Το θρυλικό καπέλο που κάνει ακόμα πιο γοητευτική την έτσι κι αλλιώς γοητευτική περσόνα που ζει μόνο για την περιπέτεια. Εκείνο το μαστίγιο που κουβαλάει πάντα μαζί του, το πιο παράδοξο όπλο σε μια διαρκή προσπάθεια εξερεύνησης του αρχαίου κόσμου. Οι διάφοροι καιροσκόποι που θέλουν την ιστορική κληρονομιά της ανθρωπότητας για την πάρτη τους και όχι δημόσια εκτεθειμένη σε μουσεία. Οι ναζί που συγκρούονται διαρκώς μαζί του στην διεκδίκηση του παρελθόντος. Οι μεγάλοι ήρωες δεν γερνάνε όσο περνούν τα χρόνια. Ωριμάζουν.
Ο χαρακτήρας του Ιντιάνα Τζόουνς, εμπνευσμένος από τα λαμπρά μυαλά του Στίβεν Σπίλμπεργκ και του Τζορτζ Λούκας κάπου στις αρχές της δεκαετίας του ’80, υπήρξε από την «γέννησή» του μια φιγούρα που κοιτούσε με σεβασμό το παρελθόν, δομημένη για ένα κοινό που αντιλαμβανόταν με νοσταλγία τις παραδοσιακές αμερικάνικες περιπέτειες της χρυσής εποχής του Χόλιγουντ. Η «αγία τριάδα» των «Κυνηγών της Χαμένης Κιβωτού», του «Ναού του Χαμένου Θησαυρού» και της «Τελευταίας Σταυροφορίας» εξελίχθηκε σε αληθινό τοτέμ για όσους μεγαλώσαμε με αυτή.
Το 2008, 19 ολόκληρα χρόνια μετά την «Τελευταία Σταυροφορία», ήρθε και το «Βασίλειο του Κρυστάλλινου Κρανίου» αλλά τίποτα δεν ήταν όπως παλιά: παρά το γεγονός ότι η 4η ταινία του Ιντιάνα Τζόουνς μισήθηκε δυσανάλογα με την υποτιμημένη φήμη της, η αλήθεια είναι πως ο Ίντι δεν έπειθε πια, κυρίως επειδή δεν έπειθε πια ο «πατέρας» του, ο Στίβεν Σπίλμπεργκ που σκηνοθετούσε στον αυτόματα πιλότο, χωρίς την ψυχή της ορίτζιναλ τριλογίας.
Τι έχει να (μας) πει λοιπόν ο Ιντιάνα Τζόουνς το 2023; Ακόμα πιο γερασμένος, ακόμα πιο μακριά από τις εποχές του ένδοξου καιρού του; Κι όμως: οι ήρωες ποτέ δεν γερνάνε, απλά το ζήτημα είναι να έχουν κίνητρο. Και ο Ιντιάνα Τζόουνς στον «Δίσκο του Πεπρωμένου», την 5η ταινία με πρωταγωνιστή τον ηρωικό αρχαιολόγο, έχει πολύ κέφι και υπογράφει την μεγάλη επιστροφή του, το κλείσιμο (;) των περιπετειών του έτσι όπως του αναλογεί.
Μοιάζει ιεροσυλία μια ταινία με τον Ιντιάνα Τζόουνς να μην φέρει την σκηνοθετική υπογραφή του Στίβεν Σπίλμπεργκ αλλά στην πραγματικότητα, αυτό ακριβώς είναι η ευλογία της. Διότι ο Τζέιμς Μάνγκολντ που πριν μερικά χρόνια μας πήρε τα μυαλά με το «Logan» (και πριν αρκετά με το αριστουργηματικό «Copland») καταφέρνει να διατηρήσει το 80s ύφος που εδραίωσε τον χαρακτήρα σε έναν από τους καλύτερους action ήρωες της εν λόγω δεκαετίας για το Χόλιγουντ και ταυτόχρονα να κάνει μια φρέσκια ταινία πέρα για πέρα διασκεδαστική.
Η αρχική σεκάνς της ταινίας, η οποία εξελίσσεται στο παρελθόν (σε σχέση με το «παρόν» της ταινίας), είναι σεμινάριο για το πως λειτουργεί η τεχνική του de-aging, κοιτάς τον Χάρισον Φορντ και νομίζεις πως πράγματι οι σκηνές έχουν γυριστεί 30 χρόνια πριν. Στη συνέχεια, η ιστορία που ανοίγει μέσω του αρχικού flashback και στην οποία ο Ιντιάνα Τζόουνς αναμετριέται με τους Ναζί λίγο πριν τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου για το σε ποιου τα χέρια θα καταλήξει ο Μηχανισμλος των Αντικυθήρων, η διάσημη κατασκευή του Αρχιμήδη, μεταφέρεται στα τέλη των 60s όπου ένας γερασμένος και μόνος Ιντιάνα Τζόουνς, με την προτροπή της βαφτισιμιάς του επιστρέφει στη δράση.
Όλο το κλειδί της υπόθεσης; Η εκτίμηση πως ο Μηχανισμός των Αντικυθήρων είναι η μοναδική κατασκευή στην ιστορία του κόσμου μέσω της οποίας μπορεί να πραγματοποιηθεί το ταξίδι στον χρόνο: οι Ναζί την θέλουν για να διορθώσουν την ιστορική τους ήττα, ο Ιντιάνα Τζόουνς από… καθαρή αγάπη στην Ιστορία και η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη. Η ώρα περνάει νεράκι, δεν καταλαβαίνεις πότε ολοκληρώθηκαν 2,5 ώρες και με το φινάλε ο Ίντι έχει ξαναφωλιάσει στην καρδιά σου ως ο μεγαλύτερος ήρωας που έβγαλε το ίδιο το Χόλιγουντ…
