Πριν μερικούς μήνες, όλες οι κριτικές του εξωτερικού έκαναν λόγο για την ταινία της χρονιάς. Άλλοι είχαν πιο μετριασμένες εκδηλώσεις και το περιόριζαν απλώς στην καλύτερη ταινία της χρονιάς απ΄αυτές που δεν τις περιμέναμε. Το Last Night In Soho τους δικαίωσε.
Το γράφω από τις πρώτες κιόλας γραμμές για να φύγει από τη μέση, αλλά και για να θέσω το ερώτημα προς όσους βαθμολογούν σε IMDB, Rotten Tomatoes και Metacritic που έχουν ρίξει την ταινία στο 7.5, 75% και 66% αντίστοιχα.
Ποια θα ήταν η πιο δίκαιη βαθμολογία; 8.5 και 92%. Κάτι χαμηλότερα απ΄αυτό, να με συγχωρούν οι άνθρωποι στα εξωτερικά, αλλά δε μπορώ να το δεχτώ. Μπορώ να το ακούσω μόνο αν μου πουν ότι είχαν μια κακή εμπειρία στο σινεμά, επειδή ο διπλανός τους επέρδετο, επειδή ένα ζευγάρι δίπλα τους χαμουρευόταν ή επειδή κάποιος άξεστος και αγενέστατος άνοιγε το κινητό και τους τύφλωνε με το φως. Άλλη δικαιολογία απορρίπτεται.
Το Last Night In Soho του Έντγκαρ Ράιτ, είναι μια ταινία που έχει για υλικά της όλες τις τέχνες. Τη μουσική, την τεχνολογία, τη ζωγραφική, την τέχνη του ανάγλυφου. Δεν της λείπει τίποτα, δεν κουράζει, δεν έχει κενά, διαθέτει plot twists, επιτρέπει στον θεατή να υποθέσει, του ανατρέπει όσα πίστευε κι έχει δύο νέα κορίτσια για πρωταγωνίστριες, που τα πρόσωπα τους και η ερμηνευτική τους ικανότητα κουμπώνουν δίχως περισσεύματα στους ρόλους.
Η πλοκή του Last Night In Soho
Η ιστορία ακολουθεί την Ελοΐζ Τέρνερ, μια 18χρονη η οποία ζει σε ένα χωριό έξω από το Λονδίνο, το Ρεντρούθ. Εκεί ζει με τη γιαγιά της. Μπαμπά δε γνώρισε ποτέ. Η μαμά της αυτοκτόνησε. Η ταινία δεν επιχειρεί να διατηρήσει κάποιο μυστήριο γύρω απ΄αυτή την αυτοκτονία, ούτε να κλιμακώσει την αποκάλυψη για το χάρισμα της Έλι.
Από την πρώτη στιγμή μας λέει πως η Έλι έχει ένα χάρισμα να βλέπει φαντάσματα στους καθρέφτες, κυρίως αυτό της μαμάς της. Τα φαντάσματα που βλέπει εξαρτώνται από τον χώρο στον οποίο βρίσκεται. Όσοι έχουν πεθάνει στον χώρο, αυτούς θα βλέπει. Όχι μόνο στους καθρέφτες όμως. Αυτό το βλέπουμε στην πορεία.
Η μαμά της αυτοκτόνησε γιατί είχε ακριβώς την ίδια υπερφυσική ικανότητα και την οδήγησε στην αυτοκαταστροφή.
Η Έλι κερδίζει μια υποτροφία για σχολή σχεδίου μόδας στο Λονδίνο, όπου πάει μόνη της. Αρχικά μένει στη φοιτητική εστία, όταν όμως καταλαβαίνει πως οι κοπέλες εκεί είναι πολύ ζηλιάρες, ενώ τα αγόρια είναι χυδαία και παρενοχλούν, αποφασίζει να ψάξει για δωμάτιο μακριά από εκεί. Και το βρίσκει.
