Σε μια σκηνή της ταινίας Monday, ο χαρακτήρας του βρίσκεται να τα έχει κάνει πάνω του από το ποτό και ο Σεμπάστιαν Σταν τον μεταφέρει στο μπάνιο για να τον ξεπλύνει.
Είναι μια οργανική εξέλιξη στην ταινία, καθώς ο Γιώργος Πυρπασόπουλος υποδύεται τον κολλητό φίλο του ρόλου που έχει ο Μπάκι Μπαρνς των Avengers. Κι η αλήθεια είναι πως ταιριάζει απίστευτα σε αυτόν τον ρόλο και σε τέτοιους ρόλους γενικά.
Ο Γιώργος Πυρπασόπουλος είναι ένας τόσο διακριτικός ηθοποιός, μα ταυτόχρονα ένας τόσο πληθωρικός άνθρωπος που σου δίνει την πεποίθηση ότι είναι μια τρομερή παρέα. Δεν ξέρω τι συμπέρασμα μπορεί να εξαχθεί από μια ώρα, αλλά έτσι πρέπει να είναι.
Όντας ένας πολύ έμπειρος και ώριμος άνθρωπος, ο Γιώργος Πυρπασόπουλος απολαμβάνει τους καρπούς της ως τώρα πορείας του. Έχει έναν βασικό ρόλο σε μια διεθνή συμπαραγωγή όπως το Monday, έχει μια μικρή συμμετοχή στην ταινία Beckett του Netflix που γυρίστηκε στην Ελλάδα και το μέλλον σίγουρα θα φέρει ακόμα περισσότερα.
Συνήθως οι ηθοποιοί σου λένε ότι θέλουν να κάνουν και τηλεόραση και σινεμά και θέατρο. Ο Γιώργος ήταν ξεκάθαρος: «Αν έκανα ένα χρόνο θέατρο, θα ήθελα μετά να πάρω ένα διάλειμμα. Αυτό δε μπορώ να το πω για το σινεμά. Αν έκανα ταινίες τη μία μετά την άλλη, δε θα σταματούσα. Είναι ο έρωτας μου το σινεμά».
Συνειδητοποιημένος, ήρεμος, με αυτή τη χροιά που σου προκαλεί σιγουριά, ο Γιώργος Πυρπασόπουλος απελευθερώνει κάποια, λίγα πράγματα για τη ζωή και το mindset του ως ηθοποιός, σε μια συζήτηση που θα μπορούσε να γίνεται επ΄άπειρον αν ο χρόνος σταματούσε.
«Σαφώς υπήρχε στο μυαλό μου η συνεργασία με τον Σεμπάστιαν Σταν και ήταν τιμή μου που βρέθηκα σε αυτή την ταινία και συνεργάστηκα και με αυτόν. Το σκεφτόμουν και περίμενα ένα άλλο επίπεδο δουλειάς, ήταν challenging όλο. Σημασία έχει βέβαια και ο χαρακτήρας του ανθρώπου πέρα από το ταλέντο. Όταν δε γνωρίζεις κιόλας καθόλου τον άλλον, τότε η αγωνία είναι μεγαλύτερη γιατί δε θες και να χαλάσει αυτό που έχεις φανταστεί. Ο Σεμπάστιαν αποδείχτηκε πολύ κουλ άνθρωπος, πιάσαμε φιλία πολύ γρήγορα, επικοινωνήσαμε πολύ καλά και έφυγε όλο το άγχος για το τι θα αντιμετωπίσω».
«Για μένα είναι πολύ σημαντικό το Monday για όλους τους συντελεστές με τους οποίους συνεργάστηκα, για όλο αυτό που είναι η ταινία. Το Beckett δε μπορώ να σου πω ότι το έχω βιώσει το ίδιο λόγω του ότι έχω μια μικρή συμμετοχή, αλλά σαφώς κι αυτό είναι πολύ τιμητικό. Ήταν μια πολύ ευχάριστη εμπειρία. Ναι, το γεγονός πως μπορώ να συμμετέχω σε διεθνείς παραγωγές, είναι συναρπαστικό. Οι δουλειές γίνονται με άλλα στάνταρ.
