Στις τάξεις των οπαδών των superhero ταινιών υπάρχει εδώ και μπόλικα χρόνια μια μεγάλη διχογνωμία: είναι ωραία η φάση με τα ενιαία σύμπαντα ή η εδραίωση αυτής της μόδας έχει καταστρέψει το αγαπημένο είδος;
Άκρη δεν πρόκειται να βγει ποτέ σχετικά με το προαναφερθέν ερώτημα. Όσοι γουστάρουν την αισθητική της Marvel και αυτή την ακατάσχετη κυκλοφορία ταινιών δεν ανταλλάζουν αυτή την περίοδο με καμία άλλη στην ιστορία του superhero σινεμά.
Από την άλλη, εκείνοι που θεωρούν πως το peak των υπερηρωικών ταινιών υπήρξε η εποχή της «Dark Knight Trilogy» του Κρίστοφερ Νόλαν θα αντιλαμβάνονται για πάντα την μόδα αυτή ως την απόλυτη υποτίμηση του είδους, ως την υπεροχή της εμπορικής οπτικής γωνίας των πραγμάτων έναντι της καλλιτεχνικής.
Ανεξάρτητα από αυτές τις δυο θεάσεις της πραγματικότητας ωστόσο, δεν υπάρχει κανείς που να μπορεί να αρνηθεί πως στο περιθώριο αυτής της τάσης, ένας μεγάλος σκηνοθέτης που για χρόνια έμοιαζε να αποτελεί ένα χαμένο ταλέντο, οι δυνατότητες του οποίου- για ανεξήγητους λόγους-πέρασαν ανεκμετάλλευτες. Και που πλέον, με όχημα ένα εντελώς πρωτότυπο και πέρα για πέρα ενήλικο superhero σύμπαν, επανέρχεται πολύ δυναμικά στο προσκήνιο.
Ο λόγος για τον κύριο Μ.Νάιτ Σιάμαλαν…
Το τελευταίο trailer της επερχόμενης ταινίας του με το όνομα «Glass», που έσκασε μύτη στο διαδίκτυο ένα βαρετό απόγευμα Πέμπτης και ξαφνικά μας γέμισε ανατριχίλες, αυξάνει τις προσδοκίες για το κλείσιμο της τριλογίας του σε δυσθεώρητο βαθμό…
Μιας τριλογίας που ξεκίνησε 18 ολόκληρα χρόνια πριν, σε μια περίοδο που προφανώς ο ίδιος ο Σιάμαλαν δεν είχε καν στο μυαλό του τη συνέχεια του «Άφθαρτου», του πρώτου κεφαλαίου δηλαδή του (ας επιχειρήσουμε έναν νεολογισμό) «Σιάμαλάν Universe».
Η ταινία εκείνη μπορεί να υποτιμήθηκε στην εποχή της, μπορεί να μην έγινε κατανοητή η αξία της στα ευρύτερα κοινά αλλά υπήρξε ο ορισμός της πρωτοπορίας για το είδος του superhero σινεμά.
Επρόκειτο για την τέλεια αποτύπωση όσον αφορά το πως μπορεί ένας εν δυνάμει υπερήρωας από κανονικός άνθρωπος να μετουσιωθεί σε κάτι ανώτερο αλλά μέσα από μια πρωτόγνωρα ρεαλιστική ματιά και ταυτόχρονα μια υπαρξιακή αίσθηση να καθορίζει τις επιλογές, τα διλήμματα και τις επιθυμίες του βασικού πρωταγωνιστή: αν ο «Άφθαρτος» κυκλοφορούσε στο σήμερα, στη χρυσή εποχή των superhero ταινιών, θα ήταν αληθινή τομή για το είδος.
16 χρόνια αργότερα, το «Split» αποδείχθηκε ένα κρυμμένο origin villain: ο κόσμος πήγε στον κινηματογράφο να δει μια τυπική horror ταινία και τελικά, είδε μπροστά στα μάτια του την δόμηση ενός «κακού».
Αν ο «Άφθαρτος» ήταν η μία όψη του νομίσματος, το «Split» ήταν η άλλη. Η τελευταία σκηνή της ταινίας, όπου εμφανίζεται ο χαρακτήρας του Μπρους Γουίλις επιβεβαιώνοντας την ενοποίηση των δυο ταινιών του Σιάμαλαν αύξησε τις προσδοκίες για τη συνέχεια της ιστορίας.
Όπως κάθε τριλογία που σέβεται τον εαυτό της, έτσι και το τελευταίο κεφάλαιο αυτής, μας γυρίζει πίσω στο πρώτο μέρος. Ο «Mr Glass» του Σάμουελ Τζάκσον, ο ανταγωνιστής του «Άφθαρτου» Γουίλις στην πρώτη ταινία επιστρέφει, στην οθόνη και δανείζει και το όνομά του στο φινάλε (;) της ιστορίας.
Όπως όλα δείχνουν, ο Glass θα είναι ο λεγόμενος «villain mastermind» και ο Split ο καθοδηγούμενός του. Και ο «Άφθαρτος» λογικά θα πρέπει, 18 χρόνια μετά την εμφάνισή του, να αναλάβει ξανά τις ευθύνες που απορρέουν από τις δυνατότητες του.
Αυτή είναι η ευχή και αυτή είναι η κατάρα τόσο η δική του όσο και κάθε σουπερ ήρωα…