Πειραιάς και τα πέριξ αυτού. H άτυπη πρωτεύουσα της εθνικής μας κληρονομιάς που λέγεται «σουβλάκι»; Σίγουρα εδώ είναι η βάση, οι ρίζες. Σε αυτή τη γη, σε αυτά τα μέρη, στη Νίκαια συγκεκριμένα, οι ιστορικές πηγές λένε πώς άνοιξε το πρώτο σουβλατζίδικο στην Αθήνα (Αιγυπτιακόν), το 1924, από τον Μικρασιάτη πρόσφυγα Ισαάκ Μερακλίδη. Και η πιο νόστιμη ιστορία μόλις ξεκινούσε…
Εκεί θα σε πάμε τσάρκα κι εμείς. Στην πιο «σουβλακομάνα» περιοχή δηλαδή και συγκεκριμένα στα σύνορα Κορυδαλλού – Νίκαιας, στην οδό Γρηγορίου Λαμπράκη 104. Αν είσαι ντόπιος, ένα χαμόγελο θα σχηματίστηκε πιθανότατα στα χείλη σου. Γιατί ξέρεις πολύ καλά ότι θα μιλήσουμε για θέμα δυνατό. Πολύ δυνατό. Για το ίσως κορυφαίο σουβλάκι στην Αθήνα – θα βρεις πολλούς να το υποστηρίζουν, με πάθος.
Παναγιώτης, Κορυδαλλός. Από το 1970, όπως από την ταμπέλα μαθαίνουμε. Ο ιδρυτής του μαγαζιού δεν βρίσκεται, δυστυχώς, πλέον εν ζωή. Αλλά η κληρονομιά συνεχίζεται μετά το πρώτο, αναμενόμενα, δύσκολο διάστημα που το κατάστημα κλήθηκε να λειτουργήσει χωρίς τον άνθρωπο που έτρεχε και υπέβλεπε τα πάντα, που έδινε χρόνο στην κάθε λεπτομέρεια για να κάνει τα πράγματα με τον δικό του τρόπο – κι ας γκρίνιαζαν οι πιο ανυπόμονοι επειδή αργούσε, συμβαίνει ως γνωστόν με το καλό το πράγμα.
Η νέα εποχή, με την παλιά όμως πετυχημένη συνταγή, ενσαρκώνεται μέσα από την Γαλλίδα σύζυγο του Παναγιώτη και τις 2 κόρες του. Μέσω επίσης πιστών συνεργατών του, που είναι χρόνια ολάκερα πάνω από τα κάρβουνα, ψήνοντας, τυλίγοντας, μεταλαμπαδεύοντας τη γνώση και τρελαίνοντας σταθερά κόσμο με τις γεύσεις.
Το γευστικό θαύμα είναι το εξής: Νόστιμο μπιφτεκάκι που θυμίζει κεμπάπ, από μια μίξη μοσχαρίσιου και πρόβειου κρέατος. Ντομάτα, κρεμμύδι, τζατζίκι τυλιγμένα σε αφράτη πιτούλα και στο τέλος μπαίνει το game changer στοιχείο: Μια ελαφριά κόκκινη σάλτσα, με γαλλικές επιρροές. Μυστική συνταγή. Ας είναι. «Δεν θέλω να το μάθω, θέλω να το φάω», που έλεγε και μια παλιά διαφήμιση! Προτείνεται και χωρίς τζατζίκι το άνωθεν (γευστικό θαύμα), θα ήταν λάθος να μην το επισημάνουμε κι αυτό.
Ένα τελετουργικό πιο δυνατό από το χρόνο, λοιπόν. Μία μυσταγωγία που κάνει κόσμο από όλο το λεκανοπέδιο να έχει σταθερά και πάντα αυτό το σουβλάκι ως το νο1 της καρδιάς του. Το εθνικό μας φαγητό έχει βιώσει διάφορες «προσβολές» όλα αυτά τα χρόνια από επαγγελματίες που το είδαν μόνο ως «κονόμα». Γι’ αυτό και μαγαζιά όπως ο Παναγιώτης, στον Κορυδαλλό, θα πρέπει να τιμώνται, να αναγνωρίζονται και να προστατεύονται. Είναι κομμάτι της εθνικής μας κληρονομιάς. Είναι μνήμη, πρέπει να είναι και το μέλλον.
*Οι φωτογραφίες είναι από τη σελίδα του μαγαζιού στο Instagram