Σωστό, σωστό- κανονικά θα έπρεπε το Σαββατοκύριακο να πέφτουμε σ’ έναν ύπνο τόσο βαθύ που θα θυμίζει αρχικά ναρκοληψία, στη συνέχεια χειμερία νάρκη, έπειτα λιποθυμία και στο τέλος πρόβα θανάτου: έχοντας εξαντληθεί όλη τη βδομάδα από το «Εμείς κι ο κόσμος», τη Γλώσσα, τ’ αγγλικά στο φροντιστήριο, τις έγνοιες της ζωής στα 11 χρόνια μας (δεν υπάρχουν σοβαρότερα και πιο δυσεπίλυτα προβλήματα από αυτά που αντιμετωπίζει ένας 11χρονος…) και, φυσικά, το ανελέητο μπάσκετ στη γειτονιά ή το ποδόσφαιρο στην αλάνα, τα Σαββατοκύριακα θα έπρεπε να κοιμόμαστε του καλού καιρού.
Θα έπρεπε, όμως δε συνέβαινε ποτέ μα ποτέ αυτό. Για την ακρίβεια, γινόταν το ακριβώς αντίθετο: όταν πηγαίναμε δημοτικό, το Σαββατοκύριακο- ακόμα κι αν την Παρασκευή είχαμε βγει έξω και γυρνούσαμε το χάραμα κουρούμπελο από τα ξύδια στο σπίτι- σηκωνόμασταν πάντοτε από τις 7-8 το πρωί- και, το κορυφαίο, σηκωνόμασταν μ’ ένα ηλίθιο νυσταλέο χαμόγελο στο πρόσωπο.
Ο λόγος, φυσικά, προφανής: υπήρχαν τα 5 πιο εθιστικά «παιδικά» που μας περίμεναν.
Τα θυμάστε;
Dragon Ball Z
Η, αλλιώς, το απόλυτο κόλλημα: ο Σονγκόκου, έχοντας δώσει τα πρώτα δείγματα γραφής στο “Dragon Ball”, έχει μεγαλώσει, έχει κάνει παιδί, έχει παντρευτεί, όμως μυαλό δε βάζει- ευτυχώς για μας, δηλαδή.
Ο πιο δυνατός μαχητής του σύμπαντος προπονείται σ’ αυτόν τον κόσμο, στον άλλο κόσμο, στον κόσμο που υπάρχει ανάμεσα σε δύο κόσμους, τα βάζει με τον Πίκολο, τον Βετζέτα, τον Σελ κι έπειτα συνεχίζει να προπονείται μέχρι που να φανεί συνεπής στο ραντεβού του με το πεπρωμένο: όταν η Φρίζερ σκοτώνει τον Κρίλιν, σφίγγει τις γροθιές του, πετάει μικρές φλεβίτσες στο μέτωπό του και βλέπει σιγά- σιγά τα μάτια του να «μεταλλάσσονται» από μαύρα σε μπλε και το μαλλί του να γίνεται ολοένα και πιο ξανθό μέχρι…
Μέχρι να γίνει ο Σούπερ- Σάγιαν και να μας κάνει να χάσουμε δια παντός το μυαλό μας.
https://www.youtube.com/watch?v=eMKepsqrC6I
Αν έχεις δει Dragon Ball Z μικρός και δεν «κόλλησες», τότε καλό θα ήταν να επισκεφτείς έναν γιατρό γιατί κάτι δεν πάει σίγουρα καλά με σένα.
Από την άλλη αν έχεις δει, τότε δε γίνεται να μην αισθάνεσαι μια ζεστασιά στην καρδιά κάθε φορά που ακούς «Κάμε- Χάμε- Κύμα!!!».
Απλά δε γίνεται.
Thundercats
Μια επίλεκτη ομάδα ξεκινάει το μεγάλο ταξίδι προς την «Τρίτη Γη», όμως κατά τη διάρκεια αυτού ο αρχηγός της πεθαίνει. Ο Lin-O, διάδοχος του μέντορα Jaga που κούνησε μαντήλι και πήγε σ’ άλλες πολιτείες, αναλαμβάνει να ηγηθεί των Thundercats προκειμένου να επιβιώσουν στη νέα, άγνωστη πατρίδα τους.
Κάθε φορά που ξεκινούσαμε να βλέπουμε Thundercats χρειάζονταν η επέμβαση της αστυνομίας και του αρχηγού του κράτους προκειμένου να πάρουμε τα μάτια μας από την τηλεόραση, καθώς μιλάμε για το πιο εθιστικό, ίσως, «παιδικό» στα χρονικά της παιδικότητας.
Μάχες, έρωτες, πάλη με φυσικά και αφύσικα όντα, σπαθιά, όπλα, λέιζερ- εν ολίγοις μαγεία καμωμένη από κινούμενα σχέδια.
Ελάτε, παραδεχτείτε το: ακόμα και σήμερα, όταν μένετε μόνοι σας και βεβαιώνεστε πως δε σας βλέπει κανείς, κάνετε πως υψώνεται το μυστικιστικό ξίφος των Οιωνών και φωνάζετε μία μονάχα λέξη:
“Thunder- Thunder- Thunder- Thundercaaaaats, HO!”
