Τον πολιτισμό μιας κοινωνίας τον κρίνεις από πολλές παραμέτρους. Το πώς συμπεριφέρεται στους ηλικιωμένους είναι κομβικό ως προς αυτό. Κι εκεί, για πολλοστή φορά, καταλαβαίνεις πως ως Ελλάδα έχουμε χάσει. Τον έλεγχο, τα όρια, το μέτρο. Η κατάρρευση της Μαρινέλλας στο Ηρώδειο έδωσε ξανά την ευκαιρία σε ορισμένους απερίσκεπτους, γιατί αυτό ακριβώς είναι, να βγάλουν όλο το δηλητήριο που φωλιάζει μέσα τους. Με την ασπίδα της ανωνυμίας του διαδικτύου γιατί μόνο εκεί περνιούνται για καμπόσοι. Ίδιον των θρασύδειλων…
Κάποτε αυτοί ήταν απομονωμένοι, κανείς ή έστω λίγοι τους έδιναν σημασία. Στο διαδίκτυο και ειδικά στα social βρήκαν κι άλλους σαν κι αυτούς. Ο αλγόριθμος φρόντισε να γνωριστούν μεταξύ τους, να φτιάξουν μια φούσκα δημιουργώντας μια εντελώς δική τους φαντασιακή προσέγγιση της κοινωνίας. Πήραν θάρρος, απέκτησαν θράσος.
Κάπως έτσι, σε πολλά από τα σχόλια που διάβαζε ένας νορμάλ σκεπτόμενος άνθρωπος στα μεγάλα ειδησεογραφικά sites και στα social media μετά τη λιποθυμία της Μαρινέλλας δεν ήξερε αν πρέπει να θυμώσει ή να αηδιάσει πρώτα. Χωρίς να ξέρουν αν αυτό που έχει πάθει ή όχι η 86χρονη τραγουδίστρια, πολλοί αντιμετώπισαν το όλο θέμα με μια εμετική «οχλαγωγία». Σε έναν άτυπο ανταγωνισμό ποιος θα πετάξει το πιο «ξυπνητζήδικο» σχόλιο, ποιος θα πάρει τα περισσότερα likes.
Το κάνουμε με μεγάλη εσωτερική άρνηση, αλλά θα αναπαράγουμε ορισμένα από όσα διαβάσαμε, ακριβώς επειδή θέλουμε να φανεί πόσο προχωρημένη είναι η σήψη μέρους της ελληνικής κοινωνίας. Η ενσυναίσθηση είναι απούσα, η χαιρεκακία βασιλεύει.
Ιδού ντοκουμέντα της ντροπής: «Η γριά θα πάει από πέσιμο τελικά», «Rip, 90 χρονών θέλει και συναυλίες αντί να πίνει το τσαγάκι της», «δεν χόρτασε χρήμα;», «φτάνει πια, ξεκούτιανε», «δεν αφήνει αρπαχτή να πάει χαμένη», «θα γριπώθηκε η γιαγιά, να εμβολιαστεί».
Από πού να το πρωτοπιάσεις. Από την ασέβεια σε μια από τις μεγαλύτερες φωνές που έβγαλε αυτός ο τόπος. Από ένα age shaming που κρύβει μέσα του μια άποψη πως τους μεγαλύτερους σε ηλικία ανθρώπους πρέπει να τους κλείνουμε σε ένα μπουντρούμι και να μην τους βλέπουμε γιατί ενοχλούν την αισθητική ορισμένων;
Ποιος είναι αυτός που θα κρίνει πότε πρέπει να εγκαταλείψει κάποιος τον τομέα στον οποίο διαπρέπει; Γιατί είναι δύσκολο να σκεφτείς ότι όταν ένας άνθρωπος έχει αφιερώσει τη ζωή του σε μια τέχνη ενδεχομένως και να θέλει να ζήσει τα ύστερά του απόλυτα συνδεδεμένος μαζί της;
Ο Κλιντ Ίστγουντ έπαιζε σε ταινίες έως τα 89 του χρόνια και στα 93 του σκηνοθέτησε ακόμα μία («Juror #2»). Αυτό δείχνει έλλειψη επίγνωσης ή ασίγαστο πάθος για ζωή και δημιουργία;
Η Μαρινέλλα είναι σε σοβαρή κατάσταση. Την ώρα που γραφόντουσαν αυτές οι γραμμές βρισκόταν στο Νοσοκομείο «Υγεία» και οι εκτιμήσεις των γιατρών έκαναν λόγο για βαριά εγκεφαλική αιμορραγία. Η κατάρρευσή της επί σκηνής έγινε ενώ ερμήνευε το τραγούδι «Εγώ κι Εσύ (Τα λόγια είναι περιττά)» και πιο συγκεκριμένα τον στίχο «Θεέ μου μας έμαθες εσύ πόσο πολύ να αγαπάμε».
Το περίμενε πώς και πώς όλο αυτό η σπουδαία μας ερμηνεύτρια. Μια συναυλία προς τιμήν της, σε έναν ιερό για την πατρίδα μας χώρο. Την άξιζε πέρα ως πέρα ως τιμή, ήταν η μεγάλη της στιγμή, ίσως το γκραν φινάλε της καριέρας της.
Ευχόμαστε ολόψυχα να καταφέρει να ξεπεράσει αυτήν την περιπέτεια. Και πιστεύουμε πως οι περισσότεροι Έλληνες το ίδιο ακριβώς θέλουν και σκέφτονται. Αυτοί που χλευάζουν προφανώς δεν είναι η πλειονότητα. Απλά αυτοί που κάνουν φασαρία. Γιατί μόνο έτσι βρίσκει νόημα η μίζερη ύπαρξή τους.