Αυτό το παιχνίδι, γιατί για μένα είναι και δουλειά και παιχνίδι ο κινηματογράφος, γίνεται με όλα τα μέσα, γίνεται σε ένα επίπεδο διαφορετικό. Όχι όσον αφορά την ποιότητα, αλλά τις συνθήκες».
«Θεωρώ ότι εδώ και καιρό το ελληνικό σινεμά είναι σε τρομερή περίοδο. Αυτό έχει φανεί ήδη στα διεθνή φεστιβάλ, είτε με ταινίες είτε με ηθοποιούς που εκπαιδεύτηκαν εδώ και συμμετέχουν σε ταινίες που ταξιδεύουν. Πιστεύω ότι τώρα αρχίζει σιγά σιγά να φαίνεται και στο mainstream κομμάτι. Έχει αλλάξει το επίπεδο ποιότητας της παραγωγής και της τεχνικής αρτιότητας των κινηματογραφιστών. Απ΄όσα βλέπω, είναι πολύ καλό το επίπεδο, δεν έχουμε να ζηλέψουμε κάτι από ξένες ταινίες, πέρα από το μπάτζετ».
«Η θέληση και η πίστη των ανθρώπων που φτιάχνουν μια ταινία, είναι για μένα το κύριο συστατικό. Έχουν υπάρξει ταινίες με μηδενικά χρήματα που έχουν διακριθεί εντός κι εκτός Ελλάδας. Αν οι συμμετέχοντες έχουν διαθεσιμότητα ψυχής, τότε όλα μπορούν να γίνουν.
Beckett: Το trailer της πρώτης ταινίας του Netflix που γυρίστηκε στην Ελλάδα θα σε «ψήσει» άγρια
Για μένα προσωπικά, το σενάριο και οι συντελεστές είναι αυτά που κοιτάζω πρώτα. Επειδή κάνω αυτή τη δουλειά με στόχο να χαίρομαι, να νιώθω καλά, θέλω αυτό να συμβαίνει μέσα σε συνεργασίες με ανθρώπους που γουστάρω να δουλεύω μαζί τους. Να ξέρω ότι θα περάσω ωραία. Θα είναι δημιουργικό κι ευχάριστο. Το Monday φερ΄ειπείν ήταν ένα ατελείωτο πάρτι. Ο Αργύρης ο Παπαδημητρόπουλος έχει έναν τρόπο να δημιουργεί ωραίες συνθήκες για τους συντελεστές».
«Έχω μέσα μου την επιθυμία της ανακάλυψης νέων ανθρώπων μέσα από τη δουλειά. Θέλω να έχω ένα καλό feedback γι΄αυτούς, αλλά δεν είναι απαραίτητο να τους γνωρίζω. Απλά να ξέρω ότι ως άνθρωποι μου κάνουν και τους κάνω. Μπορεί να είσαι ο καλύτερος καλλιτέχνης, αλλά άμα ως άνθρωπος δεν είσαι εντάξει, δεν θέλω και να συνεργαστώ μαζί σου… Σαφώς διαχωρίζω ότι κάποιες προσωπικότητες είναι αυθεντίες και άξιοι θαυμασμού στη δουλειά τους, αλλά άμα είναι οι χειρότεροι άνθρωποι, δεν υπάρχει ευχαρίστηση για μένα».
«Σε αυτά τα χρόνια που είμαι ηθοποιός, έχει συμβεί ελάχιστες φορές να κάνω πράγματα για τον βιοπορισμό κι όχι γιατί σώνει και ντε τρελαίνομαι να τα κάνω. Είναι μια προσέγγιση να πεις ότι “κοίτα, εγώ θα προσπαθήσω να ξεχωρίσω ό,τι κι αν είναι η ταινία”, είναι μια επαγγελματική σκέψη, αλλά επειδή το σινεμά είναι αποτέλεσμα συνολικής δουλειάς, αν υπάρχει η προοπτική να βγει μάπα το έργο, αλλά εγώ να αναδειχτώ, δεν ξέρω αν θα μου έβγαινε να τα δώσω όλα. Νομίζω κιόλας ότι όσο κι αν θες, σε παίρνει η μπάλα στη γενικότερη πορεία, είτε αυτή είναι προς τα πάνω είτε προς τα κάτω. Μπαίνω με την προοπτική να δώσω τον καλύτερο μου εαυτό σε πράγματα που τα γουστάρω και τα πιστεύω».
