Η νύχτα είναι «βαριά», μ’ ένα πέπλο ομίχλης να καλύπτει τα πάντα. Κάτω, στους βρόμικους δρόμους της πόλης, οι εγκληματίες έχουν στήσει το δικό τους αδιάλειπτο πάρτι, καθώς ξέρουν πως εκείνος δεν πρόκειται να έρθει για να επιβάλει την τάξη. Βλέπετε, έχει να φανεί 8 ολόκληρα χρόνια.
Στην ταράτσα του αστυνομικού κτηρίου ο Τζιμ Γκόρντον κοιτάζει, με τα μυωπικά του γυαλιά να μεγεθύνουν τη θλίψη που κατοικοεδρεύει εδώ και καιρό στα μάτια του, το τσακισμένο σύμβολο της νυχτερίδας που έχει «βυθιστεί» μέσα στον προβολέα. Στ’ αυτιά του ηχούν ξανά και ξανά τα τελευταία του λόγια «Όμως ο Τζόκερ δεν μπορεί να κερδίσει. Δεν είμαι ήρωας σαν τον Χάρβεϊ, θα γίνω ό,τι χρειαστεί η Γκόθαμ. Εγώ έκανα όλους αυτούς τους φόνους. Πάρε και πες τους το…»
Κι αυτός, ο διοικητής της αστυνομίας, το έκανε: αμόλησε τα σκυλιά του «πολέμου» πίσω του και το τελευταίο που θυμάται από αυτόν ήταν η μαύρη του μπέρτα να κυματίζει καθώς χανόταν στο βάθος, την ώρα που οι σειρήνες των περιπολικών ούρλιαζαν στο κατόπι του.
Πίσω στο 2008 ο Κρίστοφερ Νόλαν μόλις είχε παραδώσει τη κορυφαία superhero ταινία που έχει γυριστεί ποτέ. Ο «Σκοτεινός Ιππότης» του Άγγλου σκηνοθέτη τρύπησε τον ουρανό των προσδοκιών ακόμα και του πιο αισιόδοξου οπαδού του Μπάτμαν, με τον Χιθ Λέτζερ στον ρόλο του Τζόκερ να «καταπίνει» το πανί κάθε φορά που εμφανιζόταν σε μια σκηνή και τον Κρίστιαν Μπέιλ να εξαλείφει κάθε αμφιβολία περί του ποιος είναι ο κορυφαίος Άνθρωπος- Νυχτερίδα που έχουμε δει ποτέ.
Οι κριτικοί έσπευσαν να ψάξουν στο λεξικό τις πιο δύσκολες αποθεωτικές λέξεις που υπάρχουν σ’ όλες τις γλώσσες του Πύργου της Βαβέλ προκειμένου ν’ αποθεώσουν καταλλήλως την ταινία, ενώ οι φαν του υπερήρωα βρίσκονταν σε παρατεταμένο οργασμό.
Όταν καταλάγιασε- αρκετά αργότερα- ο πανικός και το “The Dark Knight” άρχισε να βαδίζει στο δρόμο της κινηματογραφικής αθανασίας, το φλέγον ερώτημα που αναδύθηκε στην επιφάνεια ήταν το προφανές: θα υπάρξει, άραγε, τρίτο μέρος ή αυτό ήταν το οριστικό φινάλε;
Ο ίδιος ο Νόλαν παρουσιαζόταν αρνητικός για περισσότερο από μία διετία στο να δώσει συνέχεια, καθώς θεωρούσε πως η σκηνή με τον Μπάτμαν να χάνεται στο βάθος οδηγώντας το Batpod του ήταν το απόλυτο “The End”.
Ωστόσο, αυτός που ήρθε να δώσει τέλος στην παρατεταμένη κατάθλιψη των σκληροπυρηνικών οπαδών του «Σκοτεινού Ιππότη» ήταν ο αδερφός του ταλαντούχου σκηνοθέτη: ο Τζόναθαν έγραψε ένα σενάριο γι’ αυτό που θα μπορούσε να είναι το φινάλε της τριλογίας και ο Κρίστοφερ- μετά και τις αφόρητες πιέσεις της Warner Bros.- μπήκε στον… κόπο να το διαβάσει. Όταν το τελείωσε, είπε- σύμφωνα με τον αδερφό του- μονάχα 3 λέξεις: “Let’s do this!”’.
Κάπως έτσι γεννήθηκε το “The Dark Knight Rises”, το οποίο έκανε πρεμιέρα στις 16 Ιουλίου του 2012 στις αίθουσες στης Αμερικής. Η διάρκειά του ήταν μεγαλύτερη από ποτέ (2 ώρες και 44 ολόκληρα λεπτά), ο βασικός villain ήταν ο σωματώδης Μπέιν, τον οποίον ερμήνευσε εκπληκτικά πίσω από την παραμορφωτική του μάσκα ο Τομ Χάρντι, η Αν Χάθαγουεϊ διέλυσε εν ριπή οφθαλμού τις όποιες αμφιβολίες υπήρχαν για την επιλογή της ως Κατγούμαν και όλο το υπόλοιπο λαμπερό καστ ήταν παρόν (Κρίσταν Μπέιλ, Μάικλ Κέιν, Μόργκαν Φρίμαν, Γκάρι Όλντμαν και η Μαριγιόν Κοντιγιάρ).
