Στις τυπικές υπερηρωικές ιστορίες, το μοτίβο είναι πάνω-κάτω παρόμοιο: ο ήρωας έχει μια διπλή ταυτότητα, το ένα σκέλος της είναι το δημόσιο,και το άλλο είναι το κρυφό. Η ψευτική ταυτότητά του είναι η υπερηρωική και συνοδεύεται συνήθως από μια αμφίεση και ένα ψευδώνυμο –Μπάτμαν ας πούμε ή Σπάιντερμαν- ενώ επί της ουσίας, μέσω αυτής εκφράζεται ο «αληθινός» του εαυτός. Ο άλλος, ο «επίσημος» άλλωστε, εκείνη η εκδοχή του που γνωρίζουν οι άνθρωποι με τους οποίους συναναστρέφεται είναι κομματάκι βαρετός.
Κανείς δεν φαντάζεται ότι το καλοβολεμένο πλουσιόπαιδο Μπρους Γουέιν ή φλώρος έφηβος Πίτερ Πάρκερ είναι εμπλεκόμενοι στους μηχανισμούς του υπόκοσμου και τον πολεμάνε – είναι κόντρα στην αληθινή τους ταυτότητα. Πολλές φορές, οι υπερήρωες έχουν στο πλάι τους και κάποιον συνοδοιπόρο, έναν «Ρόμπιν» ενώ πολλές φορές παραδίδονται τόσο πολύ στην κρυφή τους ταυτότητα και το ψευδώνυμό τους, που τελικά ξεχνάνε πως πρόκειται απλά για το εργαλείο ενός σκοπού: το να είναι υπερήρωες καταλήγει αυτοσκοπός.
Ο Χάιζενμπεργκ (κατά κόσμον Γουόλτερ Γουάιτ) μπορεί να μην είναι κατά καμία έννοια υπερήρωας -μάλλον προς το να είναι υπερκακός πλησιάζει- και να δρα σε ένα σύμπαν τόσο ρεαλιστικό που μια αρχετυπική υπερηρωική φιγούρα θα έμοιαζε με κακόγουστο αστείο αλλά ο Βινς Τζίλιγκαν, ο δημιουργός του τηλεοπτικού φαινόμενου που ακούει στο όνομα «Breaking Bad» κατάφερε να δημιουργήσει κάτι τόσο μεγαλειώδες ακριβώς επειδή οικειοποιήθηκε το μοτίβο μιας τυπικής υπερηρωικής ιστορίας.
Κοιτώντας προσεκτικότερα την ιστορία του βαρετού, ηττοπαθούς και λούζερ καθηγητή Χημείας που μόλις μαθαίνει πως σύντομα θα πεθάνει από καρκίνο ξεκινά μια ατομική πορεία που τον μετασχηματίζει σε αληθινό βαρώνο του εγκλήματος, πολύ δύσκολα θα αγνοήσει κανείς τις εκλεκτικές συγγένειες με το υπερηρωικό είδος. Ο πρωταγωνιστής του «Breaking Bad» μόνο τυπικά έχει ως αληθινή ταυτότητα τον Γουόλτερ Γουάιτ και ως ψεύτική τον Χάιζενμπεργκ. Στην πραγματικότητα ως Γουόλτερ Γουάιτ προσποιείται πως είναι κάποιος άλλος και ως Χάιζενμπεργκ απελευθερώνει τον αληθινό του εαυτό: το καπέλο του είναι η αντίστοιχη μάσκα του και ο Τζέσε Πίνκμαν, ο συνοδοιπόρος του και κομματάκι υποτακτικός του, ο δικός του Ρόμπιν.
Όσοι γνωρίζουν τον τρόπο για να φτιάχνεις συνεκτικές ιστορίες επιβεβαιώνουν πως ο καθοδηγητής τους οφείλει να είναι ο χαρακτήρας τους: οι επιλογές του και οι μετασχηματισμοί του χαρακτήρα του οφείλουν να είναι το εργαλείο κίνησης της πλοκής και αυτή η τελευταία να προκύπτει οργανικά μέσα από την ατομική του πορεία (και όχι να την δημιουργεί). Το «Breaking Bad» κατάφερε να γράψει τηλεοπτική ιστορία διότι αποτελεί ένα αληθινό σεμινάριο ως προς αυτό.
Αυτός είναι και ο λόγος που ενώ στις πρώτες σεζόν παρακολουθούμε κατά βάση ένα οικογενειακό δράμα με πινελιές crime ιστορίας, σταδιακά το είδος της σειράς μεταλλάσσεται. Ο βασικός μας πρωταγωνιστής από ένας βαρετός οικογενειάρχης μεταμορφώνεται σε μια φιγούρα που μοιάζει ικανή να καθορίσει ένα γκανγκστερικό έπος, από αυτά που η αμερικάνικη μυθοπλασία παράγει με το κουτάλι, και έτσι σταδιακά μεγαλώνει μαζί του και ο κόσμος του, τα πάντα καταλήγουν bigger than life, οπερατικά, επικά, αντίστοιχα του Χάιζενμπεργκ, που έχει θάψει για τα καλά πίσω του τον Γουόλτερ Γουάιτ και δεν μπορεί να κάνει τίποτα για να τον επαναφέρει.
Η σύγκρουση με τον δικό του «Ρόμπιν» αλλά και η ολοένα και αυξανόμενη κλίμακα αγριότητας των ανταγωνιστών -η συμμορία των νεοναζί με την οποία αναμετριέται στην μεγάλη τελική του σύγκρουση κάνει οριακά συμπαθητικό χαρακτήρα τον ανταγωνιστή μαφιόζο Γκας Φρινγκ των μεσαίων σεζόν και «σβήνει» για τα καλά τα βαποράκια ανταγωνιστές των πρώτων σεζόν- είναι κομμάτια ενός υπερηρωικού παζλ σε μια ιστορία που επί της ουσίας αποτελεί το ιδανικό saga ενός ανθρώπου που κινείται ανάμεσα στους θνητούς αλλά αποτελεί κάτι πολύ ανώτερο από αυτούς και αυτό είναι η ευχή του και ταυτόχρονα, η κατάρα του – ο Χάιζενμπεργκ είναι ένας υπερήρωας που έχασε τον δρόμο του, με άλλα λόγια μια από τις πιο ενδιαφέρουσες υπερηρωικές ιστορίες που θα μπορούσαμε να δούμε.
Η ιδιοφυία που διέπει το «Better Call Saul», δηλαδή το spin off-prequel-sequel του «Breaking Bad» που τελείωσε πρόσφατα και αναπόφευκτα έχει δημιουργήσει συζητήσεις επί συζητήσεων, είναι τόσο μεγάλη που ορισμένοι μπήκαν στην διαδικασία να το συγκρίνουν με το σίριαλ – προκάτοχό του. Και αυτό είναι αν μη τι άλλο ένα πολύ μεγάλο κατόρθωμα. Όμως, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία: το διαμάντι που ακούει στο όνομά «Breaking Bad» δεν μπορεί να το ξεπεράσει. Για όλους αυτούς τους λόγους…