Αν έπρεπε να διαλέξω, θα ήθελα να κάνω τη δουλειά μου αθόρυβα., το να σε γνωρίζουν όλοι, δεν είναι και πολύ ευχάριστο
«Δεν μου αρέσει να πολυγυρίζω στο παρελθόν γιατί φρικάρω με την πάρτη μου όταν με βλέπω. Δεν έχω καλή σχέση με όσα πέρασαν. Αν κάτι τελειώσει, τελείωσε. Ίσως μόνο να αναπολήσω ρόλους στους οποίους πέρασα ωραία και θα ήθελα να κάνω μια συνέχεια. Το να κοιτάζω όμως ρόλους κριτικά, τι θα μπορούσα να είχα κάνει καλύτερα, δε μπαίνω σε αυτή τη διαδικασία».
«Για μένα μια δουλειά πάει καλά όταν είσαι ευχαριστημένος με το αποτέλεσμα και αναγνωρίζεις πως τα πράγματα έγιναν όπως τα ήλπιζες και σχεδίασες και φαντάστηκες. Αν θα ανταποκριθεί σε αυτό και το κοινό, τα έσοδα…Συνήθως αυτά συμβαδίζουν. Αν το αποτέλεσμα είναι καλό, νομίζω ένα έργο θα βρει το δρόμο του. Αν δεν τον βρει, εμπίπτει σε μια κατηγορία που δεν αφορά μια πλατιά μάζα του κοινού».
«Είναι στενόχωρο κάθε φορά που τελειώνεις από μια δουλειά, γιατί συνδέεσαι τόσο κοντά με τους συνεργάτες και τον κόσμο στη διάρκεια 2-3 μηνών ή ενός χρόνου και οι σχέσεις σε αυτή τη δουλειά είναι διαφορετικές. Η απόσταση που διανύεις με έναν άνθρωπο συναισθηματικά έξω από τη δουλειά μέσα σε 2-3 χρόνια, εδώ την κάνεις μέσα σε μερικούς μήνες. Επίσης, σε αυτή τη δουλειά είσαι το υλικό, ο εαυτός σου είναι το εργαλείο σου και ωθείς τον εαυτό σου να συνδεθεί με άλλους ανθρώπους τόσο γρήγορα, είτε τους συναντάς για πρώτη φορά είτε έχετε ξανασυνεργαστεί.
Δεν δίνεις δηλαδή επιλογή στον εαυτό σου να απορρίψει ή να τραβήξει φρένο όπως στην πραγματική ζωή. Έχεις δεσμευτεί σε έναν ρόλο, σε ανθρώπους και οφείλεις να τους επιτρέψεις να πάνε πιο βαθιά μέσα σου, όπως και να σε αφήσουν να πας εσύ. Καλείσαι να μοιραστείς όσο περισσότερα μπορείς. Οπότε βιώνονται πολύ έντονα οι σχέσεις και οι συνεργασίες. Κι επειδή ξέρεις ότι τελειώνει η συνεργασία, σκέφτεσαι ότι μπορεί στο μέλλον να βρεθείς με τον άλλον ξανά. Συνήθως δε βρίσκεσαι και σου κοστίζει ότι θα χαθείς».
«Αν σε συνδέουν σημαντικά πράγματα με κάποιον, πιστεύω ότι μπορείς να αποκτήσεις στιβαρή φιλία σε αυτή τη δουλειά. Αυτό νομίζω ισχύει παντού. Απλώς ίσως στον δικό μας επειδή υπάρχει κι ένας φαινομενικός ανταγωνισμός, θεωρείται πιο δύσκολο. Αλλά δεν το πολυπιστεύω».
