Η Μαριάννα Τουμασάτου έχει κάνει μέχρι σήμερα μια διαδρομή που κανένα της σημείο δεν έγινε αιτία για να γίνει αντιπαθής στο κοινό. Αυτό δεν επετεύχθη εύκολα και σίγουρα δεν είναι ότι έγινε αυτοσκοπός της. Προέκυψε. Και καλώς όρισε.
Αλλά για την ίδια ο στόχος μέχρι και τώρα και στο μέλλον, ήταν και είναι οι επιλογές της να ξεκινούν και να καταλήγουν στην αξιοπρέπεια, τόσο από τη δική της μεριά όσο και από αυτούς με τους οποίους θα συνεργαστεί σε μια δουλειά.
Το Έτερος Εγώ της COSMOTE TV είναι μια παραγωγή που εκπληρώνει όλες τις επιθυμίες ενός ηθοποιού και δη ενός ανθρώπου που γνωρίζει πια πολύ καλά τα κατατόπια.
Έχοντας από πολλά χρόνια πριν μια αγάπη για το crime fiction, τα αστυνομικά μυθιστορήματα και τις ταινίες εγκλημάτων, η Μαριάννα Τουμασάτου αναλαμβάνει τον ρόλο της επικεφαλής στο Τμήμα Ανθρωποκτονιών στον τρίτο κύκλο του Έτερος Εγώ και με αφορμή το τέλος των γυρισμάτων, μιλάει στο Menshouse για την εμπειρία της συμμετοχής σε μια περιλάλητη σειρά και για όλα εκείνα που βρίσκονται γύρω μας και απομυζούν την αίσθηση της ασφάλειας.
– Πώς προέκυψε η συμμετοχή σας στον 3ο κύκλο του Έτερος Εγώ;
Εμφανίζεται μια καινούργια προϊσταμένη στο Τμήμα Ανθρωποκτονιών και ο Σωτήρης ο Τσαφούλιας, ο σκηνοθέτης της σειράς, θεώρησε πως ταιριάζω σε αυτόν τον ρόλο, οπότε μου τον πρότεινε κι εγώ τον δέχτηκα με πολύ μεγάλη χαρά.
– Όταν σου πρότεινε τον ρόλο, είδες τον εαυτό σου μέσα σε αυτό από την πρώτη στιγμή, το ένιωσες ότι είναι για σένα;
Όταν σου προτείνουν έναν ρόλο, εκ των πραγμάτων βλέπεις τον εαυτό σου μέσα σε αυτό, γιατί ο εκάστοτε άνθρωπος τον έχει οραματιστεί τον ρόλο με το δικό σου πρόσωπο, το δικό σου ύφος και σου μιλάει από το πρώτο δευτερόλεπτο θέλοντας να σου δείξει πόσο ταιριάζεις με τον ρόλο. Οπότε, ακόμα κι αν ως εκείνη τη στιγμή δεν έχεις σκεφτεί τον εαυτό σου μέσα σε μια σειρά, σε ένα έργο εν γένει, αρχίζεις να τον εντάσσεις.
– Είναι ένας ρόλος που αποτελεί κάτι το παντελώς καινούργιο στην καριέρα σου ή έρχεται ως συνέχεια αυτής;
Ένα αντίστοιχο ρόλο έχω ξανακάνει στο Τμήμα Ηθών. Αλλά κάθε ρόλος φέρει κάτι το πρωτόγνωρο για σένα.
– Ποια είναι τα στοιχεία που θα σε κάνουν να «ψηθείς» για να γίνεις μέρος μιας παραγωγής;
Είναι πολλά. Είναι ένας συνδυασμός πραγμάτων. Το Έτερος Εγώ είχε όλο το πακέτο. Το κείμενο, τον σκηνοθέτη, την παραγωγή, τους συναδέλφους, ήταν εν γένει κάτι το πολύ δελεαστικό.
– Η αίσθηση της ασφάλειας με τους ανθρώπους που συνεργάζεσαι, είναι οξυμμένη σε αυτή την εποχή που συμβαίνουν όλα όσα συμβαίνουν στον χώρο των ηθοποιών;
Η ανάγκη για ασφάλεια υπάρχει σε όλους μας, σε κάθε χώρο, από καταβολής κόσμου. Δεν εμφανίστηκε τώρα. Απλά κάποιες φορές όντως γίνεται πιο επιτακτική. Δεν είναι όμως ανάλογα την εποχή. Είναι διαχρονικό αυτό το ζητούμενο.
– Στο καστ του Έτερος Εγώ συμμετέχουν άνθρωποι με τους οποίους έχετε βρεθεί σε δουλειές στο παρελθόν, έχετε κινηθεί σε ίδιους χώρους. Χρειάζεσαι περισσότερο να ξεκινάς από μια ήδη υπάρχουσα βάση με κοινούς κώδικες ή είναι πάντοτε πιο συναρπαστικό να ξεκινάει κάτι από το μηδέν και να φτάνει κάπου σιγά σιγά;
Δεν υπάρχουν κανόνες σε αυτά. Είναι καθαρά ζήτημα της στιγμής. Άλλες φορές θες το ένα, άλλες το άλλο. Δεν υπόκεινται σε κανόνες όμως αυτά. Παίζει ρόλο η περίοδος στην οποία θα είσαι, παίζει ρόλο τι άνθρωπο έχεις απέναντι σου, είναι πολλά.
