«Όλα τα ιδανικά τα εξάντλησε μια περασμένη γενιά». Πάνω σε αυτή την σοκαριστικά απλά δοσμένη αλήθεια δομείται μια ολόκληρη παράσταση. Και μέσα απ΄αυτή την παράσταση βγαίνουν στην επιφάνεια πολλά από εκείνα που αποφεύγουμε διαρκώς να αντικρύσουμε. Τα Οργισμένα Νιάτα έρχονται να μας υπενθυμίσουν αυτό ακριβώς. Όσο κι αν μασκαρέψουμε ή αγνοήσουμε κάτι, δε σημαίνει πως παύει να είναι εκεί. Μέσα μας.
Ζητώντας από την Κίρκη Καραλή, σκηνοθέτιδα της παράστασης Οργισμένα Νιάτα που παίζεται στο Olvio, να μου μιλήσει για αυτή τη φράση, απάντησε το εξής: «Είναι μια φράση που επιχειρηματολογεί υπέρ του Τζίμυ, του κεντρικού ήρωα του έργου. Και που ζητάει εμμέσως την ευκαιρία για ένα νέο ισχυρό ιδανικό στον ορίζοντα, που να αξίζει να πολεμήσεις γι’ αυτό. Αν με ρωτάς ποιο είναι αυτό το ιδανικό, το πάντα ανεξάντλητο, θα έλεγα πως είναι η δυνατότητα ελεύθερης ανθρώπινης βούλησης. Μοιάζει πρωτογενές, αλλά είναι διαχρονικά απειλούμενο.»
Πολύ περισσότερο είναι μια φράση που έρχεται να αναδείξει την μεγάλη προβληματική για γενιές όπως η δική μου και οι μεταγενέστερες. Είμαστε κενοί συλλογικού στόχου. Δεν μας παρουσιάστηκε ποτέ ευκαιρία να συνδέσουμε τα ατομικά μας ασυνείδητα με άλλους. Αλλά και να παρουσιαστεί, γνωρίζουμε μόνο πως να την εκφυλίσουμε. Αυτό δεν είναι απαραίτητα ένα κατηγορώ που περνάει μέσα από τα Οργισμένα Νιάτα. Κάποιες φορές κάνουμε απλώς διαπιστώσεις.
Διαπιστώσεις που μας βγάζουν από τις ψευδαισθήσεις μας. Εξαπολύουμε λεκτικούς μύδρους προς τους προγενέστερους μας. Αφαιρούμε με ευκολία το δικό μας βάρος. Έτσι μας βολεύει. Έτσι μας απαλύνει. Ο χαρακτήρας του Τζίμι είναι κεντρικός της παράστασης γι΄αυτόν τον λόγο. Φωνάζει διαρκώς, αναζητάει τον τσακωμό, γίνεται ενοχλητικός σαν ήχος παροξυσμού, σαν ένα ηχητικό τρυπάνι της ηρεμίας που κυνηγάμε όλη. Η ηρεμία αυτή δεν είναι ένα αγαθό. Αλλά ένα ψεύτικο καταφύγιο που μας απομακρύνει από την μάχη μας. Έτσι το αντιμετωπίζει κι ο ίδιος ο Τζον Όσμπορν στο έργο του.
Ο Τζίμι είναι ξεκάθαρα πληγωμένος με τις μη κατακτήσεις της ζωής του. Παρέμεινε μικρόνους, όσο κι αν φωνάζει για να αποδείξει το αντίθετο. Είναι πληγωμένος για αυτά που περνάνε δίχως να το περιλαμβάνουν. Περνάει τις Κυριακές του διαβάζοντας εφημερίδα, καπνίζοντας πίπα και επιρρίπτοντας ευθύνες στον επαρχιώτη φίλο του και στην γυναίκα του που σιδερώνει. Ψάχνει μια επανάσταση και δεν του τη δίνει κανείς. Ακόμα και τα πραγματικά ζόρικα πράγματα που του έρχονται, όπως ο θάνατος της μητέρας του φίλου του ή η φυγή της γυναίκας του που είναι έγκυος στο παιδί του, δεν δείχνουν να του αλλάζουν τον χαρακτήρα. Παραμένει αλαζόνας, τονίζει τους προβληματικούς εαυτούς των άλλων και αποφεύγει να δει τον δικό του εαυτό.
