Ελάχιστοι villain της ποπ κουλτούρας έχουν υπάρξει έστω το ίδιο εμβληματικοί με εκείνον. Ο Τζόκερ σίγουρα. Ο Μάικλ Μάγιερς του «Halloween» επίσης. Κάπου εκεί μάλλον τελειώνει η λίστα. Φυσικά, τεράστια σημασία για τη μετουσίωσή του σε τόσο σημαντικό «κακό» του σινεμά έπαιξε και το γεγονός ότι η παρουσία του στην οθόνη συνδέθηκε με τη φιγούρα ενός καταπληκτικού ηθοποιού, ο οποίος βρισκόταν στην καλύτερη φάση της ερμηνευτικής του πορείας όταν τον μετουσίωνε για πρώτη φορά.
Αυτός ήταν άλλωστε και ο λόγος που όταν μάθαμε πως θα υπάρξει άλλος ηθοποιός πέραν του Άντονι Χόπκινς, ο οποίος πρόκειται θα ενσαρκώσει τον ανατριχιαστικό Χάνιμπαλ Λέκτερ για μια ομώνυμη σειρά («Hannibal») της μικρής οθόνης, ξενιστήκαμε μέχρι εκεί που δεν πήγαινε.
Οι περισσότεροι το θεωρήσαμε μια χυδαία προσπάθεια εκμετάλλευσης του βαρυσήμαντου ονόματος του κακού που μας πρωτοσυστήθηκε στην «Σιωπή των Αμνών», μια τηλεοπτική ξεπέτα που δεν θα είχε καμία σχέση σε επίπεδο βάθους με τις κινηματογραφικές δημιουργίες με τον ίδιο χαρακτήρα.
Όλα αυτά ωστόσο έγιναν το 2013. Οκτώ χρόνια αργότερα όχι απλά ξέρουμε πως εκείνες οι σκέψεις μας υπήρξαν παντελώς λανθασμένες αλλά και πως η φιγούρα του Χάνιμπαλ Λέκτερ όχι απλά δεν είχε βρει το ταβάνι της σε επίπεδο γραψίματος, προσέγγισης και υποκριτικής από τον Άντονι Χόπκινς αλλά το ακριβώς αντίθετο: ο Μαντς Μίκελσεν που ενσάρκωσε τον θρυλικό ανθρωποφάγο σε εκείνη τη σειρά κατάφερε να επαναπροσδιορίσει τον χαρακτήρα με τόσο αποφασιστικό τρόπο που έλαβε χώρα κάτι που μέχρι εκείνη την εποχή έμοιαζε ακατόρθωτο.
Για πολλούς δεν ήταν υπερβολή: ο Μίκελσεν υπήρξε ο καλύτερος Χάνιμπαλ.
Το μεγαλύτερο κατόρθωμα της συγκεκριμένης σειράς ωστόσο -και βασικός λόγος που ο Μίκελσεν καταφέρνει να γίνει ο απόλυτος Χάνιμπαλ των καιρών μας- προκύπτει από το γεγονός ότι οι δημιουργοί της έχουν κατανοήσει σε πολύ μεγάλο βαθμό τη βαθιά ουσία της ψυχολογίας του ίδιου του Χάνιμπαλ, κάτι που από τις τρεις ταινίες με τον Άντονι Χόπκινς που είχαν προηγηθεί μόνο η «Σιωπή των Αμνών» είχε καταφέρει να κάνει.
Οι έτερες δυο ταινίες υπήρξαν απλά μια στείρα αποτύπωση των αντίστοιχων βιβλίων ενώ ακόμα και η θρυλική «Σιωπή των Αμνών» κατάφερε μεν να αποτυπώσει την «ψυχή» αυτού του κόσμου αλλά με βάση τους περιορισμούς μιας δίωρης ταινίας.
Από την άλλη, ο Χάνιμπαλ της τηλεόρασης έχει όλο τον χρόνο να λάμψει και να αναπτυχθεί όπως του αναλογεί: είναι ένας αληθινός νιτσεϊκός χαρακτήρας, βλοσυρός, επιβλητικός και σέξι ταυτόχρονα, «εσωτερικός», απειλητικός και υπέρμετρα αλαζόνας, μοιάζει να αντιλαμβάνεται τον εαυτό του ως ένα είδος θεού.
Έχει πλήρη συνείδηση της διαφορετικότητάς του από τον κοινωνικό του περίγυρο και συνειδητά ορίζει αυτή τη διαφορετικότητα ως ανωτερότητα. Η τρομακτικά ανεπτυγμένη ευφυΐα του δεν χρησιμεύει απλά στο να την φέρνει στους μπάτσους, όπως μας είχε συνηθίσει μέχρι πρότινος ο χαρακτήρας του, αλλά και στο να παίζει με τις ζωές των ανθρώπων.
Να τους χειραγωγεί, να τους εκμεταλλεύεται, να τους ωθεί να αγκαλιάσουν την σκοτεινή πλευρά τους αντί να την πολεμήσουν, να τους σπρώχνει να επιχειρήσουν να φτάσουν το δικό του επίπεδο. Με έναν ιδιότυπο τρόπο, αυτός ο υπεράνθρωπος κανίβαλος είναι ένας απελευθερωτής.
Σκοτεινή και άρρωστη ατμόσφαιρα, ανατριχιαστικές επιμέρους πλοκές, ένα δίπολο (Χάνιμπαλ-Γκράχαμ) που κινείται ανάμεσα στην αντιπαλότητα, την φιλία, τον ερωτισμό και το ένστικτο αλληλοεξόντωσης, ο τηλεοπτικός «Hannibal» ήταν ένα αληθινό αριστούργημα, για πολλούς η καλύτερη σειρά της δεκαετίας που πέρασε και αυτές τις μέρες που φιγουράρει στο Ertflix είναι κρίμα να μην το δεις…