Αν μας έλεγαν την λέξη KAOS πριν μερικές μέρες, θα σκεφτόμασταν μήπως είναι κάτι σχετικό με το God of War. Δε θα πήγαινε το μυαλό μας με τίποτα στο Netflix και σε μια σειρά που διακωμωδεί με τρόπο Monty Python την αρχαία ελληνική μυθολογία.
Είμαστε σίγουροι πως μέχρι τώρα θα έχετε διαβάσει κάμποσα κείμενα σχετικά με τη σειρά. Άλλα θα μιλάνε για woke προπαγάνδα και για «αδερφάτο» ή επίθεση στην ελληνική Ιστορία, λες και όσοι θίγονται, έζησαν από πρώτο χέρι την μυθολογίκη εποχή και ξέρουν τι ισχύει από όλα αυτά και τι όχι ή λες και κατανοούν ότι η μυθοπλασία, είναι η λέξη της εποχής για τη μυθολογία.
Άλλα θα μιλάνε για το αν είναι καλή ή κακή σειρά ή μπορεί να την αποθεώνουν για το πείραγμα των σεξουαλικών ταυτοτήτων και την κατάργησή τους, επί της ουσίας.
Δεν έχουμε σκοπό να μπούμε σε μια κουβέντα όπου ο καθένας σχολιάζει με βάση τα προσωπικά του κριτήρια και τις συντηρητικές, προοδευτικές ή σαχλοπροοδευτικές του απόψεις.
Αυτό που έχει όμως ενδιαφέρον για τη σειρά του Netflix είναι αυτό που έχει πετύχει, ενώ δεν είναι παρά μια μέτρια σειρά σε επίπεδο αφήγησης. Κι αν δεν υπήρχε αυτός ο extravagant Τζεφ Γκόλντμπλαμ να υποδυθεί τον Δία, με την Τζάνετ ΜακΤιρ, ως Ήρα, από κοντά, ή δεν αφορούσε το Δωδεκάθεο αλλά τους Αιγύπτιους θεούς, ελάχιστα θα μας απασχολούσε.
Η σειρά γράφτηκε όχι τόσο ως σενάριο σειράς, αλλά ως marketing campaing, αφού έχουν τοποθετηθεί όλα εκείνα τα στοιχεία που κάνουν trigger τον μέσο θεατή, είτε είναι συντηρητικός είτε απλά έχει κριτική σκέψη και βλέπει πόσο κενά είναι ως προς την ίδια την αφήγηση.
Το KAOS, με το να τοποθετήσει το Δωδεκάθεο σε μια σύγχρονη εποχή ή, καλύτερα, με ένα σύγχρονο ένδυμα, κάνοντας τον Δία κάτι ανάμεσα σε Χιου Χέφνερ και Ντόναλντ Τραμπ, είχε πατήσει όλα τα κουμπιά για να τραβήξει πάνω του τα βλέμματα, για να ενοχλήσει, για να αρέσει, για όλα τα συναισθήματα, όλο το φάσμα.
Και όλα αυτά τα πυροδότησε άσχετα με την αφηγηματική του ικανότητα, με την ουσία του σεναρίου. Έχει μια πολύ έξυπνη και σατιρική πρώτη ιδέα, αλλά δεν την εκτελεί περισσότερο από μέτρια.
Αρκεί όμως αυτό για να την κάνει πολυσυζητημένη. Εδώ στην Ελλάδα στο πλαίσιο που αναφέρθηκε, αλλά και στο εξωτερικό ως προς την αρχαιολογικοϊστορική της ακρίβεια – λες και οι σειρές μυθοπλασίας νοιάζονται για την ιστορική ακρίβεια – και σε επίπεδο μάθησης, να γνωρίσουν κάποιοι μέσα από το σενάριο της σεναριογράφου την αρχαιότητα.
Δεν είναι, άλλωστε, μόνο οι θεοί του Ολύμπου που έχουν παρουσία στο KAOS. Είναι και λιγότερο γνωστά ονόματα, όπως ο Καινέας, η Αριάδνη, η Ευρυδίκη.
Η ιδιαιτερότητα της σειράς του Netflix, είναι αυτό. Δεν έχουμε εδώ να κάνουμε με μια περίπτωση Μεγάλου Αλεξάνδρου, όπου αναγκαστικά η κουβέντα θα σταθεί στην αποτύπωση των γεγονότων, όπως τα έχει κληροδοτήσει στη σύγχρονη εποχή η αρχαία γραμματεία.
Μιλάμε για σειρά-σάτιρα, που έχει στοιχεία ακριβή, σύμφωνα με τις πηγές, αλλά και στοιχεία που τα στρεβλώνει με κάποιον σκοπό. Μπορεί να μην τον πιάνουμε, αλλά θα υπάρχει, υποθέτουμε.
Είναι από τις σπάνιες περιπτώσεις το KAOS που ελάχιστα θα ασχοληθούν όσοι το είδαν με το στόρι και περισσότερο με ανθυπολεπτομέρειες, αλλά αυτό θα είναι η μεγάλη του νίκη, θα έχει πετύχει ως επιλογή του Netflix να κάνει την παραγωγή.
Είναι σαν μια τρολ σελίδα στα social media, όπως η Κιμωλία ή το Tsili Kafeneio, το KAOS. Κι αυτό διασφαλίζει την επιτυχία της μαρκετίστικα. Έχει περιτύλιγμα που φέρνει ανταπόδοση στην αρχική επένδυση του Netflix.