Πριν από μερικές βδομάδες, αναρωτιόμασταν εδώ γιατί δεν επιλέγουν τα κανάλια να επενδύσουν σε μια κωμική σειρά και έχουν τέτοια επιμονή στα δράματα εποχής. Στην απορία μας αυτή ήρθαν να απαντήσουν δύο σειρές «κωμικές»: Φόνοι στο Καμπαναριό και Στα Σύνορα.
Φυσικά, δεν είναι οι μόνες νέες κωμικές σειρές. Υπάρχουν το Στα Σύρματα και ο 3ος Όροφος. Και μπορούμε να πούμε πως αυτές οι δύο σειρές, της ΕΡΤ, είναι πολύ πιο κοντά στην έννοια της κωμικής σειράς, παρά οι παραγωγές του ALPHA και του STAR. Κι υπάρχει εξήγηση γι’ αυτό.
Ως προς το Στα Σύνορα, που είναι και το αντικείμενο του ενδιαφέροντος σε αυτό το κείμενο, τα δύο επεισόδια μίας ώρας που προβλήθηκαν το βράδυ της Κυριακής στο STAR, ήταν επεισόδια που περισσότερο κούρασαν, παρά έψησαν εμάς ως τηλεθεατές για να χαρούμε με μια καλή κωμική σειρά.
Ο λόγος, που επιβεβαιώνεται και στο Φόνοι Στο Καμπαναριό, είναι ότι η Ελλάδα φαίνεται είτε να πάσχει από σεναριογράφους με κωμική πένα είτε έχει μπόλικους καλούς που ευνουχίζονται στο τηλεοπτικό περιβάλλον και οι υπεύθυνοι στα κανάλια τους απορρίπτουν και πάνε σε πεπατημένες.
Με βάση το φαίνεσθαι, δεν μπορεί να ισχύει το δεύτερο. Αλλά ενδεχόμενα να ισχύει. Πριν δυο χρόνια μόλις, είχαμε στην ελληνική τηλεόραση την πολύ καλή κωμωδία Η Τούρτα Της Μαμάς του Ρήγα. Πριν δύο χρόνια είχαμε το Συμπέθεροι Από Τα Τίρανα των Ρέππα-Παπαθανασίου. Μπίνγκο. Τα τρία πιο ικανά ονόματα στην συγγραφή κωμικών σεναρίων.
Οι φετινές κωμικές σειρές πάσχουν σεναριακά. Δεν έχουν τίποτα το αστείο και πάνε να απευθυνθούν σε ένα κοινό που πια αντιμετωπίζει το περιεχόμενο με διαφορετικούς όρους και έχει υψηλό μέτρο σύγκρισης.
Δεν γίνεται λοιπόν να βλέπουμε αυτό το αποτέλεσμα στο Στα Σύνορα έχοντας μια τριβή με sitcoms του εξωτερικού, και να ενθουσιαστούμε. Ούτε καν να πούμε πως βρήκαμε μια ευχάριστη επιλογή για να μην βουτάμε στον βούρκο των καθημερινών.
Σε αυτές τις δύο ώρες είδαμε μια έλλειψη πλοκής και οι σκηνές βασίζονταν ως επί το πλείστον σε τσακωμούς, σε εντάσεις, σε γεροντικές αντιπαραθέσεις. Και με εξαίρεση 4-5 ηθοποιούς, οι υπόλοιποι (σε αυτούς βάζουμε, προς έκπληξή μας, και τα δύο βαρβάτα ονόματα του καστ, δηλαδή Υρώ Μανέ και Κώστα Κόκλα, συν την πολύ καλή ηθοποιό Λίλα Μπακλέση), ήταν σαν να διάβαζαν το σενάριο πρώτη φορά, σαν να είχαν απέναντι τους ένα οτοκιού.
Είδαμε πολλά αδούλευτα πράγματα, τα οποία δεν πιστεύουμε πως θα δουλευτούν και πάει λύθηκε το πρόβλημα. Μπορεί το Στα Σύνορα να έκανε 18-19%, αλλά δεν είμαστε βέβαιοι αν πάνω από τους μισούς που το είδαν, αντιλήφθηκαν την ουσία της ιστορίας.
Μια γιαγιά Γιαννούλα σε ένα χωριό της Ηπείρου ονόματι Αχούρια, διοικεί μια επιχείρηση λαθρεμπορίας, πιθανότατα ναρκωτικών, έχοντας νταλαβέρια με Αλβανία μεριά. Και καθώς μεγαλώνει, θέλει να αναθέσει στην εγγονή της την διοίκηση, απλώς η εγγονή δεν έχει ιδέα για το πώς ρέει το χρήμα στην οικογένεια. Έλειπε χρόνια στην Αθήνα και επιστρέφει.
Και στο μεσοδιάστημα, ένας αστυνομικός διοικητής προσπαθεί να βρει στοιχεία για να τη μπουζουριάσει, αλλά έχει με το μέρος της τον ανώτατο αξιωματικό της Αστυνομίας της περιοχής, οπότε δεν την αγγίζει τίποτα.
Το χιούμορ δεν είναι για να το τραβάς από τα μαλλιά. Κι όταν έχεις επεισόδια της μιας ώρας, θα σπαταλήσεις αρκετές σκηνές για να ρολάρει η κωμωδία, με κίνδυνο να έχεις κουράσει τον θεατή. Αυτό συμβαίνει στο Στα Σύνορα. 10 λεπτά το πολύ αξίζουν από κάθε επεισόδιο. Αν είναι αυτή η αναλογία και με διπλό επεισόδιο κάθε Κυριακή, τότε δεν βλέπουμε πώς αυτή η σειρά θα εξελιχθεί.
Διαφαίνεται μέσα από αυτή να έχουμε χάσει εντελώς την ικανότητα μας να προκαλούμε το γέλιο στον άλλον.
Δεν μπορεί να γραφτεί σήμερα κανένα Παρά Πέντε, κανένα 50-50, κανένα Ευτυχισμένοι Μαζί, καμία Παιδική Χαρά με Κόκλα-Λουιζίδου που ήταν ευφυέστατη σειρά. Και βλέπεις αυτούς τους δύο υπερέμπειρους και εξαίρετους ηθοποιούς να φαίνονται μέτριοι στο Στα Σύνορα και Φόνοι Στο Καμπαναριό αντίστοιχα.
Υπάρχει και ζήτημα σκηνοθετικής ικανότητας. Πάντοτε, το καλό χιούμορ είναι πιο δύσκολο από το δράμα. Κάτι γινόταν όμως πριν 10-15 χρόνια και το πετυχαίναμε. Να φταίει που έχουμε αλλάξει τόσο εμείς ως κοινό ή να είναι η έλλειψη ικανών κωμωδιογράφων; Ίσως και να μη βρεθεί ποτέ η απάντηση.
Ως προς το Στα Σύνορα, αυτά τα 125 λεπτά ήταν σχεδόν αφόρητα, με ελάχιστη συνοχή στις σκηνές, με κακό editing. Αν είναι να το κρίνουμε με το σκεπτικό πως διαφέρει από τα δράματα, μπορεί και να του δώσουμε ακόμα μια ευκαιρία. Αλλά δεν είναι σωστό αυτό το κριτήριο.