– Μετά από τόσα χρόνια διαδρομής ως ηθοποιός, πόσο εύκολο είναι να διατηρείς τη φλόγα για παιχνίδι, να βλέπεις τη δουλειά αυτή ως ένα διαρκές παιχνίδι με το μέσα σου;
Αν πρέπει να μιλήσω για μένα, δεν έχει αλλάξει ιδιαίτερα ο εσωτερικός μου κόσμος ως προς αυτό. Πάντοτε παίζω, το αντιμετωπίζω ως το υπέρτατο παιχνίδι, από τη σχολή κιόλας. Το παιχνίδι είναι ένας τρόπος με τον οποίο όχι μόνο επαγγέλομαι, αλλά με τον οποίο ζω. Σαφώς και έχουν υπάρξει δουλειές που με έχουν κουράσει ή άνθρωποι που με έχουν κουράσει, αν αυτό είναι που με ρωτάς. Αλλά αυτό δεν αλλοιώνει τη δική μου αρχική προσέγγιση.
– Οι ρόλοι που έχεις κάνει μέχρι σήμερα, σε ακολουθούν, τους συναντάς μέσα σου;
Κάποιους ναι, κάποιους όχι. Δεν θα μπω όμως στη διαδικασία να δοκιμάσω να παίξω ξανά κάποιον απ΄αυτούς. Ναι, μπορεί με κάποιο τρόπο να βρεις μια νέα προσέγγιση, αλλά νομίζω πως ελάχιστα νέα πράγματα μπορείς να πεις στον ίδιο ρόλο. Εξαντλείται νομίζω με τη μία φορά. Ας τον αναλάβει κάποιος άλλος κι εγώ ας παίξω έναν άλλο ρόλο στο ίδιο έργο.
– Σου έχει ξεφύγει κάτι απ΄όσα θέλησες σε αυτή την πορεία δεκαετιών, έχεις απωθημένα;
Απωθημένα υπάρχουν, ναι. Υπάρχουν ρόλοι που θα ήθελα να παίξω, αλλά πια ηλικιακά δεν ταιριάζω με αυτούς και σίγουρα θα ήθελα να έχω εκπληρώσει την ανάγκη να πω κάποια πράγματα μέσα απ΄αυτούς τους ρόλους.
Αλλά εντάξει, δε μπορώ να το αλλάξω, αυτή είναι η ζωή. Το ηλικιακό κομμάτι είναι κάτι που καθοδηγεί και την πορεία μας προς τους ρόλους. Δε μπορώ να παίξω μια κόρη. Αφού μεγαλώνω, θα μεγαλώνουν και οι ρόλοι που μου προτείνονται. Είναι αναμενόμενο και λογικό.
– Εκτός δουλειάς, το πέρασμα του χρόνου είναι κάτι που σε βασανίζει ως σκέψη και ψυχικά;
Κοίτα να δεις, το πέρασμα του χρόνου δεν είναι κάτι που το βλέπω σαν εξωτερικός παρατηρητής σε μένα, δεν ξυπνάω μια μέρα κι είμαι 25 και ξυπνάω την επόμενη κι είμαι 45. Το βλέπω πάνω μου σταδιακά, χρόνο το χρόνο, εποχή την εποχή. Άλλες φορές μου αρέσει, άλλες δε μου αρέσει, άλλες ενοχλούμαι, αλλά αυτό συμβαίνει σε όλους. Όλοι μας ήμασταν καλύτεροι στα νιάτα μας.
Σαφώς ο χρόνος φέρνει μια αλλαγή στο δέρμα, στο σώμα, θα τύχει να κοιτάξεις ενδεχομένως μια φωτογραφία σου από παλιά και θα πεις «ρε γαμώτο…κοίτα πόσο ωραία ήμουν, πιο ωραία απ΄ό,τι νόμιζα» ή «αλλιώς με θυμάμαι». Δόξα τω Θεώ ζούμε σε μια εποχή που η επιστήμη της κοσμητικής δίνει την ευκαιρία σε όποιον το επιθυμεί, να δώσει παραπάνω διάρκεια στην εξωτερική του νιότη.
– Είναι η δουλειά του ηθοποιού κατ΄ανάγκην μια κατάβαση στα πιο βαθιά σκοτάδια σου;
Όχι. Πάλι θα σου πω ότι όλα είναι κατά περίπτωση και όχι απολυτότητες. Ο καθένας ακολουθεί τη διαδρομή του και τις εμπειρίες του, τι του συνέβη και τι θα του συμβεί. Δεν είναι απαραίτητο πως θα αναμετρηθείς με τα μαύρα σου σκοτάδια.
