Το Maestro In Blue, το Maestro του Παπακαλιάτη, έκανε πρεμιέρα με την 2η σεζόν του στο MEGA την περασμένη Πέμπτη, ενώ ολόκληρη η 2η σεζόν είναι διαθέσιμη στο Netflix.
Καθώς λοιπόν την είδαμε, με προσπάθεια να μην κάνουμε ίχνος spoiler (θα το πετύχουμε, το υποσχόμαστε), θα προσπαθήσουμε να αποτολμήσουμε μια τύποις κριτική στο αποτέλεσμα που προσέφερε ο Παπακαλιάτης σε μια 2η σεζόν με 6 επεισόδια έναντι των 9 της πρώτης σεζόν, άρα με περισσότερο χρόνο για κάθε επεισόδιο.
Θα ξεκινήσουμε από αυτά που μας άρεσαν. Είναι τα ίδια ακριβώς που μας άρεσαν και άρεσαν πολύ και στον κόσμο στην 1η σεζόν.
Η κινηματογράφηση του Παπακαλιάτη είναι άρτια, ίσως και πιο εξελιγμένη σε σχέση με την 1η σεζόν. Δείτε τα πλάνα που κάνει σε αρκετές σκηνές, την εναλλαγή τους, τα χρώματα της φωτογραφίας, η μουσική επένδυση. Όλα αυτά είναι σε ένα πολύ υψηλό επίπεδο, ισάξια με τις πολύ καλές σειρές του εξωτερικού.
Η Μαρία Καβογιάννη, προφανώς, είναι το διαμάντι του καστ ερμηνευτικά, μιας και σε κάθε σκηνή καταφέρνει να καταθέσει την ιδανική δοσολογία εκφραστικότητας προσώπου και εκφοράς των λόγων.
Η Κλέλια Ανδριολάτου είναι καταπληκτική επίσης στην ερμηνεία της και με βάση όσα της δίνει το σενάριο, αν και η αλήθεια είναι πως σε 2-3 σκηνές, το σενάριο δεν της επιτρέπει να πιάσει το ταβάνι της ερμηνείας της. Σε κάποιες άλλες σκηνές το βλέπουμε και γι’ αυτό το γράφουμε αυτό.
Κάτι θετικό για το Maestro είναι πως, παρόλο που μιλάμε για επεισόδια που αγγίζουν τα 70 λεπτά, με εξαίρεση το 6ο, δεν κυλάνε βασανιστικά, υπάρχει μια καλή ροή της πλοκής. Σίγουρα θα βρεθούν κάποιες αχρείαστες σκηνές, αλλά δεν είναι πως χαλάνε και δραματικά την ροή της πλοκής.
Πάμε και στο αρνητικό, αυτό που εν πάση περιπτώσει δε μας άρεσε και κάπως σαν να έβαλε αλάτι σε μια μπουκιά γλυκού.
Το σενάριο, όπως αναφέραμε και στην περίπτωση της Ανδριολάτου, έχει κάποια κενά που βγάζουν μάτι, σε βαθμό που είτε θα έπρεπε να υπάρχουν 1-2 επεισόδια ακόμα ή κάποιες σκηνές, που μπήκαν εμφανώς ως γέμισμα, να φύγουν εντελώς.
Μια τέτοια περίπτωση είναι αυτό που θα δείτε στο 2ο επεισόδιο με την Κλέλια και την φίλη της τη Ζωή, που τη γνωρίζει στο ωδείο. Τέτοια περίπτωση είναι συνολικά η διαδρομή του ρόλου του Δημήτρη Κίτσου, του Θάνου, του γιατρού που έχει σχέση με την Κλέλια.
Μετρήσαμε αρκετά σημεία με άλματα από μια σκηνή στην άλλη που μας φάνηκε πολύ απότομα. Κι αυτό το στοιχείο έχει ως αποτέλεσμα να βλέπουμε και σκηνές ελλειμματικές, με ανεξήγητη εξέλιξη, όπως αυτή στο πρώτο επεισόδιο, με τη Στεφανία Γουλιώτη που κάνει την Αλεξάνδρα, και πάει για να γεννήσει και καταλήγει στα καλιά μιας πολυκατοικίας.
Αυτό που κατανοούμε από την 2η σεζόν του Maestro είναι ότι ο Παπακαλιάτης έχει περιθώρια εξέλιξης ως σκηνοθέτης, ως σεναριογράφος όμως και ως ηθοποιός, ειδικά όταν πρωταγωνιστεί, μάλλον δεν έχει κάτι παραπάνω να δώσει. Ίσως θα πρέπει να μείνει περισσότερο πίσω από την κάμερα. Στο Maestro θα ήταν πιο φρόνιμο να έρθουν πιο μπροστά ο Αντώνης και ο Σπύρος.
Αυτά, βέβαια, είναι υποκειμενικές σκέψεις και προτιμήσεις, δεν σημαίνει πως είναι σωστές. Κι η κ. Χάρις Αλεξίου για παράδειγμα μας φαίνεται ότι χαλάει τη συνταγή, αλλά σε πολλούς αρέσει, οπότε…it’s just an opinion.