Ο χρόνος γυρίζει στις 29 Ιουνίου 2008. Το βράδυ που ο Φερνάντο Τόρες σκόραρε επί της Γερμανίας και χάρισε στην εθνική Ισπανίας το δεύτερο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της ιστορίας της. Στο ρόστερ υπάρχουν τρεις παίκτες της Μπαρτσελόνα: ο Κάρλες Πουγιόλ, ο Τσάβι και ο Αντρές Ινιέστα.
Μία ημέρα αργότερα, από την καθοδήγηση του ομοσπονδιακού τεχνικού Λουίς Αραγονές, οδηγούνται και τυπικά σε εκείνη του Πεπ Γκουαρδιόλα.
Ήταν γνωστό από τις 8 Μαΐου ότι ο βετεράνος μέσος και επί 17 χρόνια μέλος των «μπλαουγκράνα» (1984-1990 ομάδα Νέων, 1990-2001 ομάδα Ανδρών), θα αναλάβει τις τύχες τους.
Μόλις στα 37 του, με μόνο μία σεζόν ως προπονητής, κι αυτή στην Μπαρτσελόνα Β’, ο Γκουαρδιόλα κλήθηκε να διαδεχθεί τον Φρανκ Ράικαρντ, δηλαδή τον άνθρωπο που οδήγησε το κλαμπ στο δεύτερο Champions League της ιστορίας του εν έτει 2006, καθώς και σε τέσσερις εγχώριους τίτλους (δύο πρωταθλήματα, δύο Supercopa de España).
Με τον Ολλανδό στον πάγκο, η καταλανική ομάδα δεν είχε καταφέρει να κατακτήσει τίποτα για δύο σεζόν, γεγονός που επέφερε τη λύση της συνεργασίας.
«Πιστεύουμε στον Γκουαρδιόλα για την ηγεσία του νέου αθλητικού project. Αυτός εγγυάται την ανανέωση στο ποδοσφαιρικό στυλ που μας χάρισε επιτυχίες. Διαθέτει γνώση, ενθουσιασμό, αυτοπεποίθηση και αγάπη για τον σύλλογο, στοιχεία που είναι απαραίτητα», δήλωσε τότε ο Τζουάν Λαπόρτα.
Το διοικητικό συμβούλιο είχε αποφασίσει να δώσει τα κλειδιά στον άλλοτε άσο της ομάδας και όχι στον Ζοσέ Μουρίνιο. Ναι, καλά διαβάσατε ή σωστά θυμάστε. Ο πρώην αρχιτέκτονας των επιτυχιών της Πόρτο και της Τσέλσι ήταν ελεύθερος από τις 20 Σεπτεμβρίου 2007.
Ο “Special One” είχε συναντηθεί με τους διοικούντες την Μπαρτσελόνα και, μάλιστα, είχε κάνει μία παρουσίαση σε PowerPoint για τον τρόπο λειτουργίας υπό την καθοδήγησή του.
Υπήρξε αρχικά μία διχογνωμία στις τάξεις των μελών του συλλόγου, ώσπου η κρίσιμη παρέμβαση του θρυλικού Γιόχαν Κρόιφ έγειρε την πλάστιγγα υπέρ του Γκουαρδιόλα.
«Ήταν μια χρονοβόρα διαδικασία γιατί υπήρχαν στελέχη του διοικητικού συμβουλίου που ήθελαν τον Μουρίνιο, υποστηρίζοντας ότι χρειαζόμασταν έναν προπονητή που θα έπαιρνε γρήγορα αποτελέσματα. Δεδομένου ότι υπήρχαν τέσσερα ή πέντε μέλη που ήθελαν τον Μουρίνιο, ο αντιπρόεδρος κανόνισε μια συνάντηση μαζί του και έφυγε», έχει δηλώσει ο Λαπόρτα.
