Ηθοποιός δεν είμαι, αλλά μπορώ να καταλάβω ότι το να εκφέρεις Σαίξπηρ, το να παίζεις οποιονδήποτε ρόλο, είναι εξίσου δύσκολο με το να ερμηνεύεις τους αρχαίους τραγικούς. Έτσι λοιπόν, το The Tragedy of Macbeth είναι μια ταινία ζόρικη.
Όχι μόνο για όσους την απαρτίζουν σε επίπεδο καστ, αλλά και για μένα που επιχειρώ να της κάνω μια τύποις κριτική. Που κριτικός δεν είμαι, ένας θεατής που του αρέσει να κοιτάζει τα συναισθήματα, να τους δίνει χρόνο να σχηματιστούν, να προσαρμοστούν, να πάρουν διάφορα χρώματα και όποτε νιώσω ότι είναι η κατάλληλη στιγμή, διακόπτω την χρωματική μετάλλαξη και τα κλειδώνω σε λέξεις.
Ε, τι λέξεις να γράψω για το The Tragedy of Macbeth; Προσδοκούσα ένα αποτέλεσμα, υπολογίζα τι μπορεί να συμβεί, τόσο γιατί μιλάμε για σκηνοθεσία Τζόελ Κόεν και πρωταγωνιστικό δίδυμο τη Φράνσις ΜακΝτόρμαντ και τον Ντενζέλ Ουάσινγκτον, όσο και γιατί μου έφερνε μια αίσθηση σαν αυτή που είχα ζήσει με το The Father πέρσι και με το The Lighthouse.
Το The Tragedy of Macbeth είναι σαν να έγινε χωνευτήρι αυτών των δύο, τα κονιορτοποίησε, τα συγχώνευσε και έβγαλε ένα αποτέλεσμα που δεν είναι για να το αντιμετωπίσεις με ελαφρότητα. Δεν βλέπεις το Red Notice, δε βλέπεις ένα action comedy ή sci-fi.
Στο The Tragedy of Macbeth βλέπεις το ελισαβετιανό θέατρο να εισέρχεται με αρχαιοελληνική φθεγματικότητα στο πλαίσιο της μεγάλης οθόνης και να ξερνάει τα σωθικά του.
Η Kathryn Hunter, ελληνικής καταγωγής ηθοποιός από τη Βρετανία (Αικατερίνη Χατζηπατέρα), από τις σπουδαιότερες του βρετανικού θεάτρου που υποδύεται τις τρεις μάγισσες στην ταινία, ανέφερε σε συνέντευξή της στη Guardian ότι ο Ντενζέλ Ουάσινγκτον κάνει κάτι τρομακτικό με το πώς εκφέρει τις φράσεις.
Το The Tragedy of Macbeth είναι ένα σινεμά θεάτρου και ζωγραφικής
«Σαν να είναι η μητρική του γλώσσα», λέει χαρακτηριστικά. Μόνο που αυτός ο τρομακτικός τρόπος δεν είναι ίδιον μόνο του Ντενζέλ. Είναι και της ΜακΝτόρμαντ, είναι και της ίδιας της Χάντερ που προσωπικά βρίσκω την ερμηνεία της εκκωφαντική, βυσσοδομητική για το ίδιο το θέατρο και τον κινηματογράφο. Οι σκηνές που παίζει είναι φοίτηση σε δραματική σχολή μέσα σε 5 λεπτά. Αρκεί να δει κανείς πως παίζει με το σώμα της.
Κάθε κομμάτι στο The Tragedy of Macbeth είναι μια ξεχωριστή μελωδία, μια εποποιία. Ο Τζόελ Κόεν με τις εικόνες που συνθέτει. Με τις λήψεις που κάνει. Με το πώς μετακινεί την κάμερα και ζουμάρει μέσα στο θολό τοπίο στα πρόσωπα που αχνοφαίνονται.
Οι ηθοποιοί που είναι σαν να φτύνουν τις λέξεις. Σαν οι λέξεις να χοροπηδούν μπροστά στα μάτια μας από τη γλώσσα στα δόντια κι από εκεί στα χείλη, σε slow motion. Ο τρόπος που βάζουν το σώμα τους στην ερμηνεία και το βλέμμα τους. Το ίδιο το κείμενο όπως έχει διαστρωματωθεί. Η εξέλιξη της ιστορίας.
Θα μπορούσε κανείς να γράψει ραψωδίες ομηρικές για την ταινία. Aλλά δεν βλέπω πως θα απέφευγε την επαναληπτικότητα. Βλέποντας κάθε της στιγμή, νιώθεις σαν αυτή την παίκτρια του The Bachelor που λέει «τι είπε ο άνθρωπος…μπράβο του».
Μην περιμένεις πως θα κάτσεις να δεις μια ταινία που επιτρέπει την παραμικρή λανθάνουσα προσοχή. Θα είσαι εκεί ολοκληρωτικά. Kαι θα εισπνέεις τις ερμηνείες σαν να πρόκειται για την τελευταία σου ανάσα.
Μέχρι εδώ έχω φτάσει να γράφω συνεπαρμένος και συνειδητοποιώ ότι δεν ανέφερα πού θα την δεις. Έχει κυκλοφορήσει στο Apple TV από τις 14 Ιανουαρίου. Oπότε κάνε την προσπάθεια σου και έλα να διαβάσεις ξανά το κείμενο με το ίδιο αποσβολωμένο βλέμμα όπως είχα κι εγώ.