Η μοίρα τα φέρνει έτσι που βρίσκει ένα δωμάτιο στο σπίτι μιας κυρίας Κόλινς. Σε αυτό το δωμάτιο ο πραγματικός κόσμος πνίγεται και στην επιφάνεια έρχεται ένας άλλος κόσμος, ο οποίος σχεδιάζεται από την Έλι, αντλώντας τις υποσυνείδητες επιθυμίες της. Η Έλι ακούει φανατικά μουσική των 60’s και αγαπάει εκείνη την εποχή σε επίπεδο κουλτούρας. Και αυτό αποτυπώνει στα σχέδια της.
Έμπνευσή της είναι η Σάντι, μια κοπέλα που αποτελεί την ονειρική της αντανάκλαση. Τα βράδια που κοιμάται, η Έλι γίνεται αυτή η αντανάκλαση και παρακολουθεί την προσπάθεια της Σάντι να γίνει τραγουδίστρια σε μια εποχή που οι άντρες έλεγαν ανοιχτά το «θα μου κάτσεις για να σε προωθήσω».
Η κινηματογραφική ελεγεία του Ράιτ
Ξαφνικά, ο κόσμος που η Έλι ονειρεύεται, γίνεται εφιάλτης. Αυτό που δε σου λέει ποτέ κανείς για τους εφιάλτες, είναι πως αν κάνεις το λάθος να μπεις, τότε η έξοδος είναι όμως με τη Μόρα. Κάτι σε παραλύει, κάτι σε αιχμαλωτίζει και δε μπορεί κανείς να ακούσει ούτε το ουρλιαχτό σου.
Το Last Night In Soho βασίζει πολλά στο παιχνίδι με τους καθρέφτες, όπως και στο θόλωμα του περιγράμματος γύρω από τις δύο πρωταγωνίστριες. Τα φώτα της σκηνής, τα φώτα του Λονδίνου, όλα βυθίζουν τις δύο ηρωίδες στην αιχμαλωσία. Αυτό που ονειρεύονται να γίνουν είναι ένας τύραννος.
Το σενάριο φροντίζει στο τέλος του να σου δώσει την κατανόηση ότι έχει γραφτεί για να μη δεις το τέλος που έρχεται, αλλά ταυτόχρονα να αναγνωρίσεις ότι τα σημάδια υπήρχαν.
«Είναι γεμάτο αναμνήσεις αυτό το σπίτι, δεν το πουλάω» λέει η ιδιοκτήτρια του δωματίου που νοικιάζει η Έλι. Κι αυτό που δεν ομολογεί, είναι πως οι αναμνήσεις έχουν αυτόνομη ύπαρξη, είναι ζωντανοί οργανισμοί. Κι αν έχεις την ικανότητα να τις δεις, τότε το να τις ξαναζήσεις, είναι αναπόφευκτο.
Η Άνια Τέιλορ-Τζόι είναι μια ντίβα του σινεμά και μετά το Queen’s Gambit φαίνεται πως μπορεί να κάνει τα πάντα σε ρόλους, με άνεση και χωρίς να τη νοιάζει αν θα είναι πρωταγωνίστρια. Στο Last Night In Soho αυτόν τον ρόλο τον έχει η Τομαζίν ΜακΚένζι. Παρά το νεαρό της ηλικίας της, μέσα από την καθοδήγηση του Έντγκαρ Ράιτ, αντεπεξέρχεται πολύ καλά σε έναν απαιτητικό ρόλο.
Μια πανδαισία χρωμάτων σε φίλτρο σκοταδιού. Αυτό είναι το Last Night In Soho. Ντυμένο από μια μουσική που γεννά νοσταλγία, αλλά γρήγορα προκαλεί και τον φόβο. Και μέσα σε αυτό, στον πυρήνα του, ένα γράμμα αγάπης του Ράιτ στο Λονδίνο του παρελθόντος και μια κριτική στο Λονδίνο του σήμερα.
London can be too much my love.