Goldfinch: Η πιο υποσχόμενη μεταφορά βιβλίου στη μεγάλη οθόνη για φέτος
Βρείτε μας στο

Αφού ασχοληθήκαμε με τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς, αφού κάποιος σε αυτό το σάιτ έβγαλε ως χειρότερη το Endgame – παίρνω απόσταση απ΄αυτό το κείμενο και θέτω την παραίτησή μου στα χέρια της διοικήσεως κατόπιν τούτου – ήρθε η στιγμή και για να απονείμουμε τα δικά μας Χρυσά Βατόμουρα της χρονιάς.

Κακές ταινίες μπορεί κανείς να βρει πολλές. Όπως και καλές. Υπάρχουν όμως και κάποιες παράμετροι που κάνουν κάποιες τρομερές και κάποιες μεγάλες πατάτες. Είναι η προσδοκία του κοινού. Είναι το στοιχείο της έκπληξης. Είναι τα διαθέσιμα υλικά και το αποτέλεσμα που έφτιαξαν αυτά. Είναι με λίγα λόγια η αίσθηση που δημιουργεί το άκουσμα ενός κινηματογραφικού brand.

Οι ακόλουθες ταινίες έχουν ως επί το πλείστον αυτό το βαρίδι. Δημιούργησαν μια προδιάθεση που σίγουρα δεν τους έκανε καλό, μιας και δεν μπόρεσαν να φέρουν την αντίστοιχη διάθεση και μεταδιάθεση.

Godzilla

Αν δεν είχε αυτό το κινηματογραφικό παρελθόν, αν δεν ήταν ένα δυνατό brand, ίσως και να μην έμπαινε στη λίστα. Όμως η τιτανομαχία τεράτων στο Godzilla αποδείχτηκε…άνθρακας και επιβεβαίωσε πως είναι ένα franchise που δεν χρειάζεται να επιμένουν να το εκμεταλλεύονται οι παραγωγοί.

Gemini Man-Aladdin

Δύο ταινίες με κοινό πρωταγωνιστή, εξ ου και η συνύπαρξη τους. Ο Γουίλ Σμιθ έχει βαλθεί να μείνει στη μνήμη ως ένας underachiever. Ήξερε μόνο να διαμαρτύρεται το 2016 για τα All White Oscars, επειδή δεν ήταν ο ίδιος υποψήφιος. Το Aladdin έχει καλή βαθμολογία στο IMDB, αλλά επειδή μιλάμε για ένα franchise της Disney με μεγάλη προσδοκία και μια ευκαιρία να αναδειχθεί η διαφορετικότητα του Χόλιγουντ, η ταινία έπεσε πολύ κάτω από τον πήχη και τις απαιτήσεις.

Τον θέλουν οπαδοί όλων των ομάδων: Ο καταλληλότερος για να αναλάβει την Εθνική...
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ Τον θέλουν οπαδοί όλων των ομάδων: Ο καταλληλότερος για να αναλάβει την Εθνική…

Το Gemini Man επίσης λόγω Ανγκ Λι περιμέναμε να είναι καλύτερο, όμως ήταν μια μικρή εξαπάτηση.

Άρξατε πυρ ανασκόπησης: Οι καλύτερες ταινίες της χρονιάς

Earthquake Bird

Τα λόγια μου γι΄αυτή την ταινία εξαντλήθηκαν εδώ. Δεν μπορώ να μπω καν σε διαδικασία να βρω νέες λέξεις για να την περιγράψω.

Lucy In The Sky

Παταγώδης αποτυχία για την Νάταλι Πόρτμαν. Το trailer που είχε κυκλοφορήσει στις αρχές του καλοκαιριού ήταν μεγάλη παραπλάνηση, αφού η ταινία δεν μπόρεσε να χρησιμοποιήσει τίποτα απ΄αυτά που της έδινε η ίδια η πλοκή. Είναι σαν να δίνεις υλικά πρώτης ποιότητας σε τύπο που δεν έχει μαγειρέψει στη ζωή του τίποτα πέρα από τοστ.

Hellboy

Από τη μία το παρελθόν του franchise με τον Ρον Πέρλμαν. Από την άλλη το ότι η σκυτάλη περνούσε στον εξαίρετο Ντέιβιντ Χάρμπουρ από το Stranger Things. Δεν ήθελε και πολύ να απαιτήσουμε από τους δημιουργούς του νέου Hellboy να το κάνουν άψογο. Τελικά, με εξαίρεση τις εξάρσεις καλού χιούμορ του πρωταγωνιστή, η ταινία δεν είχε κανένα άλλο εξ-. Ούτε εξαιρετικό, ούτε εξτρίμ, ούτε εξαίσιο. Μόνο εξ’ από δω.

Οι Άγγελοι του Τσάρλι

Κατανοούμε την ανάγκη να συνδεθούν κάποια franchises με γυναικείες φιγούρες και να έχει το Χόλιγουντ μια καλή έξωθεν μαρτυρία, αλλά η νέα εκδοχή των Άγγελων του Τσάρλι ήταν ούτως ή άλλως συνδεδεμένη με γυναίκες, κι όμως βασίστηκε πάλι σε μια ρητορική του στυλ “γυναίκα σκηνοθετεί, γυναίκες φεμινίστριες πρωταγωνιστούν”. Κι από καλλιτεχνική ουσία ελάχιστα πράγματα.

Η Καρδερίνα

Αν δεν υπήρχε η επόμενη ταινία, η Καρδερίνα θα ήταν η μεγαλύτερη απογοήτευση. Μιλάμε για ένα τρομερό βιβλίο, μιλάμε για ένα καστ που είχε τα πάντα, μιλάμε για ένα trailer που ανέβασε τις προσδοκίες στα ύψη. Στην πράξη η ταινία κούρασε με το μέγεθός της, έμοιαζε να θέλει απλά να γεμίσει έναν υποθετικό χρόνο και αν μετρήσει κανείς τα σημεία που κρατούσαν τον θεατή, δεν θα βγάζει πάνω από 15-20 λεπτά. Κι απ΄αυτά τα 10 θα είναι πλαισίωση και τα 5-10 πλοκή που να καταλήγει κάπου.

X-Men: Dark Phoenix

Το Dark Phoenix υποτίθεται θα έκανε τη μετάβαση της παλιάς φρουράς μεταλλαγμένων με τη νέα γενιά. Είναι το τέλος μιας εποχής για Τζέιμς ΜακΑβόι, Μάικλ Φασμπέντερ και Τζένιφερ Λόρενς. Έχει η παραγωγή στο βιογραφικό της ήδη την οικτρή αποτυχία με το Apocalypse που κατάφερε να χαλάσει το όνομα ενός καλού ηθοποιού, του Όσκαρ Άιζακ. Υπάρχει όμως κι η επιμονή του προγραμματισμού που θέλει το Dark Phoenix να βγαίνει γρήγορα και ουσιαστικά τσαπατσούλικα.

Αν στην Καρδερίνα μπορέσαμε να βρούμε 15-20 λεπτά, εδώ ζήτημα αν υπερβούμε τα 5. Στο Dark Phoenix αποδείχθηκε πως δεν αρκεί να έχεις ένα πλούσιο βιογραφικό, ούτε να είσαι πολλά υποσχόμενη. Πρέπει να κολλήσεις καλά με κάποιους και, πάνω απ΄όλα, πρέπει το σενάριο και ο σκηνοθέτης να σε ξεζουμίζουν. Ναι, για σένα λέμε Σόφι Τέρνερ.