Ήταν κάτι σαν τελετουργικό, η μέθεξη της γεύσης. Αρχής γενομένης από το 1953. Πάντα εκεί, στο πόστο του. Έξω από τη Λεωφόρο, σε κάθε εντός έδρας ματς που έπαιζε ο Παναθηναϊκός. Με το τρίκυκλο του, με την αυτοσχέδια ψησταριά του. Πρώτα να σε τρελαίνει η τσίκνα και να ακολουθείς, σαν μαγεμένος, την οσμή. Την ήξερε πολύ καλά τη δουλειά του, την τέχνη του ορθότερα, ο Γιώργος Νιάρχος. Για ένα σουβλάκι που όσοι δοκίμαζαν, πάθαιναν την πλάκα τους, ατελείωτες έμοιαζαν οι ουρές όσων περίμεναν υπομονετικά. Ως και ο Μίμης Δομάζος είχε μαγευτεί, μετά τη λήξη των αγώνων και αν το αποτέλεσμα ήταν καλό – φανταζόμαστε – και η όρεξη του «Στρατηγού» είχε ανοίξει, την επιζητούσε συχνά πυκνά τη νοστιμιά του!
Μια τέτοια επιτυχία δεν μπορούσε να μείνει καιρό χωρίς στέγη. Ήταν θέμα χρόνου το τρίκυκλο να «μεταμορφωθεί» σε μαγαζί. Λίγο καιρό μετά, η γεύση είχε αποκτήσει συγκεκριμένη διεύθυνση και ονομασία, πρώτα σε ένα χώρο πίσω από τη Λεωφόρο και με τον καιρό, στη γειτονιά του, στο Νέο Ψυχικό (25ης Μαρτίου 41). «Τα Σουβλάκια της Λίλας» μπήκε η ταμπέλα και οι πιστοί ήξεραν πολύ καλά το γιατί. Αυτήν την επική, μυστικής συνταγής, κόκκινη πολίτικη σάλτσα που έφτιαχνε η Λίλα, σύζυγος του Γιώργου, το μόνο κόκκινο που ήταν αποδεκτό σε καταπράσινο κατά τα άλλα φόντο…
Έχουν περάσει κοντά 70 χρόνια από τότε και το success story κρατάει γερά, από γενιά σε γενιά, τώρα το τιμόνι κρατάει κυρίως η εγγονή, Λίλα μαζί με την μητέρα της και κόρη του ζεύγους των ιδρυτών της επιχείρησης, Ευδοκία. Όλοι συνεχίζουν να λένε τα καλύτερα για το τυλιχτό με το κοντοσούβλι με την ξεροψημένη, αλάδωτη και αφράτη χειροποίητη πίτα που μοσχοβολάει φρεσκάδα. Ντομάτα, κρεμμύδι, μαϊντανός και μουστάρδα έρχονται να «ντύσουν» το σύνολο, με την ίδια πάντα σάλτσα να απογειώνει το τελικό αποτέλεσμα.
Γενικά το μαγαζί ποτέ δεν μεγαλοπιάστηκε, ποτέ δεν προσπάθησε να αλλάξει χαρακτήρα ή ταυτότητα, κρατώντας μαζεμένο το μενού και κατά βάση όπως ήταν από την πρώτη στιγμή. Άντε να έχουν αλλάξει 2-3 πράγματα στην πάροδο των ετών. Για παράδειγμα όταν ο κυρ-Γιώργος άκουγε να του ζητάνε πατάτες ή τζατζίκι στο σουβλάκι, τους… έδιωχνε. Η νέα γενιά ιδιοκτητών δεν είναι τόσο απόλυτη. Αν το θέλουν οι πελάτες, πάνε πάσο. Αλλά οι περισσότεροι που έρχονται να φάνε στο μαγαζί αφήνουν την τέχνη να «μιλήσει» στην πρωτότυπη μορφή της γιατί πολύ απλά ξέρουν…
Γενικά τα «Σουβλάκια της Λίλας» κινήθηκαν απαρέγκλιτα στη λογική του «λίγα και πολύ καλά», αυτή δηλαδή που τόσος κόσμος είχε αγαπήσει. Αυτή που κάνει τον κόσμο να νιώθει πως δεν τρώει έξω, αλλά καλεσμένος σε δικούς του ανθρώπους. Πέρα από το ζουμερό κοντοσούβλι, μεγάλη πέραση έχει το μπιφτέκι. Γενικά να ξέρεις πως ως σουβλάκι δεν είναι ιδιαίτερα μεγάλο σε μέγεθος, ως συνηθιζόταν άλλωστε παλιά, αλλά είναι σούπερ γκράντε στη γεύση του. Προφανώς και σε αυτό παίζει πρωτεύοντα ρόλο η ποιότητα του κρέατος και η μαστοριά στο ψήσιμο. Η αγάπη για τη διαιώνιση της παράδοσης, μιας τόσο όμορφης και νόστιμης ιστορίας που ξεκίνησε κάποτε έξω από τη Λεωφόρο, με ένα τρίκυκλο. Ένα σουβλάκι που κουβαλάει μεγάλη ιστορία και παίζει σταθερά… μεγάλη μπάλα έχοντας φανατικούς οπαδούς!
