Κανονικά ο τίτλος δεν θα έπρεπε να είναι ειρωνικός προς τον Γιώργο Αγγελόπουλο. Εξάλλου, αυτός κάνει ό,τι θα έκαναν οι περισσότεροι. Και σε αυτό το περισσότεροι πιθανότατα να συμπεριλαμβάνω και τον εαυτό μου.
Τι κάνει ο Ντάνος; Αρπάζει όλες τις ευκαιρίες που του προσφέρει στο πιάτο η ζωή. Το κάνει και το απολαμβάνει, γιατί ίσως να γνωρίζει ότι αύριο ή μεθαύριο τα φώτα θα σβήσουν για εκείνον. Θα σβήσουν και όλα αυτά που ζει θα είναι μια ωραία ανάμνηση.
Από τη στιγμή που επιλέχθηκε για τη σειρά Τατουάζ του Alpha ήμουν αρνητικός. Για τους ίδιους λόγους που μπορεί ένας ηθοποιός να είναι αρνητικός. Χωρίς να είμαι καν ηθοποιός. Απλώς καταντά κουραστικό και κάπως ευτελισμός να υποτάσσονται τα πάντα σε πρόσωπα που δεν μόχθησαν για να φτάσουν κάπου. Δίχως ίχνος κακίας προς εκείνον, ας είμαστε ειλικρινείς, δεν μόχθησε γι΄αυτά που του παρέχονται σήμερα.
Το Τατουάζ δεν είναι κάτι που το κυνήγησε. Τον επέλεξε ο Alpha γιατί ήθελε ένα γερό όνομα στη σειρά όταν ξεκινούσε. Το βιβλίο του που κυκλοφορεί τώρα δεν είναι επίσης κάτι για το οποίο έβρεξε τα πόδια του. Του έγινε η πρόταση να κάνει μια αυτοβιογραφία, να εστιάσει στη ζωή του από το Survivor και μετά, να προσθέσει και λίγο «δράμα» από τα παλιότερα χρόνια και όσα έμαθε από γονείς κλπ, και το βιβλίο φτάνει σήμερα να ετοιμάζεται για κυκλοφορία.
Αφού λοιπόν ο ίδιος απλώς κάνει ότι τον ιντριγκάρει χωρίς να κάτσει να σκεφτεί αν είναι καλός σε αυτό και ικανοποιείται από το να κάνει το ονοματεπώνυμο του ένα προϊόν, η ειρωνεία του τίτλου και η απορία περισσότερο στρέφεται προς όλους αυτούς που στήθηκαν έξω από την Εκδοτική Αθηνών με σκοπό να πάρουν το βιβλίο μαζί με υπογραφή-αφιέρωση του Ντάνου.
View this post on Instagram
Ένα βιβλίο που τιτλοφορείται «Ντάνος» κατάφερε να κάνει 40-50 άτομα να περιμένουν σε τέτοιο κρύο στην ουρά. Άτομα που δεν θα έλεγες ότι είναι 16χρονα που έχουν ακόμα το μυαλό τους στο σορολόπ. Ακόμα και κυρίες άνω των 40 και 50 ετών δήλωσαν με την θέση τους γκρούπι του Ντάνου.
Στις φωτογραφίες μπορεί κάποιος να δει μέχρι και μαμά με το παιδί της. Κάτι που σημαίνει ότι είτε το παιδί της ζήτησε το βιβλίο του Ντάνου ως το πρώτο της εξωσχολικό ανάγνωσμα είτε πήγαν να το πάρουν και για τις δύο.
Με πολύ απλά λόγια, το ελληνικό κοινό σήμερα είναι ένας αχαλίνωτος αχταρμάς. Μετατρέπει τον Ντάνο σε ηθοποιό, influencer και «συγγραφέα», γιατί παίρνει πλέον πολύ αψήφιστα τον ίδιο του τον εαυτό μέσα στην κοινωνία. Το «δε βαριέσαι» διαχέεται και διακλαδώνεται σε πολλές πτυχές, με πολλές μορφές.
