Τρία πράγματα είναι βέβαια σε αυτή τη ζωή:
Ο θάνατος. Ότι θα κλείσεις την τηλεόραση μόλις αρχίσει η εκπομπή του Λιάγκα. Και τα άρθρα αρχές Γενάρη και Μάη «πώς να χάσετε τα κιλά των γιορτών».
Μετά το χθεσινό φαγοπότι λοιπόν, δεν χρειάζεται να κρυβόμαστε: Δεν περιμένουμε πώς και πώς τα Χριστούγεννα και το Πάσχα μονάχα για τη ρέκλα. Τα περιμένουμε και για το ΦΑΪ!
Μπορεί η κάθε γιορτή να έχει τους δικούς της οπαδούς (με φανατικά επιχειρήματα μάλιστα ο καθένας) αλλά στο συγκεκριμένο θέμα δεν χωράνε οπαδικά:
«Μαζί τα φάγαμε», όπως έχει πει κι ένας πιο έμπειρος κοιλιόδουλος, μαζί θα τα φάμε και φέτος.
Μπορούμε όμως, παρόλα αυτά, να κάνουμε μια σύγκριση. Και να επιχειρήσουμε μια πρόχειρη (όσο και υποκειμενική φυσικά) απάντηση στο αν περισσότερο λαχταριστό είναι το χριστουγεννιάτικο ή το πασχαλινό τραπέζι.
Αν ξεκινήσουμε λοιπόν με το φαΐ-σύμβολο κάθε γιορτής, το παιχνίδι είναι… διπλό από ημίχρονο.
Γιατί, ok, η γαλοπούλα είναι εντυπωσιακή από άποψη εμφάνισης. Ξαπλωμένη με τα «πιασιματάκια» της στην πιατέλα και γυαλίζοντας σαν μυκονιάτικη σελέμπριτι τον Αύγουστο, αφήνει υποσχέσεις.
Και ναι, η ιδέα ότι -σε αντίθεση με τη μυκονιάτικη σελέμπριτι- διαθέτει και πλούσιο εσωτερικό κόσμο (γέμιση) μπορεί να σε συναρπάσει. Σπανίως όμως η γεύση δικαιώνει τις προσδοκίες.
Και με το κρέας της να πλησιάζει σε ουδετερότητα τις πολιτικές απόψεις του Κουβέλη, δεν είναι καθόλου σπάνιο το αποτέλεσμα η γέμιση να προτιμάται περισσότερο από το πτηνό.
Με όλα αυτά να ισχύουν λοιπόν, είναι κομμάτι δύσκολο να κοντράρει το αρνί. Και μόνο από άποψη μυσταγωγίας να το πάρεις εξάλλου -με συγγενείς να γλιστρούν στα σάλια σου όση ώρα το βλέπεις στη σούβλα και τον ουρανίσκο σου να παίζει παλαμάκια τη στιγμή που υποδέχεται την πρώτη από τις πολλές πέτσες που θα ξηλώσεις- υπάρχει… miss match.
Πέρα όμως από το αρνί-γαλοπούλα, το Πάσχα κερδίζει και στο άλλο χαρακτηριστικό πιάτο της κάθε γιορτής. Σε αυτό που παίζει τελοσπάντων τον β’ ανδρικό ρόλο.
Από τη μία λοιπόν τα Χριστούγεννα παίζουν με ψητό χοιρινό και φτιάχνουν δυνατό διδυμάκι με πατάτες φούρνου. Ωραία επιλογή, του αλλάζεις τον αδόξαστο το βράδυ που μπαίνει ο χρόνος και φιλάς το χέρι της νοικοκυράς που το ‘φτιαξε.
Έχει μια ατυχία όμως (το χοιρινό, όχι η νοικοκυρά). Κοντράρεται με το κοκορέτσι και το κοντοσούβλι του Πάσχα! Κι εκεί είναι σαν να κοντράρει η Ρένια Λουιζίδου τη Σαρλίζ Θερόν. Υπέροχη γυναίκα η Ρένια, όλοι θα τη θέλαμε σύζυγό μας, αλλά μιλάμε για άλλο επίπεδο.
Και βλέπεις ότι αποφεύγω να κάνω ανισότερη τη σύγκριση των βασικών φαγιών, παραλείποντας ένα ακόμα δυνατό όπλο του Πάσχα: Τη μαγειρίτσα. Που ok, προσωπικά δεν είναι φίλη της καταπιόνας μου, διαθέτει όμως ορκισμένους οπαδούς που θα κολυμπούσαν -άμα μπορούσαν- σε μια δεξαμενή της.
Αν καταλήγουμε όμως ότι η υπεροχή του Πάσχα στα αλμυρά είναι αδιαμφισβήτητη, τα Χριστούγεννα μπορούν να πάρουν εύκολα τη ρεβάνς: Κυριαρχώντας απόλυτα στα γλυκά!
Γιατί ναι, ωραία είναι τα τσουρέκια. Μεταξύ μας όμως περισσότερο χρησιμεύουν ως παρομοίωση για το πόσο στα έχει πρήξει κάποιος, παρά ως ένα γλύκισμα που θα το αναζητήσεις.
Δυνατά επίσης και τα καλτσούνια. Όμως σπάνια θα σκεφτείς να τα φας εκτός Πάσχα. Καλά, για τα σοκολατένια αυγά δεν μιλάμε, αν είσαι πάνω από 10 και σε ενθουσιάζουν, έχεις σοβαρό πρόβλημα.
Ενώ από την άλλη μεριά, ρε φίλε, κατεβαίνει dream team… Καταρχάς ο υποτιμημένος κουραμπιές. Δεν του φαίνεται γιατί δεν είναι ο σταρ, αλλά κάνει πολύτιμη δουλειά στις λιγούρες. Δεν τον ψάχνεις ποτέ πρώτο, αλλά ΠΑΝΤΑ θέλεις λίγη και από την ιδιαίτερη γεύση του.
Έπειτα οι δίπλες. Με την αδυναμία να σταματήσεις σε λιγότερες από πέντε και την άγνοια κινδύνου μήπως στουμπώσεις. Η βασιλόπιτα. Με τη ζωηρή πιθανότητα, έτσι που της ορμάς, να καταπιείς και το φλουρί.
Και φυσικά στο τέλος ο Μάικλ Τζόρνταν των εορταστικών γλυκών: Το μελομακάρονο! Αυτή η ευλογία. Αυτή η ηδονή του οισοφάγου. Μια γεύση που η γλώσσα σου θα την πεθυμήσει πολλές φορές ακόμα μέσα στον χρόνο! Και μια χειροπιαστή (μέχρι να διαλυθεί στην μπούκα σου) απόδειξη ότι μπορείς να έρθεις σε οργασμό με φαγητό…