Σε αυτό το συνεχόμενο ξέσπασμα του Τζίμι (ο Χάρης Τζωρτζάκης είναι υποδειγματικός σε αυτό που του ζητείται και μπαίνεις εύκολα στην θέση του), η σκηνοθεσία και η οπτική της Καραλή παίζει το πιο βασικό κομμάτι. Τόσο από την άποψη του ωραία δομημένου σκηνικού, όσο κι από το πως γίνονται οι μεταβάσεις. Τα Οργισμένα Νιάτα μεταφέρονται σε 7 πόλεις του κόσμου, σε 7 διαφορετικές χρονιές. Σικάγο, Παρίσι, Μιλάνο, Αθήνα, Μόσχα, Βερολίνο, Λονδίνο. Τρεις Κυριακές. Ο χρόνος δεν κυλάει καθόλου στην πραγματικότητα. Κάθε πόλη έχει μια σημειολογία. Διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, πτώση του Τείχους, η δολοφονία της Νταϊάνα μερικές απ΄αυτές.
Η συγχρονισμένη χορογραφία των τεσσάρων ηθοποιών στις αλλαγές της ταμπέλας που γράφουν την πόλη και το έτος μετράει σημαντικά στην θέαση. Καθένας κινείται με τέτοιον τρόπο που να ξεκαθαρίζει τον ρόλο και την προσωπικότητα του. Ο Τζίμι περπατά σα να του ανήκει κάθε εκατοστό της σκηνής. Ο Κλιφ με τον αψύ και αφηρημένο τρόπο που χαρακτηρίζει έναν χωριάτη που ζει στην πόλη. Η Άλισον με στυλ ενοχικό. Η Έλενα με στυλ ντίβας που τα παίρνει όλα αψήφιστα.
Ανάμεσα τους στέκεται το ερώτημα: είναι ο έρωτας το μαγικό καταφύγιο; Είναι ο τόπος που απαλύνει τις όποιες πληγές; Είναι το μέρος που κάνει πιο υποφερτή τη συνειδητοποίηση ότι απέχουμε πολύ απ΄αυτό που θέλαμε να γίνουμε όταν ονειρευόμασταν ανεμπόδιστα πιτσιρικάδες; Είναι νομίζω το πιο συγκλονιστικό αφήγημα στα Οργισμένα Νιάτα. Δημιουργεί την αίσθηση που έδινε και ο Μαρκές στα 100 Χρόνια Μοναξιάς. Η μοναξιά είναι ο πιο εύκολος δρόμος. Περιέχει τις λιγότερες οδύνες. Κυρίως, μας κάνει λιγότερο ενοχικούς ως προς την αποτυχία να αγγίξουμε το ιδανικό μας. Η φράση του Μπρύκνερ, με την οποία κλείνει το σημείωμα της η Κίρκη τα λέει όλα:
«Το να μιλάς για τον έρωτα σημαίνει να μιλάς για την εσωτερική αταξία, να ψάχνεις τον λαμπερό πυθμένα της ψυχής που είναι γεμάτη ευγένεια και μικρότητα. Ας σκηνοθετούμε χωρίς να κρίνουμε τις τρέλες της ανθρώπινης καρδιάς»
Ταυτότητα Παράστασης:
Μετάφραση – Έρευνα: Χρήστος Κεχαγιάς
Απόδοση- Δραματουργική Επεξεργασία – Σκηνοθεσία: Κίρκη Καραλή
Αναλυτική Προσέγγιση: Ανδροκλής Δεληολάνης
Σκηνικά: Άγγελος Μέντης
Κοστούμια: Απόστολος Μητρόπουλος
Φωτογραφίες: Μαριλένα Βαϊνανίδη
Πρωταγωνιστούν (αλφαβητικά):
Παρθενόπη Μπουζούρη, Σήφης Πολυζωίδης, Χάρης Τζωρτζάκης, Πέγκυ Τρικαλιώτη
Θέατρο Olvio, Φαλαισίου 7, Πέμπτη 21:00 & Παρασκευή 18:30