Αν έβλεπε κανείς όλα τα προ-οσκαρικά events, το roundtable του Hollywood Reporter, το Actors on Actors του Variety κ.α., θα είχε την πεποίθηση πως αυτή η ταινία θα βρισκόταν με 2-3 υποψηφιότητες στα Όσκαρ.
Κι όμως, το All of Us Strangers δεν ήταν εκεί, ούτε καν με τις φαινομενικά δύο που θα δικαιούτο, με αυτή του Άντριου Σκοτ για πρώτο ανδρικό και του Πολ Μεσκάλ για δεύτερο ανδρικό. Ο πρώτος θα μπορούσε να είναι αντί του Μπράντλεϊ Κούπερ ή του Τζέφρι Ράιτ και ο δεύτερος αντί του Γκόσλινγκ ή του Στέρλινγκ Μπράουν.
Το All Of Us Strangers μπορεί να είναι ένα hardcore δράμα, μπορεί να χρειάζεται να θες πολύ να το δεις για να το αντέξεις σε επίπεδο σεναρίου και στη θεωρία, αλλά είναι τέτοια η εκτέλεση του σκηνοθετικά, που το απολαμβάνεις και ερμηνευτικά, αλλά και στο επίπεδο της πλοκής, του πώς εξελίσσεται.
Κινείται πολύ ανάμεσα στην πραγματικότητα και το φανταστικό, το φαντασιακό για την ακρίβεια, χωρίς να τα διαχωρίζει. Συνυπάρχουν, καθώς βλέπουμε την αφήγηση από την οπτική του Άνταμ, ενός σεναριογράφου που ζει στο Λονδίνο, ο οποίος ερωτεύεται με τον Χάρι, έναν γείτονα και ενώ ζουν τις ερωτικές τους στιγμές, ο Άνταμ έχει κάτι να τον τρώει.
Κουβαλάει μέσα του ότι δεν πρόλαβε να πει στους γονείς του ποιος είναι, ότι είναι γκέι και να το πει χωρίς φόβο, να νιώσει την αποδοχή τους.
Ο Άνταμ οδεύει προς τα 50, έχουν περάσει 30 χρόνια από τότε που πέθαναν και οι δύο σε ένα δυστύχημα, και το μυαλό του τους ξαναζωντανεύει μπροστά στα μάτια του, με τον ίδιο να μεταφέρεται από το κρεβάτι του, από το δωμάτιό του, στο σπίτι τους, και να τους μιλάει για τη ζωή του.
Ακόμα και στην δική του φαντασιακή κατασκευή, ο Άνταμ δεν τολμάει να τους πει από την αρχή ότι είναι γκέι. Μεσολαβούν πολλά επεισόδια συνομιλίας με τους νεκρούς, με τα φαντάσματα των γονιών του, μέχρι να βρει το θάρρος να τους το πει.
Παρόλο που γεννιώνται από μέσα του, που είναι αποκυήματα του, δεν τους αποτυπώνει με τη γνώση αυτή, αλλά σαν να τους διατηρεί στο νου του με ένα υψωμένο τείχος που σχετίζεται με την σεξουαλικότητά του.
Πρώτα το λέει στη μητέρα του, με τον πατέρα του αργεί. Συζητά μαζί τους για το ότι δεν τον στήριξαν όταν είχε πέσει θύμα μπούλινγκ στο σχολείο. Τους λέει πως όταν πέθαναν, πήγε να μείνει στη γιαγιά του. Τον ρωτούν πώς πέθαναν.
Σε αυτό που μοιάζει με πραγματικότητα, ο Άνταμ πηγαίνει με τον Χάρι σε κλαμπ και παίρνουν κεταμίνη και κάνουν έρωτα και ξυπνάνε με ελάχιστη αντίληψη της πραγματικότητας. Ο Άνταμ λέει στον Χάρι να πάνε στο σπίτι των γονιών του για να τους γνωρίσει. Ο Χάρι αρχίζει να ανησυχεί για τον Άνταμ όταν φτάνουν στο σπίτι και είναι άδειο.
Μετά από μια κρίση, ο Άνταμ ξυπνάει στο κρεβάτι με τους γονείς του, είναι Χριστούγεννα και νιώθει πια πως τον αποδέχονται. Και του ζητούν να προχωρήσει τη ζωή του, να τους αφήνει να πεθάνουν και στον νου του.
Κι εκεί που πιστεύει ο θεατής πως επήλθε η ψυχική ηρεμία, η γαλήνη στην ψυχή του Άνταμ, μαθαίνουμε πως τίποτα από όλα αυτά δεν είναι πραγματικότητα. Πως ήμασταν στο μυαλό του Άνταμ σε κάθε σκηνή.
Είναι καταπληκτική ταινία σεναριακά και σκηνοθετικά το All of Us Strangers, κάτι που βοηθάει και τους ηθοποιούς να ερμηνεύσουν.
Δεν είναι το θέμα μόνο η αποδοχή του εαυτού, αλλά κυρίως η διαχείριση της απώλειας, μιας απώλειας που άφησε πολλά ανοιχτά μέτωπα, πολλούς λογαριασμούς «απλήρωτους».
Η ταινία, μπορεί να μην είδε τα Όσκαρ ούτε ως υποψήφια, αλλά βρίσκεται στο Disney+ και θα πάρει σίγουρα το δικό σου Όσκαρ.