Ο Μαρκ Ίνγκλα, πρώην αντιπρόεδρος της Μπαρτσελόνα, έχει πει: «Ο Μουρίνιο είναι νικητής και έμοιαζε μία ασφαλής επιλογή. Ήταν ένα μεγάλο brand. Καθόταν στον πάγκο της Τσέλσι μέχρι πρότινος και βρισκόταν στην αγορά.
Μέχρι εκείνη τη στιγμή, χρησιμοποιούσε το 4-3-3. Μάλιστα, είχε ετοιμάσει ένα PowerPoint με κάποιες θέσεις των παικτών στο γήπεδο και χαρακτηριστικές κινήσεις. Είμαι σίγουρος ότι θα είχε επιτυχία».
Οι συγκεκριμένες αποκαλύψεις είδαν το φως της δημοσιότητας τον Νοέμβριο του 2018, όταν κυκλοφόρησε το ισπανικό ντοκιμαντέρ “Take the ball – Pass the ball” σε σκηνοθεσία Ντάνκαν ΜακΜαθ.
Επικεντρώθηκε κατά βάση στις επιτυχίες της Μπαρτσελόνα επί των ημερών του Γκουαρδιόλα από το 2008 έως το 2012, μία τετραετία που κατακτήθηκαν συνολικά 14 τρόπαια.
Το ντοκιμαντέρ βασίστηκε στο βιβλίο “Barça: The making of the greatest team in the world” του αθλητικογράφου Γκρέιαμ Χάντερ και, μεταξύ άλλων, κατέγραψε τη μεγάλη αντιπαλότητα με τη Ρεάλ Μαδρίτης του… Μουρίνιο.
Ο Πορτογάλος εργάστηκε στην Ίντερ για δύο χρόνια, αποκλείοντας μάλιστα την ομάδα που επρόκειτο να εργαστεί (ή μάλλον να επιστρέψει ως προπονητής, διότι κάποτε ήταν διερμηνέας των Μπόμπι Ρόμπσον και Λουίς φαν Χάαλ στον πάγκο) στα ημιτελικά του Champions League της σεζόν 2009-10.
Το ίδιο καλοκαίρι ανέλαβε την τεχνική ηγεσία της Ρεάλ Μαδρίτης. Μόλις είχε γεννηθεί μία ομηρική κόντρα. Στην ιστορία έμειναν όσα έλεγε ο ένας για τον άλλον τη διετία 2010-12 και που θέλουν ξεχωριστό αφιέρωμα.
Στα clásico υπερίσχυσε η Μπαρτσελόνα, δηλαδή ο Γκουαρδιόλα, αρχής γενομένης από το περίφημο 5-0 της 29ης Νοεμβρίου 2010 στο «Καμπ Νόου». Συνολικά, πέντε νίκες κατέγραψε η καταλανική ομάδα, δύο η καστιγιάνικη και άλλα τέσσερα ματς έληξαν ισόπαλα.
Επί των ημερών τους στους πάγκους την ίδια περίοδο, οι μεν κατέκτησαν ένα Champions League, ένα πρωτάθλημα Ισπανίας, ένα Copa del Rey, δύο Supercopa de España, ένα ευρωπαϊκό Super Cup και ένα Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων, ενώ οι δε ένα πρωτάθλημα Ισπανίας, ένα Copa del Rey και ένα Supercopa de España.
Αντί επιλόγου, αξίζει να επαναληφθεί η ατάκα του Μαρκ Ίνγκλα για το ενδεχόμενο ανάληψης της τεχνικής ηγεσίας από τον Μουρίνιο. «Είμαι σίγουρος ότι θα είχε επιτυχία». Αντιπρόεδρος ήταν, κάτι παραπάνω θα ήξερε ή θα διαισθανόταν. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι απέτυχε το πείραμα με τον Γκουαρδιόλα της β’ ομάδας. Το ακριβώς αντίθετο. Εκείνη η Μπαρτσελόνα θεωρείται για πάρα πολλούς φιλάθλους η κορυφαία ομάδα που είδε ποτέ το παγκόσμιο ποδόσφαιρο.