Γράφεις και σβήνεις την εισαγωγή αμέτρητες φορές. Τι να πρωτοπείς για τον Ράφα; Είναι πραγματικά αδύνατο να βρεις τα λόγια. Όπως αδύνατο ήταν αυτό που έκανε σε όλη του την καριέρα. Ένας «άνθρωπος» με διαγνωσμένο μη ιάσιμο σύνδρομο από τότε που ήταν teenager, είχε παρέα τον πόνο και τους τραυματισμούς για 23 χρόνια και όχι απλά δεν τα παράτησε, αλλά αντικειμενικά, είναι ο κορυφαίος που έπαιξε το άθλημα.
New balls, please…
Παίξαμε εκατοντάδες ματς μαζί με τον Ράφα, όπως είπε και ο Ζοσέ Μουρίνιο. Ξενύχτια, άγχος, ατέλειωτες ώρες στο χαλί, στον καναπέ. Αγωνία, χαρά, στενοχώρια. Γιατί όταν το πόδι «ξυπνούσε» δεν τον άφηνε να αγωνιστεί. Σε περίπτωση που κάποιος δεν το γνώριζε, ο Matador από την Μαγιόρκα υπέφερε από τα πρώτα του βήματα από το σύνδρομο Mueller-Weiss.
Όλ’ αυτά τα God-mode rally, το top-spin με την μπάλα να γυρίζει ένα εκατ. φορές το δευτερόλεπτο, τα counter-forhands, τα banana-shots, τα winner από σημεία που μόνο ο Θεός μπορεί να βγάλει, συχνά τα έκανε υπό συνθήκες που άλλος ίσως να μην μπορούσε καν να σταθεί.
Το αριστερό του πόδι έχει τη σπάνια πάθηση ενός οστού που έχει ελάττωμα εκ κατασκευής, το οποίο προκαλεί πόνο στις αρθρώσεις. Μέσα στα χρόνια, ο Ναδάλ δεν ανέφερε το πρόβλημά που τον ανάγκαζε συχνά να μην ολοκληρώνει αγώνες παίζοντας «κανονικά», όπως και να απέχει για μήνες από τα κορτ. «Γνωρίζουμε εδώ και χρόνια ότι είναι ανίατο, δοκιμάζαμε τα πάντα για να μειώσουμε τον πόνο έτσι ώστε να συνεχίζω να παίζω» είπε πρόσφατα.
Για να καταλάβει κάποιος την κατάσταση που αντιμετώπιζε σε όλη του τη διαδρομή, αρκεί να ακούσει ότι πολλές φορές χρειαζόταν παυσίπονα, έτσι ώστε το πόδι του να μουδιάσει, να κοιμηθεί, για να μπορεί να παίξει. Πέρα από τις ενέσεις, ο Ράφα δοκίμασε θεραπεία και με ραδιοκύματα, όμως πάντα, οι ενοχλήσεις και ο χρόνιος τραυματισμός ήταν εκεί.
Και όλα αυτά ενώ η χρονική συγκυρία έφερε απέναντί του τους Φέντερερ και Τζόκοβιτς στις καλύτερες περιόδους της πορείας τους. Όταν ο Ράφα ξεκινούσε, ο Ρότζερ διένυε την πρώτη δεκαετία του στο άθλημα η οποία ήταν έτη φωτός καλύτερη από την δεύτερη ενώ το δεύτερο μισό εκείνης του Νόλε, οι αριθμοί το λένε, ήταν αυτό που τον έβαλε στην κουβέντα.
Σε μια καριέρα κόντρα σε δύο μεγάλους αντιπάλους που έχασαν μαζί 6 major λόγω τραυματισμού, ο Ναδάλ αναγκάστηκε να μην κατέβει σε 20 τουρνουά, κάτι που με απλά λόγια σημαίνει ότι έχασε 5 χρόνια που δεν μπορούσε να διεκδικήσει Grand Slam τίτλους. Εύκολα καταλαβαίνει κανείς για τι μειονέκτημα μιλάμε.
Κι όμως, παρά το γεγονός αυτό, κατάφερε να αφήσει για πάντα πίσω τον Ελβετό Maestro και έμεινε μόλις δύο κάτω από τον Σέρβο, ο οποίος στη «δύση» του κρατήθηκε ανταγωνιστικός. Μια διαφορά που είναι τόσο μικρή δεδομένου του προβλήματος που αντιμετώπιζε και των λιγότερων τουρνουά που έχει αγωνιστεί, όπως επίσης και του ότι το tour έχει δύο Grand Slam τον χρόνο σε σκληρή επιφάνεια.