– Ίσως να είναι και μια αίσθηση που δημιουργείται από τη μετάβαση από τα φώτα της σκηνής ή ενός στούντιο, στο λίγο φως του σπιτιού, στις πιο μοναχικές στιγμές.
Κι αυτό μύθος μου φαίνεται, εκτός κι αν μιλάμε για ανθρώπους που είναι μοναχικοί κατ΄επιλογήν ή που με τη συμπεριφορά τους έχουν απομακρύνει τους γύρω τους κι έχουν προκαλέσει τη δική τους μοναξιά. Αυτό που επέρχεται δεν είναι μια μοναξιά, όταν αφήνεις τον θόρυβο μιας σκηνής και τα φώτα, αλλά μια ηρεμία, όπου εκεί συναντιέσαι με όλα όσα αγαπάς και σε ηρεμούν. Θα είναι το παιδί μου και ο άντρας μου; Η οικογένεια μου εν γένει; Ένα βιβλίο και μια ταινία; Αυτά.
– Έχεις μια αισιόδοξη ματιά στα πράγματα…
Μόνο. Ελάχιστα πράγματα μπορούν να με ρίξουν, σπάνια το επιτρέπω στον εαυτό μου. Το επιτρέπω τόσο όσο χρειάζεται για να είμαι ένας φυσιολογικός άνθρωπος κι όχι διαρκώς και καταπιεστικά χαρούμενη. Αλλά πάντα βλέπω ένα θετικό κομμάτι. Ακόμα και στις μαύρες μου, ξέρω πως είναι παροδικό. Εκτός κι αν μιλάμε για βιώματα τραγικά κι ανεπανάληπτα που ως τώρα δεν τα έχω ζήσει.
– Πώς διαχειρίζεσαι ψυχολογικά όλα τα κοινωνικά φαινόμενα, τοπικά ή παγκόσμια, που φέρουν κάτι το άσχημο;
Εγώ το βλέπω από μια σκοπιά πως τα πράγματα που έχουν μια μεγαλύτερη προβολή τώρα, υπήρχαν πάντοτε. Η πανδημία έφερε μια συσσωρευμένη πίεση, αλλά ως εκεί. Θεωρώ πως σε πολλά ζητήματα υπήρξε και υπάρχει κάκιστη διαχείριση, επί σκοπού ή όχι, και είμαι από τους ανθρώπους που θέλω να βρω λύση, να βρω τρόπο να αντιδράσω, όχι να με καταβάλλει ή να με παραλύσει.
Θα έρθουν και οι περίοδοι που θα νιώσεις τη ματαιότητα των πραγμάτων, θα σκεφτείς ότι και οι παλιότεροι αγωνίστηκαν για παρόμοια πράγματα, θα το κάνουν και οι επόμενοι και τελικά τα πράγματα δεν προχωράνε, αλλά η απογοήτευση μας είναι ο στόχος τους. Εκεί δεν πρέπει να σταματήσουμε. Η ελευθερία δε μπορεί να πάψει ως στόχος.
– Είσαι γεμάτη με όσα έχεις ζήσει;
Γεμάτη ναι, πλήρης όχι. Πλήρης δεν πιστεύω ότι αισθάνεται κανείς, ακόμα και τη στιγμή που πεθαίνει.
– Ποια είναι τα σκληρά μαθήματα ζωής που έχεις πάρει;
Ότι υπάρχουν άνθρωποι κατασκευασμένοι για πολλή κακία. Ότι υπάρχουν άνθρωποι βαθιά πλούσιοι στην τσέπη που έχουν την ψυχική άνεση να κοιμηθούν μέσα στα πλούτη τους, ξέροντας πως εκατομμύρια παιδιά πεινάνε τόσο που τα στομάχια τους διαλύονται. Αυτό μπορεί να με τρελάνει, ότι μπορεί να υπάρχει ένα παιδί κακοποιημένο και εγώ να ξοδεύω τα λεφτά μου σε μια τσάντα για παράδειγμα.
Ναι, δεν θα νιώσουμε και άσχημα επειδή ζούμε μια χαρούμενη στιγμή, αλλά εδώ δε μιλάω για σένα και μένα που ζούμε στην επιβίωση. Μιλάω για αυτούς που έχουν κάνει τα πάντα στη ζωή τους και θέλουν να κάνουν περισσότερα ξοδεύοντας λεφτά που θα μπορούσαν να ταΐσουν τόσα παιδιά. Οι άνθρωποι που μπορούν να κάνουν καλό και δεν το κάνουν, είναι σαν να κάνουν κακό εν τέλει.
– Αν κοιτάξεις το παρελθόν σου, αγαπάς τα λάθη σου;
Αν θεωρήσουμε πως για να φτάσω ως εδώ, πέρασα μέσα από λάθη, σωστά, εύκολα και δύσκολα, τότε ναι, τα αγαπώ και τα αγκαλιάζω. Αλλά έχω πράγματα που πραγματικά θα ήθελα να τα έχω αποφύγει. Αυτά όμως με έφεραν εδώ, οπότε μπορώ μόνο να πω ότι είναι καλώς καμωμένα.