Το σκεπτικό είναι περίπου το εξής:
«Καλοκαίρι πλησιάζει, έχω πάρει και μερικά κιλάκια (όπου «μερικά» έχεις πάρει σε βάρος περίπου έναν μαθητή δευτέρας δημοτικού), είμαι και βαθιά θρησκευόμενος όπως αποδεικνύει η μία, μισή φορά που πήγα κατηχητικό το 1996… Άρα, θα νηστέψω σκληρά προκειμένου και ν’ αδυνατίσω, αλλά και να ικανοποιήσω τη γιαγιά μου που θα πάθει εγκεφαλικό αν με δει να τρώω κρέας τη Μεγάλη Εβδομάδα».
Αυτές είναι, μέσες- άκρες, οι προγραμματικές σου δηλώσεις. Όμως, όταν έρχεται η ώρα για έργα φέρεσαι σαν πολιτικός: αναμασάς τα πάντα προκειμένου να τους μπερδέψεις όλους. Ή, ακριβέστερα, σβήσε αυτό το «ανα»- μασάς τα πάντα…
Μεγάλη Δευτέρα
Τι λες: «Θέλω να μπω στο σωστό δρόμο, γι’ αυτό θ’ ακολουθήσω τακτική Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου: θα τραφώ με ακρίδες».
Τι κάνεις τελικά: Εξαντλείσαι κυνηγώντας έντομα που πηδάνε ψηλά (ναι, δυστυχώς δεν κατάλαβες πως με τον όρο «ακρίδες» εννοούμε τα βλαστάρια των χόρτων) κι έτσι, ευτυχισμένος που έχεις χάσει 32 γραμμάρια από την σωματική άσκηση, γυρίζεις σπίτι και τρως μισό ταψί παστίτσιο που είχε περισσέψει από την Κυριακή. Θα έτρωγες ολόκληρο το ταψί, αλλά, διάολε, Μεγάλη Βδομάδα είναι…
Μεγάλη Τρίτη
Τι λες: «Θα φάω μεγάλες ποσότητες ηλιακής ενέργειας σαν τον Χρανιώτη. Δε με φωνάζουν τυχαία “Survivor” οι φίλοι μου…»
Τι κάνεις τελικά: Αρχίζεις να τρως ήλιο με το κουτάλι, αλλά μετά από 4ωρο τσιμπούσι με κυρίως πιάτο τις ηλιαχτίδες, διαπιστώνεις πως είσαι στα πρόθυρα της λιποθυμίας (και της ηλίασης). Έτσι, σηκώνεις το τηλέφωνο και παραγγέλνεις 3 μπέργκερ, 2 μερίδες πατάτες (νηστίσιμες γαρ…), μια σαλάτα του σεφ στο μέγεθος του ΣΕΦ και 5-6 μπύρες. Αυτή η νηστεία είναι ήδη μεθυστική.
Μεγάλη Τετάρτη
Τι λες: «Θα φάω τίμιες, φτωχικές φακές με λίγες ελίτσες. Ίσως και μια φετούλα ψωμάκι, τόση δα- έτσι, για να τραβήξει τα υγρά…»
Τι κάνεις τελικά: Παπάρα στις φακές την ημερήσια παραγωγή σε ψωμιά του φούρνου της γειτονιάς, τρως 4 κυπελλάκια ταραμά, τις ελιές του μεγαλύτερου ελαιώνα της Μεσογείου και μετά, για να φύγει όλη αυτή η γεύση από το στόμα, κατεβάζεις δυο προφιτερόλ, ένα τσιζκέικ, μια μεγάλη πάστα και τρία κομμάτια μιλφέιγ. Στο τέλος, επειδή λύσσαξες, πίνεις κι ένα υδραγωγείο νερό και η κοιλιά σου έρχεται στη γνώριμη κατάσταση της ετοιμόγεννης.
Μεγάλη Πέμπτη
Τι λες: «Θα φάω μόνο φρούτα και θα πιω χυμούς για να καθαρίσει ο οργανισμός- όχι ο Οργανισμός Εκδόσεων Διδακτικών Βιβλίων, ο δικός μου…» (Ναι, είσαι χωρατατζής ο μπαγάσας).
Τι κάνεις τελικά: Αφού πρώτα μακελεύεις μήλα, πορτοκάλια, μπανάνες και ό,τι άλλο βρεθεί στο διάβα σου, αποφασίζεις το απόγευμα να κάνεις μια βόλτα για να ξελαμπικάρεις. Όπως περνάς έξω από το ψητοπωλείο στην πλατεία, όμως, ακούς το τραγούδι της Σειρήνας (τον ήχο που κάνει το μηχανάκι που κόβει τον γύρο, δηλαδή) να σε καλεί.
Μη έχοντας κερί να βουλώσεις τ’ αυτιά σου ή ένα κατάρτι εύκαιρο για να δεθείς, μπαίνεις σα μαγεμένος μέσα και γίνεται μακελειό.
6 πιτόγυρα αργότερα, γυρίζεις σπίτι σε κατάσταση προχωρημένης αποσύνθεσης.
Μεγάλη Παρασκευή
Τι λες: «Μεγάλη Παρασκευή σήμερα, θα μείνω νηστικός εις ένδειξη πένθους. Μια μέρα αντέχω».
Τι κάνεις τελικά: Ποια μια μέρα; Ούτε μισή δεν αντέχεις. Ξυπνάς στη συνήθη σου ώρα (στις 3 το μεσημέρι), πίνεις τον καφέ σου, έπειτα ακόμα έναν γιατί τα νεύρα σου έχουν γίνει κρόσσια που δεν έχεις φάει και μετά, με μια άκρως παρορμητική κίνηση, αρπάζεις τα κλειδιά του αυτοκινήτου και παίρνεις τους δρόμους.
Η μοίρα (που έχει τη μορφή του GPS) σε φέρνει σε μια κακόφημη πιτσαρία, 54 λεπτά απόσταση από το σπίτι σου. Παραγγέλνεις δύο γίγας με γύρο, γιαούρτι και καραμελωμένα κρεμμύδια. Τις τρως σε 7 λεπτά και 3 δεύτερα. Έπειτα, πενθείς πραγματικά: η δυσπεψία σου χτυπά την πόρτα.
Κι εσύ της ανοίγεις.
Μεγάλο Σάββατο
Τι λες: «Θα φάω λίγη φάβα- ίσα να μη λιποθυμήσω από την εβδομαδιαία εξάντληση».
Τι κάνεις τελικά: Η φάβα αποδεικνύεται… φάβα- δεν τρώγεται με τίποτα. Η μάνα σου έχει ξεκινήσει από το μεσημέρι να φτιάχνει μαγειρίτσα κι εκεί γύρω στο απόγευμα της λες «Ρε μαμά, να δοκιμάσω μια σταλιά να δω αν την πέτυχες;». Μάνα είναι, συμφωνεί.
Τρως, εν τέλει, ολόκληρη την κατσαρόλα.
Ανάσταση.
Κυριακή του Πάσχα
Τι λες: «Επειδή νήστεψα όλη τη βδομάδα, δεν πρέπει να πλακωθώ στο φαγητό γιατί θα μου πέσει βαρύ. Θα φάω με μέτρο- ίσως και με εκατοστά. Ανάλογα…»
Τι κάνεις τελικά: Μεταφέρεις την «Σιωπή των Αμνών» από το πανί στην πραγματικότητα, μιας και τρως 3 οικογένειες αρνάκια.
Στο τέλος, βελάζεις από το πολύ φαγητό.
