Στους κύκλους της ιδιαίτερης κατηγορία των σκληροτράχηλων αμυντικών υπάρχει μια ρήση, της οποίας η σκούφια κρατάει από την Αργεντινή ή την Ουρουγουάη (δεν έχει γίνει ξεκάθαρο). Είναι η ρήση «θα πέρασει ή θα περάσει ο παίκτης αλλά ποτέ δεν θα περάσουν ταυτόχρονα».
Το πρότυπο αυτής της ρήσης, η ζωντανή της εφαρμογή ήταν ο Ουρουγουανός Πάολο Μοντέρο. Δεν θα μπορούσε άλλωστε να είναι και από άλλη χώρα ο μεγαλύτερος εφαρμοστής αυτής της αξίας.
Οι οπαδοί και συνεχιστές του «ή η μπάλα ή ο παίκτης» μελετάνε μέχρι και σήμερα τα έργα και της ημέρες του Μοντέρο.
Μελετάνε βιντεάκια όπως αυτό:
Ή αυτό:
Ο Πάολο Μοντέρο είναι ο αρχηγός και πιο φημισμένος παίκτης αυτής της κατηγορίας παικτών, των λεγόμενων «Δρεπανιών». Όμως δεν είναι και ο μοναδικός. Για την ακρίβεια, ούτε καν ο πιο σκληρός. Υπάρχουν άλλωστε τουλάχιστον πέντε πιο σκληροί από αυτόν. Δείτε τους:
Βίνι Τζόουνς
Οι πιο νέοι των γνωρίζουν ως ηθοποιό σε ταινίες που κάνει τον σκληρό και κάφρο. Στην πραγματικότητα, ο Βίνι Τζόουνς κάνει τον εαυτό του. Αυτό ήταν άλλωστε και σαν παίκτης: ένας σκληρός κάφρος. Ήταν αυτός που είχε αναλάβει να κόψει τον τσαμπουκά του νεοφερμένου τότε στην Premier League, Ερίκ Καντονά (που επίσης δεν ήταν και το καλύτερο παιδί) με ένα δολοφονικό τάκλιν:
Ο Βίνι Τζόουνς απέκτησε ένα παρατσούκλι στα χρόνια που έπαιζε μπάλα: The Killer. Γιατί άραγε;
Νάιτζελ Ντε Γιονγκ
Τα τελευταία χρόνια έχει καθιερωθεί μια ιδιαίτερη ψηφοφορία, αυτή για την ανάδειξη της «πιο αντιαθλητικής 11άδας στον κόσμο». Ο Ντε Γιονγκ δεν έχει λείψει ΠΟΤΕ από αυτή. Αν ο Ρονάλντο και ο Μέσι μονομαχούν για το ποιος είναι ο καλύτερος ποδοσφαιριστής του κόσμου, στο αντίστοιχο ερώτημα για τον πιο αντιαθλητικό, ο Ολλανδός δεν έχει αντίπαλο. Να ένα χαρακτηριστικό βιντεάκι:
Φυσικά, στην ιστορία θα μείνει για εκείνο το «μαρκάρισμα» στον Αλόνσο στον τελικό του Μουντιάλ το 2010:
Τζενάρο Γκατούζο
Ο ορισμός του τσαμπουκά και του σκληροτράχηλου ποδοσφαιριστή, ο Ιταλος μέσος στα χρόνια που έπαιζε μπάλα κατάφερε να συνδυάσει εξαιρετικά δυο διαφορετικά συστατικά: ήταν ένα σκληρό δρεπάνι που όμως ήξερε και μπάλα. Και όταν μιλάμε για δρεπάνι δεν αστειευόμαστε:
Ρόι Κιν
Άλλη μεγάλη παικτούρα αυτός. Πολύ σκληρός παίκτης, κανονικό δρεπάνι, ο επί χρόνια αρχηγός της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ είχε μέσα στο αίμα του τα σκληρά μαρκαρίσματα. Ακόμα και όταν αυτά ήταν σκληρά μεν, καθαρά δε, φρόντιζε πολλές φορές να… επανορθώσει:
Η Αγγλία ποτέ δεν θα ξεχάσει τα χρόνια που αυτός και ο Πατρίκ Βιεϊρά, στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ο ένας και στην Άρσεναλ ο άλλος, είχαν ανοίξει μια βεντέτα που δεν θα ήθελες να βρεθείς ανάμεσά της…
Με επεισόδια όπως αυτό:
Και φυσικά αυτό:
Πέπε
Ποτέ κανείς δεν τον συμπάθησε, ποτέ κανείς δεν θα τον συμπαθήσει. Ποτέ κανείς δεν μίλησε για αυτόν με βάση τα αγωνιστικά του προσόντα και ποτέ κανείς δεν θα το κάνει.
Τι και αν ο τύπος παίζει στην Ρεάλ Μαδρίτης και είναι ένας επιθετικός αληθινά παγκόσμιας κλάσης;
Όλοι θα λένε και θα ξαναλένε πως το ποδόσφαιρο θα ήταν ένα καλύτερο άθλημα χωρίς αυτόν. Για τους πιο ακραίους ο ίδιος ο κόσμος θα ήταν ένα καλύτερο μέρος χωρίς αυτόν. Φυσικά, ο Πέπε τα έχει κερδίσει όλα αυτά με το σπαθί του: