Το αυγά με ψωμί, το «μπραντς» που μας ετοίμαζαν οι γιαγιάδες μας στα παιδικά μας χρόνια, ήταν ένα από τα πιο χαρακτηριστικά πρωινά της δεκαετίας του ’80 για πολλά ελληνικά σπίτια. Ποιος δεν θυμάται το άρωμα από τα τηγανητά αυγά μάτια που σιγοψήνονταν στο τηγάνι, συνοδευμένα από καψαλισμένο ψωμί, ποτισμένο με αγνό ελαιόλαδο και πασπαλισμένο με ρίγανη;
Το ταπεινό αυτό γεύμα, αν και απλό στην παρασκευή του, άφησε έντονα σημάδια στις παιδικές μας αναμνήσεις, τόσο λόγω της γεύσης όσο και της θαλπωρής που το συνόδευε.
Το «μπραντς» της γιαγιάς
Το «μπραντς» της γιαγιάς ήταν ένα πρωινό γεμάτο αγάπη και νοσταλγία, που παρασκευαζόταν με υλικά απλά αλλά εξαιρετικά γευστικά. Τα αυγά, συνήθως φρέσκα από τις κότες της γιαγιάς, τηγανίζονταν σε μπόλικο ελαιόλαδο, προσδίδοντας πλούσια γεύση και κρεμώδη υφή στον κρόκο. Ο κρόκος δεν έπρεπε να πολυψηθεί για να μπορεί να σπάσει από την κόρα του ψωμιού και να περιχυθεί σε όλο το πιάτο και να ανακατευτεί με το λαδάκι το τηγανισμένο.
Το ψωμί, που συχνά ήταν χωριάτικο και ζυμωμένο στο σπίτι, πάντα λευκό σταρένιο, καψαλιζόταν ελαφρώς πάνω στο λάδι του τηγανιού ή σε κάποια ψηστιέρα. Oι πιο τυχεροί όταν ήμαστε με τη γιαγιά στο χωριό βλέπαμε το ψωμί να καψαλίζεται μέσα στον πέτρινο φούρνο της, απορροφώντας τα αρώματα και τους χυμούς των αυγών. Η ρίγανη, φρέσκια και μυρωδάτη, συμπλήρωνε το πιάτο, προσδίδοντας την αίσθηση της γης και της φύσης.
Πολλοί αναρωτιούνται γιατί το «μπραντς» της γιαγιάς μάς φαινόταν πιο νόστιμο από τα σημερινά πρωινά, τα οποία συχνά περιλαμβάνουν πιο πολύπλοκα και «εκλεπτυσμένα» πιάτα. Η απάντηση ίσως να βρίσκεται στην ίδια την απλότητα του γεύματος και στην ποιότητα των υλικών. Τα αυθεντικά, φρέσκα και αγνά υλικά που χρησιμοποιούσαν οι γιαγιάδες μας είχαν αναντικατάστατη γεύση, καθώς δεν είχαν υποστεί τη διαδικασία της βιομηχανοποίησης που συχνά μειώνει την ποιότητα των τροφίμων σήμερα.
Οι μοντέρνες εκδοχές του πρωινού – μπραντς
Σήμερα πολλά μαγαζιά προσπαθούν να αντιγράψουν εκείνο το πρωινό. Μαγειρεμένο συχνά από σεφ, οι οποίοι προσπαθώντας να καινοτομήσουν ή να μεταφέρουν ξένα πρωινά σε αυτό το πιάτο, αλλοιώνουν εκείνη την τελειότητα γεύσεων, μεγέθους και συνδυασμών υλικών. Θα βάλουν τοματίνια, θα προσθέσουν αβοκάντο, το ψωμί θα είναι ένα λεπτοκομμένο ψωμί ολικής άλεσης, πιθανότατα συσκευασμένο ψωμί του τοστ. Ή ακόμα χειρότερο αντί για ψωμί θα έχουν κομμένη τορτίγια. Τα αυγά δε θα είναι τα φρέσκα του χωριού και σπάνια θα τα βρεις τηγανισμένα μάτια. Ή ποσέ ή ομελέτα ή σκραμπλ θα σερβιριστούν, χάνοντας έτσι την παιδική ανάμνηση.
Επιπλέον, το «μπραντς» της γιαγιάς δεν ήταν απλώς ένα γεύμα, αλλά μια πράξη αγάπης. Το να βλέπεις τη γιαγιά σου να ετοιμάζει το πρωινό με φροντίδα και τρυφερότητα ήταν από μόνο του μια εμπειρία που έκανε τη γεύση πιο πλούσια και ικανοποιητική. Το να τσακώνεσαι με τον αδερφό σου ποιος από τους δύο πήρε τα μεγαλύτερα αυγά, έστω και για λίγα χιλιοστά διαμέτρου, ήταν η απόδειξη το πόσο ποθούσαμε αυτό το πρωινό. Ήταν ένα γεύμα που συνδέεται με τη θαλπωρή, την ασφάλεια και τις όμορφες αναμνήσεις της παιδικής μας ηλικίας.
Τα αυγά μάτια με φρέσκο ζυμωτό ψωμί ήταν σύμβολο μιας πιο απλής εποχής, όπου τα πράγματα είχαν λιγότερη πολυπλοκότητα και περισσότερο συναίσθημα. Η γεύση αυτή έχει εντυπωθεί στη μνήμη μας και μας θυμίζει την αξία των μικρών, απλών πραγμάτων στη ζωή. Ίσως γι’ αυτό θα έχει πάντα ξεχωριστή θέση στην καρδιά μας και θα παραμένει αξεπέραστο από οποιοδήποτε μοντέρνο πρωινό.