Kabamaru
Ορφανός. Με μοναδική συντροφιά τον παππού του. Σ’ ένα βουνό, στο πιο απομακρυσμένο χωριό ολόκληρης της Ιαπωνίας. Ν’ ακολουθεί κατά γράμμα τις συμβουλές του Σαϊζού προκειμένου να γίνει σωστός νίντζα. Και, με οδηγό την εκκεντρικότητά του, να τα καταφέρνει.
Έπειτα, η επιστροφή στο Τόκιο. Ο παιδικός έρωτας, οι ίντριγκες στο σχολείο, το μπέιζμπολ, τα απειράριθμα φαγητά που τα κατέβαζε εν ριπή οφθαλμού, το ανηλεές ξύλο, η επίδειξη των νίντζα ικανοτήτων του και κάπου στο βάθος οι… νοσοκόμες.
Ο Καμπαμαρού ήταν η πιο γλυκιά ιστορία για τους απανταχού πιτσιρικάδες που ένιωθαν πως δε χωρούσαν στο «πλαίσιο» κανονικότητας, οι οποίοι στο τέλος, όμως, κατάφεραν με τον δικό τους τρόπο να γίνουν δημοφιλείς και να βγάλουν νοκ- άουτ όλους όσους τους αμφισβήτησαν.
Όπως θα έκανε, δηλαδή, ένας πραγματικός νίντζα.
Όπως θα έκανε μονάχα, ίσως, ο Καμπαμαρού.
Χελωνονιντζάκια
4 μεταλλαγμένες χελώνες με ονόματα δανεισμένα από διάσημους καλλιτέχνες- ο Λεονάρντο (Ντα Βίντσι), ο Μικελάντζελο (Μιχαήλ Άγγελος), ο Ραφαέλο (Σάντσιο) και ο Ντονατέλλο (Ντονάτο ντι Νικολό ντι Μπέτο Μπάρντι)- προπονούνται υπό τις οδηγίες του ανθρωπόμορφου ποντικού δασκάλου τους, του Σπλίντερ, προκειμένου να μάθουν στο έπακρο την πολεμική τέχνη ninjutsu.
Και, φυσικά, τη μαθαίνουν: τα Χελωνονιντζάκια ανεβαίνουν από τους υπονόμους της Νέας Υόρκης και πάλι στους δρόμους της πόλης (μια συμβολική «ανάσταση» ενός Φοίνικα από τις στάχτες του) για να βάλουν μυαλό σε κάθε λογής κακοποιό- είτε γήινου είτε εξωγήινου- και να φάνε αμέτρητες ποσότητες πίτσας.
Το πιο παράλογο «παιδικό» στα χρονικά της μικρής οθόνης έκανε εκατομμύρια εκατομμυρίων να ταυτιστούν ανεπανόρθωτα με γιγάντιες ομιλούσες Χελώνες κι έναν αρουραίο με το ύψος του Τζον Κόρφα και να παθαίνουν στερητικό σύνδρομο μέχρι το επόμενο επεισόδιο.
Τα Χελωνονιντζάκια δεν ήταν τίποτα περισσότερο από ένα αλλόκοτο τηλεοπτικό παραμύθι.
Από αυτά που μόνο ένα παιδί μπορεί να καταλάβει απόλυτα.
Power Rangers
Η εξωγήινη μάγισσα Rita Repulsa και τα- όχι και λίγα…- τέρατά της απελευθερώνονται και βουτάνε αμέσως στη λίμνη της προαιώνιας κοινοτοπίας: «Ερχόμαστε για να καταστρέψουμε τον κόσμο!», είναι το μήνυμά τους.
Τότε ο (επίσης εξωγήινος, αλλά τούτος δω ήταν σκέτη «οντότητα») Zordon αναθέτει στον Alpha, τον βοηθό του, να στρατολογήσει 5 έφηβους προκειμένου να γίνουν οι πρώτοι Rangers. Ο Κόκκινος, η Ροζ, η Κίτρινη, ο Μαύρος και ο Μπλε αναλαμβάνουν να βγάλουν το φίδι από την τρύπα και να σώσουν περίπου 2500 φορές τη γη, όμως η δαιμόνια Ρίτα, μιμούμενη την αχλάδα, έχει πίσω την ουρά: φτιάχνει τον Πράσινο και τότε γίνεται το «έλα να δεις».
Μπορεί η σειρά να έμπαζε από παντού, μπορεί το σενάριο να ήταν πιο προχειρογραμμένο και από συνταγή γιατρού που τα γράμματα δεν τα βγάζει ούτε φαρμακοποιός μ’ εμπειρία την αποκρυπτογράφηση, μπορεί οι σκηνές μάχης να μην ήταν και τόσο σούπερ, όμως δεν μπορεί να μην έχεις δει το πιο γνωστό σίριαλ παιδικής δράσης.
Όπως επίσης, δε γίνεται να μην έχεις αισθανθεί ένα σκίρτημα στην καρδιά όταν λύθηκαν τα μάγια και (προσοχή: spoiler alert) ο Πράσινος έγινε καλός και μετά «μεταμορφώθηκε» σε λευκό. Αυτή η σειρά δεν ήταν ένα απλό «κόλλημα»- ήταν κοινωνικό φαινόμενο. Και, ακόμα και σήμερα, τα κατάλοιπά της μπορούν να μας κάνουν ν’ ανατριχιάσουμε.
Θέλετε να κάνουμε ένα πείραμα; Εντάξει, τότε τι λέτε για το…
“Go-go Power Rangers!”;