Η ελληνική μυθολογία είναι μια δεξαμενή έμπνευσης που θα ήθελα πολύ να την εκμεταλλευτεί καλύτερα η βιομηχανία του θεάματος. Αυτή τη φράση την έλεγα πολλά χρόνια πριν. Με τη λέξη «καλύτερα» εννοούσα σε μεγαλύτερη συχνότητα. Αν με ρωτήσεις αυτή τη στιγμή τι έννοια έχει αυτή η λέξη, τότε θα σου μιλήσω για την ποιότητα του πράγματος. Έχουμε δει το Percy Jackson, την τριλογία του Clash of the Titans (Immortals και Wrath τα άλλα δύο), τον Ηρακλή του The Rock, γενικώς έχουμε βιώσει λάθος εγχειρήματα. Αλλά ακόμα κι αυτά είχαν fan σημεία, έλεγες ότι έκαναν επιλογές κι απλώς δεν βγήκαν τόσο. Για το Troy: Fall of A City τι απ΄αυτά μπορείς να πεις;
Η παραγωγή του Netflix που προκάλεσε πολύ κουβέντα από μήνες πριν, έρχεται να μας εξηγήσει ότι λάθος τσακωνόμασταν και δεν έπρεπε να υπάρξει διχόνοια. Ήρθε για να μας ενώσει. Κι αυτό είναι ίσως το μοναδικό θετικό χαρακτηριστικό της. Μετά απ΄αυτό έχουμε το απόλυτο χάος. Κι αυτό το γράφω έχοντας καταφέρει να δω μόνο ενάμιση επεισόδιο. Από άκρατη διαστροφή και μόνο. Η επιθυμία μου να διακόψω την θέαση είχε πιάσει ταβάνι από το πρώτο τέταρτο.
Διαφωνούσαμε που λέτε όλοι μας στα σόσιαλ μίντια για την επιλογή του Αχιλλέα. Άλλοι με κόσμιο τρόπο, άλλοι με μπινελίκια, άλλοι με επιχειρήματα, άλλοι απλώς και μόνο για να φωνάζουν. Εδώ στο Menshouse είχαμε θέσει το ζήτημα πάνω στις συγκεκριμένες παραμέτρους που θα βρεις εδώ. Τελικά τίποτα απ΄αυτά δεν είχε αξία να ειπωθεί. Το Troy αποδείχθηκε τόσο οικτρό που ακόμα και λευκό Αχιλλέα να είχαν θα υπήρχε πρόβλημα.
Τα ερωτήματα είναι όλα εύλογα και πολλά. Το βασικότερο όλων είναι: πώς γίνεται μια παραγωγή 9 εκατομμυρίων το επεισόδιο να καθίσταται τραγικά αποτυχημένη; Δεν είναι μόνο η σκηνοθεσία κακή. Δεν είναι μόνο το σενάριο έμπλεο αφηγηματικών κενών και άδειο από συνοχή. Είναι κι ότι δεν υπάρχει δείγμα ερμηνείας που να χαρακτηρίζεται έστω μέτρια. Πρέπει κάποιος να θέλει πολύ να δει μια τέτοια για να την βρει.
Το Troy αποδεικνύει μάλλον κάτι που δεν γίνεται πάντοτε σαφές στον θεατή. Ότι ο σκηνοθέτης και το σενάριο παίζουν ΤΕΡΑΣΤΙΟ ρόλο για έναν ηθοποιό. Αν αυτά δεν του στήνουν ένα βάθος, τότε το 90% των ηθοποιών θα φανούν σαν περαστικοί ή πρωτόβγαλτοι. Μόνο ιερά τέρατα θα μπορούσαν να ξεχωρίσουν έστω και λίγο. Και το Troy: Fall of a City δεν έχει ούτε ένα τέτοιο. Ούτε πρακτικά ούτε δυνητικά.
Από τις πρώτες κιόλας σκηνές καταλαβαίνει κανείς πως θα πάει το εργάκι. Από τον Πάρη που διαγωνίζεται τον Έκτορα καβάλα στ΄άλογο με τα οπίσθια του να σου αποκαλύπτονται μέχρι την αρχή του μύθου που αποτυπώνεται τόσο λάθος. Μιλάω για την επιλογή του Πάρη με τις τρεις θεές. Εκεί όπου ο Ερμής και ο Δίας κάθονται και του εξηγούν τι πρέπει να κάνει, ενώ η Αθηνά, η Ήρα και η Αφροδίτη του τάζουν μεγαλεία. Κανονική ξεπέτα όλη η σεκάνς.
Μετά ακολουθεί η σκηνή όπου ο Πάρις μαθαίνει ότι δεν είναι γιος του Αγελάου, αλλά του βασιλιά Πρίαμου. Κι εκεί που σκέφτεσαι ότι «να, επιτέλους μια σπάνια περίπτωση όπου η μυθολογία εκτυλίσσεται με τα σωστά δεδομένα», γίνεσαι μάρτυρας των ερμηνειών. Μάρτυρας κανονικός. Όχι αυτόπτης, αλλά μαρτυρικός θεατής. Κάπου εκεί χάνεται κάθε ελπίδα. Ας μην αναφερθώ στις σκηνές μάχης. Ας μην εμβαθύνω στο ζήτημα των διαλόγων που δεν ενώνονται πουθενά. Σα να βλέπεις μια μέλισσα να πηγαίνει από λουλούδι σε λουλούδι. Έχοντας μεθύσει. Μετά από παλαμάκι στο αυτί της.
Το Human Centipede μπροστά στο Troy είναι ως και οσκαρικό. Netflix και BBC, δύο δίκτυα με ένα σπουδαίο ιστορικό, πέτυχαν το ακατόρθωτο. Να κατακρεουργήσουν την ελληνική μυθολογία. Ποιος να το φανταζόταν; Και ποιος να φανταστεί ότι η σειρά θα πάει και για δεύτερη σεζόν. Δηλαδή το 3/10 που έχει πάρει ως ανώτερη βαθμολογία δεν τους λέει κάτι;
Και να σκεφτείτε ότι όταν ανακοινώθηκε το Troy υπήρχε ένας μεγάλος ενθουσιασμός. Περισσότερο για το ότι σκηνοθέτης του είναι ο Owen Harris, ο άνθρωπος που έφτιαξε το San Junipero, το κορυφαίο επεισόδιο που έχουμε δει σε σειρά. Να κι άλλο ένα ερώτημα λοιπόν. Πώς αυτός ο άνθρωπος πήγε στο άλλο άκρο και συνδέει το όνομα του με τέτοιο αποτέλεσμα;
Ίσως, τελικά, η επιλογή μαύρου Αχιλλέα να μην είναι ιδιαίτερο πρόβλημα πλέον…