Μέχρι σήμερα οι περισσότεροι μεγαλώνουν με την πεποίθηση ότι υπάρχουν εξωγήινοι και είναι Έλληνες. Υπάρχουν βεβαίως από την εποχή του Χριστού κιόλα, οι άπιστοι Θωμάδες που δεν πείθονται ούτε από τα ακράδαντα κι αδιάσειστα στοιχεία. Πρόκειται για αντιρρησίες συνείδησης που βλέπουν το δέντρο και χάνουν το δάσος που έρχεται με τη μορφή του φοβερού και τρομερού όπλου αντιβαρύτητος το οποίο πούλησε ο Αρτέμης ο Σώρρας στους Γιάνκηδες και κονόμησε 600 δις και κάτι ψιλά που μεγαλόψυχα διαθέτει υπέρ αποπερατώσεως του ιερού ναού, άκυρο, υπέρ εξαφανίσεως του δημοσίου χρέους. Αν δεν είναι αυτή απόδειξη βρε σατανάδες, ποια είναι; Αυτή που δεν κόβουνε οι υδραυλικοί και καταστρέψανε το κράτος;
Ένιγουέι, που λένε και στο Τσικάγο. Μένω στην κατηγορία εξωγήινοι και ρίχνω στο τραπέζι το όνομα Ποσάδας. Είναι σίγουρος πως οι περισσότεροι συφοριασμένοι που μας διαβάζουνε, ήδη έχουνε κάμει όμα και «ακούσανε» Χοσάδας, ήτοι τον παλαιό τερματοφύλακα του ΟΦΗ. Έναν κύριο των γηπέδων που έκαμε καριέρα χάρις στα εκπληκτικά, καταπληκτικά, χιτσκοκικά αντανακλαστικά του αλλά και την κόμμωση που θα μπορούσε να του δώκει μόνιμη θέση στο συγκρότημα Europe, ένεκα της ωραιοτάτης περμανάντ του την οποία δυστυχώς κάποια στιγμή αποχωρίστηκε.
Λοιπόν! Ποσάδας κύριοι. Για την ακρίβεια, Χουάν Ποσάδας. Το κομμουνιστικό, όπως λέμε καλλιτεχνικό, ψευδώνυμο του Ομέρο Ρομούλο Κριστάλλι Φρασνέλι, ο οποίος σχετίζεται και με τον Χοσάδα, αφού υπήρξε στα νιάτα του κι εκειός ποδοσφαιριστής. Για το αν είχε και περμανάντ, δεν νογάω, πάει να πει δεν κατέχω, δηλαδής δεν ξέρω.
Μία περίοδο που έτυχε να βρεθώ όμως στην Αργεντινή, εκτός από τάνγκο και μία ελαφρά ηπατίτιδα λόγω μιας σουρλουλούς, εκόλλησα και το μικρόβιο των κηρυγμάτων του. Και σε αντίθεση με άλλες τάσεις του κομμουνισμού που κατά καιρούς προτείνουν πράγματα ακαταλαβίστικα και ανεφάρμοστα, όπως το να μαζευτείτε εσείς οι προλετάριοι και να πάτε στην Ιντρακόμ και να πείτε στον Σωκράτη «μπονζούρ μεσιέ λε πρεσιντάν» και να του κοινωνικοποιήσετε την επιχείρηση, ο Ποσάδας μιλούσε με τη φωνή τση λογικής.
Τι άποψη διατύπωσε; Μα την πλέον απλή. Ότι για να καταφέρει μια κοινωνία να φτάσει σε τέτοια πρόοδο ώστε να κάμει αστρικά ταξίδια και να επισκεφτεί έναν άλλο πλανήτη προκειμένου να πει ένα γεια, θα πρέπει υποχρεωτικά να είναι σοσιαλιστική. Λογικά, έχοντας τσιμπήσει κάποια διαπλανητική επιδότηση για να φτιάξει αστρόπλοια. Στο έργο του «Ιπτάμενοι δίσκοι, η διαδικασία της ύλης και της ενέργειας, επιστήμη και σοσιαλισμός», το οποίο με βάση τον τίτλο θα μπορούσε να είχε γραφτεί και από τον Βασίλη Σκουντή, αναλύει το όνειρο που είδε. Σου λέει ο Ποσάδας ότι οι άθρωποι κάπου είναι δειλοί και χέστες και θα είναι κομματάκι δύσκολο να κάμουνε επανάσταση, οπότενες ο σοσιαλισμός θα έρθει από το υπερπέραν. Από τους Αρειανούς, τσου κανονικούς τσου πράσινους σαν τον ήλιο του ΠΑΣΟΚ, βέβαια, όχι τσου άλλους που τα ΠΑΟΚια αποκαλούν σκώληκες.