Το στόρι ήθελε τον Μπάτμαν να έχει αποσυρθεί εδώ και 8 ολόκληρα χρόνια από την «ενεργό δράση», με τον Μπρους Γουέιν να μετατρέπεται σταδιακά ολοένα και περισσότερα σε έμβιο κακέκτυπο του πρότερου εαυτού του και να μη βγαίνει από την έπαυλή του, συντετριμμένος από την απώλεια της αγαπημένης του Ρέιτσελ και τσακισμένος σωματικά από την πολυετή μάχη με το έγκλημα.
Όταν, όμως, η Φωτιά του Μπέιν απείλησε να κατακάψει την Γκόθαμ, ο Μπρους πήρε το αυτοκίνητό του κι επισκέφτηκε τον Τζιμ Γκόρντον που βρισκόταν στο νοσοκομείο. Ο διοικητής της αστυνομίας, καταβεβλημένος από τα χτυπήματα, ψέλλισε με κόπο αυτό που άπαντες λαχταρούσαμε για περισσότερο από μια τετραετία: «Πρέπει να επιστρέψει»- «Κι αν δεν υπάρχει πια;», τον ρωτάει ο Μπρους. «Εκείνος… Πρέπει… Να επιστρέψει!», ξαναλέει ο Γκόρντον και ο «υπέργηρος» Μπάτμαν δένει το κορμί του, προπονείται ξανά και ανάβει εκ νέου τις μηχανές στο φουλ, κάνοντας κάθε διαθέσιμη τρίχα επί της γης να σηκωθεί σε μια ποιητική σκηνή superhero ανθολογίας.
Αυτή τη φορά, όμως, οι κριτικές δε φέρθηκαν με την ίδια αβρότητα στον Νόλαν και το δημιούργημά του- ορισμένοι, μάλιστα, φρόντισαν να βγάλουν το γάντι και να τον χαστουκίσουν με τις λέξεις τους κατάμουτρα. Το “Rises” κατηγορείτο πως ήταν μια ξεπέτα του Νόλαν προκειμένου να κάνει το χατίρι της Warner Bros. και να την πείσει να χρηματοδοτήσει το πρότζεκτ για το οποίο πραγματικά «καιγόταν» (το υπέροχο “Interstellar”, δηλαδή, του 2014).
Επίσης, διέκριναν μια προχειρότητα στη δομή, με τις σεναριακές τρύπες να συναγωνίζονται αυτές του όζοντος σε μέγεθος (για παράδειγμα η σκηνή που ο Μπρους φεύγει από τη φυλακή του Μπέιν στη μία άκρη της γης χωρίς να έχει τίποτα πάνω του και το ίδιο βράδυ είναι στην Γκόθαμ), ενώ πολλούς τους ξένισε η επιλογή του να δοθεί η τελική μάχη υπό το φως της ημέρας και όχι στο «φιλικό», για τον Μπάτμαν και τον Μπέιν, σκοτάδι.
Σύμφωνοι: το “Rises” έχει ορισμένα εξόφθαλμα λάθη που στις δύο προηγούμενες ταινίες δεν συναντάς, ενώ η αλήθεια είναι ότι παρά τον ονειρώδη τρόπο που παρουσιάστηκε το πώς πείστηκε ο Νόλαν να γυρίσει το τελευταίο μέρος της τριλογίας, ουσιαστικά ήταν μια από αυτές τις συμφωνίας σκηνοθετών- στούντιο που ευδοκιμούσαν στο παλιό, καλό Χόλυγουντ: μία ταινία για εσάς (“Rises”), μία για εμένα (“Interstellar”). Όμως…
Όμως, ακόμα κι έτσι, ακόμα και με τα λάθη του, η «Επιστροφή» του Σκοτεινού Ιππότη είναι μεγαλειώδης: για πρώτη φορά στην μέχρι τότε καριέρα του ο Νόλαν άνοιξε την πόρτα και άφησε την αγάπη και τη νοσταλγία να βρουν το δρόμο τους προς την οθόνη, οι σκηνές μάχης ήταν μάλλον καλύτερες από ποτέ, το απαραίτητο plot twist λίγο πριν το τέλος σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό, ενώ όταν τα πάντα χαθούν μέσα σε μια λάμψη λευκού φωτός νιώθεις ένα μούδιασμα στην καρδιά γιατί ξέρεις. Ξέρεις.
Ξέρεις ότι το “Batman Begins” έσωσε τον αγαπημένο σου ήρωα από την κινηματογραφική λήθη στην οποία τον έστειλε ο Τζόελ Σουμάχερ.
Ξέρεις ότι το “The Dark Knight” ήταν ένα σχεδόν ερεβώδες αριστούργημα που δύσκολα θα επαναληφθεί.
Ξέρεις ότι το “The Dark Knight Rises” έκλεισε ιδανικά την τριλογία και, ταυτόχρονα, το μάτι στους πάντες, περνώντας το πιο αισιόδοξο μήνυμα: Μπάτμαν δεν είναι (μόνο) ο Μπρους Γουέιν, αλλά ένα εγώ, εσύ, κάποιος τρίτος. Σημασία δεν έχει ο ίδιος ο Νυχτεριδάνθρωπος, αλλά το σύμβολο που φέγγει αυτή τη στιγμή ψηλά στον ουρανό.
Κοίτα και μόνος σου: ο Τζιμ Γκόρντον ανάβει και πάλι τον προβολέα. Έπειτα, μειδιά.
«Αδημονώ να σε δω και πάλι, Σκοτεινέ μου Ιππότη».
