Ο Βίγκο Μόρτενσεν ήταν μέχρι το 2016 ένας αδικημένος ηθοποιός. Είχε στιγματιστεί από το Lord of the Rings και δύσκολα τον έπαιρναν πρωταγωνιστή τα μεγάλα στούντιο. Τους έγραψε λοιπόν κι αυτός στα παπούτσια του κι έκανε ανεξάρτητα το Captain Fantastic.
Κι επειδή ο αγώνας δικαιώνεται πάντοτε, η ταινία αποδείχτηκε μια από τις πολύ ευχάριστες εκπλήξεις της χρονιάς εκείνης – υπενθυμίζουμε πως ήταν μια χρονιά με Moonlight, Manchester By the Sea, La La Land – και του έδωσε μια υποψηφιότητα για Όσκαρ ‘Α Ανδρικού. Χάρη σε αυτόν τον ρόλο πήρε μετά τον ρόλο στο Green Book, που του έδωσε άλλη μια υποψηφιότητα.
Στο Captain Fantastic ο Μόρτενσεν υποδύεται τον Μπεν, έναν πατέρα 6 παιδιών που ζουν μαζί κάπου στα Απαλλάχια Όρη και έχουν απορρίψει τον σύγχρονο πολιτισμό. Το μόνο που κρατάνε από αυτόν, είναι τα σπουδαία βιβλία.
Η μαμά της οικογένειας έχει πεθάνει από ασθένεια και οι γονείς της θεωρούν υπαίτιο για τον θάνατό της τον Μπεν, που την πήρε και πήγαν να ζήσουν σε δεντρόσπιτο στο δάσος, ασπαζόμενοι τη ζωή των ανθρώπων μιας πρωτόγονης εποχής. Και γι’ αυτό θα διεκδικήσουν την κηδεμία των 6 παιδιών.
Ο Μπεν δεν δείχνει άνθρωπος που ταράζεται απ’ όλο αυτό, παρά το ότι στην πορεία των πραγμάτων, τα μικρότερα παιδιά μοιάζουν να γοητεύονται από τη σύγχρονη ζωή, από τις ανέσεις που βλέπουν να έχουν τα παιδιά της αδερφής του Μπεν, που την επισκέπτεται στο roadtrip που κάνουν για να πάνε προς το δικαστήριο.
Το Captain Fantastic χρειάζεται να το δει κανείς υπό το πρίσμα ενός μέσου Αμερικάνου, όπου η παιδεία είναι μετρίου επιπέδου και δεν προωθεί την ελεύθερη σκέψη των παιδιών. Αντιθέτως, τους βάζει σε κουτάκια και κατευθύνει την πορεία της ζωής τους προδιαγράφοντας το τι θα κάνουν.
Και μέσα από αυτή την ιστορία, ο Μόρτενσεν θέλει να δείξει πως η γνώση είναι το σπουδαιότερο αγαθό. Το καθιερωμένο κυνήγι ενηλικίωσης της οικογένειας, είναι στην ουσία το ατομικό κυνήγι της πληροφορίας, της γνώσης. Είναι σαν ένας προμπός του Nomadland το Captain Fantastic, απλά με περισσότερη ανάλαφρη διάθεση, με περισσότερες ευχάριστες στιγμές, πιο feelgood.
Ο Μόρτενσεν είναι όντως φανταστικός στην διαχείριση του ρόλου, αυτών των ετερόκλητων στοιχείων της ταινίας που καταλήγουν στον δικό του χαρακτήρα, δηλαδή το στερεοτυπικό modus vivendi σε αντίθεση με την δική του πρωτόγονη επανάσταση που καταλήγει να είναι μεταμοντέρνα.
Είναι μάλιστα τέτοια η πατριαρχική του φιγούρα – όχι με την κακή έννοια της πατριαρχίας, αλλά με την έννοια του «ερμαφρόδιτου» γονέα, αυτού που είναι και τροφός και δάσκαλος και καθοδηγητής – ώστε προσφέρει το γόνιμο έδαφος για τους νέους ηθοποιούς να ερμηνεύσουν εξίσου άρτια τους δικούς τους ρόλους.
Και μέσα σε όλα, έχει και τρομερή μουσική, με στιγμή απογείωσης αυτή που πετάνε τις στάχτες της μητέρας σε μια λεκάνη και τραγουδάνε το Sweet Child O’ Mine.
Αυτό το τελευταίο θα ήταν αρκετό για να βάλεις Ertflix σήμερα το βράδυ και να δεις το Captain Fantastic.