Θυμάστε όλοι την ταινία με τον Σβαρτσενέγκερ «Ο Μπάτσος του Θηριοτροφείου»; Σε ένα Χόλιγουντ που έχει ξεκω…ε, ταραχτεί στα reboots, αναρωτιόμαστε που δεν το έκαναν ξανά με πρωταγωνιστή τον Τζον Σίνα. Η σειρά Peacemaker δείχνει τον δρόμο.
Το Suicide Squad 2, αποθεώθηκε. Και δικαίως. Ο James Gunn έκανε πολύ καλή δουλειά και βοηθήθηκε από το καστ που σε αυτό το sequel είχε μέσα και τον θησαυρό που λέγεται Τζον Σίνα. Ο Σίνα, μπορεί να είναι στη σκιά του Ντουέιν Τζόνσον, αλλά αποτελεί έναν από τους πιο αγαπητούς μπρατσαράδες του Χόλιγουντ.
Κι είναι ένας από τους αρκετούς τα τελευταία χρόνια που αλλάζουν το αφήγημα για τους μπρατσωμένους τύπους πως τα στεροειδή και οι κρεατίνες με τα αναβολικά τους έχουν πειράξει τον εγκέφαλο. Δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Αντιθέτως, κάποιοι χτίζουν τον δικό τους δρόμο, δεν υποδύονται κάτι άλλο απ΄αυτό που είναι και βγαίνουν νικητές.
Ο Μαρκ Γουόλμπεργκ, ο Ντουέιν Τζόνσον και ο Τζον Σίνα είναι τρεις περιπτώσεις ανθρώπων που κανείς δεν εκτιμούσε αυτό που έχουν ως ταλέντο. Και οι τρεις είναι σήμερα επιχειρηματίες, ο καθένας σε διαφορετικό βαθμό επιτυχίας και με διαφορετικές φιλοδοξίες.
Ο Σίνα λοιπόν έχει την ευκαιρία με τον ρόλο του Peacemaker να μεγαλώσει το όνομα του κι άλλο. Έχει περιθώριο. Με την ταινία έθεσε τις βάσεις, με τη σειρά του HBO Max, χτίζει ήδη τον πρώτο όροφο και ετοιμάζεται για τον δεύτερο.
Μέσα σε δύο επεισόδια, το Peacemaker έχει γίνει άνετα μια απόλαυση. Έχει στο επίκεντρο έναν ήρωα που είναι αταίριαστος με τη σημερινή πραγματικότητα και αυτή η διαφορά είναι που προσδιορίζει το καλό χιούμορ. Τέτοιες αντιθέσεις είναι που κάνουν το χιούμορ υψηλού επιπέδου.
Το εύκολο πράγμα είναι να βρεις έναν άνθρωπο και να πατήσεις στα κιλά του ή την εξωτερική του εμφάνιση. Το δύσκολο είναι να συνθέσεις με τα κοινωνικά στοιχεία της κάθε εποχής το συγκρουσιακό που γεννά την κωμωδία. Από κει προέρχεται άλλωστε η κακομοίρα. Από στοιχεία που αντιτίθενται.
Μπορεί στην πραγματική ζωή αυτή η αφέλεια του Peacemaker να κρινόταν με σοβαρότητα και αυστηρό τρόπο. Στη μυθοπλασία όμως κάνει τη διαφορά από μια οκ σειρά, σε μια πολύ καλή σειρά.
Γιατί δε γίνεται να μη γελάσεις με τον χύμα τρόπο που μιλάει για τις σεξουαλικές του ανάγκες ο Peacemaker και το πόσο εύκολα λέει σε μια πράκτορα ότι δεν της ζητάει σχέση, αλλά να υπάρξει επαφή «γεννητικό όργανο με γεννητικό όργανο, καμία επαφή πάνω από την κοιλιά…Λάθος, πάνω από το λαιμό σου. Πρέπει να πιάσω το στήθος σου».
Και μαζί με αυτό, ο Peacemaker έχει έναν εγκέφαλο μικρού παιδιού. Ένα παιδί που αντιτίθεται κι αυτό στα μούσκουλα και το μεγάλο σώμα του. Η αλήθεια είναι πως αυτή η new age αποτύπωση των χαρακτήρω της DC ή της Marvel, που ξεκίνησε με τον Starlord και πήγε στον Thor, σε κάνει συχνά να χάνεις την εξέλιξη της πλοκής, αλλά γιατί πρέπει να είναι πάντοτε για κακό αυτό;
Στον Peacemaker είναι απαραίτητο και έρχεται σε αφθονία με τους χαρακτήρες που τον πλαισιώνουν, που συνολικά δημιουργούν το αντίβαρο στον σκοτεινό και κακόψυχο χαρακτήρα του πατέρα του πρωταγωνιστή.
Ειλικρινά, δεν περίμενα ότι τα στοιχεία της κωμωδίας σε έναν δεύτερο ρόλο του Suicide Squad θα έφερναν μια τόσο καλή σειρά. Αλλά μάλλον αγνόησα το παρελθόν, γιατί η κινηματογραφική και τηλεοπτική ιστορία έχει δείξει ότι οι δεύτεροι ρόλοι προχωράνε ευκολότερα γιατί ξεφεύγουν από την απόλυτη ταύτιση.
Ο Τζον Σίνα βέβαια, μπορεί να μην ταυτιστεί τόσο με τον Peacemaker, αλλά είναι ξεκάθαρα ένας πολύ fun τύπος για να βλέπεις σε σειρές και ταινίες. Κι αυτό πολλές φορές το κακολογούμε. Αδίκως.