Το πρώτο δείγμα ήταν το VIΠ Καλά Γεράματα. Η πρώτη ένεση αισιοδοξίας για την παρουσία της κωμωδίας στην ελληνική τηλεόραση. Ο πήχης ήταν πολύ χαμηλά, σαν τελικό στάδιο σε limbo dance. Η σειρά του ΑΝΤ1 ανέβασε τη μπάρα λίγο πιο ψηλά. Η σειρά του MEGA που έκανε πρεμιέρα τη Δευτέρα, την πήγε πάνω από το μέσο όρο.
Το Έχω Παιδιά έχει προβληθεί ήδη για δύο επεισόδια στο MEGA, θα έχει επεισόδιο και σήμερα και αύριο, και από τις πρώτες του σκηνές έδωσε ένα πρώτο μάθημα στις υπόλοιπες παραγωγές, στα ίδια τα κανάλια.
Η κωμωδία δεν θέλει υπερβολές και πράγματα να διαιωνίζονται. Θέλει ταχύτητα και μικρή ποσότητα. Να έχεις κωμωδία 60-70 λεπτών, αποδυναμώνει κάθε κωμικό στοιχείο.
Το Έχω Παιδιά είναι μισάωρο, είναι σαν ένα καλό σφηνάκι που πίνεις στο μπαρ και καταλήγει να είναι καλύτερο από το ποτό, να σε ικανοποιεί περισσότερο.
Για το στόρι της σειράς σου είχαμε γράψει κι εδώ. Στο παρόν κείμενο, θα ασχοληθούμε με όσα μας άρεσαν και όσα δε μας άρεσαν. Στην 2η κατηγορία, η αλήθεια είναι, δεν έχουμε να πούμε και κάτι το αξιοσημείωτο, το τόσο σημαντικό που αν δεν αλλάξει, μας χαλάει τη γεύση. Ανθυπολεπτομέρειες.
Πάμε λοιπόν στα likes.
Τι μας άρεσε στη σειρά του MEGA
1. Το προαναφερθέν. Μισάωρο επεισόδια. Ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε. Τίποτα δεν είναι τραβηγμένο από τα μαλλιά.
2. Το σενάριο είναι του Λάμπρου Φισφή. Προφανώς, δεν είναι αλάνθαστος, ούτε ο μάγος της κωμωδίας, όταν μιλάμε για σειρά στην τηλεόραση και όχι stand up, δηλαδή άλλα εκφραστικά μέσα, άλλο κοινό, άλλες διαθέσεις κοινού που τον βλέπει στο stand up. Αλλά όταν κάτι το θέτεις στις σωστές βάσεις, ακόμα κι αν είναι μέτρια η εξέλιξη, διατηρεί την προοπτική να βρει τον δρόμο του.
3. Κεντρική ιδέα με την οποία ταυτίζονται όλοι. Ο Φισφής κάνει κωμωδία παρατήρησης, εδώ την παρουσιάζει με διαφορετικό τρόπο, προσαρμοσμένο στην τηλεόραση, αλλά διατηρεί σε αρκετά σημεία και την επικοινωνία που έχουν καθιερώσει τα social. Σε αρκετές στιγμές νιώθουμε σα να βλέπουμε βιντεάκια της 5MinuteMum.
4. Σενάριο κομμένο και ραμμένο για τους ηθοποιούς του. Όλοι συνδέονται με τους χαρακτήρες τους, γιατί ταιριάζουν. Στην κωμωδία είναι σημαντικό να κάνεις σωστό κάστινγκ, στην κωμωδία δεν ψάχνεις τον κόντρα ρόλο, θες τον ηθοποιό να αισθανθεί στο στοιχείο του, διότι η κωμωδία θέλει να βγεις σε ανοιχτές θάλασσες. Κι αν δεν έχεις κολυμπήσει από μόνος σου, στην πρώτη απλωτή θα σε καταπιεί το κυματάκι και θα σε στείλει στην ακτή, αν δε σε πνίξει. Αυτό συμβαίνει εδώ. Το σενάριο γραφόταν από τον Φισφή, αλλά ο κάθε ρόλος «γραφόταν» απ΄ αυτόν που τον υποδύεται.
5. Τα δύο παιδιά. Γενικά, τα παιδιά είναι πάντα τα καλύτερα στις κωμωδίες, διότι δεν έχουν αγκυλώσεις λόγω συνείδησης ή ενήλικης σκέψης. Δεν φοβούνται αν παρεξηγηθούν. Ούτε να τσαλακωθούν. Αποδέχονται κάθε πρόκληση. Είναι σαν τις βασικές αρχές σε μια μέθοδο υποκριτικής, όπου ο ηθοποιός μπαίνει αυτοσχεδιάζοντας σε μια κατάσταση και ο χρυσός κανόνας είναι να λέει Ναι σε όλα, να ακολουθεί τη συνθήκη. Τα δύο παιδιά το κάνουν αυτό.
Αυτό που δεν μας άρεσε τόσο στη σειρά
Αν πρέπει να βρεθεί κάτι που επιδέχεται διορθώσεων, είναι, ίσως κάποια κενά ροής σε κάποιες σκηνές, όπως στο 2ο επεισόδιο στη συνέντευξη για δουλειά σε start up που περνάει η Ευγενία Σαμαρά. Είναι τα σημεία «θανάτου» στην κωμωδία.
Κάτι άλλο, δεν έχουμε να βρούμε. Το Έχω Παιδιά, κρινόμενο πάντα με βάση το περιβάλλον της ελληνικής τηλεόρασης, είναι μια πολύ καλή κωμική σειρά, έχει και σημεία που γελάς με την ψυχή σου και δεν τα αντιμετωπίζεις απλώς ως ευχάριστα ή ανάλαφρα και συμβολίζει και τη μετάβαση της κωμωδίας από την εποχή και το μοτίβο του Παρά Πέντε ή του Ευτυχισμένοι Μαζί, στο σήμερα. Είναι sitcom με την απόλυτη έννοια του όρου.