνουν ακόμη να πετύχουν τα πάντα. Και ο Τσιτσιπάς και προλαβαίνει και μπορεί να τα πετύχει. Και να δείτε που τελικά ο «μπαγάσας» θα τα καταφέρει!