«Δε μπορώ να σου πω ότι βιώνω μια ευρεία αποδοχή από το κοινό. Δεν την αντιλαμβάνομαι δηλαδή με τον τρόπο που μου την περιγράφεις ότι κανείς δεν έχει να μου προσάψει κάτι κακό. Παρατηρώ όμως ότι είμαι ένα οικείο πρόσωπο. Με πλησιάζει κόσμος, κυρίως μεγαλύτερες ηλικίες, που δεν θυμάται από που με ξέρει, αλλά με κάποιον τρόπο με συνδέει με κάτι. Με περνάει για γείτονα ή μπορεί να θεωρεί ότι δουλεύω σε κάποιο μαγαζί. Ίσως αυτό δεν είναι και τόσο καλό, αλλά θα έπρεπε να με θυμούνται για τους ρόλους που με είδαν…
Αν έπρεπε να διαλέξω, θα ήθελα να κάνω τη δουλειά μου αθόρυβα. Το να σε γνωρίζουν όλοι, δεν είναι και πολύ ευχάριστο. Σκέφτομαι διεθνείς προσωπικότητες και αναρωτιέμαι αν μπορούν να κυκλοφορήσουν στο δρόμο και να βιώσουν μια νορμάλ καθημερινότητα ή πρέπει να κρύβονται όλη την ώρα».
«Έχω από την πρώτη στιγμή της πορείας μου στο μυαλό μου να προσέχω ώστε η προσωπική μου ζωή να μη βρεθεί μπροστά από την ιδιότητα μου ως ηθοποιός. Δεν έχει κανένα νόημα, δεν υπάρχει λόγος να συμβεί αυτό.
Ευτυχώς, επειδή ξεκίνησα από μικρός και είχα αυτή την έκθεση, όταν ήρθε η τηλεόραση και το Λόγω Τιμής, που τότε ήταν hardcore τα πράγματα με πρόσωπα της τηλεόρασης, δε μου έκανε αίσθηση όλη αυτή η προβολή. Το απολάμβανα με τρόπο που δεν με παρέλυσε ή φόβισε».
Δυσκολεύομαι να με αποδεχτώ στον κινηματογράφο και στην τηλεόραση, είμαι πολύ αυστηρός με το αποτέλεσμα που βγάζω
«Έχουν υπάρξει στιγμές και περίοδοι απογοήτευσης, όπου ήμουν έτοιμος να ασχοληθώ με κάτι άλλο. Έτσι πήρα κάποτε την απόφαση να πάω στο Λονδίνο. Επεδίωκα περισσότερα και καλύτερα πράγματα στη δουλειά μου. Ήθελα να κάνω σινεμά και τηλεόραση στα επίπεδα που γίνεται έξω και εκείνη την περίοδο που ένιωθα έτσι, ήταν πολύ δύσκολα. Γίνονταν λίγες ταινίες, οι σειρές, με ελάχιστες εξαιρέσεις, είχαν έναν ερασιτεχνισμό στην προσέγγισή τους και όλο αυτό με ώθησε στην αναζήτηση του επιπέδου που επιθυμούσα. Τα πράγματα πιστεύω ότι έχουν καλυτερεύσει αρκετά. Κι η τηλεόραση φαίνεται να πηγαίνει σε άλλα επίπεδα».
«Δε μπορώ να σου πω ότι ένιωσα εγκλωβισμένος εκφραστικά στη διάρκεια της πανδημίας. Έχω χτίσει έτσι τη ζωή μου ώστε να μην εξαρτώμαι τόσο από την καλλιτεχνική μου επικοινωνία και έκφραση, αλλά να έχω αντίβαρο άλλων πραγμάτων. Ευτυχώς φέτος δούλεψα αρκετά, έκανα την ταινία, είχα μια εκπομπή που γυριζόταν στην πανδημία, οπότε είχα δουλειά. Στην περίπτωση που δεν είχα δουλειά, σίγουρα θα έμπαινα στη διαδικασία να φτιάξω κάτι εγώ».
«Όταν έρχεται ένας ρόλος στα χέρια μου, αυτό που κάνω είναι να σκεφτώ από πού έρχεται αυτός ο χαρακτήρας, τι ζητάει, ποια είναι η ανάγκη του, γιατί κάνει όσα κάνει, να καταλάβω δηλαδή την συναισθηματική του καταγωγή. Αφού κατανοήσω όλη αυτή τη διαδρομή και σε σχέση με το πώς εγώ αντιλαμβάνομαι αυτό το πράγμα, επιχειρώ να δω πώς θα αντιδρούσα εγώ σε παρόμοιες συνθήκες.