Οι εξωγήινοι, έλεγε πολύ σωστά και με ακράδαντα επιχειρήματα και αποδείξεις, θα οργανώσουν την επανάσταση στη Γη με βάση τη δική τους εμπειρία ένεκα του ότι θα κουβαλήσουν τεχνογνωσία, πάει να πει νόουχάου, από την κλαδική του δικού τους ηλιακού συστήματος. Και όταν σε σημαδεύει ο E.T με εκειό το δάχτυλο το σιχαμένο και σου θέσει το δίλημμα «σοσιαλισμός ή εξαέρωση», όπως και να το κάμεις, τη γιομίζεις με κακά την καλτσοδέτα και απαντάς «σοσιαλισμός με τρέλα και κορδέλα».
Εκτός βέβαια κι αν η πεσιματική εγένετο από τη συντρόφισσα Κιμ Μπάσιντζερ, όπως εμφανίστηκε στο προφητικό και εμπνευσμένο από τον Ποσάδας έργο «Η Σεξωγήινη», στο οποίο όλως τυχαίως τάχα μου-τάχα μου, περνάει το μήνυμα υποσυνείδητα με εκειό το κόκκινο φόρεμα, λες και θα πήγαινε σε ομιλία του Κουτσούμπα.
Δυστυχώς, όταν διατύπωσε εκειές τις απόψεις, πολλοί σύντροφοι τονε θεώρησαν καλτ, γραφικό και Λιακόπουλο και του γύρισαν τη μπλάτη. Ωστόσο αυτός επέμενε μέχρι το θάνατό του το 1981 (χρονιά που στην Ελλάδα ήρθε στα πράματα και στην κυβέρνηση ο Αντρέας, τίποτα δεν είναι τυχαίο) ότι το κίνημα θα έπρεπε να τεθεί υπό την καθοδήγηση των εξωγήινων και όχι -ξέρω γω- του συντρόφου Κατσιφάρα.
Για πολλά χρόνια οι οπαδοί του στην Ελλάδα οι οποίοι ονομάζουνται Ποσαδιστές ήταν ένας λαϊκός θρύλος. Πολλοί μιλούσαν για δαύτους, αλλά κανείς δεν τους είχε πάρει μάτι. Λέγανε πως μάλλον ήσαντο ντροπαλοί όπως το Γέτι των Ιμαλαΐων. Μέχρι που εμφανίστηκε στη ζωή μου η Μυρτώ που σπούδαζε ιατρός εις την Θεσσαλονίκη και χρειάστηκε ορισμένα μαθήματα ανατομίας. Όξω από ένα αμφιθέατρο ένας τύπος που δύσκολα τονε πέρναγες για εξωγήινο, μοίραζε φυλλάδια και εφημεριδάκια του Ελληνικού Τμήματος της Ποσαδικής 4ης Διεθνούς. Με σάρκα και οστά.
Με δάκρυα στα μάτια, τσίμπησα ένα από δαύτα, αλλά στην πορεία διαπίστωσα πως δεν έγραφαν πια τις μεγάλες αλήθειες που διατύπωσε ο Ποσάδας. Κουβέντα για εξωγήινους κομμουνιστές, ούτε μία φωτογραφία από ένα διαστημόπλοιο με σήμα το σφυροδρέπανο ή έστω τον ήλιο τον πράσινο τον ήλιο που ανατέλλει. Μόνο κάτι κουλά για άστα λα βικτόρια σιέμπρε, τσε γκεβάρες, Κούβες, απεργίες, προλεταριάτα και τρότσκιδες… Αίσχος, άμα ακόμα και οι Ποσαδιστές ρίξανε νερό στο κρασί τους, δεν μας σώζουν ούτε οι εξωγήινοι.