Σε αυτό το σημείο αξίζει μια διευκρίνιση. Δεν επιχειρείται κάποιος μηδενισμός για την προσπάθεια του Ντάνου. Ούτε για αυτό το βιβλίο. Όχι ότι η περίληψη του προδιαθέτει για κάτι έστω καλό. Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα. Το ζήτημα που μπαίνει κάτω από το μικροσκόπιο είναι ότι έτρεξαν άνθρωποι να το πάρουν πριν την επίσημη κυκλοφορία. Πιθανότατα απλά και μόνο για να δουν τον Ντάνο και να έχουν ένα αυτόγραφο του. Ίσως να μην μπουν καν στη διαδικασία να το διαβάσουν. Αυτό όμως δεν αλλάζει την ουσία.
Τι να επικρατεί άραγε στο μυαλό αυτών των ανθρώπων; Ποια ανάγκη τους έστειλε στην Εκδοτική Αθηνών, ενώ θα μπορούσαν απλά να περιμένουν την επίσημη κυκλοφορία και να πάνε σε ένα βιβλιοπωλείο να το αγοράσουν;
Ποιο μαστίγιο Χρυσηίδας Δημουλίδου και Λένας Μαντά τους καμτσίκωνε και έγιναν σαν τα Ορκ που κουβαλούσαν τον Μέρι και τον Πίπιν προς την Αϊζενγκάρντ; Προς τι η τόση πρεμούρα;
Μοιάζει να είναι ατέρμονη η αναζήτηση κάποιας απάντησης και πολλές φορές κάποια πράγματα δεν χρειάζεται να υπεραναλύονται. Η ώθηση στην περίπτωση του βιβλίου του Ντάνου έρχεται από την δημόσια περσόνα του και τη θέση που κατέχει στην κοινή γνώμη.
Είναι αυτή η δύναμη της σύγχρονης μορφής των celebrities που, αν και χτίζονται στο άψε-σβήσε, δεν γκρεμίζονται το ίδιο γρήγορα. Ο Γιώργος Αγγελόπουλος πιθανότατα, ελπίζω, δεν θα εκδώσει άλλο βιβλίο. Αυτή τη στιγμή όμως το αποτέλεσμα δείχνει πως ό,τι κι αν δοκιμάσει να κάνει όσο κρατάει η μπογιά του, το κοινό θα του στέκεται.
Μήπως δεν θα έβγαινε άνετα δημοτικός σύμβουλος; Μήπως δε θα μπορούσε να γίνει ως και βουλευτής αυτή τη στιγμή; Και δεν είναι η μοναδική περίπτωση. Είναι απλώς η πιο κραυγαλέα. Είναι και μια επισήμανση για το ότι το κοινό είχε ανάγκη από τη δημιουργία μιας νέας μορφής διασημοτήτων. Είχε ανάγκη να δει ότι υπάρχουν τρύπες και αρκεί να βρει μία να τρουπώσει, όπως έλεγε ο Βουτσάς.
Η πολυδιαφημιζόμενη αυθεντικότητα του χαρακτήρα του και η καλοσύνη του είναι που κάνουν τον Ντάνο έναν ελβετικό σουγιά της σύγχρονης celebrity culture. Δεν υπήρχαν πριν το Αγγελόπουλο αυθεντικοί διάσημοι; Δεν ήταν διάσημοι ύστερα από προσωπικό μόχθο; Αυτό ακριβώς ήταν το πρόβλημα. Ότι δεν έγιναν διάσημοι από τον εύκολο δρόμο.
Κι αυτό για το οποίο διψάνε οι τελευταίες 2-3 γενιές είναι το εδώ και το τώρα τους να έρχεται άκοπα. Θέλουν στα 17 τους να έχουν followers, να πηγαίνουν μπουζούκια και κλαμπ κάθε βδομάδα, θέλουν να τα ζήσουν όλα σε fast forward. Γι΄αυτό ο Ντάνος και ο κάθε Ντάνος, αν και χτίστηκε γρήγορα, δεν χτίστηκε σε σαθρά θεμέλια. Ο θρόνος του βρίσκεται σε πολύ στέρεο έδαφος.
Κι όπως λέει κι ένα αστείο που κυκλοφορεί, η Σκιάθος φαίνεται να αποκτά λογοτεχνία μετά τον Παπαδιαμάντη. Αστείο μεν, κρύβει κάτι ανησυχητικό μέσα του.