Μετά κοιτάς να δεις αν συνδέεσαι με τις καταστάσεις που ζει αυτός ο ήρωας. Αν σου είναι κάτι όχι τόσο οικείο αναζητάς κάτι που θα μπορούσες να το παραλληλίσεις. Αν και στη βάση τους, όλες οι καταστάσεις, όλα τα συναισθήματα, είναι κοινά κτήματα όλων των ανθρώπων. Επομένως, πάντα θα μπορείς να βρεις μια άκρη του νήματος. Με έναν τρόπο τα έχουμε ζήσει. Απλώς κάποιοι ζουν με διαφορετικό τρόπο τα πράγματα»
«Δυσκολεύομαι να με αποδεχτώ στον κινηματογράφο και στην τηλεόραση, είμαι πολύ αυστηρός με το αποτέλεσμα που βγάζω. Στο θέατρο ενδεχομένως να νιώσω πιο εύκολα μια ικανοποίηση, μια επιβράβευση».
«Η κακή συμπεριφορά δεν δικαιολογείται από κανέναν ρόλο, εκτός από πολύ σπάνιες περιπτώσεις ανθρώπων που το ζουν πολύ διαφορετικά κι έχουν μια ψυχική ιδιαιτερότητα για να πουν ότι τους τρέλανε ο ρόλος. Είναι πολύ σπάνιο. Είσαι επαγγελματίας, υπάρχει η δουλειά που κάνεις, αλλά υπάρχει και ο άνθρωπος, υπάρχει ο σεβασμός, η ευγένεια… Αυτά για μένα είναι πια αναγκαιότητα, προϋπόθεση για κάθε δουλειά. Παλιότερα, ίσως ήμουν πιο ελαστικός γιατί είχα την ανάγκη να μάθω και να είμαι διαρκώς σε αυτή δουλειά. Κάποια πράγματα είναι πια αδιαπραγμάτευτες αρχές».
«Θέλω να είμαι ευτυχισμένος και να απολαμβάνω κάθε στιγμή. Είναι απλά πράγματα στην τελική αυτά που σου φτιάχνουν την ημέρα. Θέλω να είμαι καλά. Σκέφτομαι αρκετά το πώς θα περάσει ο χρόνος από πάνω μου και γι΄αυτό αθλούμαι. Έχω δει το έργο να έρχεται όσον αφορά στο γήρας και προσπαθώ να κάνω τα κουμάντα μου. Θέλω να με βρουν τα γηρατειά όρθιο και σε καλή φυσική κατάσταση. Έχω αποδεχτεί πως κάποια πράγματα δε μπορείς να τ΄αποφύγεις. Μπορείς να εκμεταλλευτείς όμως ως προσόν οτιδήποτε σου έρθει. Έχω συμφιλιωθεί με όσα θα φέρει το γήρας. Δηλαδή η ατάκα “η μέση μου” είναι όλο και πιο συχνή στην καθημερινότητα μου».
* Το «Monday» είναι μια παραγωγή της Faliro House Productions, σε συμπαραγωγή της COSMOTE TV, της Automatik, της DJ Films, της Oxymoron Films και της Blonde, ενώ τη διανομή έχει αναλάβει η Tulip Entertainment.
Σκηνοθεσία: Αργύρης Παπαδημητρόπουλος
Παραγωγοί: Χρήστος Β. Κωνσταντακόπουλος, Brian Kavanaugh-Jones, Damian Jones, Deanna Barillari, Αργύρης Παπαδημητρόπουλος
Executive Producers: Fred Berger, Φένια Κοσοβίτσα
Διευθυντής Φωτογραφίας: Χρήστος Καραμάνης, GSC
Σκηνογράφος: Αλίκη Κούβακα
Ενδυματολόγος: Μάρλι Αλειφέρη
Μοντάζ: Ναπολέων Στρατογιαννάκης
Μουσική: Αλέξης Γράψας
Ήχος: Λέανδρος Ντούνης
Πρωταγωνιστούν: Denise Gough, Sebastian Stan
Συμμετέχουν ακόμη: Γιώργος Πυρπασόπουλος, Dominique Tipper, Έλλη Τρίγγου, Ανδρέας Κωνσταντίνου, Σοφία Κόκκαλη, Σύλλας Τζουμέρκας κ.α.
** Φωτογραφίες: Γιάννης Δημητρόπουλος/InTime