Ο τραυματισμός στο αριστερό πόδι που τον ταλαιπώρησε μέσα στα χρόνια δεν ήταν ο μοναδικός, όμως αυτός αποτέλεσε τεράστιο εμπόδιο για να πετύχει ακόμα περισσότερα.
Οστεοχονδρίτιδα στο σκαφοειδές, κάτι που παραμορφώνει το κόκκαλο και δεν θεραπεύεται με χειρουργείο. Δεν είναι υπερβολή, ένα τεράστιο ποσοστό αθλητών δεν θα είχαν συνεχίσει καν να παίζουν. Όμως ο Ράφα είναι ο Ράφα. Η δύναμή του, πέρα από το generational ταλέντο του, ήταν στο πνευματικό κομμάτι. Refuse-to-lose σε κάθε πεδίο. Τίποτα δεν μπορούσε να τον λυγίσει πέρα από τον χρόνο.
«Ξύπνησα και ήμουν κουτσός» είπε τον Οκτώβριο του 2005 μετά την κατάκτηση του Masters της Μαδρίτης. Η λύση ήταν μια, έμαθε να ζει με τον πόνο, προσάρμοσε την προπόνησή του, η Nike προσάρμοσε πάνω του ειδικά παπούτσια και τα αποτελέσματα ευνόησαν το ίδιο το σπορ αφού ο Ναδάλ εξακολουθούσε να βγαίνει στο γήπεδο.
Πέρα από το σώμα, η διαχείριση στο ψυχολογικό κομμάτι κάθε άλλο παρά εύκολη ήταν. Εκτός για μεγάλα διαστήματα, όταν πολλοί έλεγαν ότι «κάνει off για να φύγει η ντόπα». Όπως η ντόπα ήταν ο χαρακτήρας του, ότι πάντα θα βρίσκει τρόπο να νικά τον πόνο και να πατά το κορτ κάνοντας πράγματα που ποτέ κανένας δεν έκανε. Ένα πραγματικό φαινόμενο πνευματικής δύναμης, πέρα από τις ικανότητες στο γήπεδο. Phenomenadal.
«Προφανώς και το σκέφτηκα πολλές φορές ότι δεν θα τα καταφέρω» έχει απαντήσει σχετικά, όμως κάθε φορά ήταν εκεί. Επιστροφή ξανά και ξανά και μεγάλοι τίτλοι στο σακούλι. «Υπήρχαν μέρες που δεν έβλεπα φως στην άκρη του τούνελ, μιλούσα με την ομάδα και την οικογένειά μου και λέγαμε ότι θα πω ‘τέλος’ αν αυτό συνεχιστεί».
Μετά την κατάκτηση του Roland Garros το 2022, του τελευταίου του Grand Slam, μίλησε στην El Pais. «Έπαιρνα αντιφλεγμονώδη και παυσίπονα κάθε έξι ώρες για να κοιμηθεί το πόδι μου. Μπλοκάρουν τους υποδοχείς του πόνου για να μουδιάζει, κάποιες φορές μουδιάζουν ακόμα και τα δάχτυλα αλλά το ελέγχω με τον αστράγαλο. Δεν με πείραζε αυτό, από εκεί που κούτσαινα, μπορούσα να παίζω χωρίς να πονάω. Όμως όταν το πόδι ξυπνούσε, δεν μπορούσα να περπατήσω για εβδομάδες».
Υπήρχαν τόσα πράγματα να ξεπεράσει, πέρα από τον αντίπαλο που είχε απέναντί του. Πρώτα απ’ όλα το ίδιο του τον εαυτό. Το έκανε ένα εκατομμύριο φορές. Νίκησε το σώμα του άλλες τόσες χάρη στην πνευματική δεξαμενή που δεν άδειασε ποτέ από θέληση και πίστη. Η φύση του έβαλε ένα τεράστιο εμπόδιο αλλά εκείνος κατάφερνε να το αγνοήσει και χάραξε το όνομά του στο τένις.
Ίσως ο δημιουργός κατάλαβε ότι έφτιαξε τον τέλειο παίκτη και αφού συνειδητοποίησε ότι δεν θα υπάρχει το παραμικρό ενδιαφέρον στο tour, του έδωσε τους τραυματισμούς. Ασθενής και ταυτόχρονα σπάνιος πρωταθλητής, ο Ναδάλ είπε «χιλιάδες ευχαριστώ» όταν αποφάσισε να αφήσει πιο φτωχό το τένις. Εμείς ευχαριστούμε για όλα.
Αν η ζωή μου κρινόταν από ένα ράλι, θα έδινα την μπάλα στον Ράφα…
Ξανά και ξανά…