Λένε πως η τέχνη αντιγράφει τη ζωή, αλλά στην ελληνική μυθοπλασία, στην τηλεόραση κατά βάση, η τέχνη έχει παρα-αντιγράψει τη ζωή και πια έχουμε κουραστεί. Η σειρά Το Δίχτυ ήρθε να μας υπενθυμίσει ότι η φαντασία στους Έλληνες δημιουργούς ή δεν υπάρχει ή κατακρεουργείται.
Όσο κι αν η τέχνη αντιγράφει τη ζωή, ο κανόνας είναι πως στην τέχνη τοποθετούμε όλα αυτά που είναι μακρινά μας στη ζωή, είτε δηλαδή συμβαίνουν πολύ σπάνια είτε δεν υπάρχει δυνατότητα να συμβούν. Τέχνη είναι να παίρνεις το πραγματικό και να το πας στη σφαίρα της φαντασίας.
Στην ελληνική τηλεόραση έχουμε καταντήσει να βλέπουμε περισσότερο ντοκιμαντέρ, παρά μυθοπλασία, σε βαθμό που δεν χρειάζεται καν να υπάρχει συγκεκριμένο σενάριο. Βάλτε έναν άντρα να είναι βίαιος, να δέρνει τη γυναίκα του, να βρίζει τους ΛΟΑΤΚΙ, να φαίνεται γενικά σάπιος και πάρτε και 3-4 καλούς ηθοποιούς να ερμηνεύσουν. Ε, τελείωσε, θα εγκριθεί το κόνσεπτ από τις παραγωγές και τα κανάλια.
Το Δίχτυ είναι μια από τα ίδια, ξαναζεσταμένα. Ακούγεται σκληρό, αλλά δεν είδαμε στο πρώτο επεισόδιο τίποτα που να δικαιολογεί τη δημιουργία της σειράς. Αν ο σκοπός της είναι να στηρίξει για παράδειγμα οργανισμούς που βοηθάνε ευάλωτες ομάδες και ανθρώπους, όλα καλά, το καταφέρνει.
Το αναφέρουμε αυτό διότι η σειρά θα αποτελείται από επεισόδια αφιερώματα σε κοινωνικά φαινόμενα και στο τέλος του πρώτου είχε αναφορά στο Χαμόγελο του Παιδιού.
Αν όμως είναι να αφηγηθεί, δεν είδαμε καμία αφήγηση. Η θεματική στο πρώτο επεισόδιο είναι ο σχολικός εκφοβισμός και βία, το bullying, και έχουμε μια ομάδα αστυνομικών που καλούνται να εξιχνιάσουν ένα πτώμα ενός άστεγου που έπεσε από μια οικοδομή.
Όπως χτίζεται η πλοκή, το μυαλό πάει εξ αρχής στο ποιος είναι ο δολοφονός του και εκεί που πάει το μυαλό, πάει ορθά. Κι αυτό είναι ένα μείον, ότι δηλαδή έχει δώσει την εξήγηση από την αρχή και μετά απλά αναρωτιόμαστε πώς θα ανακαλύψουν τους θύτες οι αστυνομικοί.
Έτσι, μια συμμορία μαθητών που τραμπουκίζουν τους πάντες στο σχολείο και μόνο μια μαθήτρια βρίσκεται να τους πάει κόντρα, ενώ οι καθηγητές και η διευθύντρια κάνουν τα στραβά μάτια, προβαίνουν σε ρατσιστική βία προς αλλοεθνείς άστεγους, κακοποιούν οτιδήποτε δεν τους αρέσει. Είναι, κοινώς, κακοί άνθρωποι.
Όμως, η σειρά πάει να ακολουθήσει αυτή την εύκολη πεπατημένη με το να δικαιολογεί ένα κακό παιδί στους κακούς γονείς του. Άπειρες περιπτώσεις παιδιών ξέρουμε που οι γονείς τους ήταν ανεπαρκείς, αλλά ούτε δολοφόνοι έγιναν, ούτε κακοποιούσαν.
Γενικώς, η σειρά αποτυπώνει μια πολύ σκληρή πραγματικότητα που, δε λέμε πως δεν είναι αλήθεια, αλλά προκαλεί δυσφορία, έχουμε πραγματικά μπουχτίσει με όσα συμβαίνουν στην πραγματική ζωή, δεν έχουμε ανάγκη κάτι τέτοιο κι από τις σειρές. Και ακολουθεί την ευκολία, είναι πολύ κλισέ. Αν αφήσουμε στην άκρη τα του bullying, ως σειρά δεν είναι κάτι αξιόλογο, εκτός κι αν αναζητά κανείς ντοκιμαντέρ.
Κάποιες σκηνές είναι πολύ hardcore, παρόλο που οι ηθοποιοί δε θα λέγαμε πως έχουν ιδιαίτερα στιβαρές ερμηνείες, με εξαίρεση τους 3-4 πρωταγωνιστές, οι γύρω γύρω είναι αδιάφοροι ή ακυρώνουν και τη δυναμική της εκάστοτε σκηνής.
Αυτό βέβαια δεν είναι κανόνας για την σειρά, καθώς στα επόμενα επεισόδια, πέραν των αστυνομικών, οι υπόλοιποι ρόλοι θα αλλάζουν.
Συνοψίζοντας, δεν πειστήκαμε ιδιαίτερα πως Το Δίχτυ είναι μια σειρά που αξίζει να δώσεις τον χρόνο σου, να επενδύσεις για να βλέπεις και τα επόμενα επεισόδια. Αν στα επόμενα επεισόδια αλλάξει κάτι, θα είμαστε εδώ να το γράψουμε και να αποδώσουμε τα του Καίσαρος τω Καίσαρι. Μέχρι τότε όμως, δεν μπορούμε να γράψουμε τίποτα διαφορετικό, να ωραιοποιεί τα πράγματα.