Σουηδική ταινία. Ψαρωτικός τίτλος (Black Crab). Πρωταγωνίστρια μια ηθοποιός που έχουμε ξαναδεί στο πολύ καλό What Happened to Monday, στο αυθεντικό Girl With The Dragon Tatoo και στο Lamb. Όλα τα φόντα για μια απολαυστική ταινία.
Μαζί με τα παραπάνω και το στόρι. Ένα δυστοπικό μέλλον υπόσχεται η περίληψη. Και φαντάζεσαι ότι θα έχει παίξει κάτι με αφανισμό, κάτι με ιό, κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Δεν είναι τίποτε απ΄αυτά και το αντιλαμβάνεσαι στα πρώτα δέκα λεπτά. Υπάρχει ένας αόρατος εχθρός, ένας που δεν ονομάζεται και σίγουρα δεν είναι κάτι το υπερφυσικό ή εξωγήινο.
Έχουμε επομένως μια ξεκάθαρη ταινία δράσης που εν ευθέτω χρόνω φαίνεται πως αφορά έναν εμφύλιο. Bingo! Το Netflix κυκλοφορεί διόλου μη στοχευμένα το Black Crab σε αυτή την περίοδο και σε κάνει να πιστέψεις ότι είναι μια μάχη αντιστασιακών απέναντι σε κάποιο Πανοπτικό.
Η Καρολάιν Εντ είναι μια μητέρα που κάπως, με κάποιο τρόπο, έχασε την κόρη της. Δεν πέθανε. Ούτε την έχασε από τα μάτια της. Εικάζεται ότι κάποιος της την πήρε, αλλά αυτό δεν διαλευκάνεται μέχρι το τέλος. Το μόνο που μας δίνει η ταινία είναι ότι βρίσκεται σε ένα σημείο στο οποίο πρέπει οπωσδήποτε να πάει η Καρολάιν και να μεταφέρει ένα όπλο που θα δώσει στους αντιστασιακούς πλεονέκτημα.
Μαζί με μια ομάδα 5 ατομων, ξεκινάνε μια αποστολή 100 χιλιομέτρων μέσα από παγωμένες λίμνες και καλούνται να επιβιώσουν στο κρύο. Η Καρολάιν είναι η πιο σημαντική όλων γιατί ξέρει καλύτερα να κινείται στους πάγους και ξέρει πώς να φτάσει στον τελικό στόχο. Αυτό της λένε τουλάχιστον.
To νούμερο 1 του Netflix τα σπάει: Η Τόνι Κολέτ σε ερμηνειάρα ζωής…
Ένα σεναριακό εύρημα μικρής αξίας είναι ό,τι μετατρέπει το Black Crab σε κάπως υποφερτό
Γιατί η αλήθεια είναι πως αυτό που την διαφοροποιεί, είναι το κίνητρο. Θέλει να πάει στην κόρη της. Όμως η κόρη της δεν είναι εκεί που της είπαν. Δεν ξερεί κανείς πού είναι και αν είναι ζωντανή. Την έχουν κοροϊδέψει. Από τη στιγμή που φτάνει η Καρολάιν στο κρησφύγετο της αντίστασης, γίνεται άμεσα αντιληπτό πως η ίδια παλεύει μαζί τους μόνο και μόνο γιατί πίστευε ότι θα βρει την κόρη της.
Το μόνο ενδιαφέρον σημείο του Black Crab έρχεται σε αυτό το σημείο. Σε όλο το διάστημα η ταινία δεν καθορίζει το ποιος είναι ο εχθρός, γιατί σκοπεύει να δείξει ότι τελικά ο κακός της υπόθεσης είναι η πλευρά που το κοινό θεωρούσε καλή.
Το Μαύρο Καβούρι είναι η οργάνωση που επιχειρεί να πάρει στα χέρια της ένα βιολογικό όπλο, μερικά φιαλίδια με ιούς που όταν τα συνθέσει θα οδηγήσουν σε έναν θανατηφόρο ιό που θα είναι το τέλος του πολέμου. Όπως λέει όμως σωστά ένας από τους συντρόφους της Καρολάιν, που κι αυτός μπήκε στην οργάνωση για να την εμποδίσει, ο ιός θα είναι το τέλος των πάντων. Όχι μόνο του πολέμου.
Τι βλέπουμε απόψε: Το βαρύ χαρτί του Netflix σκαρφάλωσε ήδη στο νο2 στην Ελλάδα (Vid)
Η ταινία αυτή είναι ένα καλό επιχείρημα για να πείσει κάποιος τους Σκανδιναβούς να μην κάνουν σινεμά δράσης. Οκ, ο καθένας έχει το δικαίωμα στην προσπάθεια. Αλλά το σινεμά σας έχει τόσα σπουδαία έργα που είναι πάνω σε 1-2 συγκεκριμένα μοτίβα.
Αν το Black Crab κυκλοφορούσε πριν 2 μήνες, θα έμενε κορυφή στα trends μια μέρα το πολύ και μετά θα είχε πέσει από 5ο και κάτω. Τώρα όμως, επειδή θα το δει ένας και θα πει στον άλλον ότι μοιάζει κάπως με όσα γίνονται στην Ουκρανία – που πέρασε και δεν ακούμπησε – θα ψηθούν περισσότεροι να το δουν.
Βέβαια, θυμίζουμε πως τα trends δε βασίζονται σε αυτούς που είδαν ολόκληρη την ταινία, αλλά σε όσους πάτησαν το play για έστω 2 λεπτά. Είμαστε βέβαιοι πως ένα μεγάλο ποσοστό την παράτησε στο 25λεπτο.
Η Noomi Rapace φέρνει ό,τι καλό διαθέτει το Black Crab και σε αυτήν τελειώνουν όλα. Υποκριτικά, σκηνοθετικά, και σε μεγάλο βαθμό σεναριακά, η ταινία είναι σαν τις αγκινάρες. Όλοι λένε ότι πρέπει να τις τρως. Αλλά όλοι ξέρουν ότι διαλύονται τόσο αδιάφορα στο στόμα που αναγκάζεσαι απλά να τις καταπιείς γεμάτες με κίνδυνο να σου κάτσει καμία στο λαιμό.