Πονάει πάρα πολύ αυτός ο αποκλεισμός, ένα μόλις βήμα πριν από τον τελικό του Ευρωμπάσκετ. Πάνω που (το) είχαμε πιστέψει, ενώ το νιώθαμε πιο δυνατά από ποτέ μετά από πολλά χρόνια και είχαμε αρχίσει να έχουμε ολοζώντανα κατά νου την εικόνα της 3ης κούπας στην ιστορία της Εθνικής μας ομάδας. Αλλά αν (προσπαθήσουμε να) αφήσουμε στην άκρη την απογοήτευση, το θυμό ενδεχομένως, πρέπει να το παραδεχτούμε καθαρά και ξάστερα: Η Τουρκία μας «εξαφάνισε» στη μεγαλύτερη διάρκεια του ημιτελικού και πήρε αυτό που άξιζε πέρα ως πέρα (68-94) περνώντας δικαιότατα στον τελικό. Κι αυτό ήταν έργο κυρίως ενός ανθρώπου: Του Εργκίν Αταμάν.
Μας ξέρει πολύ καλά, μία ή άλλη, ως κόουτς του Παναθηναϊκού, στο παρκέ είχε απέναντι, για μια μέρα, αρκετούς δικούς του υπό νορμάλ συνθήκες σεζόν παίκτες. Φρόντισε να μας μάθει ακόμα καλύτερα στη διάρκεια της διοργάνωσης. Όντας προσεκτικός παρατηρητής (και αναλυτής) όλων των αγώνων της Εθνικής μας ομάδας. Ναι, μας έδεσε κόμπο ο πολύπειρος προπονητής, στο σκάκι με τον Βασίλη Σπανούλη επικράτησε κατά κράτος.
Οι Τούρκοι είχαν όλες τις απαντήσεις σε κάθε προσπάθειά μας, εμείς πάλι, δεν είχαμε καμία ή σχεδόν. Έλεγξαν και επέβαλαν το ρυθμό, κάνοντας ό,τι ήθελαν, όπως ήθελαν και όταν ήθελαν, από το πρώτο ως το τελευταίο λεπτό πρακτικά. Ο Εργκίν Αταμάν είχε μελετήσει όλα μας τα συστήματα, είχε κλειδώσει τα πάντα, ήταν διαβασμένος στην εντέλεια σε κάθε μας αδυναμία, ειδικά αυτή στα γκαρντ, την πλέον γνωστή δηλαδή. Είχε σκεφτεί κάθε πιθανότητα, κάθε ενδεχόμενο.
Έβγαλε τον Γιάννη εκτός παιχνιδιού με τις κατάλληλες παγίδες και τα διπλά, τριπλά μαρκαρίσματα και αυτό ήταν το απόλυτο must στα σχέδια του. Το δύσκολο ήταν να συμβεί. Άπαξ και ο σταρ των Μιλγουόκι Μπακς βρέθηκε σε τέτοια δίνη (απίστευτο ότι τελείωσε το α΄ημίχρονο με μόλις 4 πόντους), τα πάντα είχαν πάρει το δρόμο τους. Και αυτός ήταν πολύ άσχημος για τη Γαλανόλευκη. Οι Τούρκοι τα κολλούσαν ασταμάτητα, εμείς ματώναμε για να βάλουμε ένα καλάθι. Ο υπερπαίκτης Σενγκούν και η παρέα του έφεραν εις πέρας την αποστολή τους, σε επίθεση και άμυνα, με απόλυτη ισορροπία και επιτυχία. Οι γείτονες έπαιζαν σαν καλοκουρδισμένη μηχανή, μας χτυπούσαν από παντού και με κάθε τρόπο με αστείρευτη ενέργεια. Μας εξωθούσαν σε αλλεπάλληλα λάθη, έπαιρναν συνεχώς νέες επιθέσεις με νέα ριμπάουντ, έκλεβαν μπάλες, είχαν ένα πρόβλημα για κάθε μας wannabe λύση.
Ναι, μας πονάει πολύ αυτός ο αποκλεισμός – το ξαναλέμε δυνατά. Όμως πρέπει να ξέρουμε και να χάνουμε ή αλλιώς να το αναγνωρίζουμε όταν πέφτουμε σε καλύτερο. Η Τουρκία δεν είναι απλώς πολύ ανώτερη από μας αυτή τη στιγμή. Είναι ομάδα που αξίζει να σηκώσει το τρόπαιο στο Ευρωμπάσκετ. Η Γερμανία έχει «προειδοποιηθεί» εν όψει του τελικού. Εμείς πάλι, πρέπει να μαζέψουμε τα κομμάτια μας και να τα δώσουμε όλα για να κατακτήσουμε το χάλκινο μετάλλιο κόντρα στη Φινλανδία. Το όνειρο για ένα νέο 1987, για ένα νέο 2005, διακόπηκε απότομα και σκληρά. Αλλά δεν μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Αν αυτό αποτελεί μια κάποια παρηγοριά.