Εξήντα χρόνια πέρασαν από την πρώτη προβολή της ταινίας Χτυποκάρδια στο θρανίο, η οποία εκτός από τις αξέχαστες σκηνές ανάμεσα στους δύο πρωταγωνιστές, Αλίκη Βουγιουκλάκη και Δημήτρη Παπαμιχαήλ, μάς έδωσε και μία κωμική σκηνή που γράφτηκε ανεξίτηλα στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου και της ελληνικής κωμωδίας, με χρυσά γράμματα.
Η περίφημη σκηνή της παραγγελίας του προφιτερόλ στο ζαχαροπλαστείο από τον Γιώργο Κωνσταντίνου, ο οποίος έπαιζε έναν νεαρό φοιτητή που περίμενε τη μαθήτρια του λυκείου (Αλίκη Βουγιουκλάκη) για να της κάνει ιδιαίτερα μαθήματα.
«Η σκηνή με το προφιτερόλ με κυνηγάει από τότε μέχρι και τώρα. Οδηγώ με το αυτοκίνητό μου, με βλέπουν και μου φωνάζουν να τους κάνω κάτι να γελάσουν», είχε δηλώσει σε συνέντευξή του στον Νίκο Χατζηνικολάου ο σπουδαίος ηθοποιός.
Ο φτωχός φοιτητής Ιωάννης Λάβδας, λιγουρευόταν ένα προφιτερόλ, με όλο του το σώμα, όλο του το είναι να συμμετέχει στην περιγραφή του πεντανόστιμου γλυκού, σε σημείο να λιγώνεται και να χάνει τα λόγια του και μόνο από την περιγραφή. Μάλιστα η τιμή του ήταν τόσο απαγορευτική για τα δεδομένα των χρημάτων που είχε σε ψιλά στην τσέπη του που στο τέλος παρήγγειλε μόνο ένα σκέτο καφέ.
Η σκηνή αυτή ήταν μία από τις πρώτες που ξεχώρισαν τον Γιώργο Κωνσταντίνου στο ελληνικό σινεμά, από πίσω της όμως έχει μία ιστορία άγνωστη, στο ευρύ κοινό. Η σκηνή καθώς και όλη η ταινία είχαν προϋπάρξει σε θεατρικό στο θέατρο Rex το 1962, ένα έτος πριν, μία παράσταση που με τη σειρά της ήταν βασισμένη σε ουγγρικό θεατρικό. Ο Γιώργος Κωνσταντίνου είχε παίξει στο θέατρο για πρώτη φορά αυτόν τον ρόλο.
Ο ίδιος διηγήθηκε πριν λίγα χρόνια, στην εκπομπή «Σημείο Συνάντησης» του Βλαδίμηρου Κυριακίδη, το πώς έφτασε σε αυτόν τον τρόπο παιξίματος, ο οποίος έγινε σε μορφή αυτοσχεδιασμού από τον ίδιο τη βραδιά της μεγάλης πρεμιέρας της θεατρικής παράστασης με το θέατρο να είναι γεμάτο.
Η μόνη πληροφορία που είχε για τον ρόλο ήταν ότι από τον σκηνοθέτη της παράστασης, Αλέκο Σακελλάριο, ο οποίος του είχε πει ότι ο φοιτητής είναι λίγο λιγούρης και βλέπει το προφιτερόλ και ταράζεται. Όλο το υπόλοιπο ήταν αυτοσχεδιαστικό.
«Όταν το έκανα αυτό, πειραματιζόμουν σε όλες τις πρόβες, μην είμαι και ψεύτικος ή Καραγκιόζης. Δεν ήθελα ποτέ να είμαι Καραγκιόζης πάνω στη σκηνή, δεν το άντεχα αυτό το πράγμα. Αυτό ξέσπασε στην πρεμιέρα, ήταν κάτι που δεν το περίμενε ούτε εγώ ούτε κανένας. Ήταν στο Κοτοπούλη – Rex και είχε από κάτω 1500 άτομα. […]
Και μου βγαίνει εκείνη την ώρα όλο αυτό το πράγμα. Το ένιωθα από μέσα μου, δεν μπορούσα από τη γλύκα… το λαρύγγι. Δεν μπορούσε να το πει, του έφευγαν όλα αυτά τα πράγματα. Το ένιωσα όμως στο χέρι μου, ότι θα μπορούσα να το φάω. Εκείνη τη στιγμή «έπεσε» η πλατεία, έγινε της τρελής.
[…]Θυμάμαι όταν τελείωσε η παράσταση, ήρθε η Αλίκη και με πήρε από το χέρι από όλους αυτούς και με πήγε μπροστά και με πήγαν μπροστά στο προσκήνιο. Έγινε χαμός, σαν όνειρα τα ζούσα. Με σηκώσαν και με πήγαν μπροστά στον Χέλμη (παραγωγός) ο οποίος μου είπε “Σήμερα ξημέρωσε μία μεγάλη ημέρα για εσάς”. Μετά έπεσα στο κολύμπι. Από αυτό έγινα θιασάρχης, δηλαδή με φώναξαν και μου είπαν θα είσαι στην ταμπέλα..